Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών ο Guy Ligier ιδρυτής και ιδιοκτήτης -παλαιάς σχολής- της ομώνυμης ομάδας, που είχε πρωταγωνιστήσει στην F1 στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές του 1980.
Γνωστός για το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του και την απειλητική όψη του, καθώς και για τις πολιτικές του διασυνδέσεις στη Γαλλία, ο Ligier ήταν αυτοδημιούργητος. Η Ligier ήταν η ρομαντική γαλλική ομάδα που με μικρότερο budget από τη Renault είχε τη δυνατότητα να τη νικήσει. Με τα μπλε μονοθέσια της Ligier κατέκτησαν νίκες Γάλλοι οδηγοί όπως ο Jacques Laffite, o Didier Pironi, ο Patrick Depailler και τη δεκαετία του 1990 ο Olivier Panis.
Γιος αγρότη, ο Ligier γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1930 στο Vichy της κεντρικής Γαλλίας. Έμεινε ορφανός στα 7 του και παράτησε το σχολείο στα 14 για να δουλέψει ως… χασάπης πριν τη στρατιωτική του θητεία. Διακρίθηκε στα σπορ ως εθνικός πρωταθλητής κωπηλασίας και μετέπειτα ως παίκτης του ράγκπι. Αργότερα, στράφηκε προς τους αγώνες μοτοσικλέτας και με τα χρήματα που εξασφάλισε από το γαλλικό πρωτάθλημα που κατέκτησε το 1959, αγόρασε μια μπουλντόζα, από την οποία ξεκίνησε μια πολύ επιτυχημένη πορεία στον κατασκευαστικό τομέα. Για να το επιτύχει αυτό, γνώριζε ότι θα έπρεπε να έχει την εύνοια των τοπικών πολιτικών. Τη δεκαετία του 1950 ανέπτυξε στενή σχέση με τον δήμαρχο του Vichy, Pierre Coulon, o οποίος οργάνωσε φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης της περιοχής, ελπίζοντας να προσελκύσει περισσότερους επισκέπτες. Ο Ligier ασχολήθηκε με την κατασκευή δημοσίων έργων (δρόμους, γέφυρες) και η εταιρεία του έφτασε να έχει 1.200 υπαλλήλους. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής προήλθε από τη συνεργασία του Ligier με τον Francois Mitterrand. Παράλληλα με την άνοδο του Mitterrand στην ιεραρχία του σοσιαλιστικού κόμματος, αναπτυσσόταν και η δραστηριότητα του Ligier.
Ο Ligier ξεκίνησε να λαμβάνει μέρος και σε αγώνες αυτοκινήτου. Αγωνίστηκε σε διάφορες κατηγορίες πριν το 1964 ξεκινήσει να συμμετέχει σε αγώνες της Formula 2. Μεταξύ 1966 και 1967 εκκίνησε σε 12 GP της F1 με πελατειακές Cooper και Brabham, σημειώνοντας 1 βαθμό στο Γερμανικό GP του 1967. Γνώριζε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πρωταθλητής αλλά του άρεσαν οι αγώνες και το 1968 αποφάσισε με τον συμπατριώτη του και επίσης οδηγό αγώνων Jo Schlesser να φτιάξουν μια ομάδα Formula 2 με μονοθέσια McLaren. Ωστόσο, εκείνο το καλοκαίρι ο Schlesser έχασε τη ζωή του στο GP Γαλλίας οδηγώντας μια Honda.
Εντωμεταξύ, η πετρελαϊκή κρίση είχε περιορίσει τις εργασίες της εταιρείας του Λιζιέ με το πολυπληθές προσωπικό. Για να διατηρηθούν απασχολημένοι οι εργαζόμενοι, η Citroen ανέθεσε την κατασκευή του SM στη Ligier. O Ligier αποφάσισε στη συνέχεια να κατασκευάσει τα δικά του αυτοκίνητα για να και προσέλαβε τον Michel Tetu να σχεδιάσει την Ligier JS1, η οποία ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Schlesser. Έκτοτε, όλες οι Ligier έφεραν τα αρχικά του αδικοχαμένου Γάλλου. Οι αγώνες ήταν ένας τρόπος για τον Ligier να προωθεί τα αυτοκίνητα παραγωγής της εταιρείας του.
Το 1974, η Matra, έχοντας αποχωρήσει από την F1 στο τέλος του 1972, σχεδίαζε να εγκαταλείψει και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων στο τέλος του 1974, έπειτα από νίκη στο Le Mans. O βασικός σπόνσορας της Matra, η καπνοβιομηχανία Seita είχε γλυκαθεί από την προβολή που είχε απολαύσει και ήθελε να συνεχίσει. Την ίδια στιγμή, ο Ligier στόχευε προς την F1. Το Δεκέμβριο του 1974 ανακοινώθηκε ότι για τη σεζόν του 1976 θα συμμετείχε στην F1 και η Ligier-Gitanes (μάρκα τσιγάρων της Seita). O οδηγός Jean-Pierre Beltoise χρησίμευσε ως μεσάζων στις διαπραγματεύσεις για τη χρήση του V12 κινητήρα της Matra, από την οποία κληρονόμησε και τον σχεδιαστή Gerard Ducarouge. O 38χροηνος Beltoise υπέθετε ότι με θα γινόταν οδηγός της ομάδας, δεδομένης της βοήθειας που είχε προσφέρει, αλλά τελικά έμεινε στα κρύα του λουτρού όταν στο πρώτο τεστ της JS5 παρουσιάστηκε και ο πρωταθλητής F2 του 1975, Jacques Laffite, ο οποίος ήταν σαφώς ταχύτερος. Ο Beltoise βρέθηκε στο περιθώριο, κατέφυγε στα δικαστήρια και δεν οδήγησε ξανά μονοθέσιο F1… Ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα της σκληρότητας του χαρακτήρα του Ligier…
H ομάδα κατέκτησε μία pole position και ο Laffite ανέβηκε τρεις φορές στο βάθρο το 1976. Η σεζόν του 1977 ήταν πιο απογοητευτική, αλλά χάρισε στη Ligier την πρώτη της -απροσδόκητη- νίκη στο GP Σουηδίας. Στο ξεκίνημα της σεζόν του 1979, η Ligier έκανε την έκπληξη με το αποδοτικό ground effect της JS11 και τον κινητήρα της Cosworth, ξεκινώντας τη σεζόν με τρεις νίκες σε πέντε αγώνες. Ωστόσο, όταν οι υπόλοιπες ομάδες εξέλιξαν τα μονοθέσιά τους, η Ligier έμεινε πίσω -λόγω έλλειψης χρημάτων όπως ισχυριζόταν ο Ligier, αν και η Williams τα πήγαινε καλύτερα με λιγότερα χρήματα- και έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο. Το 1980 επαναλήφθηκε η ίδια πτώση απόδοσης, αν και η ομάδα κατέκτησε δύο νίκες.
Το 1981, που ο Mitterrand, η Talbot αγόρασε το 49% της ομάδας το 1981. Ωστόσο, η κατρακύλα ξεκίνησε εκείνο το καλοκαίρι, όταν ο Ligier απέλυσε τον Ducarouge. Στο τέλος της σεζόν, έπειτα από δύο νίκες, ο Laffite βρέθηκε σε τροχιά τίτλου, αλλά δεν κατάφερε να τον κατακτήσει. Ήταν οι τελευταίες ημέρες δόξας της Ligier. Οι περαιτέρω πράξεις του Ligier έφεραν και τη λήξη της συνεργασίας με την Talbot, αλλά χρησιμοποίησε τις πολιτικές του διασυνδέσεις για να αποκτήσει τον κινητήρα της Renault. Ωστόσο, η ομάδα δε γνώρισε ποτέ ξανά τη δόξα του παρελθόντος.
Χρησιμοποιώντας πάντοτε τις πολιτικές του διασυνδέσεις, ο Ligier απέκτησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 καινούργιο εργοστάσιο και αεροδυναμική σήραγγα στην ανακατασκευασμένη πίστα του Magny-Cours. Έπειτα από απογοητευτικές σεζόν, ο Ligier απαίτησε, και απέκτησε τους κινητήρες της Renault, ουσιαστικά ενάντιας στη θέληση των ιθυνόντων της γαλλικής εταιρείας. Στο τέλος του 1991, ο Ligier προσπάθησε να προσελκύσει τον Alain Prost -που είχε μόλις απολυθεί από τη Ferrari- στην ομάδα του. Ωστόσο, ο Prost γνώριζε ότι το μονοθέσιο έχει περιορισμένες δυνατότητες και ζήτησε να αποκτήσει έλεγχο της ομάδας, κάτι το οποίο ο Ligier δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει. Ωστόσο, μέχρι το τέλος του 1992 είχε πειστεί ότι είχε ηττηθεί και πούλησε την ομάδα στον επιχειρηματία Cyril de Rouvre, πρώην ιδιοκτήτης της AGS. Ωστόσο, ο de Rouvre κατέληξε στη φυλακή ένα χρόνο μετά. Το Μάιο του 1994, ο Flavio Briatore αγόρασε την ομάδα για να αποκτήσει τους κινητήρες της Renault για τη Benetton την επόμενη σεζόν. Σύντομα, ο στενός τότε συνεργάτης του Ιταλού, Tom Walkinshaw ανέλαβε τη διοίκηση της ομάδας, η οποία κατάφερε να κατακτήσει μια τυχερή νίκη στο επεισοδιακό GP του Μονακό το 1996. Αφότου ο Walkinshaw αγόρασε την Arrows, στις αρχές του 1997, ο Briatore πούλησε τη Ligier στον Alain Prost, ο οποίος τη μετονόμασε. Ωστόσο, ο Γάλλος όμως βρήκε τη δουλειά του ιδιοκτήτη ομάδα πολύ πιο δύσκολη από αυτή του οδηγού και η Prost οδηγήθηκε στη χρεωκοπία στις αρχές του 2002…_Φ.Λ.
