Τώνια Παυλή

Παλιοσειρά, με πολλά χιλιόμετρα στη ράχη. Ξεκίνησε «ανήλικη» το ’75 και «κλείδωσε» το 2005. Από τα αθώα χρόνια με τον Παύλο Χουρδάκη (R8) και το Σωτήρη Κοκκίνη (Lada και Lancer) στα πιο δύσκολα τόσο με το Σώτο όσο και με το «Λεωνίδα» αλλά και, κυρίως, με το «Στρατισίνο». Μαζί και στη ζωή από το 1986 με τον οδηγό της Nissan και της Seat, μοιράστηκαν ό,τι καλύτερο σε ποιότητα συμμετοχών και αυτοκινήτων, έχοντας γύρω τους επαγγελματίες με ικανότητες και ήθος. Τρόμαζε αλλά και απολάμβανε το κύρος της συμμετοχής με το 240 RS, χαλάρωνε αλλά και διαχειριζόταν με μαεστρία την ευθύνη της συμμετοχής με τη Silvia, έμπαινε και τραγουδούσε γιατί «έτσι πρέπει» στο Micra και βέβαια αρνούνταν να βγει, βρίσκοντας το τέλειο «ταίρι» στο GTiR, αυτοκίνητο με πολλές σφραγίδες αναγνώρισης. Με πιστοποιητικό ότι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, είτε οδηγούν, είτε συντονίζουν, είτε, και κυρίως, προετοιμάζουν-συντηρούν και εξελίσσουν. Στοιχεία που τα εύρισκες όλα μαζί, και ακόμα περισσότερα, στην ομάδα του Νίκου Κελεσάκου, σύνολο που έμεινε για δεκαετίες ζωντανό χάρη στον Τάκη Θεοχαράκη και στη γενικότερη φιλοσοφία που βλέπει η οικογένειά του καταστάσεις.

Αντίστοιχα, στη Seat δεν ένιωθε άνετα στη «λαχανίδα», ενώ την ενθουσίαζε το κίτρινο kit car, ένα αυτοκίνητο πολεμική μηχανή, που μπορούσε να σε αναδείξει και να σε δικαιώσει, αλλά μπορούσε και να σε «σκοτώσει»! Αθόρυβη, εκνευριστικά λιγομίλητη και διακριτική, αρνείται, από ανέκαθεν άλλωστε, «πολιτικές» αγωνιστικές συζητήσεις. Μάλιστα, δε δίνει σημασία όταν διαβάζει ή ακούει αηδίες περί «σημαντικών» και «κορυφαίων» κυριών των ελληνικών αγώνων, και περιορίζεται μόνο σε αναφορές στο παρελθόν, όταν και όποτε συναναστραφεί με καλούς φίλους οδηγούς της που παραδέχεται, όπως το Ρον Χαλιβελάκη και το Δημήτρη Βαζάκα, χωρίς να υποτιμά την πολύ σοβαρή συμμετοχή με το Νίκο Τσάδαρη και το Saxo kit car, με την υποστήριξη της αντιπροσωπίας, σε δύο Ακρόπολις!