Θαυμασμός και σεβασμός στο κόκκινο!
Για τον νεαρό Έλληνα τενίστα Στέφανο Τσιτσιπά o λόγος, που έγραψε ιστορία κερδίζοντας τους καλύτερους. Έχασε το τουρνουά του Καναδά, αλλά έβαλε τις βάσεις για παρουσία στην ελίτ ενός δύσκολου και απαιτητικού αθλήματος. Το σημαντικό είναι ότι ο τρόπος του «οδηγεί» τα νέα παιδιά – τους συμπατριώτες του και τους γονείς τους, όπως και εκείνους που τους προετοιμάζουν και τους υποστηρίζουν στο δρόμο το σωστό. Στο δρόμο και της Μαρίας Σάκκαρη, που λάμπει στη γυναικεία κατάταξη, με ατού τα γονίδια και την αγωγή της.
Διακρίσεις Ελλήνων στο τένις, αλλά και όχι μόνο, αφού ο πρωταθλητισμός δεν έχει όρια.
Ζηλέψαμε…
Καλοπροαίρετα και δημιουργικά, αφού και εμείς του μηχανοκίνητου, αποδεδειγμένα, μπορούμε. Θεωρητικά αλλά και ουσιαστικά, το τένις απέχει από το κάρτινγκ, χωρίς όμως να λείπουν τα κοινά, μέσα από την ανθρώπινη προσπάθεια συνδεδεμένη με το ταλέντο του πρωταγωνιστή, αλλά και την προετοιμασία του αναφορικά με τη φυσική του κατάσταση, την τεχνική και τη φιλοσοφία. Κυρίως όμως την προετοιμασία του ως προς τη νοοτροπία, οπότε πρέπει να έχεις υψηλούς στόχους, δημιουργικό πείσμα και να είσαι έτοιμος να στερηθείς και να κοπιάσεις για να πετύχεις. Εκπαιδευμένος, σωστά προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις και τις ατυχίες και τις κακοτοπιές.
Υποχρέωση δική μας, όσων του motorsport, να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε να ακολουθούμε σε παράλληλη πορεία, με την αντίστοιχη νοοτροπία. Του νικητή, διεκδικώντας το ακατόρθωτο. Τα χρήματα, ο κόπος, ο χρόνος, η γνώση και το φυσικό ταλέντο υπάρχουν. Λείπουν το όνειρο και η στρατηγική. Λείπει η έμπνευση. Όλοι εμείς λάμψαμε, ακουστήκαμε, μας θυμούνται, μας σέβονται και μας θαυμάζουν λόγω του Ράλλυ Ακρόπολις. Η ιστορία του ελληνικού motorsport που απογείωσε-συντόνισε, αλλά εντέλει σκότωσε η ΕΛΠΑ, και νιώθουμε άβολα που οι ελληνικοί αγώνες βαδίζουν στα ρηχά, με άλλοθι την κρίση και άλλες δικαιολογίες.
Μονόδρομος λοιπόν η υποστήριξη του κάρτινγκ με τον τρόπο το σωστό, με τρόπο που ξεπερνάει τους διοικούντες(;), και ως βάση ψάξε και θα τον βρεις. Στις τέντες (στο paddock), που δεν είναι όλες «χρυσές», αλλά και στο παλμαρέ αθλητών και άλλων εξειδικευμένων. Κόουτς πρώην αθλητές, όπως ο Γιάννης Φ. Αντωνιάδης, και άλλοι ικανοί με διεθνείς και εθνικές περγαμηνές, όπως ο Κώστας Λεώνης -με σκέψη και γνώση και γνωριμίες που ξεπερνούν τα σύνορά μας-, αλλά και ξένοι ειδικοί, με δεδομένο πως τα χρήματα δε λείπουν.
Θύμωσε και εσύ, Έλληνα, μπορείς!
Βρες τους «Αλόνσο» όλου του κόσμου και τσάκισέ τους. Φέρ’ τους στο χώμα. Φέρ’ τους στα Dirt. Ελάτε και στα Fabia για γνωριμία ουσίας με Ζάχο, Κύρκο κ.ά. «Πάμε Καρτόδρομο, Λιούις», με ΚΖ η DT-2 ή το άλλο με τα 175 κ.εκ. Υπέροχοι εκεί ο Φίλιππος, ο Χρήστος, ο Φώτης, ο Νικόλας Ιωάννου, ο κ. Οικονόμου και άλλοι, μπορεί και καλύτεροι, αφού έτσι είναι το motorsport. Ανταγωνιστικό άθλημα διεκδίκησης μέσα από την αμφισβήτηση. Μας ταιριάζει, αλλά στο κάρτινγκ εμπλέκονται και παιδιά, και απαιτείται προσοχή με ευαισθησία. Ψηλά ο πήχης, και είναι αυτή η υποθετική συνύπαρξη στο όνειρό μας που θα μας κάνει καλύτερους. Φτασμένοι, έτοιμοι για όλα οι παραπάνω, αλλά σημαντικό ότι για το αύριο έχουμε τους μικρούς μας φίλους. Το γλεντάν στη Mini, όλοι υπέροχοι, όλοι ίσοι σε ταλέντο καταρχήν, όπου όμως επιβάλλεται να αρχίσει η διαφορετική δουλειά ώστε να χτιστεί η προοπτική. Άλλωστε μετά, στην Junior και στη Senior, είναι σοβαροί, σκυθρωποί και αποφασισμένοι. Εκεί τα «πίτσι» μας, έφηβοι πλέον, δε «στριφογυρίζουν» για το κέφι του μπαμπά τους, που συνήθως στερείται για να τα στηρίξει, ούτε για το μεροκάματο του δασκάλου, η αξία του οποίου συνήθως δεν αναγνωρίζεται. Με σεβασμό: oνειρεύονται τα παιδιά σας…
«Έχουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα εξαιρετικούς νεαρούς αθλητές στο κάρτινγκ, που απαιτούν ευαισθησία με έργο, ώστε να απογειωθούν.»
Κάποτε το Ακρόπολις μας έκανε διεθνείς. «Τα έδειξε» ο «Ιαβέρης» στους Παγκόσμιους και ο Αθανασούλας στους Ευρωπαϊκούς, και θα πανηγυρίζουμε για πάντα. Μέχρις εκεί όμως. Δεν ονειρευόμαστε, δεν έχουμε πλάνο για τους καρτίστες μας, από μωρά μέχρι την εφηβεία τους. Με σημαία την καραμέλα ότι δε θα φτάσουμε ως Έλληνες ποτέ σε μονοθέσιο πρώτης γραμμής, βολευόμαστε… Μας αρκεί η συμμετοχή, και σήμερα, σε συνδυασμό με τη φτώχεια μας εδώ σε επίπεδο συναγωνισμού, είναι τίτλος η παρουσία σε έναν τελικό, όταν άλλοτε ο Στέφανος, ο Κωνσταντίνος, ο Φίλιππος κ.ά. ανέβαιναν στο βάθρο. Ξεχειλίζουν από ταλέντο τα «πίτσι» μας, έχουμε και διεθνείς κόουτς που γνωρίζουν το σωστό, και είναι σαφές πως θα τον έχουμε τον Τσιτσιπά μας. Αρκεί οι γονείς να συνεργαστούν με τους υπεύθυνους των ομάδων και το σύνολο να συνεννοηθεί, να θυμώσει και να προσπεράσει τους διοικούντες που κωλυσιεργούν, ενώ θα έπρεπε να δημιουργούν. Τον θέλουμε τον δικό μας Στέφανο, μας αξίζει, τον δικαιούμαστε, και κρίμα που στο ΟΑΚΑ δεν ονειρεύονται, αλλά «τρώγονται» ανοίγοντας μέτωπα, ακόμα και γιατί έτσι…
Να εξηγηθούμε…
Δεδομένη η ευθύνη μας για την απουσία του περιοδικού από το κάρτινγκ, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Το έργο του καθενός μας ο καθρέφτης του. Η αυτοκριτική προδίδει και το μέγεθός μας. Μακάρι το κάρτινγκ ως κοινότητα να αναπτύξει πρωτοβουλίες, να αξιοποιήσει τη δυναμική του (έλειψε το Κartodromo), να αμυνθεί δημιουργικά, συνδυάζοντας το Πρωτάθλημα με τα «challenge», και να επιβάλει το νόμο του. H ΟΜΑΕ είναι καταδικασμένη πλέον να ακολουθεί και να διεκπεραιώνει, αφού έχασε την ευκαιρία της ώστε να οδηγεί και να απογειώσει._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
