Σκάνδαλο

Επί δεκαετίες, ένα κομμάτι της βρετανικής πολιτικής και της μιντιακής ελίτ έπαιρνε μέρος στο πιο ειδεχθές έγκλημα: τη σεξουαλική κακοποίηση χιλιάδων παιδιών. Πέρα από το ίδιο το έγκλημα, εξίσου αδιανόητο είναι το συστηματικό κουκούλωμά του μέχρι τις μέρες μας.

Τα τελευταία τρία χρόνια, στην «ανεπτυγμένη» Βρετανία ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ασύλληπτης (μεταφορικά και κυριολεκτικά) υπόθεσης διαφθοράς, που αφορά την ατιμώρητη δράση κυκλωμάτων παιδεραστίας. Δικαστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, θρησκευτικοί λειτουργοί – δεν υπάρχει τμήμα της βρετανικής ελίτ που να μην έχει ανάμειξη στην υπόθεση, είτε διαπράττοντας το έγκλημα είτε συγκαλύπτοντάς το.

Η πιο πολύκροτη υπόθεση αφορά τον Τζίμι Σάβιλ και το κύκλωμα παιδεραστίας που δρούσε στο BBC. Ο (σερ) Σάβιλ, διάσημος παρουσιαστής του BBC, ένας βρετανικός θρύλος της ψυχαγωγίας, πέθανε το 2012 σε ηλικία 84 ετών. Με τα έως τώρα δεδομένα, το σύνολο των θυμάτων του κυκλώματός του ανέρχεται σε 589 παιδιά, εκ των οποίων τα 450 φέρονται να έχουν κακοποιηθεί από τον ίδιο. Παρ' ότι καταγγελίες και έρευνες εκκρεμούσαν επί δεκαετίες, καμία δεν προχώρησε πριν από το θάνατό του.

Το πρόβλημα ξεπερνά κατά πολύ τον Σάβιλ. Ο Πίτερ Μακέλβι, πρώην διευθυντής της υπηρεσίας προστασίας ανηλίκων, χάρη στον οποίο ξεκίνησαν ορισμένες από τις τωρινές έρευνες, δηλώνει: «Τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάθε φορά που υπήρχε σοβαρή πρόθεση να ερευνηθεί το κύκλωμα αυτό, όλες οι έρευνες σταματούσαν και οι υποθέσεις κουκουλώνονταν». Οι καταγγελίες αφορούν βιασμούς και σωματική βία. Οι θύτες πάσαραν ο ένας στον άλλον τα θύματά τους, τα οποία κυρίως προμηθεύονταν από άσυλα ανηλίκων, «σαν να επρόκειτο για ένα κομμάτι κρέας».

Τον περασμένο Ιούλιο έγινε γνωστό ότι τουλάχιστον εκατό φάκελοι που αναφέρονταν σε ένα κύκλωμα VIP παιδεραστών τη δεκαετία του '80, με τη συμμετοχή και πολιτικών προσώπων, είχαν μυστηριωδώς χαθεί από τα κρατικά αρχεία. Σε άλλη περίπτωση, μια πολιτικός, υποψήφια πρόεδρος του κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, έδωσε εντολή να καταστραφούν έγγραφα που ενοχοποιούσαν πολιτικό του Εργατικού Κόμματος (σερ και εκείνος). Δύο πρώην διευθυντικά στελέχη βρετανικών τοπικών εφημερίδων αποκάλυψαν ότι τη δεκαετία του '80 οι υπηρεσίες πληροφοριών εξανάγκασαν τις εφημερίδες τους να μη δημοσιεύσουν σχετικά ρεπορτάζ. Η προληπτική λογοκρισία έγινε δυνατή με την έκδοση των λεγόμενων «d–notices», εντολών με τις οποίες απαγορεύεται σε ένα ΜΜΕ να δημοσιεύσει πληροφορίες βλαπτικές για την εθνική ασφάλεια. Τα έγγραφα αυτά έχουν σήμερα καταστραφεί.

Τέλος, τη δεκαετία του '70 και μέχρι το 1984, στη Βρετανία λειτουργούσε νόμιμα ένα λόμπι υπέρ της παιδοφιλίας, με το σουρεαλιστικό όνομα Paedophile Information Exchange (Ανταλλαγή Πληροφοριών μεταξύ Παιδόφιλων). Πηγές από το υπουργείο Εσωτερικών αποκαλύπτουν τώρα ότι το βρετανικό κράτος χρηματοδότησε το λόμπι και ότι οι μυστικές υπηρεσίες επιχείρησαν να διεισδύσουν στις τάξεις του, ώστε να εντοπίσουν μέλη του πολιτικού κατεστημένου που συμμετείχαν και να μπορούν έτσι να τους εκβιάζουν…_ Ν. Λ.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Αριστερή κυβέρνηση με συντηρητικά προαπαιτούμενα

Πώς γίνεται να θέλουμε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να κυβερνήσει η Αριστερά, και την ίδια ώρα να ομνύουμε στο στρατό, στην αστυνομία και στην εκκλησία;

Ζούμε σε εποχή σύγχυσης, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Η κρίση έπεσε στα κεφάλια μας ξαφνικά και απροειδοποίητα, λίγο καιρό αφότου ο κ. Καραμανλής, ως πρωθυπουργός τότε, διατυμπάνιζε ότι είμαστε θωρακισμένοι απέναντι στις διεθνείς αναταράξεις και δε μας αφορούν, και ακόμα λιγότερο από τότε που ο κ. Παπανδρέου διατύπωνε τη δική του πασίγνωστη ρήση σχετικά με την ύπαρξη οικονομικών αποθεμάτων. Τα μνημόνια έπεσαν, με τη σειρά τους, αμέσως μετά στα κεφάλια μας και αποτελείωσαν τη δουλειά.

Υπήρχε μεταπολεμικά στην Ελλάδα, όπως και σε όλο το δυτικό κόσμο, η αυταπάτη ότι η πρόοδος είναι δεδομένη, ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν ολοένα και καλύτερα. Η θεωρία αυτή αντιμετωπιζόταν ως απόλυτη βεβαιότητα, φαινόταν άλλωστε να επιβεβαιώνεται από τις συλλογικές εμπειρίες ολόκληρης εξηκονταετίας και τουλάχιστον δύο γενεών: μπορεί τα άτομα και τα νοικοκυριά να αντιμετωπίζουν ενίοτε μερικές περιπέτειες και να περνούν δύσκολες φάσεις, αλλά η γενική εικόνα φαινόταν να είναι συνεχώς ανοδική και οι όποιες κρίσεις παροδικές και αντιμετωπίσιμες.

Έτσι, ο ελληνικός λαός βρέθηκε απροετοίμαστος τόσο απέναντι στο φαινόμενο της κρίσης όσο και, πολύ περισσότερο, στις επιπτώσεις της εφαρμογής πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε ρευστότητα άνευ προηγουμένου στο πολιτικό γίγνεσθαι και στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, ενώ η σύγχυση που αναπτύχθηκε σε ένα υπόβαθρο θυμού, απόγνωσης και κατάθλιψης χτύπησε κόκκινο.

Βάσει μιας άλλης θεώρησης, βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η σύγχυση όχι μόνο προϋπήρξε της οικονομικής κρίσης -με τη μορφή της κάμψης των συλλογικών αξιών-, αλλά και συνέβαλε καταλυτικά στην πρόκλησή της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, συμπύκνωση θα λέγαμε, του φαινομένου της σύγχυσης είναι μια δημοσκόπηση σε σχέση με τους δείκτες εμπιστοσύνης, που πραγματοποίησε προσφάτως η εταιρεία δημοσκοπήσεων Public Issue και δημοσιεύθηκε στις 9 Νοεμβρίου στην Εφημερίδα των Συντακτών. Σύμφωνα με αυτήν, το κοινό δείχνει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη σε θεσμούς όπως το στρατό (80%), την αστυνομία (70%), την εκκλησία (57%) και τη δικαιοσύνη (49% έναντι 41% που έχουν αρνητική γνώμη).

Αντιθέτως, υπάρχει εκτεταμένη έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στις εφημερίδες (80% αρνητικές τοποθετήσεις), στα κόμματα (79%), στην τηλεόραση (78%) και στη Βουλή (72%). Από τους θεσμούς της δημοκρατίας διασώζονται μόνο τα κοινωνικά κινήματα, τα οποία εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη του 50% του κοινού, με μόνο 35% αρνητικές τοποθετήσεις.

Όπως είναι φυσικό, στα μαύρα τους κατάστιχα γράφουν οι ερωτώμενοι -ιδίως μετά την εκδήλωση της κρίσης- και τις τράπεζες (22% θετικές τοποθετήσεις, έναντι 72% αρνητικών). Όλως παραδόξως, ωστόσο, οι προτιμήσεις τους είναι μοιρασμένες έναντι της Τράπεζας της Ελλάδος (45% θετικές και 49% αρνητικές), παρ' ότι εκείνη ήταν υπεύθυνη για την άσκηση ελέγχου στις εμπορικές τράπεζες, αρμοδιότητα που, όπως έχει γίνει πια ολοφάνερο, δεν ασκήθηκε ποτέ, με τα γνωστά σε όλους δραματικά αποτελέσματα.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο – η τάση αυτή του κοινού να τοποθετείται ευνοϊκά υπέρ των παραδοσιακών θεσμών εκδηλώνεται εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, αν και η μνημονιακή περίοδος την επέτεινε στο έπακρο. Καταβαράθρωσε τα ΜΜΕ και το χώρο της πολιτικής, με εξαίρεση τα κοινωνικά κινήματα, που -αντιθέτως- ενισχύθηκαν, και απογείωσε τους παραδοσιακούς κρατικούς θεσμούς, ακόμα κι αν πρόκειται για κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Προφανώς, σε συνθήκες ακραίας ανασφάλειας, μεγάλο μέρος του πληθυσμού ψάχνει έναν ισχυρό βραχίονα να ακουμπήσει, αναζητεί κάποιες σταθερές, για να μπορέσει επάνω τους να νιώσει ένα στήριγμα και κάποια παραμυθία. Όπως γράφει ο πρόεδρος της Public Issue, Γιάννης Μαυρής, ο οποίος συντόνισε την έρευνα, «το Μνημόνιο επιδείνωσε περαιτέρω την προϋπάρχουσα βαθύτατη κρίση απονομιμοποίησης των αντιπροσωπευτικών θεσμών και των μέσων ενημέρωσης. Παράλληλα, η κοινωνική πόλωση που έχει δημιουργηθεί αποτυπώνεται ευδιάκριτα στην ταυτόχρονη αύξηση της κοινωνικής υποστήριξης, τόσο για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (στρατός, αστυνομία), όσο όμως και για τους θεσμούς της αδιαμεσολάβητης λαϊκής κυριαρχίας (λαός/πολίτες, κοινωνικά κινήματα)».

Το θέμα δε θα άξιζε τόσο μεγάλης προσοχής, αν εκείνη ακριβώς την περίοδο δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας δεν έδινε καθαρό προβάδισμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για τις βουλευτικές εκλογές. Ένας λαός που προσβλέπει σε κυβέρνηση της Αριστεράς για την αντιμετώπιση της δύσκολης και πρωτοφανούς συγκυρίας, αλλά την ίδια ώρα ακουμπάει με εμπιστοσύνη σε μηχανισμούς που παραπέμπουν στο παραδοσιακό συντηρητικό σλόγκαν «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»…

Μια εξίσωση για πολύ δυνατούς λύτες, μια άσκηση που ενδεχομένως να μην επιδέχεται καν λύση, αφού αναδεικνύει μια πελώρια αντίφαση: μια συντηρητική κοινωνία που συντηρητικοποιείται περαιτέρω, και μάλιστα ραγδαία, η οποία όμως ταυτοχρόνως γυρίζει την πλάτη της στα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα και στρέφεται προς τη ριζοσπαστική Αριστερά. Σαν να της βάζει ένα φρένο, δηλαδή, προτού ακόμη την αναδείξει στην εξουσία, σαν να της στέλνει ένα μήνυμα ότι «κάνε ό,τι είναι να κάνεις», αλλά τους παραδοσιακούς θεσμούς θέλω να μη μου τους ενοχλήσεις καθόλου.

Με άλλα λόγια, μια συγκυβέρνηση, ένα σχήμα σαν τον Ιστορικό Συμβιβασμό που είχε συλλάβει το αλήστου μνήμης Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, προκειμένου να ανοίξει το δρόμο του προς την εξουσία, παρακάμπτοντας την πολωτική κατανομή του εκλογικού σώματος.

Ένα σχήμα που απέτυχε, πάντως, και τελικά οδήγησε το ΙΚΚ στον αποσχηματισμό του και στην αυτοδιάλυσή του εν ονόματι μιας κεντροαριστερής στροφής, που όσο περνούν τα χρόνια αποδεικνύεται κεντροδεξιά…_ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ

Απορία αριστερού ψάλτου

Είναι πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο του έγκυρου πολιτικού αναλυτή Βασίλη Πάικου στην εφημερίδα Αυγή της 16ης Νοεμβρίου, λίγες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση της δημοσκόπησης της Public Issue στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Με εμφανή αμηχανία, και με μια δόση μελαγχολικής συγκατάβασης, ο Βασίλης Πάικος παρατηρούσε: «Πώς θα καταφέρει, άραγε, η κυβέρνηση της Αριστεράς να μείνει πιστή στις πάγιες θέσεις της για δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών (των εξοπλισμών κατά κύριο λόγο) προς όφελος του κοινωνικού κράτους, όταν το 80% του λαού περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του τις ένοπλες δυνάμεις; Πόσο εύκολο θα είναι, άραγε, για την κυβέρνηση της Αριστεράς να περιορίσει τις «υπερεξουσίες» (αλλά και την ατιμωρησία) των σωμάτων ασφαλείας, εκείνες που οδηγούν στις υπερβάσεις που όλοι γνωρίζουμε, όταν το 70% του λαού εμπιστεύεται σήμερα την αστυνομία; Πόσο “περίπατος” θα είναι, άραγε, για την κυβέρνηση της Αριστεράς να υλοποιήσει την κεντρική της θέση αρχής για χωρισμό εκκλησίας και κράτους, όταν το 57% του λαού εμπιστεύεται την εκκλησία, όπως είναι και βρίσκεται σήμερα; Πώς θα κατορθώσει, εντέλει, ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει πιστός στις αρχές του, όταν θα έχει μεγάλη μερίδα του λαού απέναντί του, προκειμένου για τέτοιες θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις;

Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα θα ήταν ότι για ένα διάστημα, και ίσως ώσπου να κλείσει τα άλλα, τα μεγάλα, τα κεντρικά του μέτωπα, να μη θέσει στις κυβερνητικές του προτεραιότητες ζητήματα θεσμών. Όχι τουλάχιστον σαν τα προαναφερθέντα. Αλλά τότε θα σταθεί (ή έστω θα φανεί) ανακόλουθος απέναντι στις αρχές του. Με συνέπεια να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία του σκληρού πυρήνα του χώρου αναφοράς του. Των πιο σταθερών από τα ερείσματά του. Εκείνων στα οποία, κατά κύριο λόγο, λογαριάζει για τη στήριξη της πολιτικής του. Οπότε τι; Πώς;».

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

Δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια της CIA

Η άγνωστη πτυχή έρευνας του αμερικανικού Κογκρέσου, που αφορά τη διάβρωση των ΜΜΕ από τις υπηρεσίες πληροφοριών.

Η έκθεση της αμερικανικής Γερουσίας για τις απάνθρωπες πρακτικές βασανισμού που επί χρόνια χρησιμοποιούσε η CIA προκάλεσε το ενδιαφέρον και την καταδίκη, όπως ήταν αναμενόμενο, των ΜΜΕ, ιδίως στις ΗΠΑ. Όμως, τα περισσότερα μέσα παρέλειψαν να αναφερθούν σε μία ειδική διάσταση του θέματος.

Σύμφωνα με την έκθεση, ένα υποσύνολο του προγράμματος βασανιστηρίων αφορούσε τα ίδια τα ΜΜΕ. Ορισμένα μέσα ενημέρωσης και ορισμένοι δημοσιογράφοι χρησιμοποιήθηκαν από τη CIA σε μια καθαρά προπαγανδιστική επιχείρηση, με δύο κυρίως σκοπούς: πρώτον, να ελεγχθεί πλήρως το τοπίο των αποκαλύψεων και διαρροών και, δεύτερον, να εξοικειωθεί η κοινή γνώμη με την ιδέα της «ενισχυμένης ανάκρισης».

Αυτό κατέστη δυνατό με τη διαρροή απόρρητων ή λανθασμένων πληροφοριών από το Γραφείο Δημοσίων Υποθέσεων της CIA (OPA) σε επίλεκτους δημοσιογράφους. Αυτός είναι και ο λόγος που, ενώ αυτά τα δημοσιεύματα υποτίθεται ότι αποκάλυπταν μυστικά εθνικής ασφαλείας, οι αρχές δεν προχώρησαν σε διώξεις εναντίον των δημοσιογράφων.

Σε άλλες περιπτώσεις, η CIA εξασφάλισε ότι τα ΜΜΕ δε θα δημοσίευαν τις πληροφορίες που είχαν, αν πρώτα η Υπηρεσία δεν έδινε το ΟΚ. Ανάμεσα στα ΜΜΕ που κατά καιρούς «συνεργάστηκαν» με τη CIA στο βωμό της εθνικής ασφάλειας, ήταν οι κορυφαίες εφημερίδες της Αμερικής – οι New York Times και η Washington Post.

Οι αποκαλύψεις αυτές δε θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη. Τα ίδια τα ΜΜΕ, που σήμερα καλύπτουν γεμάτα αποτροπιασμό την έκθεση της Γερουσίας, πριν από μερικά χρόνια κάλυπταν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας χωρίς καν να αποκαλούν τα βασανιστήρια «βασανιστήρια», δείχνοντας έτσι συμμόρφωση στη γραμμή της CIA.

Ρον Κέσλερ: Συγγραφέας με χορηγό τη CIA

Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι του δημοσιογράφου Ρον Κέσλερ. Το διάσημο βιβλίο του, CIA at War (Η CIA σε Πόλεμο, 2003), είναι προϊόν ηθελημένων διαρροών από τη CIA. Η επιτροπή επισημαίνει ότι οι αξιωματούχοι του οργανισμού «έδωσαν βοήθεια» στον Κέσλερ, ώστε «να διαμορφώσουν τη δημοσιογραφική κάλυψη» του προγράμματος. Το Νο 2 της νομικής υπηρεσίας της CIA, ο Τζον Ρίτσο, παραδέχεται ότι το βιβλίο του Κέσλερ είχε λάβει την ευλογία του τότε διευθυντή της υπηρεσίας, του ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Τένετ.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2007, ο Κέσλερ έβγαλε νέο βιβλίο με αποκαλύψεις. Σύμφωνα με την έκθεση της επιτροπής, πριν από τη δημοσίευση υπέβαλε το βιβλίο στη CIA για έγκριση. Έπειτα από μια συνάντησή του με αξιωματούχους της υπηρεσίας, ο Κέσλερ έκανε αλλαγές στο κείμενό του. Το βιβλίο στην τελική του εκδοχή πιστώνει στη CIA την «επιτυχία» των «τεχνικών ενισχυμένης ανάκρισης».

Ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά όλες τις κατηγορίες. Αποκαλεί την έκθεση «μούφα» και εξανίσταται που δε ζητήθηκε η γνώμη του πριν από τη δημοσίευσή της. Το ενδιαφέρον είναι ότι, στην ουσία, ακόμα και τώρα υπερασπίζεται το πρόγραμμα βασανισμών της CIA.

Ούντο Ουλφκότε: Ένας εξαγορασμένος δημοσιογράφος μετανοεί

Ο τίτλος του βιβλίου του τα λέει όλα: «Αγορασμένοι δημοσιογράφοι. Πώς οι πολιτικοί, οι υπηρεσίες πληροφοριών και οι υψηλοί οικονομικοί παράγοντες ελέγχουν τα γερμανικά ΜΜΕ». Με μία διαφορά: Ένας από τους αγορασμένους δημοσιογράφους είναι ο ίδιος ο Ούντο Ουλφκότε, ο συγγραφέας του βιβλίου.

Οι καταγγελίες δεν προέρχονται από κάποιον περιθωριακό της Δεξιάς ή της Αριστεράς, αλλά από ένα δημοσιογράφο με καριέρα 25 ετών, με θητεία σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Γερμανίας, τη Frankfurter Allgemeine Zeitung, συγγραφέα πολλών βιβλίων, με δημοσιογραφικές αποστολές σε όλο τον κόσμο και αποκλειστικότητες που πέρασαν τα σύνορα της Γερμανίας.

Αλλά καλύτερα να δώσουμε το λόγο στον ίδιο, μεταφέροντας αποσπάσματα από την τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στο ρωσικό αγγλόφωνο τηλεοπτικό σταθμό Russia Today. Θα αντιτάξει κανείς ότι το RT, γνωστό για τη ρωσοφιλία του και πιθανότατα εξαρτημένο από το καθεστώς Πούτιν, μάλλον δεν είναι ο κήρυκας της ελεύθερης δημοσιογραφίας. Το πρόβλημα είναι πως αυτά που είχε να πει ο Ουλφκότε κανένα ή σχεδόν κανένα δυτικό μέσο δεν ήθελε να τα μεταδώσει…

* «Αισθάνομαι ντροπή. Δούλευα σε μια αξιοσέβαστη εφημερίδα. Με δωροδοκούσαν δισεκατομμυριούχοι, με δωροδοκούσαν οι Αμερικανοί.»

* «Είμαι δημοσιογράφος εδώ και 25 χρόνια. Εκπαιδεύτηκα να λέω ψέματα, να προδίδω, και όχι να λέω την αλήθεια στο κοινό. Παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες πώς τα γερμανικά και τα αμερικανικά ΜΜΕ προσπαθούν να φέρουν τον πόλεμο στην Ευρώπη, πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Νομίζω πως φτάσαμε στο σημείο της μη επιστροφής. Ήρθε η ώρα να ορθώσω το ανάστημά μου και να πω πως ό,τι έκανα ως τώρα, δηλαδή να χειραγωγώ τους ανθρώπους, να κάνω προπαγάνδα, δεν ήταν σωστό.»

* «Ο πόλεμος δεν έρχεται ποτέ μόνος του, τον φέρνουν οι άνθρωποι. Όχι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι δημοσιογράφοι.»

Ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη του Ουλφκότε για τη Γερμανία:

* «Ζούμε σε μια μπανανία, και όχι σε μια δημοκρατική πολιτεία, με ελευθερία του Τύπου και ανθρώπινα δικαιώματα.»

Ο ρόλος που παίζουν οι διατλαντικοί οργανισμοί: «Κανείς δε θα σου πει “είμαστε η CIA, έλα να δουλέψεις για εμάς”. Σε καλούν να επισκεφθείς τις ΗΠΑ. Πληρώνουν για το ταξίδι, τα έξοδα κτλ. Είναι ένα είδος δωροδοκίας, διαφθείρεσαι όλο και πιο πολύ. Κάνεις καλές επαφές. Γνωρίζεις κόσμο. Γίνεσαι φίλος μαζί τους. Συνεργάζεσαι μαζί τους. Κάποια στιγμή σου ζητούν κάτι. Ουσιαστικά, σου κάνουν πλύση εγκεφάλου.»

Ο Ουλφκότε υποστηρίζει ότι το φαινόμενο είναι διεθνές και αφορά δημοσιογράφους σε πολλές χώρες. Η αφήγησή του καταπιάνεται και με τον τρόπο με τον οποίο τα διεθνή ΜΜΕ καλύπτουν τις μεγάλες διεθνείς κρίσεις. Το 1988 ο Σαντάμ Χουσεΐν χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον των Κούρδων. Ο Ουλφκότε πήγε τότε στα σύνορα με το Ιράν και διαπίστωσε μια κρίσιμη λεπτομέρεια: τα χημικά τα είχαν κατασκευάσει και πουλήσει στον Σαντάμ γερμανικές εταιρείες. Ο Ουλφκότε έβγαλε πολλές φωτογραφίες και έκανε αναλυτικό ρεπορτάζ. Αλλά, όταν γύρισε πίσω, η εφημερίδα του αφιέρωσε στην υπόθεση ένα μονόστηλο με μία φωτογραφία. Ο Ουλφκότε σχολιάζει: «Το ρεπορτάζ δεν έγραφε πόσο απάνθρωπο και βάρβαρο ήταν το ότι μερικές δεκαετίες μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο άνθρωποι δολοφονήθηκαν με γερμανικά αέρια. Ακόμα και σήμερα, το γεγονός αυτό δεν είναι ευρέως γνωστό».

Ο Ουλφκότε συνεργαζόταν με τη CIA με «Non Οfficial Cover» (NOC = «Μη Επίσημη Κάλυψη»). «Δουλεύεις για μια υπηρεσία πληροφοριών, τους βοηθάς αν χρειαστούν τη βοήθειά σου, αλλά, αν αποκαλυφθεί ότι δεν είσαι μόνο δημοσιογράφος αλλά και κατάσκοπος, τότε αυτοί κάνουν πως δε σε ξέρουν».

Πώς βλέπει τη ζωή του από δω και πέρα; Γιατί το έκανε; Δε φοβάται;

«Θέλω στο τέλος η αλήθεια να βγει, να μαθευτεί. Δε με νοιάζει τι θα μου συμβεί. Έχω πάθει τρεις καρδιακές προσβολές. Δεν έχω παιδιά. Αξίζει – για χάρη της αλήθειας».

1952-1977: Η CIA και τα ΜΜΕ

Το 1977 ο Καρλ Μπέρνστιν, ήδη διάσημος ως ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους που αποκάλυψαν το Γουοτεργκέιτ, έγραψε ένα άρθρο 25.000 λέξεων για το περιοδικό Rolling Stone με θέμα τη διαπλοκή μεταξύ CIA και αμερικανικού Τύπου στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Είχε προηγηθεί έρευνα έξι μηνών. Αναδημοσιεύουμε τον πρόλογο από το κείμενό του.

H CIA KAI TA MINTIA

Πώς τα πιο ισχυρά ΜΜΕ της Αμερικής συνεργάστηκαν με το γάντι με τη CIA και γιατί η Επιτροπή Τσερτς έθαψε την υπόθεση

Το 1953, ο Τζόζεφ Άλσοπ, ένας από τους πιο διάσημους αρθρογράφους της Αμερικής, πήγε στις Φιλιππίνες για να καλύψει τις τοπικές εκλογές. Δεν του το ζήτησαν οι εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν. Πήγε επειδή του το ζήτησε η CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών).

Ο Άλσοπ είναι ένας από τους τουλάχιστον 400 Αμερικανούς δημοσιογράφους οι οποίοι τα τελευταία 25 χρόνια (1952-1977) ανέλαβαν, σύμφωνα με έγγραφα της υπηρεσίας, μυστικές αποστολές για λογαριασμό της CIA. Η σχέση αυτών των δημοσιογράφων με την Υπηρεσία άλλοτε ήταν σιωπηρή και άλλοτε ρητή. Υπήρχαν συνεργασία, διευκολύνσεις και επικάλυψη αρμοδιοτήτων. Οι δημοσιογράφοι παρείχαν μια πλήρη σειρά μυστικών υπηρεσιών, από το να συλλέγουν πληροφορίες μέχρι το να ενεργούν ως σύνδεσμοι με κατασκόπους σε κομμουνιστικές χώρες.

Οι ρεπόρτερ μοιράζονταν τις σημειώσεις τους με τη CIA. Οι αρχισυντάκτες μοιράζονταν το προσωπικό τους. Ορισμένοι από τους δημοσιογράφους είχαν ήδη κερδίσει το Πούλιτζερ, ήταν διακεκριμένοι ρεπόρτερ που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πρεσβευτές, υπό την ευρεία έννοια, της χώρας τους. Οι περισσότεροι δεν ήταν ενθουσιασμένοι με την κατάσταση αυτήν. Επρόκειτο για ξένους ανταποκριτές που διαπίστωναν πως η σχέση τους με τη CIA βοηθούσε τη δουλειά τους. Ή για freelancers που δεν τους έφτανε το να κάνουν ρεπορτάζ, και ελκύονταν από τις ανδραγαθίες της κατασκοπείας. Και, τέλος, η μικρότερη κατηγορία, ορισμένοι ήταν υπάλληλοι πλήρους απασχόλησης της CIA, μεταμφιεσμένοι σε δημοσιογράφους.

Σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA, σε πολλές περιπτώσεις οι δημοσιογράφοι αναλάμβαναν να εκτελέσουν καθήκοντα για λογαριασμό της, με τη συναίνεση της διεύθυνσης μερικών από τα μεγαλύτερα μίντια της Αμερικής._ ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ

Πηγές:

Operation mockingbird: http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Mockingbird

Bernstein: CIA and the media: http://www.carlbernstein.com/magazine_cia_and_media.php

Απόσπασμα Μπέρνστιν: http://www.zerohedge.com/news/2014-10-09/german-journalist-blows-whistle-how-cia-controls-media

Udo: http://youtu.be/yp-Wh77wt1o

Ron Kessler (WP): http://www.bloomberg.com/politics/articles/2014-12-11/was-ron-kessler-a-cia-journalism-asset

E-MAIL CORRESPONDENCE BETWEEN REPORTERS AND CIA FLACKS: https://firstlook.org/theintercept/document/2014/09/04/email-correspondence-reporters-cia-flacks/

THE CIA'S MOP-UP MAN: L.A. TIMES REPORTER CLEARED STORIES WITH AGENCY BEFORE PUBLICATION: https://firstlook.org/theintercept/2014/09/04/former-l-times-reporter-cleared-stories-cia-publication/

Senate report on torture exposes collusion between corporate media and CIA: http://www.wsws.org/en/articles/2014/12/11/pres-d11.html