O Χρήστος Πλατής οδηγεί στα Μέγαρα, στη μικτή διαδρομή των Dirt Games, την πρωταθλήτρια Clio του ΕλΝακJr και ευπειθώς αναφέρει….
Όλα θα τα πω. Σαν το μαρτυριάρικο της οικογένειας που καρφώνει τις αταξίες του μεγάλου αδερφού. Με τον «μικρό» τα είχαμε συμφωνήσει: Πάρε πρώτα το πρωτάθλημα και θα σου κάνω δώρο τη συμμετοχή μου στα Dirt στα Μέγαρα, να δικαιωθείς κι εσύ σαν ελεήμων ανηψιός. Με το ποθητό κορίτσι (την Clio καλέ) είχαμε συναντηθεί δυό φορές από λίγο χωρίς να ολοκληρώσουμε όμως. Μια την ημέρα που ζήτησε άσυλο στην Ελλάδα και μιά για λίγο στα χώματα του Λάμπρου (του Λουτρακίου ήθελα να πω). Με τη σιγουριά του τάχα βιρτουόζου των Yugo και των Starlet, κι έχοντας κατακτήσει στο παρελθόν και μιά κωλοπετσωμένη Μ3, νόμιζα ότι το ραντεβού στα Μέγαρα θα εξελισσόταν σε μιά ευχάριστη παστάδα. Αμ δε. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, τέτοια χυλόπιττα δεν έχω ξαναφάει. Ο Μάστρο Κόλιν το έλεγε. «Ελα να σου βάλω τις ασφάλτινες αναρτήσεις, δεν θα μπορέσεις με τις χωμάτινες να σταθείς στην πίστα». Αλλά πού να ακούσει το ξερό κεφάλι. «Εμείς Κόλιν μου καλέ, οδηγούσαμε παλιά ότι μας έδιναν, ούτε ρυθμίσεις ούτε προσαρμογές, αυτήν δεν θα καταφέρω;» αντιδρούσε ο εκτός εποχής και πραγματικότητας άνους συνταξιούχος. Κι είχαν αρχίσει κι οι καλοθελητές: Θα ρίξεις στον «άλλον» ή θα μας κάνεις ρεζίλι; Ρε, αφήστε με ήσυχο, για διασκέδαση πάμε», έλεγα εγώ, αλλά μέσα μου κάτι τσιμπητερό κυλούσε ενδοφλεβίως. Από ό,τι βέβαια έμαθα, τα ίδια λέγανε και σε «αυτόν». Ξερουν ότι το χούι βγαινει τελευταίο, μα αγνοούν ότι μεγαλώσαμε κι αυτό που μένει μετά τη μάχη είναι ότι είμαστε ζωντανοί κι απολαμβάνουμε τις στιγμές και την παρέα.
Ημέρα παθών το Σάββατο. Δεν γνώριζε η δεξιά τι ποιούσε η αριστερά. Παρά λίγο να φωνάξω τον Πάλλα να μου κάνει μάθημα να ξαναδώσω για δίπλωμα. Ότι ήξερα, να το ξεχάσω. Για να πας βόλτα με αυτό το Clio, όλα φαίνονται εύκολα. Νομίζεις ότι το φοράς κι είναι δικό σου. Αμ δε. Γυρνάει την ουρά και σε δαγκώνει μολις αφεθείς ή αυθαδιάσεις. Όπλο που συναρπάζει και κάνει τα χατήρια μόνο αν κάθε σου κίνηση έχει πρόγραμμα και στόχο. Αλλιώς…άσφαιρος. Χειρουργικές οι κινήσεις στο γκάζι και το χειρόφρενο αν δεν θες να μένεις ακίνητος, σειριακό που απαιτεί αποφασιστικότητα και δεν του αρέσουν τα χάδια, τα φρένα σου φωνάζουν να τα αργήσεις λίγο ακόμη. Κι όταν την Κυριακή φορέθηκαν οι ασφάλτινες αναρτήσεις, τότε κατάλαβα τι σημαίνει, όταν ένα αυτοκίνητο σου λέει «ακούμπα πάνω μου». Πανδαισία. Έρωτας. Παρά την αμφιβολία, ότι η ολοκληρωτική του κατάκτηση είναι –μάλλον-ουτοπία. Όσο κι αν γκρινιάζω και αναπολώ τα παλιά στους αγώνες, αυτό το ΣΚ στα Μέγαρα με έκανε να παρακαλάω για το θαύμα. Να ξαναγινόμουν νέος…
Υ.Γ. Πανουργιά, Χρυσόστομε, Σαββα, Γιάννη, Παιδιά που θα μπορέσετε να κάνετε το βήμα παραπάνω: NA TA ΧΑΙΡΕΣΤΕ!!!
Υ.Γ.2. Αρμονική η συνυπαρξη καρτκρος και αυτοκινήτων. Δεν υπάρχει όμως λόγος να κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Στα αυτοκίνητα λείπει ο συνοδηγός και ένας -συνεχόμενα- δεύτερος γύρος που θα απογειώσουν σίγουρα απόλαυση και χρησιμότητα.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
