Ένας από τους καλύτερους αλλά και ατυχέστερους οδηγούς F1 της δεκαετίας του 1960, ο Νεοζηλανδός Chris Amon, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών, έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο Chris Amon θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερος οδηγός της F1 που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει πρωταθληματικό GP, καθώς και ένας από τους πιο συμπαθητικούς ανθρώπους που έχουν περάσει ποτέ από το σπορ. Μοναχογιός βοσκού, ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα πολύ νωρίς, σε ηλικία 17 ετών. Ο Amon τράβηξε την προσοχή σε αγώνες του Tasman Series, που διεξάγονταν κατά τη διάρκεια του χειμερινού διαλείμματος (του βόρειου ημισφαιρίου) σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Εκεί, με μια Cooper με την οποία είχε αγωνιστεί παλαιότερα ο συμπατριώτης του, Bruce McLaren, έκανε μερικές καλές εμφανίσεις, οι οποίες έπεισαν τον Reg Parnell, παλαίμαχο οδηγό και ιδιοκτήτη ιδιωτικής ομάδας στην F1, να τον καλέσει στην Αγγλία το 1963. Ο Amon έκανε το ντεμπούτο του στην F1 εκείνη τη χρονιά, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Επρόκειτο για μια δύσκολη σεζόν, που τον είδε να τραυματίζεται έπειτα από ένα ατύχημα στο Ιταλικό GP, όπου υπέστη κατάγματα στα πλευρά. Όταν ο Reg Parnell έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 1964, ο γιος του Tim ανέλαβε την ομάδα και εκείνη τη χρονιά, ο Amon σημείωσε τους πρώτους του βαθμούς στην F1, με μια 5η θέση στο Ολλανδικό GP.
O Bruce McLaren έκλεισε συμβόλαιο με τον Amon για το 1965, αλλά η ομάδα του Νεοζηλανδού δεν είχε ολοκληρώσει ακόμα το πρώτο της μονοθέσιο για την F1, οπότε ο Amon αγωνίστηκε κυρίως στο αμερικάνικο πρωτάθλημα CanAm και μερικά περιστασιακά GP, πράγμα που επαναλήφθηκε και την επόμενη σεζόν. Το 1966 όμως, ο Amon κατάφερε μαζί με τον McLaren να κατακτήσει την πρώτη νίκη της Ford στις 24 Ώρες του Μαν, μια επιτυχία που προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Enzo Ferrari, ο οποίος τον προσκάλεσε στο Maranello την επόμενη χρονιά. Η αρχική του σεζόν στο Maranello επισκιάστηκε από το θάνατο του Lorenzo Bandini στο Μονακό, ο οποίος όμως μετέτρεψε το Νεοζηλανδό σε οδηγό-ηγέτη της Ferrari.
Ο Amon κατάφερε να κατακτήσει pole position και να ανέβει στο βάθρο αρκετών αγώνων κατά τη θητεία του στη Ferrari. To 1968, o Amon θα έπρεπε να έχει παλέψει για τον τίτλο της σεζόν με τους Graham Hill και Jackie Stwewart. Εντούτοις, λόγω προβλημάτων αξιοπιστίας και ατυχιών, ο Amon δεν κατάφερε να κατακτήσει νίκη με τα ιταλικά μονοθέσια. To 1969 έφτασε στην ομάδα ο Jacky Ickx και το μπαράζ αναξιοπιστίας συνεχίστηκε για τον Amon, γεγονός που τον συνέβαλε σημαντικά στην απόφασή του να αποχωρήσει από τη Ferrari, για να μεταβεί στη νεοσύστατη τότε March το 1970. Δυστυχώς, η αποχώρηση του Amon από το Maranello δεν ήταν καλά συγχρονισμένη, καθώς εκείνη το 1970 η Ferrari (με monocoque πλαίσιο -για πρώτη φορά- κατασκευασμένο στην Αγγλία) ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστική.
Μην έχοντας απολαύσει την καλύτερη σχέση με τους ιδρυτές της March, Max Mosley και Robin Herd, ο Amon έπειτα από μερικές περαιτέρω ατυχίες αλλά και μια νίκη στο μη πρωταθληματικό International Trophy στο Silverstone, κατευθύνθηκε προς την ομάδα της Matra για το 1971, με την οποία κατέκτησε άλλη μια νίκη στο μη πρωταθληματικό GP Αργεντινής εκείνης της χρονιάς. Στο Γαλλικό GP του 1972, απομακρυνόταν από τους διώκτες του όταν παρουσιάστηκε μια αστοχία ελαστικού. Ο Amon κατάφερε να ανακάμψει μέχρι την 3η θέση (γράφοντας χρόνους 2 δλ. ταχύτερους από αυτούς του τελικού νικητή Jackie Stewart) σε έναν αγώνα τον οποίο έχει χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο της ζωής του.
Ήταν η τελευταία καλή σεζόν του Amon στην F1. To 1973 αγωνίστηκε με την Tecno και έκανε δύο αγώνες στο τέλος της σεζόν με την Tyrrell. To 1974 αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική του ομάδα, η οποία όμως δεν κατάφερε να κάνει τίποτα το αξιόλογο. Το 1976 αγωνιζόταν με την Ensign, αλλά όταν αρνήθηκε να επανεκκινήσει το Γερμανικό GP έπειτα από το ατύχημα του Niki Lauda που άφησε ανεξίτηλα εγκαύματα στο πρόσωπο του Αυστριακού, ο Amon είδε την πόρτα της εξόδου. Προσπάθησε να αγωνιστεί στο Καναδικό GP με την Wolf αλλά ένα σοβαρό ατύχημα στις κατατακτήριες δοκιμές δεν του επέτρεψε να εκκινήσει. Ο Νεοζηλανδός ξεκίνησε τη σεζόν CanAm του 1977 με την Wolf αλλά αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση έπειτα από μόλις έναν αγώνα, παραδίδοντας τη θέση του στο νεαρό Gilles Villeneuve, τον οποίο στο τέλος της σεζόν ο Amon θα πρότεινε στον Enzo Ferrari, ως αντικαταστάτη του Lauda.
O Amon επέστρεψε στις φάρμες του στη Νέα Ζηλανδία, αν και διατήρησε στενούς δεσμούς με ον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο…_Φ.Λ.
