Αναμνήσεις από την πιο… εξοντωτική έκθεση αυτοκινήτου.
Σημεία των καιρών… Το προσφάτως οξυζεναρισμένο μαλλί του Χάμιλτον και το λιποθυμικό επεισόδιο του προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της BMW, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου της εταιρείας στην πρόσφατη Έκθεση της Φρανκφούρτης, ήταν τα πιο πολυσυζητημένα θέματα των τελευταίων ημερών από το χώρο του αυτοκινήτου. Το γεγονός αυτό καθαυτό δε θα έπρεπε να ξαφνιάζει, απλώς έτυχε να αποτυπωθεί από δεκάδες κάμερες, οπότε δε χρειάστηκε πολύ για να πάρει φωτιά το YouTube. Παραμένει, πάντως, άξιο απορίας γιατί ένα στιγμιαίο παραπάτημα μπορεί να προκαλέσει περισσότερα views από ό,τι ίσως έχουν συγκεντρώσει όλα μαζί τα βίντεο των μοντέλων της βαυαρικής εταιρείας. Παραπάτημα που, αν μη τι άλλο, δε θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει για έναν άνθρωπο καταπονημένο από το πιεσμένο πρόγραμμά του (φορτωμένο με μπόλικες δόσεις jet lag), στρεσαρισμένο από το βάρος των αποφάσεων που λαμβάνει καθημερινά, αλλά και από αυτήν την ίδια την παρουσία του μπροστά στα βλέμματα χιλιάδων δημοσιογράφων.
Κάποιος που έχει λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του στις «press days» της Φρανκφούρτης θα έπρεπε όχι μόνο να μην ξαφνιαστεί από το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά και να αναρωτιέται γιατί δε σωριάζονται άνθρωποι μπροστά του κάθε τρεις και λίγο, από τις εξοντωτικές συνθήκες παρακολούθησης της Έκθεσης. Δημοσιογράφοι γραβατωμένοι κάτω από τα ενοχλητικά φώτα των περιπτέρων, κάμεραμεν φορτωμένοι με τριπόδια, steadicam, sliders και gimbals, αλλά και μοντέλα πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες να ισορροπούν αριστοτεχνικά στις γλιστερές περιστρεφόμενες πλατφόρμες. Ε, την αρχή την έκανε ένας CEO, και τώρα όλοι μαζί νομίζω ότι είναι καιρός να απαιτήσουμε βαρέα και ανθυγιεινά!
Για να έχετε μία ιδέα για το πόσο αχανές είναι σήμερα το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, το αρχικό κτίριο της Έκθεσης φιλοξενεί σήμερα μόνο το περίπτερο της Mercedes, που πλέον έχει επεκταθεί και καθ' ύψος σε πολλαπλά επίπεδα. Το σύνολο της Έκθεσης με τα νέα «Hall» φανταστείτε το να εκτείνεται σε μια απόσταση από την Ομόνοια έως το Σύνταγμα, από την Αριστοτέλους έως το Λευκό Πύργο ή, για να έχετε μια ακριβέστερη εικόνα, από τη μία άκρη της παραλίας του Μυλοπότα στην Ίο μέχρι την ταβέρνα του Δράκου!
Όμως οι νέοι συνάδελφοι δε θα έπρεπε να διαμαρτύρονται. Κάποτε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο απαιτητικά (ξέρετε τι τραβάγαμε εμείς στον πόλεμο;). Ο μοναδικός ανταποκριτής ενός εντύπου έπρεπε κατ' αρχάς να εντοπίσει στα απέραντα περίπτερα και την τελευταία κρυφή καινοτομία, κάποιο μοντέλο δηλαδή που μπορεί να άλλαξε κινητήρα ή να υπέστη ένα ανεπαίσθητο facelift. Αν του ξέφευγε, όταν θα το έπαιρνε είδηση θα ήταν πολύ αργά, καθώς θα το διάβαζε σε κάποιο εβδομαδιαίο ξένο περιοδικό, που ήταν και η ταχύτερη ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στο εξωτερικό, τότε που δεν υπήρχε Ίντερνετ.
Καθώς δεν υπήρχε αυτό το μέσο του διαβόλου, ο ίδιος αυτός συνεργάτης θα έπρεπε να μαζέψει το απαραίτητο πληροφοριακό υλικό και να βγάλει φωτογραφίες. Τα press kit των νέων μοντέλων δεν ήταν τότε σε ψηφιακή μορφή, αλλά σε ολόκληρα ντοσιέ, που στη συνέχεια πήραν τη μορφή CD, memory stick και στο τέλος έγιναν ένα QR code, ή ένα link για να κατεβάσεις τεχνικά χαρακτηριστικά και φωτογραφίες. Το κυνηγητό των press kit ξεκινούσε από πολύ νωρίς το πρωί, καθώς λίγο μετά έπαιρνες την απάντηση «δυστυχώς εξαντλήθηκαν, μας έμειναν μόνο στα ολλανδικά». Η συνέχεια συνήθως ήταν η τυπική απάντηση «αφήστε μας τα στοιχεία σας, να σας το ταχυδρομήσουμε». Χιλιάδες δημοσιογραφικές επαγγελματικές κάρτες πρέπει να έστειλαν οι αυτοκινητοβιομηχανίες στα καλάθια των αχρήστων, καθώς ποτέ κανένας δημοσιογράφος δεν έλαβε έστω ένα press kit επιστρέφοντας στη χώρα του.
Φεύγοντας από την Έκθεση, το βάρος του έντυπου υλικού κυμαινόταν κάπου μεταξύ 30 και 35 κιλών, το οποίο φυσικά όλη μέρα έσερνες από περίπτερο σε περίπτερο και από εκεί στο αεροδρόμιο, όπου ζούσες με την αγωνία ότι θα σε χρεώσουν για υπέρβαρες αποσκευές και με την ακόμα μεγαλύτερη αγωνία πώς θα περάσεις το ελληνικό τελωνείο (χα, είχαμε τότε δραχμή!) και δε θα σε φορολογήσουν για εισαγωγή διαφημιστικού υλικού! Το στοίβαγμα και η αρχειοθέτηση όλου αυτού του υλικού απαιτούσε έναν τεράστιο αποθηκευτικό χώρο. Για δεκαετίες ολόκληρες, τα γραφεία των περιοδικών αυτοκινήτου στοίχειωναν τόνοι έντυπου υλικού, στο οποίο σπάνια κατέφευγε κάποιος, αλλά κανείς δεν τολμούσε να πετάξει στα σκουπίδια.
Όσο για τη φωτογράφιση της Έκθεσης, ας το αφήσουμε για άλλη φορά, γιατί τώρα που το σκέφτηκα νομίζω πως άρχισα να ζαλίζομαι…_ Μ. Σ.
