Στο 15ο Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο με Mini Cooper του 1967

Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε! Κάπως έτσι νιώθεις όταν βλέπεις για πρώτη φορά το όνομά σου ανάμεσα στις συμμετοχές του Ράλλυ Μόντε Κάρλο. Τι και αν δεν πρόκειται για το κανονικό, αυτό όπου φέτος κονταροχτυπήθηκαν οι Παγκόσμιοι, αλλά για την Ιστορική εκδοχή του; Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη σημασία της διοργάνωσης που αναβιώνει την κλασική μορφή του Μόντε. Εκείνη που το ανέδειξε και το καθιέρωσε στην ελίτ των αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος για το μοναδικό χαρακτήρα του, στον οποίο συνυπάρχουν η λάμψη με την περιπέτεια, η αγωνία και, βέβαια, οι ανατροπές που έχουν οδηγήσει σε μερικές από τις πιο ξεχωριστές επιτυχίες στην ιστορία των αγώνων. Όπως είναι οι νίκες των μικροσκοπικών Mini την περίοδο ’62-’67 με τους Ράουνο Ααλτόνεν, Τίμο Μάκινεν και Πάντι Χόπκιρκ απέναντι σε παντοδύναμους ανταγωνιστές, οι οποίες καθιέρωσαν το όνομα και την εικόνα του Mini Cooper ως συνώνυμα του Ράλλυ Μόντε Κάρλο. Πώς θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι πιο ταιριαστό από τα μπάκετ εποχής ενός κατακόκκινου κλασικού Mini Cooper για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στη μαγική ατμόσφαιρα του τότε, μέσα από το Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο; Την ώρα, μάλιστα, που παράλληλα συνδυάζονταν οι ιδανικές συνθήκες, διά χειρός Νίκου Ταγκούλη, ο οποίος εμπνεύστηκε την ιδέα της συμμετοχής τριών κλασικών Mini Cooper -μεταξύ των οποίων και το δικό μας- στο φετινό αγώνα, εξασφαλίζοντας μια πραγματικά εργοστασιακού επιπέδου υποστήριξη και οργάνωση.

Η ώρα της αλήθειας

Αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το φανταστείς, ούτε βέβαια να πειστείς, διαβάζοντας για τους αγώνες των περασμένων χρόνων, πως δεν πρόκειται για κάτι εύκολο. Πόσο δύσκολος μπορεί να είναι ένας αγώνας Regularity, σκέφτεσαι, ακόμα και αν η αναβίωση της κλασικής μορφής του σημαίνει πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα, νυχτερινές ειδικές και, βέβαια, τις απρόβλεπτες συνθήκες του Μόντε. Δίκαια λένε πως, όταν είσαι έξω από το χορό, ξέρεις πολλά τραγούδια. Σε καμία περίπτωση δεν είσαι προετοιμασμένος για κάτι που μπορεί να δοκιμάσει τις αντοχές σου, και μόνο καθώς πλησιάζεις όλο και πιο κοντά στην ώρα της εκκίνησης αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά σημαίνει το Ιστορικό Μόντε Κάρλο. Όσον αφορά εμάς, οι πρώτες… υποψίες ήρθαν μαζί με τα μαθήματα οδήγησης σε πάγο που -τελικά ευτυχώς!- είχε κανονίσει η ομάδα να παρακολουθήσουμε πριν από τον αγώνα, ενώ συνειδητοποιήσαμε πως βρισκόμασταν σε έναν πραγματικό αγώνα, και όχι εύκολο, την ημέρα της εκκίνησης στο κέντρο του Τορίνο, διαπιστώνοντας πως όλα τα αυτοκίνητα που είχαν παραταχθεί στη Via Roma και την Piazza San Marco ήταν εξοπλισμένα με roll cage και αγωνιστικό εξοπλισμό και είτε φορούσαν είτε είχαν μαζί τους λάστιχα με καρφιά. Τα δύσκολα αρχίζουν με το «καλημέρα». Από την πρώτη στιγμή μπαίνεις στο νόημα του αγώνα, αφού γίνεται σαφές πως δεν πρόκειται για παιχνίδι και -πολύ περισσότερο- για… βόλτα με στιλ. Σίγουρα δεν είναι βόλτα τα 950 non-stop δύσκολα χιλιόμετρα του «Σκέλους Συγκέντρωσης» από το Τορίνο μέχρι το Μονακό, και μάλιστα όχι από αυτοκινητόδρομο, αλλά μέσα από τις Άλπεις. Ξεκινάμε στο σκοτάδι αργά το απόγευμα με τον καλό συνάδελφο και συνεργάτη Θοδωρή Τσίκα, στριμωγμένοι μέσα στο λιλιπούτειο αγωνιστικό Mini με την πρακτικά ανύπαρκτη θέρμανση, την ώρα που ο καιρός βάζει το κερασάκι στην τούρτα, ρίχνοντας όλη την Ευρώπη στην κατάψυξη. Πολύ σύντομα συνειδητοποιείς πως και ο χρόνος δεν είναι με το μέρος σου, από τη στιγμή που το ωράριο, το οποίο αρχικά νόμιζες άνετο, στην πραγματικότητα είναι τόσο σφικτό, που σε πιέζει αφόρητα να φθάσεις από το ένα control στο επόμενο, και τελικά είναι σχεδόν αδύνατο να γλιτώσεις τα «καπέλα» για καθυστερημένη άφιξη. Ευτυχώς, το Mini λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, ενώ, όσο πιο πολύ ζούμε μαζί του, τόσο αποκαλύπτει όλο και περισσότερα στοιχεία που μας κάνουν να καταλάβουμε γιατί καθιερώθηκε ως ένα από τα πλέον πρωτοποριακά αυτοκίνητα της εποχής του. Δεδομένων των συνθηκών, δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο από ένα μικρό, ελαφρύ, ευέλικτο προσθιοκίνητο αυτοκίνητο με στενά ελαστικά, για να σκάβουν στο χιόνι και στον πάγο, όπως το Mini. Μας εξέπληξε ευχάριστα πως ένα αυτοκίνητο 45 ετών μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις με τη σπιρτάδα και τη ζωντάνια του στις φιδίσιες, παγωμένες διαδρομές. Μας υπενθύμισε, μάλιστα, τι σημαίνει πραγματική επικοινωνία αυτοκινήτου και οδηγού χωρίς κανενός είδους παρεμβολή, οπότε δε νιώσαμε να μας λείπει η υποβοήθηση στο γρήγορο τιμόνι, πολύ γρήγορα συνηθίσαμε την έλλειψή της από τα φρένα, ενώ ακόμα και ο λίγο σκληρός στην αρχή επιλογέας μετά την κατάλληλη ρύθμιση των ντιζών σε καμία περίπτωση δε μας μπέρδεψε και δε μας προβλημάτισε.

Αυτό που μένει να σε απασχολεί, λοιπόν, είναι να επιβληθείς στον ίδιο σου τον εαυτό, όταν βρίσκεσαι στην καρδιά των Άλπεων και με τη θερμοκρασία στους -7° C μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, μόνο με το φως των προβολέων και τους καθαριστήρες να παλεύουν να διώξουν το παχύ χιόνι που καλύπτει τα πάντα. Και όταν βλέπεις το πρώτο φως της ημέρας παίρνεις δύναμη, γνωρίζοντας πως το δύσκολο μέρος της νύχτας έχει περάσει, αλλά έχεις μπροστά σου άλλο τόσο, σε ένα τοπίο ντυμένο στο απόλυτο λευκό. Πρέπει πια να βρεις τον τρόπο να επιβληθείς στην κούραση που έχει αρχίσει να σε κυριεύει, εφόσον, παρά την εναλλαγή πίσω από το τιμόνι του Mini, ούτε αυτός που βρίσκεται σε ρόλο συνοδηγού μπορεί να ξεκλέψει λίγα λεπτά ύπνου, καθώς μια χαμένη διασταύρωση από το road book είναι δυνατόν να σε στείλει αρκετά χιλιόμετρα εκτός πορείας. Μια πραγματική δοκιμασία για τα όριά σου, οπότε πώς να μην αισθάνεσαι το λιγότερο λυτρωμένος, όταν, ύστερα από σχεδόν 24 ώρες συνεχούς οδήγησης, περνάς για πρώτη φορά τη ράμπα στο λιμάνι του Μονακό, νιώθοντας πως έχεις τερματίσει σε ένα μαραθώνιο. Όμως, αυτό είναι μόνο το ζέσταμα, αφού ο αγώνας ξεκινά ουσιαστικά από εδώ!

Ποιο Regularity;

Το Ιστορικό Μόντε είναι αγώνας, και όλα όσα βλέπεις και ζεις φροντίζουν να σ’ το υπενθυμίζουν ανά πάσα στιγμή. Κατ’ αρχάς, η ίδια η διαδρομή είναι κλασικό Μόντε Κάρλο του χθες αλλά και του σήμερα, από το Μονακό στη Βαλάνς και πάλι πίσω, ακολουθώντας τα χνάρια των Παγκοσμίων. Περνάς από τη Lamastre, την Burzet, τη Le Moulinon και τα δέντρα, ο δρόμος και τα πέτρινα τοιχάκια στο πλάι του είναι ακόμη γεμάτα με τα πολύχρωμα σημάδια από σπρέι για «χαρτογράφηση» της διαδρομής από τα αστέρια του Π.Π.Ρ., ενώ σκέφτεσαι πως πριν από λίγες ημέρες τα βουνά γύρω σου αντιλαλούσαν από τα κροταλίσματα των θηρίων του WRC. Ο κόσμος, πάντως, είναι και τώρα εδώ, δίνοντας το δικό του μοναδικό άρωμα. Αυτήν τη φορά για να δει εσένα, αλλά και όλα αυτά τα μοναδικά στολίδια του χθες σε δράση.

Άνθρωποι με μια σπάνια αγωνιστική κουλτούρα, οι οποίοι αναμφίβολα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του αγώνα, όπως και οι ίδιοι θεωρούν το Μόντε αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, μικρές ή μεγάλες παρέες, καλά οργανωμένες, με φωτιές, λουκάνικα και μπόλικο κρασί, περιμένουν μέσα στο κρύο, στα πιο απίθανα σημεία, επευφημώντας και ενθαρρύνοντας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, χαρίζοντας σε αυτούς που βρίσκονται στα μπάκετ ένα συναίσθημα μοναδικό. Και μόνο λίγες δεν είναι οι στιγμές και οι εικόνες που μένουν βαθιά αποτυπωμένες μέσα σου, όπως εκείνη το βράδυ της τελευταίας ημέρας στην κορυφή του Τουρινί με τις φωτιές, τον κόσμο να ζητωκραυγάζει και όλο το σκηνικό όπως ακριβώς το έβλεπες μέχρι τώρα στα βίντεο και στις φωτογραφίες, με τη διαφορά πως πλέον το ζεις πραγματικά. Με όλα αυτά, πώς μπορείς να μην μπεις σε ρυθμό και ψυχολογία αγώνα, πόσω μάλλον όταν είναι και το αμείλικτο ωράριο που σε πιέζει συνεχώς.

Η διαδρομή ανάμεσα σε δύο σημεία ελέγχου χρόνου μπορεί να περιλαμβάνει δύο ή και περισσότερες ειδικές, άρα και αρκετή καθυστέρηση στην εκκίνησή τους, οπότε και αρκετό χαμένο χρόνο από αυτόν που έχεις στη διάθεσή σου. Ξεχνάς, επομένως, κάθε άσκοπη αργοπορία, εάν θέλεις να εξασφαλίσεις και ένα μικρό χρονικό παράθυρο για ένα αστραπιαίο service. Φυσικά, όπως άλλοτε, τότε που η έννοια του service park ήταν παντελώς άγνωστη, κάπου στο δρόμο βρίσκονται οι μηχανικοί μας και φύλακες άγγελοι, Πιέτρο Τενκόνι και Ματίας Κολπάνι, πότε ακολουθώντας με τα φορτωμένα με καθετί απαραίτητο Countryman και πότε περιμένοντας σε κάποιο σημείο, χαμογελαστοί ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές και πάνω απ’ όλα ταχύτατοι και αποτελεσματικοί, πάντα κοντά μας την κατάλληλη στιγμή.

Ούτε λεπτό για χάσιμο, οπότε ακόμα και οι απλές διαδρομές απαιτούν συγκέντρωση, πειθαρχία αλλά και ταχύτητα, όταν μάλιστα το χιόνι και ο πάγος κατεβάζουν αρκετά τη μέση ωριαία και δυσκολεύουν τις συνθήκες, αυξάνοντας την πίεση. Το βιώσαμε από πρώτο χέρι, καθώς κατά τη διάρκεια μιας απλής διαδρομής είχαμε και την πιο έντονη στιγμή σε όλο τον αγώνα με ένα μεγαλοπρεπέστατο τετ-α-κε, το οποίο ευτυχώς κατέληξε στη μαλακή αγκαλιά των snowbank χωρίς απολύτως κανέναν τραυματισμό του Mini. Όσο για τις ειδικές διαδρομές; Ποιο Regularity και ποια διέλευση; Αγώνα θυμίζουν πραγματικό. Με το χιόνι και τον πάγο να πρωταγωνιστούν σχεδόν παντού, εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις που, για να βρίσκεσαι κοντά στη δεδομένη μέση ταχύτητα των σχεδόν 50 χλμ./ώρα, δεν πρέπει να δέσεις σφικτά τις ζώνες, να βάλεις κάτω το κεφάλι και να πυροβολήσεις σαν να σε κυνηγά ο χρόνος. Και με το δρόμο ανοιχτό στην κυκλοφορία (ακόμη αναρωτιόμαστε γιατί…) πολλές φορές νιώθεις το σφίξιμο στο στομάχι, προσπαθώντας να μείνεις στην ιδανική γραμμή αλλά και να προστατέψεις το Mini από τις παγίδες του πάγου που καραδοκούν να σε στείλουν σε κάποιο χαντάκι ή -στην καλύτερη περίπτωση- στα πέτρινα τοιχάκια και στις μπαριέρες στην άκρη του δρόμου. Πολλά από τα τετράτροχα στολίδια που συμμετείχαν στον αγώνα τραυματίστηκαν, ενώ ακόμα περισσότερα ήταν εκείνα που τελικά δεν κατάφεραν να φθάσουν στον τερματισμό.

Είπαμε, πρόκειται για πραγματικό αγώνα, ο οποίος απαιτεί προσπάθεια, οργάνωση και προσοχή, με τον προσδιορισμό του ως καμουφλαρισμένου Sporting να είναι πιο κοντινός από ό,τι εκείνος του Regularity. Έχει, άλλωστε, όλα αυτά τα συστατικά ενός αγώνα, όπως την ένταση, την πίεση, την αγωνία και τις ανατροπές. Τι πιο χαρακτηριστικό από το γεγονός πως η νίκη, που έχει αίγλη και βαρύτητα ανάλογη με αυτήν που πρεσβεύει το όνομα του Μόντε Κάρλο, κατακτήθηκε στην τελευταία και ίσως πιο δύσκολη ειδική του αγώνα από τους Βέλγους Ζοσέ Λαρέπ-Ζοζέφ Λαμπέρτ με Opel Kadett GTA.

Δοκιμασία

Τελικά, μόνο ζώντας από το μπάκετ αυτήν την εμπειρία μπορείς να καταλάβεις γιατί το Μόντε Κάρλο θεωρείται ένα από τα πιο απαιτητικά Ιστορικά ράλλυ και γιατί τελικά 1 στα 3 αυτοκίνητα που συμμετέχουν σε αυτό δεν καταφέρνουν να φθάσουν στον τερματισμό. Οι πιο έμπειροι, μάλιστα, τόνισαν πως ο φετινός αγώνας, λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών, ήταν σίγουρα από τους πιο δύσκολους, αν όχι ο πιο σκληρός στη 15χρονη πορεία του. Επί της ουσίας, πρόκειται για μια πραγματική δοκιμασία για ανθρώπους και μηχανές σε κάθε επίπεδο. Τα αυτοκίνητα, μερικά από τα πιο λαμπρά και κλασικά δείγματα του παρελθόντος, κουβαλώντας πολλές δεκαετίες επάνω τους, δοκιμάζονται για πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα και σε αρκετές περιπτώσεις σε πραγματικά ακραίες συνθήκες.

Τι να πεις, πέρα από το να βγάλεις το καπέλο στο μικροσκοπικό Cooperάκι μας, που κατά τη διάρκεια των δύσκολων 2.500 χιλιόμετρων που κάναμε μαζί του ουδέποτε μας απασχόλησε ή μας ταλαιπώρησε πραγματικά, παρουσιάζοντας μόνο μία βλάβη στη μίζα, η οποία επισκευάστηκε τάχιστα. Όσο για τους ανθρώπους, το Μόντε Κάρλο αποτελεί μια διαρκή δοκιμασία των αντοχών σε κάθε επίπεδο. Σε κάνει να ανακαλύπτεις όρια που δεν ήξερες πως έχεις, ενώ σίγουρα αποτελεί «δυναμόμετρο» για τις σχέσεις του πληρώματος, το οποίο για περισσότερες από πέντε ημέρες και συνολικά 70 ώρες συμβιώνει μέσα στο αυτοκίνητο και πρέπει να λειτουργήσει αρμονικά και αποτελεσματικά κάτω από δύσκολες συνθήκες, που εύκολα σε φθάνουν στα άκρα. Δεν μπορείς, λοιπόν, παρά να νιώθεις νικητής μόνο και μόνο επειδή κατάφερες να φθάσεις στον τερματισμό, επειδή κατάφερες να κερδίσεις αυτήν τη δοκιμασία.

Λίγη σημασία έχει το αποτέλεσμα, τη στιγμή που σκέφτεσαι «Είμαστε εδώ, τα καταφέραμε!», καθώς το Mini ανεβαίνει τη ράμπα του τερματισμού και με το Θοδωρή κλείνουμε το μάτι γεμάτοι ικανοποίηση. Πρόκειται για εμπειρία από αυτές που σε γεμίζουν δυνατά συναισθήματα και που μένουν για πάντα ανεξίτηλα χαραγμένες στην καρδιά και στο μυαλό. Πολύ πριν αποβάλεις τα σημάδια της κούρασης, συνειδητοποιείς τη δύναμη που ασκεί επάνω σου το Μόντε. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός πως το Σάββατο το βράδυ, λίγες ώρες μετά τον τερματισμό, στο υπέρλαμπρο gala της απονομής στο μυαλό στριφογυρίζει συνεχώς η ιδέα να μπορούσες να βρεθείς και πάλι στην Piazza San Marco δεμένος στο μπάκετ του Mini Cooper, για να ζήσεις ξανά την περιπέτεια του Μόντε χωρίς καμία αλλαγή!_ Γ. Χ.

Κάποια λίγα από τα πολλά που ζήσαμε…

Νομίζεις πως είναι εύκολο. Άλλωστε, για Regularity με Ιστορικά αυτοκίνητα ξεκίνησες. Μόνη δυσκολία, ίσως, τα πολλά χιλιόμετρα. Έτσι πιστεύεις, διότι με το «καλημέρα» διαψεύδεσαι: η διαδρομή Τορίνο-Μόντε Κάρλο (24ωρο non-stop) αποδεικνύεται δοκιμασία σε παγωμένους ορεινούς δρόμους, όπου, αν χαθείς, απλώς… χάθηκες. Άλλωστε, ως πρωτάρηδες στον αγώνα, δεν έχετε ούτε ένα φορητό GPS. Γελάς, όντας άσχετος, όταν σου δίνουν 5:30 ώρες για 250 χιλιόμετρα, αλλά μετά έρχεται το «καπέλο» και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Δε βγαίνουν με τίποτα, αν δε βάλεις το κεφάλι κάτω να οδηγήσεις (στριμωγμένοι σε μια όχι και τόσο βολική θέση), και μάλιστα σβέλτα, και αυτό ισχύει για όλο τον αγώνα. Φτάνεις εξουθενωμένος στο Πριγκιπάτο και, πάνω που λες «ουφ!», συνειδητοποιείς πως ο αγώνας τώρα αρχίζει! Ναι, για αγώνα πρόκειται, και αυτά τα περί Regularity ακούγονται σαν ανέκδοτο. Πρέπει να πας «αέρα» στις απλές, διότι η αναμονή στην εκκίνηση των ε.δ. μετρά στο χρόνο σου, και πρέπει να πας επίσης «αέρα» στις ειδικές, αφού τα 47,8 χλμ./ώρα της μουαγιέν δε βγαίνουν με τίποτα στον πάγο. Το Mini, παρά την ηλικία του, εξαιρετικό, ευκολότερο στην οδήγηση από όσο περίμενες/φοβόσουν, αλλά οι χρόνοι είναι σφικτοί όσο δε φαντάζεσαι. Το κρύο (μέσα και έξω από το αυτοκίνητο) κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσπάθεια. «Πυροβολείς» σε κάθε ευκαιρία, με αποκορύφωμα το βραδινό Τουρινί, όπου απλώς… chapeau στο Χάρπη για τον τρόπο που «κατάπιε» το κατηφορικό κομμάτι. Ναι, είχαμε νωρίτερα και τη στιγμή μας, αλλά… no problem, ενώ σε κάθε περίπτωση ο Mr «Don’t worry, I will fix it», ο Πιέτρο, αποδεικνύεται φύλακας άγγελος στα όποια (λίγα) προβλήματα βγάζουν τα τρία Mini της ομάδας. Τορίνο-Μόντε Κάρλο και από εκεί Βαλάνς και ξανά Βαλάνς και πάλι πίσω στο Πριγκιπάτο, το 15ο Ιστορικό Μόντε αποδείχθηκε το πιο σκληρό των τελευταίων χρόνων, όπως μας είπαν αγωνιζόμενοι με πολλές συμμετοχές στην πλάτη τους, με τα χιλιόμετρα να φαντάζουν ατελείωτα. Νίκη ακόμα και ο τερματισμός (άλλωστε, αυτό ήταν το αρχικό ζητούμενο) και, ΝΑΙ, το ξανακάναμε την επομένη το πρωί κιόλας! Εμπειρία ζωής, το δίχως άλλο!_ Θ. Τ.

ΜΟΝΑΚΟ IN – ΒΑΛΑΝΣ OUT

– Tο γεγονός ότι ο περυσινός νικητής, Ιταλός Μάριο Σάλα, έχασε στην τελευταία ε.δ. τον αγώνα αποτελεί χαρακτηριστικό του σασπένς του Μόντε. Υπερβολική ήταν η απόφαση, όμως, να ακυρωθεί στη συνέχεια για επιθετική οδήγηση, όταν όλοι, ειδικά την τελευταία μέρα, πήγαιναν «χωρίς αύριο» παντού!

– Ως συνήθως, οι Μονεγάσκοι ποντάρουν στο όνομα «Μόντε Κάρλο» και κατά τα λοιπά από οργάνωση δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Αποκορύφωμα το παντελώς ανύπαρκτο γραφείο Τύπου του αγώνα.

– Ακόμα και στο Μονακό ο καπουτσίνο είναι φθηνότερος σε σχέση με την Ελλάδα του Μνημονίου, την ώρα που το «no smoking» μάλλον δεν τηρείται και με τόση ευλάβεια.

– Το απόλυτο αλαλούμ στο time control στον τερματισμό του αγώνα στο Πριγκιπάτο τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου. Καμία οργάνωση, καμία σαμπάνια στη ράμπα, τίποτα που να θυμίζει τερματισμό αγώνα. Βλέπετε, όλη η τελετή, οι εορτασμοί και τα φλας των φωτογράφων είναι μετατεθειμένα στο gala με τα σμόκιν και τις μακριές τουαλέτες το βράδυ του Σαββάτου.

– Στο κόστος συμμετοχής περιλαμβάνονται μόνο όσα συμβαίνουν στο Μονακό. Στη Βαλάνς οι αγωνιζόμενοι πρέπει να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη και να βρουν ξενοδοχεία κτλ. από μόνοι τους.

– Αν δε μιλάς γαλλικά, δύσκολο να βρεις άκρη με κριτές, οργάνωση, χρόνους, καρνέ κτλ. Για τα χωριά δεν τίθεται θέμα, απλώς καταστρέφεσαι, αν δεν ξέρεις να ρωτήσεις κάτι στη γλώσσα τους.

– Μόνο δύο ειδικές διαδρομές ακυρώθηκαν, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Η πρώτη διότι ένα δένδρο έπεσε στο δρόμο και η δεύτερη λόγω ατυχήματος.

– Μια τετράδα απλά χειμερινά λάστιχα χωρίς καρφιά ήταν αρκετά ώστε τα συνοδευτικά μας Mini Countryman να περνούν από παντού με παροιμιώδη ευκολία.

– Πολικό το κρύο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, με αποκορύφωμα τη Βαλάνς, όπου ο δυνατός αέρας, σύμφωνα με τις τοπικές ειδήσεις, έδινε την αίσθηση -15º C.

– Μεγάλα ονόματα του αγώνα αυτά των Σάντρο Μουνάρι και Ζαν Ρανιοτί. Η Lancia Fulvia του πρώτου δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το πρώτο σκέλος και να φθάσει στο Μονακό, ενώ αντίθετα ο συμπαθής Γάλλος που οδηγούσε ένα Renault 5 Alpine συγκέντρωνε το ενδιαφέρον και μεγάλο αριθμό θεατών όπου και αν βρισκόταν.

– Ό,τι καλύτερο οι συμβουλές του Ράουνο Ααλτόνεν, ο οποίος βρέθηκε κοντά μας στην εκκίνηση στο Τορίνο.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 28 Ιανουαρίου-5 Φεβρουαρίου ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Mini Cooper ’67 ΟΔΗΓΟΙ: Θοδωρής Τσίκας, Γιάννης Χαρπίδης ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Τορίνο-Μόντε Κάρλο-Βαλάνς-Μόντε Κάρλο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: Περίπου 2.500

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΠΙΔΗΣ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Luca Gastaldi