Η Hispano Suiza Carmen Boulogne αποκαλύπτεται

Βασισμένη στο αδελφό της μοντέλο, την Carmen που παρουσιάστηκε πριν από ένα χρόνο, η επίσης ηλεκτρική Carmen Boulogne αποδίδει 1.114 PS, αυξημένη κατά 95 από την συμβατική στενή συγγενή της. Όσο δε για την τελική της ταχύτητα, ανέρχεται στα 290 χιλιόμετρα την ώρα, με την επιτάχυνση από στάση ως τα 100 χιλιόμετρα την ώρα να έρχεται σε 2,6 δευτερόλεπτα. Αξιοποιώντας την εξειδικευμένη τεχνολογία πλαισίου της Carmen και την προηγμένη τεχνολογία του κινητήρα, η Carmen Boulogne προσφέρει ένα συνδυασμό δύναμης, εξαιρετικής πολυτέλειας και κομψού σχεδιασμού (αν και για το τελευταίο υπάρχουν κάποιες επιφυλάξεις). Η Carmen Boulogne, με μονοκόκ πλαίσιο από ίνες άνθρακα και ενισχυμένες αναρτήσεις, δημιουργήθηκε στο τμήμα της Unique Tailormade της εταιρείας στη Βαρκελώνη και ζυγίζει 1.630 κιλά. Η Hispano Suiza Carmen Boulogne θα κοστίσει στον υποψήφιο αγοραστή της από 1,65 εκατομμύρια ευρώ στην βασική της έκδοση (συν τους φόρους). Θα κατασκευαστεί σε 19 μόλις μονάδες, με τον πρώτο πελάτη να παραλαμβάνει το αυτοκίνητό του το 2022. Η ονομασία Boulogne υιοθετήθηκε για να τιμήσει τις τρεις συνεχόμενες νίκες της Hispano-Suiza Η6, στο σιρκουί διάρκειας 3,5 ωρών που διεξαγόταν άλλοτε στους δρόμους της γαλλικής πόλης (André Dubonnet 1921, Paul Bablot 1922, Léonce Garnier 1923).

Ποιά είναι η Hispano-Suiza

Το 1898 o Iσπανός πρώην αξιωματικός του πυροβολικού Emilio de la Cuadra, ξεκίνησε στη Βαρκελώνη την παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων που έφεραν το όνομά του. Σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι του στο Παρίσι γνώρισε τον Ελβετό μηχανικό Marc Birkigt, ο οποίος τον γοήτευσε με τις ιδέες και τις γνώσεις του. Στη συνέχεια, τον κάλεσε να δουλέψει μαζί του στη μεγαλύτερη χώρα της ιβηρικής χερσονήοου. Aποτέλεσμα της πρώτης τους συνεργασίας ήταν ένας κινητήρας βενζίνης, που προοριζόταν για το La Cuadra και σχεδιάστηκε από τον Birkigt. Όμως, το 1902 η επιχείρηση άλλαξε χέρια, περνώντας στην ιδιοκτησία του Jose Maria Castro Fernandez. Δύο χρόνια αργότερα, σε μια νέα αναδιάρθρωση, έλαβε την επωνυμία «La Hispano-Suiza Fabrica de Automoviles». Αρχική δραστηριότητά της ήταν η κατασκευή κινητήρων, σχεδιασμένων από τον Birkigt, με προηγμένα μέταλλα και με τεχνολογία αιχμής. To 1905 έβαλε στην παραγωγή τέσσερις από αυτούς, δύο τετρακύλινδρους των 3.7 και 7.4 λίτρων και δύο μεγαλύτερους ακόμη, εξακύλινδρους. Σύντομα, ενώ τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα γι αυτήν στον τομέα των δεξιοτήτων και της τεχνογνωσίας, ξεκίνησε την παραγωγή δικών της αυτοκινήτων με έμφαση στην πολυτέλεια. Το 1911 ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης των μοντέλων της άρχισε να λειτουργεί στο προάστιο Levallois-Perret του Παρισιού, μετά τη διαπίστωση πως η γαλλική αγορά είναι η πιο ενδιαφέρουσα για την εταιρεία. Ένα χρόνο αργότερα η τετρακύλινδρη «Alfonso XIII» των 3.6 λίτρων γίνεται ένα από τα ταχύτερα αυτοκίνητα παραγωγής της εποχής του, φτάνοντας σε τελική ταχύτητα τα 121 χλμ./ώρα.Το 1914 η παραγωγική δραστηριότητα μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο χώρο, στο Bois-Colombes, που από το 1923 έγινε η κύρια μονάδα της Hispano-Suiza για την παραγωγή των μεγαλύτερων και πιο δαπανηρών μοντέλων.

Αεροπορική δόξα

Στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η Hispano-Suiza κυριολεκτικά μεγαλούργησε, σχεδιάζοντας και παράγοντας αεροπορικούς κινητήρες, οι οποίοι εφοδίασαν τα περισσότερα μαχητικά αεροσκάφη των δυνάμεων της Entente. Οι κινητήρες αυτοί, έμπνευσης του χαρισματικού σχεδιαστή Louis Massuger τον οποίο στήριξε αμέριστα ο Marc Birkigt, παρήχθησαν κατόπιν αδείας και σε άλλες χώρες. Από την εποχή εκείνη χρονολογείται το αγαλματίδιο-μασκώτ, με τη μορφή του πελαργού, στην κορυφή των ψυγείων των μοντέλων της εταιρείας μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Επρόκειτο για το σύμβολο της γαλλικής επαρχίας της Αλσατίας, το οποίο ελήφθη από το έμβλημα που είχε ζωγραφισμένο στο αεροπλάνο του (με κινητήρα Hispano-Suiza) ο άσσος των αιθέρων Georges Guynemer, που χάθηκε το 1917 έπειτα από 54 καταρρίψεις εχθρικών αεροσκαφών. Μετά τη λήξη του πολέμου η Hispano-Suiza επέστρεψε στην κατασκευή αυτοκινήτων και το 1919 στο Σαλόνι του Παρισιού παρουσίασε την «H6», ένα μοντέλο της πολυτελούς κατηγορίας που με εξάλιτρους και οκτάλιτρους κινητήρες κατέκτησε μεταξύ άλλων Ινδούς μαχαραγιάδες και διάσημους αστέρες του Hollywood, μένοντας στην επικαιρότητα μέχρι το 1933. Ο αντικαταστάτης του είχε ήδη παρουσιαστεί, δύο χρόνια νωρίτερα, αποτελώντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο και ακριβότερο μοντέλο στην ιστορία της εταιρείας.

Το «J12» ή «Τ68» ήταν διαθέσιμο μόνο ως πλαίσιο και μηχανικά μέρη, σύμφωνα με την ισχύουσα πρακτική της εποχής. Το τιμόνι του βρισκόταν στη δεξιά πλευρά, όπως κάθε γαλλικό πολυτελές όχημα μέχρι το 1950. Παρά ταύτα, 40 από τα αυτοκίνητα ήταν αριστεροτίμονα. Κυκλοφόρησε με τέσσερα μήκη μεταξονίου, ανάλογα με τη χρήση για την οποία προοριζόταν (3.430 χλστ., 3.710 χλστ., 3.810 χλστ. και 4.010 χλστ.). Μετά την αγορά, οι αναμφίβολα ευκατάστατοι ιδιοκτήτες της απευθύνονταν σε διακεκριμένους αμαξοποιούς, στην πλειοψηφία τους Γάλλους (Vanvooren, Rippon, Binder, Weymann) ήταν από τα πιο «δυνατά» ονόματα ανάμεσά τους). Στις περισσότερες περιπτώσεις, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα έργο τέχνης επί τροχών, συχνά με αμάξωμα που δεν υφίσταται πια στην εποχή μας. Το ωραιότερο και πιο ηγεμονικό από αυτά ήταν το «Coupe De Ville», που άφηνε ακάλυπτο τον οδηγό και τον συνοδό του, ενώ έβαζε με κάθε επισημότητα σε ξεχωριστό πολυτελές κουβούκλιο τον ιδιοκτήτη και τη σύζυγό του (που συχνά ήταν εστεμμένοι ή ευγενικής καταγωγής, ο Σάχης της Περσίας ήταν ένας από αυτούς). Μια επίσης ξεχωριστή διαμόρφωση αμαξώματος ήταν και η «Cabriolet De Ville», όπου επάνω από τα κεφάλια των επισήμων υπήρχε πανάκριβος και εξαιρετικής ποιότητας δερμάτινος μουσαμάς (τέτοιο είναι και το αυτοκίνητο των φωτογραφιών μας). Η «J12» διατηρήθηκε στη γκάμα της εταιρείας μέχρι τον Νοέμβριο του 1938, περίοδο που η Hispano-Suiza ανέστειλε την παραγωγή αυτοκινήτων, για να επικεντρωθεί στην κατασκευή κινητήρων αεροσκαφών.