top icon
Επικαιρότητα

Γιάννης Αντωνιάδης: σημαία του το χαμόγελο!

Πέταξε γάντια, έβγαλε κράνος και μέσα από τα δικά του όνειρα διδάσκει αγωνιστική συμπεριφορά στην πίστα και σε διεθνές επίπεδο. Γιάννης Φ. Αντωνιάδης: ας τον γνωρίσουμε. Καιρός είναι…

 

Τον γνωρίσαμε παιδί. Τον λατρεύουμε, τον σεβόμαστε και τον παραδεχόμαστε, και ας μην το ξέρει, αφού δεν το δείξαμε ποτέ. «Δικαιολογία» μας ότι ουδέποτε μας ζήτησε οτιδήποτε, αν και θα είχε (και έχει) πολλούς λόγους για να το κάνει. Είναι η πορεία του εντός και εκτός πίστας, και όχι μόνο. Άλλωστε, όπως και τον πατέρα του, τον Φίλιππο, ο οποίος με πάθος και πείσμα άλλαξε θεσμικά τους ελληνικούς αγώνες, τον χαρακτηρίζει η αξιοπρέπεια, όντας και λάτρης του «δε ζητώ» και όποιος κατάλαβε. Έχει τον τρόπο του ο Γιάννης Αντωνιάδης, αυτός ο περήφανος και ικανός τύπος με την κοφτερή ματιά, το μυαλό ξυράφι και το λόγο που ενίοτε σε τσακίζει. Είναι που πολλές φορές δεν έχεις απάντηση σε σχόλια-απορίες του, και είναι και το χαμόγελό του που αφοπλίζει και τους πιο σκληρούς, ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Να ξεκινήσουμε ανάποδα, από το σήμερα. Αλήθεια, τι ακριβώς κάνεις; Τυπικά και ουσιαστικά. Σε απλά ελληνικά, με τι ασχολείσαι; Χαμογελάει. «Μιλάς με έναν από τους ελάχιστους πτυχιούχους μάνατζερ-προπονητές καρτ σε παγκόσμιο επίπεδο. Δουλειά μου η υποστήριξη παιδιών, ώστε μέσω του μηχανοκίνητου αθλητισμού να οδηγούν σωστά, να προσπαθούν με πείσμα και κυρίως να σέβονται σε όλα τα επίπεδα.» Εδώ στην Ελλάδα ήσουν κάποτε «ο Γιαννάκης του Φίλιππου», που σε βάφτισε ο Κώστας Καββαθάς. Έκανες τα μαγικά σου στις πίστες, και άπαντες υποκλίθηκαν και σε παραδέχονται. Εκτός, όμως, στα διεθνή paddock των αγώνων της Rotax -και όχι μόνο-, τι έχεις κάνει και περπατάς και σηκώνονται να σε χαιρετήσουν, όπως λέει το ρεπορτάζ; «Τον σέβονται και οι πέτρες», σχολίασε γνωστός μας, που δεν είναι φίλος μας… Είναι αφοπλιστικός. «Είμαι ο εαυτός μου. Τους αντιμετωπίζω με το χαμόγελο και φιλικά, και μιλάω μόνο με την αλήθεια. Δεν κρύβομαι, δε χαϊδευόμαστε, σκληρή δουλειά, προθυμία, μηδενικό ύφος και ανταποδίδω σεβασμό. Όλο αυτό δημιουργεί μια σχέση εμπιστοσύνης, που με τα χρόνια σταθεροποιείται και είναι το πλεονέκτημά σου για κάθε δραστηριότητα. Άλλωστε, Στράτη, όπως παντού, έτσι και εδώ, στο κάρτινγκ, ό,τι δίνεις παίρνεις. Απλά, στο εξωτερικό δε δίνεις συνέχεια εξετάσεις. Η εμπιστοσύνη έχει τη διαχρονική της αξία.» Θέλει τρόπο όλο αυτό…

Και πώς σε φωνάζουν; Yianni ή John; Πώς σου αρέσει να σε αποκαλούν; «Δεν έχω θέμα. Στα σοβαρά και για δουλειά, «John». Οι φίλοι στην πίστα «cici», Siciliano. Είναι τα χρώματα, βλέπεις.» Μελαχρινός όπως ο πατέρας του, όμως με τα γλυκά χαρακτηριστικά της μητέρας του, συμπληρώνουμε… Ένας ιδιαίτερα τρυφερός άνθρωπος η μαμά του, στοιχείο που χαρακτηρίζει και τον Γιάννη, που το κρύβει ωστόσο, όπως και ο πατέρας του. Ένας από τους ελάχιστους αρσενικούς του χώρου των ελληνικών αγώνων.

Οι φίλοι σου; Με ποιους συναναστρέφεσαι; «Φίλοι από τα παλιά, από το σχολείο και φίλοι από τους αγώνες. Έλληνες και ξένοι. Άλλωστε, από το σχολείο βρέθηκα και στην πίστα, και σήμερα σε πίστες θα με βρεις: για τη δουλειά μας με τον Γιώργο Λαζαράκο στον Ασπρόπυργο, και για τη δραστηριότητα του κόουτς. Στην Ελλάδα, στον άξονα Καλαμάτα-Αφίδνες/Μέγαρα-Θεσσαλονίκη κ.α., και στο εξωτερικό, παντού.» Ευθύνη του είκοσι αθλητές, Έλληνες και ξένοι, από τους οποίους οι επτά είναι παιδιά. «Δε συμμετέχουν όλοι σε αγώνες. Προετοιμάζονται όμως», συμπληρώνει.

«Καλός ο Γιώργος Καφαντάρης; Διεκδικεί τρία Πρωταθλήματα», η ερώτησή του PIT, με στοιχεία ρίσκου, αφού είναι γνωστή η ευαισθησία του και ο διαφορετικός του τρόπος όταν πρόκειται για παιδιά, όπως για τον 10χρονο Γιώργο. «Είναι πεισματάρης, χρησιμοποιεί το μυαλό του, δεν τεμπελιάζει, δουλεύει, έχει τους σωστούς γονείς. Συμμετέχουμε σε τρεις θεσμούς διεκδικώντας το βάθρο, και ό,τι προκύψει. Μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής και στο Πρωτάθλημα και στα “ιδιωτικά” Κύπελλα. Απαραίτητες οι προπονήσεις, αλλά στους αγώνες θα κάνεις τη διαφορά», σχολιάζει. Δεν κρύβει την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς της Rotax και του ΙΑΜΕ, χαρακτηρίζοντας «για την εμπειρία» τη συμμετοχή των αθλητών μας στους διεθνείς τελικούς αγώνες κάθε θεσμού.

Για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα έχει τις ενστάσεις του. Αρχικά ευγενής, στη συνέχεια… Αντωνιάδης. «Ποιο Πρωτάθλημα; Ποιοι αγώνες; Τέλος όλα και σε δύο χρόνια ξανά από την αρχή.» Είναι απόλυτος, δε μασάει. Το έλεγε πριν από 25 χρόνια ο πατέρας του αυτό το «κλειδώστε για ένα χρόνο», αλλά εμείς κουφοί, καβάλα στα καλάμια, χαμογελούσαμε.

Και βέβαια, σχολιάζει με νόημα: «Τι περιμένεις από την ΟΜΑΕ, από ένα θεσμό που ο δημιουργός του, ο εμπνευστής του, αυτός που τον οραματίστηκε, ο Φίλιππος Αντωνιάδης, δε συμμετέχει στην εξέλιξή του;». Όσοι επικεφαλής, κατώτεροι των περιστάσεων, συνεχίζουν με τη λογική της ΕΛΠΑ, θα συμπληρώσουμε, με δεδομένο ότι όλο αυτό που ζούμε αποτελεί κακέκτυπο του άλλοτε. Τον παρασύρουμε -τουλάχιστον προσπαθήσαμε- σε συζήτηση για το… έξω από εδώ, με τη συμμετοχή Ελλήνων σε αγώνες στο εξωτερικό. Είναι γεγονός πως έξω πάμε καλά. «Πάμε μέτρια», απαντάει συνοφρυωμένος. Άλλωστε, δίνει τη δική του μάχη ώστε ο χώρος γενικώς, και ειδικότερα η δική του δραστηριότητα, να παραμένουν στο έδαφος, χωρίς φασαρία. Αθόρυβα, σοβαρά και αποτελεσματικά.

Γιατί όμως αθόρυβα; Επιλογή σου ή ευθύνη δική μας, των Μέσων; «Επιλογή, λόγω συνθηκών. Τι έχουμε να πούμε; Ότι κάνουμε προπόνηση και κάποιους αγώνες για προπόνηση; Ποιον ενδιαφέρει; Όταν θα έχουμε να πούμε κάτι σοβαρό, θα το επικοινωνήσουμε και θα μαθευτεί. Να μη φλυαρούμε. Να εργαζόμαστε, και θα έρθουν και οι ειδήσεις.»

Φοβάσαι το «μάτι»; Είσαι προληπτικός; «Καμία σχέση. Στο motorsport την τύχη σου τη φτιάχνεις μόνος σου». Εμείς πάντως καμαρώνουμε. Είδαμε φωτογραφία σου με τον DJL και ήταν «κάπως». Πολύ όμορφα. «Γίνεται καλή δουλειά με τον DJL. Είναι δουλευταράς. Γνωρίζει ότι πρέπει να κοπιάζεις και να στερείσαι αν θέλεις να διακριθείς. Έχει τη διάθεση, το χρόνο, τα σωστά γονίδια σε νοοτροπία από τον φίλο σας, τον πατέρα του τον Γιάννο, αλλά και ένα πακέτο υποστηρικτών που τον στηρίζουν.» Άλλωστε, όπως λέει ο κ. Γιάννος Λιβέρης, ένας gentleman και του δικού μας χώρου, «αφού το κάνουμε, ας γίνει σωστά». Δίπλα τους, λοιπόν, η Contour Global Chargers, η Chipita και η Βιοχάλκο.

Αλήθεια, Γιάννη, έχει δρόμο ο 15άρης DJLiveris; Και μέχρι πού μπορεί να φτάσει; «Αν δεν αλλάξει σε λάθος νοοτροπία και παραμείνει συνεπής και επιμείνει, μπορεί να οδηγήσει αυτοκίνητο και, αφού θα νιώθει άνετα, να πραγματοποιήσει αξιοπρεπείς επιδόσεις επιπέδου gentleman driver με απαιτήσεις.» Άλλα παιδιά μας ή ξένοι που απασχολείσαι μαζί τους στο εξωτερικό; «Έχουμε οδηγούς από την Αυστρία και την Ουγγαρία και Έλληνες, τον DJL και τον Ευριπίδη Χατζηστεφανή.» Ξεχωρίζει κάποιος και μέχρι πού μπορεί να φτάσει; «Ξεχωρίζουν όλοι και κανένας. Όποιος δουλέψει σκληρά, δεν υπαναχωρήσει και επιμείνει, αφού διαθέτει το κατάλληλο μπάτζετ για τη δραστηριότητά του, θα διακριθεί.» Ανάλογα βέβαια και με τους στόχους του, θα συμπληρώσουμε με σεβασμό.

Ποια είναι λοιπόν η σωστή αφετηρία για αγωνιστική παρουσία; Ξεκινάμε από Ελλάδα ή απευθείας στα βαθιά; Στο εξωτερικό; «Από Ελλάδα, βέβαια. Το κόστος είναι πολύ μικρότερο και οι συνθήκες ιδανικές για προπόνηση. Η συνέχεια εξαρτάται από το τι θέλεις και, κυρίως, το τι μπορείς. Ιδιαίτερα σε επίπεδο κόστους. Πάντως, καλό είναι να επιμείνεις στο κάρτινγκ, και μετά έχεις να επιλέξεις μονοθέσιο, π.χ. σε επίπεδο F4 ή ίσως πιο εύκολα -λόγω μάρκετινγκ- αυτοκίνητο.»

Πάμε όμως ξανά από την αρχή. Αν είχα 6-7 χρόνων γιο, θα τον πήγαινα στον Ασπρόπυργο, στον κ. Μάκη Παναγιωτόπουλο. Εσύ; «Μαζί σου, αλλά μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Η συνέχεια θέλει προσοχή.» Πες μας λοιπόν το σωστό δρόμο. Τι θα έκανες και τι δε θα έκανες για το παιδί σου; «Ακαδημία, να μπουν οι βάσεις. Να αποκτηθεί η γνώση, χωρίς όμως να συνδεθεί η δραστηριότητα αμέσως με το αίσθημα του ανταγωνισμού. Άλλωστε, τα παιδιά από 4 έως 12 ετών πρέπει να παίζουν με το καρτ στο κάρτινγκ. Και να χαμογελάνε. Θυμώνω, απογοητεύομαι που λείπει το γέλιο από το ελληνικό κάρτινγκ, ενώ για το χαμόγελο ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Πρέπει να ερμηνεύεις, και αυτό σε αποπροσανατολίζει. Τη δουλειά μας εμείς. Οπότε θέλει πολλή προσοχή το κάρτινγκ για τους 12-15 ετών. Στη συνέχεια, είπαμε: μονοθέσιο, αυτοκίνητο Τουρισμού και, αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, επιστροφή στο μονοθέσιο σε άλλο επίπεδο, κάτι σχεδόν αδύνατο με δεδομένο το πώς εξελίσσονται οι ελληνικοί αγώνες.»

Πόσο καιρό βρίσκεσαι στην Ελλάδα και πόσο λείπεις; Το σκέφτεσαι να ζήσεις εκτός; «Υπολόγισε μισό χρόνο εδώ, μισό εκτός. Μια χαρά είναι το πηγαινέλα. Άλλωστε, έχω και τη σωστή υποστήριξη για αυτόν τον τρόπο ζωής. Πάντως, τη βόλτα με το φουσκωτό στη θάλασσα, με κατάληξη στο εξοχικό σου, αλλού δεν τη βρίσκεις. Από την άλλη, οι δρόμοι μας είναι μια χαρά αν θέλεις να οδηγήσεις. Τέλειες διαδρομές στο παρελθόν με 911-GT3, με ατού το κλασικό κιβώτιο, αλλά πλέον, μια χαρά και με το φορτηγό της δουλειάς ή το Polo για τα απαραίτητα. Άλλωστε, οδηγείς πού και πού σε πίστα ένα καρτ DD-2, για παράδειγμα, και αναπληρώνεις την καθαρή αδρεναλίνη, που συνδυάζεται με αυτήν που προκύπτει από την αγωνία του κόουτς.»

Είναι σαφές πως οδηγείς αγωνιστικό καρτ με κάθε αφορμή και ευκαιρία. Πώς σε αντιμετωπίζουν οι αθλητές σου; «Με σεβασμό. Τους αρέσει που πάω γρήγορα. Μόνο καλό κάνει στη σχέση μας αυτός ο άτυπος ανταγωνισμός», συμπληρώνει. Άλλωστε, και οι δύο μας γνωρίζουμε πως έτσι, όντας ικανός και ανταγωνιστικός, διατηρείς ισορροπημένη τη σχέση με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Από μικρός, υποστηρίχθηκες σε σχέση με τα όνειρά σου; «Δε μου έλειψε κάτι. Μέσα από τη δική μας ρεαλιστική ματιά, η πρόθεση ήταν να πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε, χωρίς να υποτιμούμε τις σπουδές μου, και κάτι καταφέραμε.» Πιέστηκες από τον πατέρα σου; «Ποιος δεν πιέζεται αν θέλει να δραστηριοποιηθεί με επιτυχία στον μηχανοκίνητο ή αλλού; Σημασία έχει να μεταφράζεις και να διαχειρίζεσαι την πίεση σωστά και με ψυχραιμία. Άλλωστε, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Ο κάθε χαρακτήρας θέλει τον τρόπο του.»

Τι «τσάκισε» και δεν το ζήσαμε όλοι οι Έλληνες το όνειρό σου για αγώνες υψηλών προδιαγραφών με μονοθέσιο; Όλοι γνωρίζουμε πως είχες και το ταλέντο, και την αντίληψη, και τον τρόπο. «Έλειπαν όμως τα ουσιαστικά. Είμαστε Έλληνες, δε συμμετέχουμε στο βρετανικό lobby, το μπάτζετ δεν ήταν ποτέ αρκετό, υπήρχαν θέματα συντονισμού (Σ.Χ.: είχε δίπλα του παθιασμένο Φ.Α., δεν είχε μεθοδικό Γ.Α.) και βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να εγκαταλείψω το σχολείο. Σε κάθε περίπτωση και προς κάθε κατεύθυνση: “No budget, no racing”.»

Τον κουράσαμε, και πάμε έτσι, αντί για επίλογο. Τον ρώτησα κάποτε αν είναι δίπλα μου στη διοίκηση των αγώνων, και με ρώτησε αν έχω πλάνο. Έφυγα άρρωστος, βαθιά προβληματισμένος. Με το χέρι στην καρδιά και με ισορροπημένα τα συναισθήματα: υπάρχει ελπίδα για καλύτερους ελληνικούς αγώνες και για το κάρτινγκ, όπως το ονειρεύεσαι εσύ και λίγοι ακόμα; «Στράτη, Πέτρο, μακριά από μένα τα διοικητικά. Όμως ελπίδα πάντα υπάρχει, αλλά θέλει και οραματιστές που δε θα χάνονται με την καθημερινότητα, κάνοντας ένα βήμα εμπρός και δυο-τρία πίσω. Και, το κυριότερο, απαιτείται υποστήριξη από όλους.»

Το τελευταίο δεν προβλέπεται. Η συζήτηση ξεφεύγει, αγγίζει τους γονείς, με σχόλιο που αφορά το αν θέλουν τα παιδιά τους απλώς να συμμετέχουν σε προπονήσεις-αγώνες με 1.000 ευρώ το μήνα ή έχουν φιλοδοξίες, οπότε απαιτούνται ακόμα και 3.000 ευρώ το μήνα. Προσοχή: με τη διάρκεια εξασφαλισμένη, ώστε να μην πληγωθεί ο αθλητής. Και άλλα ενδιαφέροντα, που δημιουργούν προϋποθέσεις για ολική επαναφορά, για έναν νέο, υπέροχο άνθρωπο που πορεύεται επιτυχώς με τις δικές του δυνάμεις στο χώρο που κατέχει και λατρεύει. Κάτι μας θυμίζει όλο αυτό, που φορτώνει συναισθηματικά το σημείωμα-αφιέρωμα στον Γιάννη Φ. Αντωνιάδη, αλλά δεν είναι της στιγμής. Άλλωστε, είναι πολλές οι αφορμές, αλλά μία η αιτία: το ελληνικό κάρτινγκ και η ιεροτελεστία εξέλιξής του, που το καθιστά σημαντικό ευρύτερα για τον τόπο μας, αφού συνδέεται με νέα παιδιά, Έλληνες αθλητές. Τους οφείλουμε.

Ευχαριστούμε, Γιάννη, γενικώς, και Πέτρο για την υπομονή…_ Σ. Χ.


Με… δέκα λόγια

Γεννήθηκε: 14-7-1980

Πρώτος αγώνας κάρτινγκ: 1991

Πρώτος διεθνής αγώνας: 1994

Αγώνες με F3: 1999-2004

Καλύτερο αποτέλεσμα: Δεκάδα στην BrF3

Κορυφαία πίστα καρτ: Genk, Βέλγιο

Ο καλύτερος στην F1: Όλοι πολύ κοντά μεταξύ τους. Ο Φερστάπεν διαφέρει.

Καρτίστας ή πιλότος F3 που σε δυσκόλεψε: Τόνιο Λιούτζι

Αγαπημένη σου φράση, ατάκα στους πιλότους που κοουτσάρεις: Χαμόγελο


Ευχαριστούμε το Rey Pablo, στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου 59 στο Μαρούσι, για τη φιλοξενία.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΕΤΡΟΣ -ΡΙΤ- ΚΑΣΤΟΡΙΝΗΣ


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ