top icon
Αγώνες/Διοργανώσεις

Μοnza!

Το περίφημο ιταλικό αυτοκινητοδρόμιο κατασκευάστηκε στα χρόνια της δεκαετίας του ’20, με αρχική διαδρομή που συνολικά έφτανε τα 10 χιλιόμετρα.

Τους πρώτους καιρούς, αναδείχθηκαν εκεί οδηγοί μυθικοί στις ημέρες μας: Μπορντίνο, Σαλαμάνο, Αντόνιο Ασκάρι, Μπενουάστ, Σιρόν, Νουβολάρι, Φαγκιόλι. Ήταν η εποχή των Fiat, Delage, Bugatti και Α. Romeo. Πρωταγωνιστής των χρόνων που όλα είχαν ηρωικό χαρακτήρα ήταν κι ο θάνατος. Το 1924 χτύπησε τον Ζβορόφσκι στη «Λέσμο» και το 1928 αφάνισε την Τalbot του Ματεράσι. Καταστροφικό αποδείχθηκε το 1933 για τους Τσαϊκόφσκι, Μπορζακίνι και Καμπάρι, που χάθηκαν στο ιταλικό GP. Ένα χρόνο πριν, ο Eρλ Χόου διέφυγε τον όλεθρο από θαύμα, όταν το αυτοκίνητό του τσακίστηκε στα δένδρα.
 
Τα δυστυχήματα ανάγκασαν τους οργανωτές ν’ αλλάξουν τη διαδρομή το 1934 και να τη μειώσουν κατά 3 χλμ.Το τοπίο έξω από το Μιλάνο έγινε τα επόμενα χρόνια το θέατρο ενός φοβερού ιταλογερμανικού ανταγωνισμού: Οι Αlfa Romeo του Φεράρι με δύναμη πυρός το Νουβολάρι εναντίον των Μercedes & Auto Union, που κυβερνούσαν οι Στουκ, Ροζμάγιερ, Καρατσιόλα. Αποτέλεσμα ήταν το ηθικό των Λατίνων να υποστεί πλήγμα, αφού οι Τεύτονες τους κέρδισαν σε τρεις συνεχόμενους αγώνες. Ο ίδιος ο «Νούβι» το 1938 νίκησε για τελευταία φορά το σιρκουί, στο κοκ-πιτ ενός Auto Union.
 
Σύντομα άρχισε ο πόλεμος και οι κινητήρες σίγησαν ως το 1948, που ο Βιμίλ με την Αlfa Romeo νίκησε τον αγώνα. Η συνέχεια ανήκε στους Ιταλούς, που έζησαν θριάμβους με τον Ασκάρι και τη Ferrari F2. Ο Φαρίνα απέδειξε πως άξιζε τον τίτλο του πρώτου πρωταθλητή της Φόρμουλα 1, κερδίζοντας, με μία λαμπρή εμφάνιση στο τιμόνι της Αlfetta, την αναμέτρηση του 1950. Η σειρά της Μaserati ήρθε το 1953, όταν ο Φάντζιο έφερε πρώτη στο τέρμα την «250F», επωφελούμενος μιας εξόδου του Ασκάρι. Ο Αλμπέρτο, γιος του Αντόνιο, χάθηκε στην «Κούρβα Βιαλόνε» το 1955, με σπασμένο τον τροχό της Ferrari sportcar που δοκίμαζε.
 
Τέσσερις φορές τα αυτοκίνητα αγωνίστηκαν στο κεκλιμένο επίπεδο της πίστας, αλλά η αντίδραση των Βρετανών για τη δοκιμασία του «καταπέλτη» δεν επέτρεψε τη χρήση του μετά το 1961. Μαύρη ήταν εκείνη η χρονιά για το ιταλικό GP, λόγω της απώλειας του Φον Τριπς και 11 θεατών σ’ ένα απρόβλεπτο δυστύχημα. Η πίστα αποδείχθηκε τραγική και για τις Lotus, που τα επόμενα χρόνια θρήνησαν εκεί δύο μεγάλους πιλότους, τους Γιόχεν Ριντ και Ρόνι Πέτερσον.
 
Συναρπαστικές ήταν οι αναμετρήσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην άσφαλτο της Μόντσα, που είχε γίνει ακόμη ταχύτερη. Η τεχνική του «slip-streaming» των οδηγών και οι… τιτανομαχίες στην «Παραμπόλικα» έμειναν στην ιστορία, όπως και ο τερματισμός του 1971. Η προσθήκη δύο «σικέιν» το 1972 άλλαξε τον αγώνα για πάντα, δίνοντάς του τη διαφορετική κι εξίσου ταχύτατη «φυσιογνωμία», που απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.
 
Σπύρος Χατήρας
Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ