WRC: Analyze Australia

Δεν ήταν ο ταχύτερος όλων, ούτε κέρδισε τις περισσότερες ειδικές, ενώ με τον Ott Tanak μοιράστηκαν τις περισσότερες νίκες. Στο τέλος της χρονιάς, όμως, το πιο σημαντικό είναι οι βαθμοί – και ο Sebastien Ogier συγκέντρωσε τους περισσότερους από κάθε άλλον. Στην Αυστραλία, με δεδομένο το μειονέκτημα της σειράς εκκίνησης, ο πολύπειρος Sebastien Ogier άφησε τους νεότερους σε ηλικία αντιπάλους του να… δαγκώσουν την ταυτότητα, και στο εσωτερικό του Ford Fiesta περίμενε υπομονετικά -και προφανώς χαμογελώντας- παρέα με τον Julien Ingrassia. Στο τέλος, με τους Thierry Neuville και Ott Tanak να έχουν παρκάρει στην άκρη του δρόμου, ο Ogier με τον συμπατριώτη του ήταν αυτοί που πανηγύριζαν στην οροφή του Fiesta τον έκτο συνεχόμενο τίτλο τους. Αν μας ρωτήσετε ποιος ήταν ο ταχύτερος σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, με μία σκέψη θα σας απαντήσουμε ο Tanak. Αν όμως υπάρχει κάποιος που με τη συνολική του παρουσία άξιζε το φετινό τίτλο, αυτός ήταν ο Ogier. Μάλιστα, σε αντίθεση με πέρσι, ο Γάλλος φέτος δεν εκμεταλλεύτηκε μόνο την εμπειρία του και τη μοναδική του ικανότητα να αποφεύγει τα λάθη, αλλά και την ταχύτητά του. Κέρδισε ε.δ. και αγώνες, με τον Malcolm Wilson να του προσφέρει ό,τι ήθελε για να είναι ικανοποιημένος (αλλαγή ανάρτησης από Reiger σε Sachs κτλ.), αλλά και έχοντας ένα άκρως ανταγωνιστικό αυτοκίνητο. Και στο τέλος ο Ogier τον δικαίωσε για την ελευθερία που ο Βρετανός μάνατζερ του προσέφερε, χαρίζοντας έναν τίτλο στην M-Sport. Κάτι που ο Wilson γνωρίζει ότι είναι πολύ πιθανό να αργήσει να βιώσει ξανά.

Πού ήταν όμως οι αντίπαλοι του Γάλλου στη διεκδίκηση του τίτλου; Ο ένας σε χαντάκι, και ο άλλος χωρίς πίσω αριστερό τροχό. «Δεν άντεξαν στην πίεση» είναι η χαρακτηριστική ατάκα που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εν μέρει ισχύει, αν και οι περιπτώσεις των Neuville και Tanak είναι διαφορετικές. Ο Βέλγος καταστράφηκε την πρώτη ημέρα, όταν ανοίγοντας το δρόμο έχασε όχι μόνο χρόνο, αλλά και τα… αυγά και τα πασχάλια. Σαν να μην έφτανε αυτό, λόγω των μέτριων επιδόσεών του αναγκάστηκε να ξεκινάει και το Σάββατο μπροστά, την ώρα που οι Evans και Suninen φρόντιζαν να μη συμβεί το ίδιο στον Ogier. Ο Γάλλος, «βολεμένος» στην 6η θέση, είχε πίσω του τον Βέλγο, και δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι περισσότερο, αφού ήξερε ότι ο Tanak, ακόμα και αν κέρδιζε τον αγώνα αλλά και το απόλυτο των βαθμών στην Power Stage, αυτό δε θα ήταν αρκετό για να «κλέψει» τον τίτλο. Ο Neuville, λοιπόν, αν ήθελε να έχει ελπίδα, έπρεπε να περάσει μπροστά από τους δύο οδηγούς της M-Sport. Και για να το κάνει αυτό έπρεπε να πάρει ρίσκα. Κάτι που δικαιολογημένα-φυσιολογικά έκανε, και εντέλει βρέθηκε χωρίς τροχό και εκτός κατάταξης. Ο Βέλγος έχει ελαφρυντικά, σε αντίθεση με τον Tanak.

Ο Εσθονός ήταν επικεφαλής της κατάταξης, και αρχικά δικό του λάθος τον έριξε πίσω από τον Latvala. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Φινλανδός να μην τον άφηνε να περάσει μπροστά του, αλλά ο Tanak οδήγησε χωρίς αύριο στην προτελευταία ε.δ., με αποτέλεσμα να βρεθεί στην άκρη, με το Yaris να είναι αδύνατο να επιστρέψει στο δρόμο. Ο Εσθονός αυτήν τη φορά δεν ήταν ταχύτερος από τον Latvala, και ίσως αυτό να τον επηρέασε ψυχολογικά. Σε κάθε περίπτωση, ο Tanak δε διαχειρίστηκε σωστά τον αγώνα, στοιχείο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είδαμε και στη Μ. Βρετανία και την Ισπανία. Τόσο στην περίπτωση του Neuville όσο και σε αυτήν του Εσθονού, αυτό που τους λείπει είναι η εμπειρία, και αναμφίβολα μέσα στο 2018 ο Ogier τους έδωσε ένα καλό μάθημα. Το ερώτημα είναι αν έμαθαν κάτι παραπάνω, και το 2019 εμφανιστούν «διαβασμένοι» απέναντι στον Γάλλο, ο οποίος δεν είναι μυστικό πως παραμένει ο κορυφαίος οδηγός της εποχής μας. Διότι «όλων των εποχών» είναι άλλος, αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής…

Βέβαια, ο άνθρωπος που νομίζαμε ότι θα πάθει… καρδιακό επεισόδιο από τη χαρά του δεν ήταν άλλος από τον Tommi Makinen. Ο Φινλανδός όχι απλώς έκλεισε -όπως αναφέραμε αρχικά και πιο ευγενικά-, αλλά ουσιαστικά «βούλωσε» στόματα. Και πόσα δεν έχει ακούσει την τελευταία διετία από το διεθνή Τύπο, και όχι μόνο, για τις επιλογές του. Από το γεγονός ότι επέλεξε τη Φινλανδία για έδρα της ομάδας, τους συμπατριώτες του για μηχανικούς, τους οδηγούς, και ουσιαστικά από κάθε του κίνηση. Σήμερα ο Makinen είναι αυτός που ενορχήστρωσε την επιστροφή της Toyota στην κορυφή του κόσμου, χαρίζοντας στον ιαπωνικό κολοσσό τον τέταρτο τίτλο Κατασκευαστών στην ιστορία του. Η συνταγή ήταν απλή. Ένας οδηγός ικανός για τη νίκη σε όλους τους αγώνες, και δύο ακόμα που μπορούσαν είτε να κερδίσουν είτε να ανέβουν στο βάθρο στην πλειονότητα των αγώνων. Φυσικά, το απαραίτητο συστατικό ήταν το Yaris, με τους τεχνικούς της ομάδας να δουλεύουν πυρετωδώς σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Τα προβλήματα υπερθέρμανσης λύθηκαν, η αξιοπιστία βελτιώθηκε δραματικά, ενώ η χρήση του αναβαθμισμένου κινητήρα από τη Φινλανδία και έπειτα εκτόξευσε τις επιδόσεις του. Κάτι που προσέφερε τη δυνατότητα και στους τρεις οδηγούς να είναι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές σε όλους τους αγώνες στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Δίκαιο το αποτέλεσμα; Σαφώς! Η Toyota διέθετε το καλύτερο πακέτο, και ο τίτλος ήταν η δικαίωση της προσπάθειας όλων των ανθρώπων στην ομάδα.

Τι άλλο είδαμε στον τελευταίο γύρο της χρονιάς; Τον Jari-Matti Latvala να αποζημιώνεται για τις επιδόσεις του στο δεύτερο μισό της χρονιάς, κατακτώντας τη 18η νίκη της καριέρας του. Ο Φινλανδός κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ, αφού από το 2008 μέχρι και σήμερα καταφέρνει κάθε χρόνο να κερδίζει τουλάχιστον έναν αγώνα του WRC! Ο Latvala μοιάζει μεταμορφωμένος, και στην Αυστραλία (όπως και στην Ισπανία νωρίτερα) υπήρξαν στιγμές που ο ρυθμός του ήταν άπιαστος. Αν διατηρήσει αυτό το momentum, τη νέα χρονιά μοιάζει ικανός να παίξει το ρόλο του στην υπόθεση «τίτλος». Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ο Hayden Paddon, ο οποίος τουλάχιστον στην Αυστραλία δικαίωσε όσους θεωρούσαν ότι ήταν η ευκαιρία του να διασκεδάσει τις μέτριες φετινές επιδόσεις του. Ο Νεοζηλανδός εκμεταλλεύθηκε τη σειρά εκκίνησης, τη γνώση των δρόμων και των οδηγικών απαιτήσεων σε αυτές, με αποτέλεσμα να ανέβει για πρώτη φορά φέτος στο 2ο σκαλί του βάθρου, και δεύτερη συνολικά στο πόντιουμ για το 2018. Βέβαια, ο ομόσταβλός του στη Hyundai, o Andreas Mikkelsen, για ακόμα έναν αγώνα ήταν… ανεπίδεκτος μαθήσεως, αφού, σε έναν αγώνα που του ταιριάζει και έχει κερδίσει στο παρελθόν, ήταν και πάλι σκιά του εαυτού του. Βασικά, έκπληξη θα προκαλούσε το αντίθετο. Το ερώτημα είναι πώς και με ποιο τρόπο ο Νορβηγός θα καταφέρει να βρει τον εαυτό του και μαζί τις «χαμένες επιδόσεις» του. Σίγουρα, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, αν κρίνουμε από τη γενικότερη φετινή του παρουσία, αλλά και τη μηδαμινή βελτίωση που έδειξε μέσα στη διάρκεια της χρονιάς.

Αντίθετα, εξαιρετική παρουσία είχε ο συμπατριώτης του Mads Ostberg, όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και όσες φορές του προσέφερε αυτοκίνητο η Citroen. Ο Νορβηγός κατάφερε στον τελευταίο γύρο της χρονιάς να τερματίσει 3ος, ανεβαίνοντας για δεύτερη φορά φέτος στο βάθρο, ενώ νωρίτερα, στο πρώτο σκέλος, βρέθηκε μέχρι και επικεφαλής της κατάταξης! Φυσικά, σε αυτό βοήθησε τα μέγιστα η σειρά εκκίνησης, και ήταν απόλυτα λογικό στη συνέχεια να μην ακολουθήσει το ρυθμό των πρώτων. Αλλά και πάλι, ο Ostberg ήταν ανταγωνιστικός και -το σημαντικότερο- ταχύτερος από τον ομόσταβλό του και «πολυδιαφημισμένο» από το βρετανικό Τύπο Craig Breen. Ο Ιρλανδός αρχικά έκανε ένα-δυο πυροτεχνήματα εκμεταλλευόμενος τη σειρά εκκίνησης, αλλά στη συνέχεια δεν απέφυγε για ακόμα μία φορά ένα λάθος, που είχε ως αποτέλεσμα να πληγώσει τον πίσω αριστερό τροχό. Σαν να μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια το ένα τετ-α-κε διαδεχόταν το άλλο, και μάλλον θα χρησιμοποίησαν πυξίδα στο εσωτερικό του C3. Αν επαληθευτούν οι φήμες και τη νέα χρονιά η Citroen λάβει μέρος με τρία αυτοκίνητα σε όλους τους αγώνες, για ποιο λόγο οι Γάλλοι να προτιμήσουν τον Breen από τον Ostberg;

Από εκεί και πέρα, ο Esapekka Lappi έκανε ό,τι του ζητήθηκε από τον Makinen, κρατώντας πίσω του τον Ogier, ενώ στο τέλος οι δυο τους αγκαλιάστηκαν σε μία στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Βλέπετε, οι φήμες ήθελαν τους δυο τους το τελευταίο διάστημα να ανταλλάσσουν τα απαραίτητα στο service park. Λογικό, αν αναλογιστούμε ότι ο Tommi είχε επενδύσει στον συμπατριώτη του, και αυτός τον πρόδωσε για τα μάτια του Pierre Boudar. Του Γάλλου μάνατζερ που κατάφερε να αλλάξει άρδην το κλίμα στη Citroen και να κερδίσει με τη συμπεριφορά του δύο σπουδαίους οδηγούς, όπως είναι οι Ogier και Lappi.

Με αυτόν τον τρόπο έπεσε η αυλαία του WRC για το 2018, μιας συναρπαστικής σε εξέλιξη χρονιάς, αφήνοντας υποσχέσεις για μια αντίστοιχα ενδιαφέρουσα αγωνιστική σεζόν για το 2019. Το παζλ των συνθέσεων των ομάδων έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, και απομένουν συγκεκριμένα κομμάτια για να συμπληρωθεί, με τα περισσότερα να αφορούν την M-Sport. Αλλά για αυτά θα έχουμε καιρό να τα πούμε, αν και η προετοιμασία για τη νέα χρονιά δε θα αργήσει να ξεκινήσει. Βλέπετε, ο Meeke ήδη κάνει χιλιόμετρα με το Yaris WRC, ενώ ο Ogier μέσα στις επόμενες μέρες θα βρεθεί στο μπάκετ του C3. Η νέα αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Αυτήν τη φορά για την πρώτη ε.δ. του Ράλλυ Μόντε Κάρλο, στις 22-27 Ιανουαρίου._ Π. Τ.