«Το LE 306, που ήταν βασισμένο στο επιτυχημένο L 206/207, αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Kiepe, ενώ προμηθευτής των μπαταριών ήταν η Varta. Αυτές ήταν τοποθετημένες στο δάπεδο του αυτοκινήτου, ζύγιζαν 860 κιλά και είχαν χωρητικότητα 22 κιλοβατώρες».
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, τις παλιές καλές μέρες που ακόμη δεν είχε ενσκήψει η πρώτη παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση, υβριδικές μονάδες κινητήρων δεν υπήρχαν και οι ηλεκτροκινητήρες χρησιμοποιούνταν μόνο για να τροφοδοτούν με ρεύμα τους υαλοκαθαριστήρες και τον μηχανισμό των παραθύρων. Aυτή η πραγματικότητα θα άλλαζε πρόσκαιρα το 1972, χρονιά όπου οι Ολυμπιακοί Αγώνες λάμβαναν χώρα στην πόλη του Μονάχου. Ευκαιρίας δοθείσης, τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς διοργανώθηκε στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ένα συμπόσιο με την επωνυμία «Ηλεκτρικό όχημα, ημέρες μελέτης της Διεθνούς Ένωσης Παραγωγών και Διανομέων Ηλεκτρικής Ενέργειας», το οποίο αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία για την σταδιακή ανάδειξη μερικών ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων, προορισμένων για χρήση κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας. Λίγους μήνες αργότερα, η Mercedes-Benz παρουσίασε ένα μικρό ηλεκτρικό λεωφορείο, με κεντρικό σύνθημα «φιλικό προς το περιβάλλον, χάρη στην ηλεκτροκίνηση».
Ιδιότητες
Το «LE 306», που ήταν βασισμένο στο «L 206/207», αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Kiepe και με προμηθευτή μπαταριών την Varta. Οι τελευταίες, τοποθετημένες στο δάπεδο του αυτοκινήτου, ζύγιζαν 860 κιλά και είχαν χωρητικότητα 22 Kwh (κιλοβατώρες). Την κίνηση του πρωτοτύπου αναλάμβανε ένας ηλεκτρικός κινητήρας συνεχούς ρεύματος, ισχύος 76 ίππων. Με αυτόν το φιλικό προς το περιβάλλον όχημα του γερμανικού «αστεριού» μπορούσε να μεταφέρει φορτίο μέχρι 1.000 κιλά, με ταχύτητα που κυμαινόταν από 60 έως 80 χιλιόμετρα την ώρα, σε μια απόσταση σχεδόν 100 χιλιομέτρων. Ακριβώς όπως τα σύγχρονα υβριδικά μοντέλα, το «LE 306» μπορούσε να ανακτήσει ενέργεια κατά το φρενάρισμα και να την αποθηκεύσει στην μπαταρία για μετέπειτα χρήση.
Το συμπέρασμα
H Mercedes-Benz δήλωσε τότε πως η μπαταρία που χρησιμοποίησε στο πειραματικό ηλεκτρικό λεωφορείο ήταν ακόμη στενά συνδεδεμένη με τις ηλεκτρικές συσκευές αποθήκευσης, που είχαν χρησιμοποιηθεί σε ηλεκτρικά οχήματα στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτός ήταν και ο λόγος που το το εξειδικευμένο περιοδικό επαγγελματικών αυτοκινήτων «Lastauto Omnibus», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επιτυχία του ηλεκτρικού συστήματος κίνησης θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη νέων μονάδων αποθήκευσης ενέργειας. Στη δεκαετία του ’80 ο Γερμανός κατασκευαστής ανέπτυξε δύο διαδόχους του «LE 306», το ταχυδρομικό van «307E» με αυτονομία 70 χιλιομέτρων (1980) και το δημοτικό όχημα «308Ε» (1988). Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η Mercedes-Benz ξεκίνησε τις ηλεκτρικές εκδόσεις των «Sprinter» και «Vito», με εμβέλεια έως 150 χιλιόμετρα. Από εκεί και πέρα, τα ξέρετε, τα πράγματα πήραν πλέον το δρόμο τους και για τα επιβατικά μοντέλα ευρείας παραγωγής.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
