Ίδιο πλήρωμα, νέος κινητήρας στο Opel Mokka, και φύγαμε και πάλι για τα Βαλκάνια. Αυτήν τη φορά όμως σε διαφορετικά μέρη, με ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία σε εικόνες και τεράστιες αντιθέσεις στα συναισθήματα.
ΠΡΙΝ από έναν και πλέον χρόνο (τεύχος Μαρτίου) ταξιδέψαμε με την προηγούμενη πετρελαιοκίνητη έκδοση του Mokka με τον 1.7 CDTI στα Ανατολικά Βαλκάνια, και συγκεκριμένα μέσω Προμαχώνα σε Βουλγαρία, Ρουμανία και ψηλά μέχρι τη Μολδαβία. Αυτήν τη φορά το ίδιο πλήρωμα βρίσκεται και πάλι μέσα σε ένα Mokka, εφοδιασμένο όμως με τον πιο σύγχρονο 1.6 CDTI, για ένα οδοιπορικό σε ΠΓΔΜ, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, με τον επίλογο να γράφεται στην πανέμορφη Ήπειρο. Ετοιμάστε αποσκευές και τα διαβατήριά σας – έστω και νοητά. Συνάλλαγμα, πράσινη κάρτα και φωτογραφικό εξοπλισμό τα βάζουμε εμείς!
Κείμενο: Μανώλης Σαλούρος, Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Από Ευζώνους…
Μαρούσι 6 το πρωί, και φορτώνουμε το πορτ μπαγκάζ του Mokka. Αμέσως μετά ενεργοποιούμε το εργοστασιακό Navi αλλά και το δικό μας έμπιστο φορητό σύστημα πλοήγησης της Navigon, μέσα από εφαρμογή κινητού μάλιστα, το οποίο έχουμε πάντα μαζί μας σε κάθε εξόρμηση.
Αν ταξιδεύετε συχνά, σας προτείνουμε να έχετε «κατεβασμένες» τέτοιες εφαρμογές στο κινητό σας, γιατί ακόμα και ως πεζοί έχετε πρόσβαση σε πολλές πληροφορίες για τη διαμονή σας και, φυσικά, για τις μετακινήσεις σας, ενώ η χρήση τους δεν απαιτεί τη σύνδεση με το δίκτυο και, κατά συνέπεια, δεν επιβαρύνουν το λογαριασμό σας με δεδομένα περιαγωγής. Μπροστά μας έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα να διανύσουμε αλλά και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον – όπως πάντα, δηλαδή, για οτιδήποτε το ξεχωριστό και καινούργιο. Τελευταίο ελληνικό φουλάρισμα στο ύψος της Κατερίνης με το νέο Avin Diesel Best Action (1,348 ευρώ/λίτρο), και κάπως έτσι δεν καταλάβαμε καν πώς φτάσαμε στο Μεθοριακό Σταθμό Ευζώνων στις 11:30, γνωρίζοντας ότι τα χιλιόμετρα που αφήσαμε πίσω μας ήταν τα πιο εύκολα και τα πιο γρήγορα ολόκληρου του ταξιδιού μας. Σημειώστε εδώ ότι στο δρόμο συναντήσαμε πολλούς πεζοπόρους μετανάστες να βγαίνουν από τη χώρα στα τελευταία χιλιόμετρα, κινούμενοι παράλληλα με τη γραμμή του τρένου «Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι».
Έλεγχος των απαραίτητων εγγράφων, ολιγόλεπτη βόλτα στα duty free του ελληνικού -ακόμη- εδάφους (μακράν μεγαλύτερα και πιο ενημερωμένα από εκείνα του Προμαχώνα στα ελληνοβουλγαρικά) και μπαίνουμε χωρίς την παραμικρή γραφειοκρατική καθυστέρηση στη FYRΟM, ελληνιστί ΠΓΔΜ, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η κοιλάδα του Αξιού είναι ο κύριος φυσικός άξονας της χώρας, τη διασχίζει από Bορρά μέχρι Nότο και συνδέει το εσωτερικό των Βαλκανίων με το Αιγαίο Πέλαγος. Κατά μήκος του ποταμού βρίσκονται μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις της, όπως η πρωτεύουσα, τα Σκόπια, το Γκόστιβαρ και το Βέλες. Ίδιο τοπίο στην αρχή, και έπειτα από περίπου μισή ώρα είμαστε στο εθνικό δίκτυο Motorway Alexander of Macedonia, πληρώνοντας στα πρώτα διόδια 1,5 ευρώ, αφού εδώ δε χρειαζόμαστε ακόμη συνάλλαγμα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τον αυτοκινητόδρομο M1, που είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Οδού 75 (όπως μας δείχνουν και τα Navi), που συνδέει τη Φινλανδία με την Ελλάδα. Στο δρόμο πραγματοποιούνται έργα σε αρκετά σημεία, αποδεικνύοντας ότι η μικρή χώρα έχει παλμό και, αν μη τι άλλο, θα προσπαθήσει να σταθεί πιο ισχυρή στα πόδια της τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής οι συζητήσεις με τον Θάνο έχουν -αναμενόμενα- πολιτική χροιά μέχρι να διασχίσουμε τη χώρα, οπότε και μεσολαβούν ακόμα δύο σταθμοί διοδίων, από 1,5 ευρώ και πάλι. Η ώρα είναι 13:40, και βρισκόμαστε μόλις λίγα μέτρα πριν από τη Σερβία. Στο ανταλλακτήριο δίνουμε 150 ευρώ για 17.550 δηνάρια, και πλέον κινούμαστε σε ένα σαφώς πιο όμορφο και σύγχρονο περιβάλλον.
Πολύ πιο σύγχρονο, αν και η εν λόγω παρατήρηση δεν προκύπτει με μια απλή ματιά, είναι και αυτό το Mokka σε σχέση με το προγενέστερο, του Volume 1. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά νέα και ανανεωμένα μοντέλα που θα δούμε από την εταιρεία μέχρι το 2018 – 27 τον αριθμό μέσα σε τέσσερα χρόνια! Ο νέος, αλουμινένιος 1.6 CDTI των 136 ίππων και των 32,6 χλγμ. ροπής από τις 2.000 σ.α.λ. σε κάνει να ξεχνάς με το καλημέρα τον -ιδιότροπο- προηγούμενο 1.7 CDTI.
Όχι, δεν αναφερόμαστε σε τεράστια διαφορά στην απόδοση, αφού και ο προηγούμενος ήταν ικανοποιητικός σε αυτόν τον τομέα, με τους 130 ίππους και τα 30,6 χλγμ. ροπής του. Η μεγάλη βελτίωση φαίνεται στην εξάλειψη πλέον της τραχύτητας του συνόλου, στην αθόρυβη λειτουργία του, την οποία εκτιμάμε ήδη στο πολύωρο ταξίδι μας, αλλά κυρίως στην εξαφάνιση των νεκρών σημείων στις χαμηλές στροφές, χαρακτηριστικό που πραγματικά πονούσε το απερχόμενο μοτέρ. Την ίδια ώρα, βελτίωση σημειώνουμε στην πράξη και στο σημαντικότατο τομέα της κατανάλωσης, με τη μέση τιμή στο ταξίδι μας μέχρι εδώ να είναι εύκολα στα 6,2 λίτρα/100 χλμ., όταν για αντίστοιχα χιλιόμετρα με το προηγούμενο κάτω από τις ίδιες συνθήκες θα θέλαμε περίπου 6,8 λίτρα/100 χλμ.
Mουσική βόλτα μέχρι την Γκούτσα
και πρωινό ξεκίνημα από το «Άγιο Όρος της Σερβίας»!
Ως παναθηναϊκών συναισθημάτων πλήρωμα -και μάλιστα φουλ μπασκετικό-, έχουμε επιλέξει ήδη τον πρώτο μας τερματικό προορισμό για την πρώτη ημέρα του οδοιπορικού μας, και αυτός θα είναι το Τσάτσακ, η γενέτειρα πόλη του αγαπημένου μας Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, κορυφαίου προπονητή μπάσκετ της Ευρώπης. Ο στόχος, βέβαια, δεν είναι εύκολος, αφού μιλάμε για πάνω από 1.000 χλμ. από το Μαρούσι, που ξεκινήσαμε, αλλά και γιατί εδώ και λίγη ώρα έχουμε αφήσει τον άνετο δρόμο (για Νις) που βρισκόμασταν στη Σερβία, λόγω έργων, και κινούμαστε περισσότερο από παράδρομους, τρώγοντας το ένα «καπέλο» μετά το άλλο στον προγραμματισμό μας.
Το τοπίο έχει αλλάξει αρκετά, θυμίζοντας πολύ την οδήγηση στην κοιλάδα των Τεμπών. Επιτέλους, πρώτα διόδια με κόστος 190 δηνάρια, ενώ λίγο αργότερα, στον Ε75, δεν προπληρώνουμε, αλλά παίρνουμε το μπιλιέτο (όπως γίνεται και στην Ιταλία) για το μεγάλο αυτοκινητόδρομο, στην έξοδο του οποίου πια καταβάλλουμε 390 δηνάρια. Η τοπική ώρα 19:00 (μία ώρα πιο νωρίς σε σχέση με την Ελλάδα) και εμείς έχουμε βρει ένα ιδανικό ξενοδοχείο, μόλις 6 χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Τσάτσακ με αντίστοιχο κόστος, κοντά στα 50 ευρώ με πρωινό και πάρκινγκ, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μία φορά ότι στα Βαλκάνια βρίσκεις πολύ εύκολα φθηνά και καλά μέρη διαμονής, αλλά και μόλις τριάντα λεπτά μακριά από ένα μέρος στο οποίο κάθε χρόνο στις αρχές Αυγούστου (3 με 9 φέτος) πραγματοποιείται το ομώνυμο μουσικό φεστιβάλ, Guca Festival.
Αποθέτουμε βαλίτσες, λίγο νερό στο πρόσωπο και φύγαμε για την Γκούτσα, αφού η υπερένταση του ταξιδιού δε μας έχει επιτρέψει ακόμη ούτε να κουραστούμε… Διαδρομή περίπου 30 χιλιομέτρων, από αυτές που προτείνουμε ακόμα και για οδήγηση μέχρι το χωριό, με ποικιλία στροφών, ανηφόρια-κατηφόρια και καθόλου κίνηση αυτήν την εποχή. Γιατί, προς τον Αύγουστο, όταν δηλαδή η τοποθεσία μετατρέπεται σε μια τεράστια μουσική σκηνή από βαλκανικές μπάντες, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Η ηρεμία και η γαλήνη της φύσης δίνουν τη θέση τους στον ήχο των μουσικών οργάνων και στις μυρωδιές των ψητών από τα καλά μαγαζιά της περιοχής και, φυσικά, από τους δεκάδες πλανόδιους ψήστες.
Πλέον έχουμε αλλάξει και εμείς μουσικές επιλογές, με τον Γκόραν Μπρέκοβιτς να κυριαρχεί στο ηχοσύστημα του Mokka, θέλοντας να αφομοιωθούμε όσο το δυνατόν πιο πολύ από το σκηνικό που ζούμε! Κάπου εκεί όμως την πατάμε, παρά το γεγονός ότι ο ευγενέστατος ρεσεψιονίστ του Hotel Livade μας είχε προειδοποιήσει: «Στο Τσάτσακ, και παρά το γεγονός ότι η πόλη είναι μεγάλη, δε θα βρείτε εύκολα κάτι καλό για φαγητό». Βλέπετε, η Γκούτσα υπολειτουργεί αυτήν την εποχή, οπότε δεν καθίσαμε στις γραφικές αλλά άδειες ταβέρνες της, με αποτέλεσμα η -συμπαθητική ευτυχώς- πίτσα στην κεντρική πλατεία, παρέα με πολλή νεολαία, και η σερβική μπύρα να αποτελούν σχεδόν μονόδρομο στις επιλογές μας λίγο πριν από την ξεκούραση.
Ξύπνημα νωρίς, φουλάρισμα στην Gazprom απέναντι από το ξενοδοχείο μας με 149,1 δηνάρια/λίτρο, εξωτερικό πλύσιμο στο Mokka (250 δηνάρια) με καλή βούρτσα, γιατί είναι σαν να έχουμε εξολοθρεύσει όλα τα έντομα της περιοχής, και φύγαμε για το «Άγιο Όρος της Σερβίας», όπως αποκαλείται η μαγευτική περιοχή, ακολουθώντας το δρόμο για το Ούζιτσε. Ο λόγος για το φαράγγι Οβτσάρ-Κάμπλαρ, στο οποίο είχαν χτιστεί τριακόσια μοναστήρια το 14ο αιώνα! Οι εικόνες μοναδικές, με την Canon του Θ.Η. και τα κινητά να έχουν ζεσταθεί από νωρίς, ενώ το ποτάμι που μας συνοδεύει σε όλη τη διαδρομή συντελεί στο ενδιαφέρον πρωινό μας ξύπνημα, όπως εξελίσσεται, και ενώ έχουμε πάρει ήδη το δρόμο για Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Νωρίς το μεσημέρι, λοιπόν, περνάμε για ακόμα μία φορά σύνορα, για μια χώρα που αποτελεί ουσιαστικά την πατρίδα τριών εθνοτήτων: των Βοσνίων, των Σέρβων και των Κροατών, με τις θρησκείες να έχουν και αυτές με τη σειρά τους αφήσει το στίγμα τους στην περιοχή. Μιναρέδες και λίγο παρακάτω ορθόδοξοι ναοί, ακόμα και ελάχιστοι ρωμαιοκαθολικοί. Φτώχεια στα πρώτα χιλιόμετρα, αλλά και φυσική ομορφιά, βασισμένη κυρίως στον ποταμό Ντρίνα, του οποίου τα πράσινα νερά είναι τόσο έντονα, σαν να τα είχε ζωγραφίσει μόλις ο Μπομπ Ρος! Ο δρόμος παράλληλα με το ποτάμι είναι γεμάτος από τούνελ, τα περισσότερα από τα οποία έχουν χαραγμένες πάνω τους ημερομηνίες από το 1988, το 1989 κτλ., λίγο πριν από το μεγάλο κακό που βρήκε αυτήν την -ενωμένη τότε- μεγάλη χώρα των Βαλκανίων, τη Γιουγκοσλαβία.
Ο ορισμός των αντιθέσεων…
Μεσημέρι πια, και είμαστε στην πόλη οι εικόνες της οποίας, όπως και της Σρεμπρένιτσα (όπου συνέβη πραγματική γενοκτονία τον Ιούλιο του 1995) αλλά και όλης της χώρας τότε, μας έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μέσα από τα μαύρα δελτία ειδήσεων, αφήνοντάς μας παγωμένους και με ανοιχτό το στόμα. Θυμόμαστε αυτόματα τους στίχους του Θοδωρή Βλαχάκη από το τραγούδι των Magic de Spell και ανατριχιάζουμε μπαίνοντας στην πρωτεύουσα…
«ΦΩΝΑΞΕ η ζωή μας χάνεται, πάει
ΔΙΑΛΥΣΕ τη σκόνη που σκεπάζει το φως
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ διακοπές στο Σαράγεβο πάει
ΞΥΠΝΗΣΕ στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως»
Τα χρόνια έχουν περάσει, βέβαια, αλλά οι πληγές της πόλης είναι εμφανείς σε διάφορα σημεία της. Δεν υπάρχει παλιό κτίριο που οι τοίχοι του να μην είναι διάτρητοι από σφαίρες, ενώ τα νεκροταφεία, τα μνημεία και οι εικόνες που συναντάς σε μεταφέρουν πίσω στη δεκαετία του ‘90, και πραγματικά θες να φωνάξεις ένα μεγάλο «Είναι άδικο, ρε!» και να φύγεις μακριά. Παρ’ όλα αυτά, ο ρυθμός και το χρώμα της πόλης σε κρατάνε. Φωτογραφίζουμε στα τουρκικά στέκια γύρω από το ποτάμι, πάνω και κάτω από την πόλη, και αποφασίζουμε να αλλάξουμε εικόνες – άμεσα κιόλας. Άλλωστε τα Βαλκάνια το έχουν αυτό, είναι γεμάτα αντιθέσεις. Κάνουμε τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα όλου του θέματος στους γεμάτους στροφές δρόμους της Βοσνίας (ευτυχώς, συναντάμε και ένα νέο, μη χαρτογραφημένο κομμάτι στα 140 χλμ. πριν από την Κροατία, και κερδίζουμε 30 χλμ.), κατεβαίνοντας προς τις περίφημες Δαλματικές Ακτές.
«Μα πού είναι επιτέλους τα σύνορα;» Μόλις 10,6 χλμ. τα χωρίζουν από το μαγευτικό Ντουμπρόβνικ (καθώς είναι πολύ μικρό το πλάτος της Κροατίας), το οποίο πραγματικά αδικείται αν το γνωρίσατε μόνο από τη σειρά Game of Thrones, σημαντικό μέρος της οποίας γυρίζεται μέσα στην παλιά πόλη-κάστρο. Μπροστά στην κεντρική πύλη Pile Gate ανεβαίνουμε με φόβο στο πεζοδρόμιο για τη χαρακτηριστική φωτογραφία, αλλά ηρεμούμε εντελώς όταν ακόμα και ο μοτοσυκλετιστής αστυνόμος που περνά καταλαβαίνει, και απλώς μας χαμογελά. Να σου και κάποιοι Έλληνες τουρίστες μέσα στους χιλιάδες που έχουν γεμίσει την περιοχή, με το Ντουμπρόβνικ να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς του κόσμου τα τελευταία χρόνια. Επί αιώνες, βέβαια, μετά τη Βενετία ήταν το σημαντικότερο λιμάνι στην Αδριατική, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η πόλη διαθέτει και δικό της αεροδρόμιο.
Η παλαιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, δε, έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1979! ATM βρίσκουμε αρκετά, όπως και ανταλλακτήρια, για να πάρουμε τα κροατικά κούνα. Βέβαια, λόγω αυξημένου τουριστικού ενδιαφέροντος, υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία (αν όχι όλα) που δέχονται και ευρώ, όπως επίσης πολλά μαγαζιά για φαγητό και ποτό. Η περαντζάδα μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης είναι ονειρεμένη, ιδιαίτερα η βραδινή, και, με αυτήν την πανσέληνο που την έχουμε πετύχει εμείς αλλά και το επόμενο πρωινό, έχει τη χάρη του. Ξεκινάμε από τις 08:00 τη δουλειά, για να προλάβουμε την κίνηση, αλλά μάταιος κόπος. Τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια που βρίσκονται αγκυροβολημένα στα ανοιχτά αλλά και στο λιμάνι της νέας πόλης έχουν αρχίσει να ξεφορτώνουν ήδη, και στο κάστρο δε χωράς ούτε να προχωρήσεις. Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς την πατρίδα, έχοντας αποφασίσει να διαφοροποιήσουμε τη διαδρομή μας, ουσιαστικά κυκλώνοντας την περιοχή. Τρίτο φουλάρισμα, σε πρατήριο ΙΝΑ αυτήν τη φορά, με 9,43 κούνα/λίτρο, και σειρά έχει ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη από όλες του οδοιπορικού μας. Το «καρτ ποστάλ» Μαυροβούνιο! Ο ορισμός των Δαλματικών Ακτών ή της Αδριατικής, αν προτιμάτε, με τα φιορδ να μας συντροφεύουν σε όλη τη διαδρομή και με αποκορύφωμα στην ημέρα μας το φέρι μποτ στο οποίο χρειάστηκε να μπούμε για να γλιτώσουμε έναν κύκλο περίπου 45 χιλιομέτρων. Από το Καμενάρι στο Λεπετάνε, λοιπόν, μέσα σε λίγα λεπτά, και με κόστος για δύο άτομα και το Opel μας μόλις στα 4,5 ευρώ!
Το Μοντενέγκρο, με πρωτεύουσα την Ποντγκόριτσα, ζει και αυτό από τον τουρισμό. Ξενοδοχειακή υποδομή, καταστήματα υψηλού επιπέδου και ωραίες παραλίες σε όλη τη διαδρομή, που θα ζήλευαν πολλά και σαφώς πιο δημοφιλή μέρη. Στο νότιο και κεντρικό μέρος της χώρας βρίσκεται η κοιλάδα του Μόρατσα, που αποτελεί πηγή τροφοδοσίας και για τη λίμνη Σκόδρα. Η εν λόγω λίμνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες των Βαλκανίων, με έκταση 370 τ.χλμ., προσφέροντας έτσι όμορφα τοπία όχι μόνο στην ακτογραμμή, αλλά και στην ενδοχώρα.
Το Mokka, ακούραστο φυσικά, δείχνει να το απολαμβάνει, και εμείς όμως μαζί του, αφού ειδικά σε αυτήν την πλούσια έκδοση έχει όλα εκείνα τα καλούδια για να κάνει ακόμα πιο ωραία και άνετη τη ζωή των επιβατών του. Ιδανικές οι πολλές ρυθμίσεις των καθισμάτων για τέτοια ταξίδια, με αυτή για τη μέση να μας σώζει στην κυριολεξία. Σωστή και η πλευρική στήριξη των καθισμάτων, την οποία εκτιμούμε ακόμα πιο πολύ όταν οι δρόμοι χαλάνε και το σκηνικό αλλάζει μπαίνοντας στην Αλβανία. Παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα σε σχέση με το 2006, όταν είχαμε ξαναπεράσει, με την προσπάθεια-πρόοδο που γίνεται στους δρόμους να είναι σημαντική. Βέβαια, το… χούι βγαίνει τελευταίο, οπότε ακόμα και στην εθνική συναντάμε κάρα με ελαστικά αυτοκινήτου στο ρεύμα μας αλλά και ανάποδα, και διάφορα άλλα τραγελαφικά.
Μπαίνοντας στα Τίρανα (πρωτεύουσα από το 1920), αντικρίζουμε μια σύγχρονη πόλη με τα καλά και τα κακά της. Έντονη ζωή και πολιτισμός γύρω από την κεντρική πλατεία Σκεντέρμπεη, στην οποία πραγματοποιούμε μερικά από τα τελευταία «κλικ» του οδοιπορικού μας, αλλά και μεγάλο κομμάτι εθνικής για αρκετό διάστημα, με αστεία όμως όρια ταχύτητας, στα παραλιακά του χάρτη προς Ελλάδα. Ο δρόμος στα τελειώματα της χώρας χαλάει αρκετά και θέλει προσοχή και υπομονή, αλλά παρατηρούμε ότι παντού γίνονται έργα, και σύντομα, τα επόμενα χρόνια, το σκηνικό θα αλλάξει. Η ώρα πια είναι 22:30, και επιστρέφουμε στην Ελλάδα με τις… αναθυμιάσεις του ρεζερβουάρ. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Καλπάκι, στην εθνική Κόνιτσας-Ιωαννίνων, σε πρατήριο AXON 7, το τελευταίο φουλάρισμα με 1,218 ευρώ/ λίτρο και τη μεγαλύτερη αυτονομία που είδαμε να βγαίνει ως πιθανή στο trip computer των 890 χλμ.!
3.052 χλμ. γεμάτα εικόνες και εμπειρίες!
Θέλαμε να κλείσουμε ωραία και παραδοσιακά και αυτήν την ταξιδιωτική μας εμπειρία. Διαμονή στα Γιάννενα, λοιπόν, και το πρωί βόλτες στην πάντα ενδιαφέρουσα Ήπειρο. Ζαγοροχώρια και Μέτσοβο είχαμε επισκεφθεί πρόσφατα με τον Θάνο, οπότε επιλέγουμε τα όμορφα χωριά πάνω από την Άρτα για να γράψουμε τον επίλογο του κομματιού μας. Εκεί κάπου, στα Τζουμέρκα, και συγκεκριμένα στη γραφική Ροδαυγή, νιώθουμε πλέον σαν στο σπίτι μας. Οι ρυθμοί πέφτουν, το Mokka ξεκουράζεται, εμείς πίνουμε επιτέλους δύο ελληνικούς παραδοσιακούς… φρέντο εσπρέσο και φραπέ στην «Πονηρή Αλεπού», και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το επόμενο ταξίδι μας… Καλό καλοκαίρι σε όλους!_ Μ. Σαλ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
