Στη Δυτική Μακεδονία με Nissan Qashqai 1.6 dCi

ΑΦΟΡΜΗ για τη συγκεκριμένη απόδρασή μας, 500 και πλέον χιλιόμετρα μακριά από το κλεινόν άστυ, αποτέλεσε η λήθη. Οι χαραγμένες σε ψυχή και μυαλό μνήμες δέκα και πλέον ετών από μια παλαιότερη, συμπτωματική επίσκεψή μας σε μια «γειτονιά» της χώρας μας κυριευμένη από αλπικού τύπου φυσικές παραστάσεις απείρου κάλλους, αλλά και από ανθρώπους φιλόξενους, με ψυχή και άποψη για την ιστορία αιώνων που κουβαλούν, αποτέλεσαν το εφαλτήριο ώστε να επιστρέψουμε στον… τόπο του εγκλήματος. Ειδικά για την περίσταση, επιστρατευτήκαμε τις υπηρεσίες του κατάλευκου Nissan Qashqai, στη φορτωμένη με κάθε λογής ηλεκτρονικά -και όχι μόνο- καλούδια προσθιοκίνητη έκδοση ντίζελ των 1,6 λίτρων. Και όλα αυτά, έχοντας ως αντικειμενικό μας στόχο να ανακαλύψουμε για μία ακόμα φορά το προφανές: ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που τελικά κάνουν τη διαφορά. Σημείο αναφοράς αλλά και επίκεντρο ο νομός Φλώρινας, και πιο συγκεκριμένα το χωριό Νυμφαίο, που αντικειμενικά κοσμεί τις καταπράσινες και πάντοτε χιονισμένες τους χειμερινούς μήνες κλιτύες του ιστορικού όρους του Βιτσίου.

Στο Νυμφαίο…

Εκκίνηση Σάββατο πρωί στις 6, ώστε να «καταπιούμε» γρήγορα, παρά το λιγοστό φως, αλλά και με τη δέουσα ασφάλεια, τη μάλλον αδιάφορη οδηγικά διαδρομή που οδηγεί από την πρωτεύουσα στην πόλη της Λάρισας. Με το cruise control ρυθμισμένο σταθερά στην ένδειξη «140» και τον πάντοτε αποκαλυπτικό για τη δίψα τού 1.600άρη κινητήρα των 130 ίππων υπολογιστή ταξιδίου να δείχνει… εύκολα μέση κατανάλωση της τάξης των μόλις 5,1 λίτρων/100 χλμ., φτάνουμε κυριολεκτικά ατσαλάκωτοι στο κέντρο της θεσσαλικής πόλης. Σε αυτό συντέλεσαν η καλορυθμισμένη ανάρτηση με τα αμορτισέρ διπλού εμβόλου και τα υπέρ το δέον αναπαυτικά καθίσματα του ιαπωνικού crossover. Για τη συνέχεια ακολουθούμε το επαρχιακό δίκτυο που οδηγεί, μέσω Τυρνάβου, Ελασσόνας, Πτολεμαΐδας και Αμυνταίου, στο ειδυλλιακό Νυμφαίο.

«Ακουμπώντας» τόσο στη ροπή των 32 και πλέον χλγμ., που κάνουν την εμφάνισή τους ήδη από τις 1.750 σ.α.λ., όσο και στη σοφή, όπως αποδεικνύεται, κλιμάκωση του χειροκίνητου «6αριού», καθαρίζουμε εύκολα με το τελευταίο φιδίσιο ανηφορικό κομμάτι, που οδηγεί από το χωριό Αετό σε ένα από τα oμορφότερα χωριά της Ευρώπης! Ο διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός του Νυμφαίου, ο οποίος αποκαλύπτεται εμπρός σου αμέσως μετά την τελευταία δεξιά φουρκέτα της διαδρομής, βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μ. στο ανατολικό Βίτσι, μέσα σε ένα αλπικό και ημίλευκο τοπίο, που από την πρώτη στιγμή σε συναρπάζει με την αμφιθεατρική του θέση, στοιχείο που απλόχερα σου παρέχει ένα απρόσκοπτο… αγνάντι στο πανέμορφο γεωφυσικό τοπίο της ευρύτερης περιοχής. Κομμάτι του τελευταίου αποτελεί η θέα της λίμνης Βεγορίτιδας, αλλά και το δάσος με τις ψηλόλιγνες οξιές που χωρίς υπερβολή πνίγουν τις πλαγιές του. Εκτός αυτού, η μοναδική αρχιτεκτονική διαμόρφωση του ίδιου του χωριού κυριολεκτικά σε καλεί για ανέμελες βόλτες στα πεζοδρομημένα πλακόστρωτά του.

Αυτή, ωστόσο, είναι η εικόνα που αντικρίζει κανείς σήμερα, καθώς η πυκνή όσο και αρχοντική δόμηση του χωριού με τα πέτρινα σπίτια, αλλά και ευρύτερα οι σχεδόν υποδειγματικές υποδομές του εν έτει 2014, έλαμπαν διά της… απουσίας τους για περισσότερο από μισό αιώνα. Συγκεκριμένα, από το 1930 έως και το 1980, εποχή που το Νυμφαίο πέρασε μια περίοδο βαθιάς παρακμής και πλήρους εγκατάλειψης, απόρροια μιας σειράς οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών που ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τους βαλκανικούς πολέμους και τον Εμφύλιο. Η μεγάλη «στροφή» στη νεότερη ιστορία του Νιβεάστα (σ.σ.: πρόκειται για την πρώτη επίσημη ονομασία του χωριού, η οποία προέρχεται από τη φράση «ni vista», που σημαίνει «αόρατο») ξεκίνησε με αποφασιστικά βήματα χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες ανθρώπων με όραμα, όπως είναι ο πρόεδρος του χωριού, Νικόλαος Μέρτζος, και η οικογένεια Μπουτάρη, οι οποίοι και αξιοποίησαν ιδανικά τη σπουδαία οικιστική και πολιτισμική κληρονομιά του τόπου, δείχνοντας το δέοντα σεβασμό στην ιστορία του. Και, προπάντων, χάρη στο φυσικό περιβάλλον, που ουδέποτε υπέστη τη γνώριμη ελληνική κακοποίηση…

Σήμερα, παρά την οικονομική κρίση, που θέλοντας και μη έχει αφήσει και αυτή με τη σειρά της το δικό της σημάδι στις δημοτικές -και όχι μόνο- υποδομές των 28.000 στρεμμάτων του, το Νυμφαίο αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τουριστικούς πόλους στην περιοχή της βόρειας Ελλάδας, με περισσότερους από 60.000 εγχώριους και μη επισκέπτες σε ετήσια βάση να τιμούν με την παρουσία τους τόσο τους ανθρώπους του όσο και τον ευλογημένο αυτόν τόπο.

… και στο (ξεχασμένο;) Βίτσι

Επόμενο «χτύπημα» τα ξεχασμένα Κορέστεια, μία συστάδα χωριών που βρίσκει κανείς στο διάβα του αφού πρώτα διανύσει μία από τις ομορφότερες, χωρίς υπερβολή, ορεινές διαδρομές της χώρας μας. Αυτή περνά από το μαγευτικό φιδίσιο οδικό άξονα από το Νυμφαίο και πίσω από τα βουνά του Βιτσίου, ανάμεσα σε Φλώρινα και Καστοριά και σε υψόμετρο 2.000 και πλέον μέτρων, που οδηγούν στο χωριό Πολυκέρασο μέσω Άνω Υδρούσσας και Δροσοπηγής. Εκεί συναντά κανείς απίστευτες παραστάσεις που σκλαβώνουν τη σκέψη, μοναδικές εικόνες που διαθέτουν κινηματογραφική ομορφιά (σ.σ.: κάθε άλλο παρά τυχαία δεν ήταν η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής από τον Παντελή Βούλγαρη για τα γυρίσματα της ταινίας Ψυχή Βαθιά) και ατμόσφαιρα που μόνο δέος σου προκαλεί. Μια περιοχή που στη συνείδηση των περισσοτέρων έχει καταγραφεί ως ο τόπος αγώνων για την ελευθερία, και συνάμα ως μια γη που ποτίστηκε με μπόλικο αίμα κατά την περίοδο του Εμφυλίου, καθώς στον ευρύτερο αυτόν ορεινό όγκο πραγματοποιήθηκαν μερικές από τις φονικότερες μάχες στη νεότερη ιστορία της χώρας μας.

Σήμερα, ωστόσο, στο πυκνής βλάστησης βουνό που καταλήγει στα Κορέστεια τίποτα δε θυμίζει τη σκοτεινή εκείνη εποχή, καθώς η φύση, σχεδόν ως διά μαγείας, επούλωσε από μόνη της τις τραγικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκάλεσαν οι ρίψεις των βομβών ναπάλμ από τους «συμμάχους» μας πριν από εξήντα και πλέον χρόνια… Ωστόσο, τα σημάδια από πυροβόλα πάνω στα πλινθόκτιστα σπίτια, τα οποία μέρα με τη μέρα σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου, τα επιβλητικά χαλάσματα στο «χωμάτινο χωριό» του Κρανιώνα, όλα ως απόρροια των αεροπορικών βομβαρδισμών και της μετέπειτα εγκατάλειψης μετά το πέρας του Εμφυλίου, είναι εκεί προκειμένου να θυμίζουν σε νεότερους και μη τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, όπου ο Άνθρωπος μαχόταν, με τίμημα ακόμα και την ίδια του τη ζωή, για ένα δικαιότερο αύριο, μακριά από εγχώριους και μη «κατακτητές».

Η ώρα όμως περνά, το φως χάνεται πίσω από τις παρειές του Πισοδερίου και μοιραία έρχεται η στιγμή της «ανασυγκρότησης» και της επιστροφής στη σημερινή πραγματικότητα και, εν προκειμένω, στη βάση μας, από τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Με το θερμόμετρο να δείχνει οριακά πάνω από τους 0 βαθμούς Κελσίου και τις ανήλιαγες πλαγιές του Βιτσίου να κρύβουν πολλές παγίδες, το πετρελαιοκίνητο Qashqai μας δεν αντιμετωπίζει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το Traction Control ενεργοποιείται μόνο σε καταστάσεις… υπερβολής, το τιμόνι με τη σωστή δόση υποβοήθησης μεταφέρει τις απαραίτητες για την περίσταση πληροφορίες, ενώ, παρά το «τσιμπημένο» βάρος του αμαξώματος, τα φρένα στέκονται στο ύψος των περιστάσεων στα γρήγορα κατηφορικά κομμάτια του δρόμου που οδηγεί από την αεροπορική βάση του Βέρνου, σε υψόμετρο 2.100 μ., προς το χωριό Δροσοπηγή και μετέπειτα στο Νυμφαίο._ Χ. Α.

ΝΥΜΦΑΙΟ

Πού να μείνετε: Στο Νυμφαίο θα βρείτε παντού ποιοτικά καταλύματα και υπηρεσίες φιλοξενίας από ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν. Σας προτείνουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον ξενώνα «Αργυρώ». Τον προσεγμένο και καθ' όλα «ζεστό» αυτό χώρο, τις προσγειωμένες τιμές, αλλά και το καταπληκτικό πρωινό που σας προσφέρεται έως και τις 2 το μεσημέρι(!), πλαισιώνουν ιδανικά δύο δραστήριοι, σκεπτόμενοι και προπάντων φιλικοί οικοδεσπότες, ο Γιάννης και η Αργυρώ, οι οποίοι, σε πείσμα της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, με περισσή ενέργεια και μεράκι έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα.

Τι να επισκεφθείτε:

– Τον Αρκτούρο. Το Κέντρο Προστασίας της Αρκούδας, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό σε μια ελεγχόμενη-περιφραγμένη έκταση περίπου 50 στρεμμάτων, ιδρύθηκε το 1993 με στόχο τη φιλοξενία και τη φροντίδα αρκούδων που μέχρι πρότινος βρίσκονταν σε κατάσταση αιχμαλωσίας και, ως εκ τούτου, αδυνατούν πλέον να ενταχθούν αρμονικά στο φυσικό τους περιβάλλον.

– Το Κέντρο Προστασίας Λύκου, το οποίο βρίσκεται στην Αγραπιδιά, λίγα χιλιόμετρα από το χωριό Αετός. Όπως και ο Αρκτούρος, επίκεντρο των δραστηριοτήτων του Κέντρου είναι η φιλοξενία λύκων που ζούσαν σε αιχμαλωσία σε μικρή ηλικία. Στις εγκαταστάσεις του γίνεται, συν τοις άλλοις, εκτροφή ελληνικών ποιμενικών σκύλων, οι οποίοι και δωρίζονται σε κτηνοτρόφους της ευρύτερης περιοχής, κατόπιν σχετικού αιτήματός τους, για φύλαξη των κοπαδιών τους.

– Η Νίκειος Σχολή, ένα από τα σημαντικότερα κτίρια του χωριού, το οποίο χτίστηκε το 1927. Η Σχολή λειτούργησε αρχικά ως πρότυπο σχολείο, ενώ σήμερα λειτουργεί ως συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας.

Τι να δοκιμάστε: Οπωσδήποτε το τσίπουρο της περιοχής και, για τους πιο… ειδικούς, την τοπική κράπα. Όσον αφορά τα εδέσματα, μην παραλείψετε να επισκεφθείτε την «Ταβέρνα του Θωμά», που βρίσκεται στο γειτονικό χωριό Σκλήθρο.

NISSAN QASHQAI 1.6 dCi

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ 4κύλινδρος σε σειρά

ΚΥΒΙΣΜΟΣ 1.598 κ.εκ.

ΙΣΧΥΣ 130 ίπποι/4.000 σ.α.λ.

ΡΟΠΗ 32,6 χλγμ./1.750 σ.α.λ.

ΚΙΒΩΤΙΟ Χειροκίνητο 6 σχέσεων

ΜΕΤΑΔΟΣΗ Κίνηση στους εμπρός τροχούς

ΑΝΑΡΤΗΣΗ Γόνατα ΜακΦέρσον (εμπρός), ημιάκαμπτος άξονας (πίσω)

ΜΗΚ.xΠΛ.xΥΨ. 4.377×1.806×1.590 χλστ.

ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.646 χλστ.

ΒΑΡΟΣ 1.419 κιλά

ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 190 χλμ./ώρα