«Λεωνίδας»

Μεγάλη ιστορία, σε διάρκεια, αλλά και σε ποιότητα. Ξεχωριστός, σπάνιος άνθρωπος, απλός και τα μέγιστα φιλόξενος για τους φίλους του, όταν τους εμπιστευτεί, σκληρός, αλλά δίκαιος με τους συνεργάτες του, με αντίστοιχη συμπεριφορά και στους αγώνες αυτοκινήτου, όπου διακρίθηκε «τέρμα γκάζι», δίνοντας σημασία και στις λεπτομέρειες της προετοιμασίας. Οδήγησε ό,τι αντιπροσώπευε, από ΝSU, Audi, Porsche και BMW μέχρι και κυρίως Renault, και μάλιστα σε κάθε μορφής αγώνα. Ψήφιζε ράλλυ, αλλά λάτρευε και τα σιρκουί, ενώ κέρδιζε και σε Αναβάσεις. Περιορισμένος κατά κάποιον τρόπο σε επιλογές αυτοκινήτων, αλλά χάρη σε αυτόν απολαύσαμε και καταπληκτικές κατασκευές, όπως τα σπάνια ΤΤ του, τις Carrera του, τα «80άρια» του, τα «5άρια» και τις Clio, τοποθετώντας τη March με το καλό μοτέρ της BMW αλλά και την 320 Group 5 σε περίοπτη θέση, σε σχέση με ό,τι πάτησε τα ελληνικά αγωνιστικά εδάφη. Στις «ιδιαιτερότητές του», και πέρα από το πείσμα και την αρχοντιά που τον διέκριναν άλλοτε, αλλά και τώρα, που μένει όρθιος, αλύγιστος και δυνατός, παρά τις επαγγελματικές αντιξοότητες, η αφοσίωσή του σε σχέση με την πρόοδο των ελληνικών αγώνων. ΝSU και Audi οδήγησαν κάμποσοι αστέρες κάθε εποχής, με τη δική του ακόμα και καθολική υποστήριξη, ενώ, πριν εξασφαλίσει τυπικά τη Renault επιχειρηματικά, είχε έτοιμη την αγωνιστική ομάδα της με Παύλο Μοσχούτη, Γιάννη Λέκκα στα κουμάντα των 5TS και 5Alpine και αργότερα τον Κώστα Αποστόλου και στα δύο (!) αλλά και το Σώτο Κοκκίνη σε Farma, 5Α και R11T! Δίπλα του από το Νίκο Ζουμπρούλη (4οι Γενικής στο ΡΑ το 1969 με ΤΤ), τον Τάκη Πιρπιρή (σημ.: editor του περιοδικού μας για πολλά χρόνια) και τον Κώστα Φερτάκη μέχρι τους νεότερους Σώτο Κοκκίνη (σημ.: αυτός ο καθαρόαιμος χεράς έχει καθίσει δίπλα σε Α.Μ. αλλά και σε Γιώργο Μοσχού!), Τώνια Παυλή (σημ.: μαζί Πρωταθλητές Ράλλυ το 1983), Γιάννη Χάλαρη και Μαρία Παυλή-Κορρέ. Στα τελευταία Ακρόπολις, αγώνα όπου κατέχει το ρεκόρ συμμετοχών, είχε δίπλα του το Γιώργη Κότσαλη. Στα όπλα του και η αγωνιστική του ομάδα, με πιστούς (σημ.: ο Γιώργης Χαριτόπουλος) αλλά και κλασικούς Ελληνάρες, αχάριστους, προδότες, που ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και πού έφτασαν με την καθολική υποστήριξή του. Σε σχέση με τα κοινά, πήρε το εν λευκώ από το φίλο του τότε Βασίλη Δεσποτόπουλο, διοίκησε μια τετραετία το σπορ, αλλά δεν ολοκλήρωσε, αφού οι συνεργάτες του προέδρου, όταν λύγισε και τσακίστηκε οικονομικά, έκριναν ότι χωρίς προσωπικό μπάτζετ δεν τον χρειάζονται. Επιεικώς άκομψη, απρεπής συμπεριφορά, αλλά και αναμενόμενη.