Σε πρώτο πρόσωπο, λοιπόν, και ο Σ.Χ. πήρε το δώρο του από φίλους του την Τρίτη 8 Νοεμβρίου.
Πού αλλού; Στον Άγιο Μερκούριο, αφού οι Ταξιάρχες δεν έχουν τη δική τους διαδρομή. Των Ταξιαρχών, οπότε γιορτάζουμε με τους συνοδηγούς μου, τον «Σίλεφ» και τον «Σόμιτ», ενώ γιορτάζει και ο Άγγελος Ζήβας, πραγματικός συναθλητής και συνεργάτης. Πριν οι 4ΤΡΟΧΟΙ οπισθοχωρήσουν ως «ένθετη φυλλάδα», όπως ισχυρίζεται ο Μιχελακάκης. Κάποτε ένας από εμάς…
Σήμερα, λοιπόν, στον «Άγιο» με τον Δημήτρη Βαζάκα και τον «ΕΛ-ΕΜ», για μια βόλτα στο παρελθόν, προσφορά από τον κ. Κώστα Πάλλα, αφού ο Boss Μ.Σ., που παρακολουθεί διακριτικά τα πάντα όλα, άναψε το πράσινο φως για το περίπου κόκκινο αυτοκίνητο. Σύνολο και καρδιάς.
Η διαφορά στη διαδικασία-ιεροτελεστία από τους ανθρώπους, και αν έλειπε σήμερα κάποιος ήταν ο Κώστας Φερτάκης, ενώ είχες την αίσθηση ότι ήταν εκεί μαζί μας όλοι οι άλλοι.
Από τον τεράστιο Νίκο Κελεσάκο, την οικογένειά του και τα κομάντο, μέχρι την Τώνια, τον Ευθύμη και τον Σέπο, όταν σήμερα η παρουσία του Δημήτρη Βαζάκα πλημμύρισε τη συνάντηση με το πανάκριβο άρωμα «Γιώργος Μοσχούς» με τη διαχρονική αξία. Ο Δημήτρης, συνοδηγός και φίλος του.
Κοινός παρονομαστής της αγωνιστικής μας προσπάθειας ο Boss μας Τάκης Ι. Θεοχαράκης, τότε στα πρώτα μου μέτρα, το 1983, στα 25 του χρόνια εκείνος, στα 28 η αφεντιά μου – ο Τάκης ιδιοκτήτης και ισόβιος οπαδός της καλύτερης ομάδας στα Βαλκάνια. Είναι οι άνθρωποι, λοιπόν, αλλά και τα ακούσματα, και μπορεί σήμερα να μην ακούστηκαν τα τότε Makita στο χέρι του Μηνά, του Πάκη και του Θανάση, με τον Ανδρέα μπροστά στον κινητήρα και τον Σιάτο πίσω στον άξονα, αλλά αυτή η βοή για πάντα στα αυτιά από τις ανάσες και τους ψιθύρους τους ήταν εκεί. Λίγα λόγια, σκληρή και μεθοδική δουλειά σε πολύ υψηλού επιπέδου κρεσέντο με τον ήχο του κινητήρα. Σε συνδυασμό με τους ήχους από το κιβώτιο, που απαιτεί σεβασμό.
Nissan 240 RS!
Οι αναμνήσεις του καθενός μας είναι σημαντικές. Κάποιες, συνδεδεμένες με τα αγωνιστικά μας αυτοκίνητα, σε συγκλονίζουν. Είναι η διαφορά του άψυχου, από μέταλλο Nissan που δε σε πλήγωσε ποτέ, αφήνοντας στην ομάδα τον πρώτο ρόλο. Οι πληγές χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το έφεραν το κουκλί στη Βαρυμπόμπη. Να μοσχοβολάει. Με την προσοχή στη λεπτομέρεια, η τρέλα του Πάλλα και του ιδιοκτήτη ώστε να το χαρακτηρίζεις καινούργιο. Ο Μίλτος από τη Λάρισα έχει στείλει φαρδύ κάθισμα και ζώνες ΧΧL. Στον Μίλτο Αγγλόπουλο λες ένα και καταλαβαίνει δυο, όταν σπάνια η σκέψη μας πλέον ανταποκρίνεται σε πολύπλοκες ασκήσεις.
Μπαίνεις εύκολα, σκέφτεσαι ότι θα βγεις δύσκολα και προσπαθείς να θυμηθείς την άσκηση λειτουργίας. Ταξιδεύεις στο παρκ φερμέ στην Καλαμπάκα, είσαι στο Λαγονήσι και ζεις όνειρο στα Καμένα Βούρλα. Πάντα είχες ένα χτυποκάρδι μέχρι να ακούσεις τον κινητήρα να λειτουργεί. Εισβάλλεις φουριόζος, ρεύμα, λαμπάκια και μετά μπουτόν-μίζα, ώστε να μην εκπλαγούμε δυσάρεστα.
Πού είσαι, παππού μου; Έφυγες νωρίς και τα κάναμε θάλασσα, όπως είχες προβλέψει. Έφυγαν οι σημαντικοί, αποδειχθήκαμε ευάλωτοι όντας κακομαθημένοι οι «διάδοχοι», οπότε κάνουν πάρτι οι μέτριοι χωρίς όραμα, αλλά το θηρίο ξύπνησε. Τα «μωρά», η νέα γενιά αθλητών, το πήραν επάνω τους, δημιούργησαν και η αξιοπρέπεια θα επιστρέψει στους ελληνικούς αγώνες.
Σε digital ο πρόλογος
Η κ. Ελένη Jr, μπιζού στη μηχανή μας, στο οπλοστάσιο της Alpha για τους 4Τ, με Penelope, Κατρίν, Ελπίδα, Χριστίνα, Χρυσάνθη, ισχυρίζεται ότι δε συγκρούονται το site με το περιοδικό. Αντίστοιχα ο Νικόλας Μπαρδάκης, ο μετρ που ήρθε για να πετάξουμε αξιοποιώντας την ποιότητα του Μ.Σ., τον ενθουσιασμό του Μανώλη και τον πλούτο του Χρήστου με την ήρεμη δύναμη του κυρ-Σπύρου, ουρλιάζει με χαμόγελο για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο Μέσων με υπεραξία από την εγκυρότητά τους. Τους ακούς με πολλή προσοχή. Όπως ακούς τον Μιχάλη για πυρηνικά και τον Λεμάνη για υβριδικά. Υποχρέωσή σου να ακολουθείς τον ειδικό. Για αυτό, άλλωστε, μαζί μας οι καλύτεροι.
Σήμερα ήταν αλλιώς
Το 240 RS, το πλέον σημαντικό αυτοκίνητο των ελληνικών αγώνων με τα τέσσερα πρωταθλήματα του Γιώργου Μοσχού, θέλεις να το αποτυπώσεις στο χαρτί. Τα εργοστασιακά Nissan για τον Γιώργο και τον Στράτη, τα δύο από τα είκοσι, όπως και το ΕΤ του Άλεν Αμπροζινό, κόσμημα προδιαγραφών Αφρικής, σε ανακατασκευή Κώστα Πάλλα, δεν αντέχουν σε επιφανειακό σχολιασμό. Θέλεις συνδυασμό από ζωγραφιές, όπως του Άλμπα του εγγονού, και βέβαια ψυχραιμία στα πλήκτρα, ώστε να αποτυπώσεις την ιστορία του στις ε.δ. που ξεπερνάει το πώς εξελίχθηκε.
Με το «240» ίσως ψάχνεις το «γιατί όχι καριέρα στο WRC», αλλά ήταν τέτοιο το μεγαλείο του στα καθ’ ημάς, που ποτέ δε μιζεριάσαμε ψάχνοντας ένα ακόμα διαφορικό για το χώμα και ένα καλύτερο στήσιμο από τα Opel στην άσφαλτο. Εδώ έκαναν οι άνθρωποι τη διαφορά, η ομάδα μας, και αυτό ήταν το μήνυμα του Τάκη Θεοχαράκη, που με καθοδήγησε για δεκαπέντε χρόνια στην ομάδα του, ενώ με οδηγεί άλλα 25, και ας μην το ξέρει. Σε σχετική απόσταση, ίσως επειδή φιλτράρει και τα συναισθήματά του σε σχέση με τη νέα εποχή, και καλά κάνει, όντας με τον Πλατή και τον Μανιατόπουλο οι τελευταίοι πραγματικοί φίλοι του Κώστα Καββαθά, που του οφείλουμε…
Να το ακούω
Πέρασαν πολλά χρόνια από το 1983, και αν με το ΕVΟ σε ρόλο πλοηγού κρύβονται, εδώ είναι αλλιώς. Κρεμαγιέρα μεν, αλλά ασήκωτο το πηδάλιο, και δεν είναι μόνο οι λάθος εμπρός τροχοί των 9 ιντσών με τα θηρία της Michelin. Απαιτείται δύναμη στα χέρια, σωστή θέση οδήγησης, καθαρό μυαλό και όταν σήμερα είσαι με κοντή 3η εκεί που περνούσες με μακριά 4η, αναρωτιέσαι για τα αυτονόητα. Απολαμβάνοντας τον ήχο του κινητήρα σε διαρκές παιχνίδι με το κιβώτιο, που οφείλεις να προστατεύεις. Παιχνίδι, παρά την κοντή τελική σχέση και τα 2,4 λίτρα του κινητήρα, που στη συγκεκριμένη εκδοχή λατρεύει τις υψηλές στροφές.
Μας εμπιστεύτηκαν σε τρία Ράλλυ Ακρόπολις το 240 RS, όπως και σήμερα για τη φωτογράφιση καρδιάς, μιας εξαιρετικά φτιαγμένης μηχανής που αναστατώνει τα συναισθήματα όλων.
Respect, Μάριε Σταφυλοπάτη, και δεν είναι τυχαία η ουσιαστική του φιλία με τον δικό μας, τον Τάκη! Μιλούν λίγο, συνομιλούν σιγά, ενώ δεν «ουρλιάζουν», γενικώς. Απλώς δημιουργούν.
Ίσως να μη συμφωνούν οι ειδικοί, αλλά το γράφω: Αγωνιστική γνωριμία Nissan 240 RS στο τεύχος 4Τ Ιανουαρίου την Πρωτοχρονιά με την «Καθημερινή της Κυριακής», με ή χωρίς Στράτη στο 4T-κόκπιτ, άρθρο και για την ιστορία μας, που αποδεικνύεται κοινής αποδοχής.
Το αντίο στα όπλα έχει άλλη γοητεία από ένα σημείωμα παραίτησης που κρύβει αλήθειες._ «Στρατισίνο»