Η 155 V6 Ti DTM κατάφερε να αποτελέσει ένα από τα πλέον επιτυχημένα αγωνιστικά μοντέλα της Alfa Romeo, αλλά και να κερδίσει κατά κράτος τους Γερμανούς κατασκευαστές στην έδρα τους.
Η Alfa Romeo από τη δημιουργία της το 1910, ανέπτυξε μια πολύ στενή σχέση με τους αγώνες, με την παρουσία της σε αυτούς να της επιτρέπει να αναπτύσσει ταχύτερα νέες τεχνολογίες ξεχωρίζοντας από τον ανταγωνισμό, ενώ οι επιτυχίες της σε δρόμους και πίστες σε όλο τον κόσμο, εκτόξευσε τη δημοφιλία των μοντέλων της, αλλά και τη φήμη της μάρκας στο σύνολο της.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και εκείνη της 155, ενός μοντέλου που αρχικά κατηγορήθηκε ως θύμα του badge enginnering, αλλά σύντομα έδωσε την απάντηση του στους επικριτές μέσω των αγώνων. Με την κατάκτηση το 1992 του Ιταλικού Πρωταθλήματος Superturismo από την 155 GTA, δόθηκε η αφορμή ώστε πολύ σύντομα η Alfa Romeo να ετοιμάσει την «εισβολή» της στην έδρα των Γερμανών.
Τη δεκαετία του 1990, το Deutsche Tourenwagen Meisterschaft –γνωστότερο και στη χώρα μας ως DTM- είχε εξαιρετική δημοτικότητα που ξεπερνούσε κατά πολύ τα σύνορα της Γερμανίας. Οι κανονισμοί επέτρεπαν στις ομάδες να παρουσιάζουν ριζικά τροποποιημένες εκδόσεις αυτοκινήτων παραγωγής, με το αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει σε επίπεδο επιδόσεων, ήχου, αλλά και εμφάνισης. Μερικά από τα ελάχιστα πράγματα που δεν μπορούσαν να τροποποιηθούν ήταν η χωρητικότητα του κινητήρα και το υλικό του μπλοκ του κινητήρα. Παράλληλα, το 1993, ένας νέος κανονισμός στην κατηγορία D1 περιόρισε τον αριθμό των κυλίνδρων στους 6 και τη χωρητικότητα στα 2.5 λίτρα.
Υπό την ηγεσία του Giorgio Pianta, η αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo, η Alfa Corse, σχεδίασε ένα εντυπωσιακό αγωνιστικό αυτοκίνητο, γύρω από τον «μονομπλόκ» 2.5 (2.498 κ.εκ.) V6 κινητήρα της 155 παραγωγής (οι δύο πλευρές του μπλοκ του V κινητήρα ήταν κατασκευασμένες από ένα μονοκόμματο κομμάτι). Από εκεί και πέρα οι μηχανικοί ήταν απόλυτα ελεύθεροι να δημιουργήσουν και έτσι γεννήθηκε η 155 2.5 V6 TΙ.
Πρώτα απ’ όλα, οι μηχανικοί έστρεψαν τον κινητήρα κατά 90ο, τοποθετώντας τον σε διαμήκη διάταξη, έτσι ώστε να εφαρμοστεί μετάδοση της κίνησης και στους τέσσερις τροχούς, όπου μέσω κιβωτίου 6 σχέσεων οι μπροστά τροχοί λάμβαναν το 33% της ροπής και οι πίσω το υπόλοιπο 67%. Οι βαλβίδες εισαγωγής ήταν κατασκευασμένες από τιτάνιο, υπήρχε βέβαια σύστημα ξηρής λίπανσης, άλλα και ένα ηλεκτρονικό σύστημα που συνεργαζόταν με δύο τριοδικούς καταλύτες που περιόριζαν τις εκπομπές ρύπων. Με βάρος μόλις 110 κιλά, ο V6 κινητήρας απέδιδε 420 ίππους στις 11.800 σ.α.λ., με το σύνολο της 155 V6 TΙ να ζυγίζει μόλις 1.040 κιλά, λόγω και του κατασκευασμένου από ανθρακονήματα αμαξώματος. Η τελική ταχύτητα αυτής της ξεχωριστής 155 έφτανε τα 260-300χλμ./ώρα ανάλογα με τις ρυθμίσεις στο κιβώτιο και τις αεροδυναμικές πτέρυγες.
Λέγεται ότι τα άσχημα σε εμφάνιση αγωνιστικά αυτοκίνητα είναι εκείνα που κατακτούν τις νίκες. Η 155 V6 TI απέδειξε με εμφατικό τρόπο το αντίθετο, αφού παρά το πανέμορφο αμάξωμα της κατάφερε ήδη στο ντεμπούτο της, στον πρώτο αγώνα του DTM του 1993 στην πίστα του Zolder να κατακτήσει τη νίκη. Ο Nicola Larini, ανάμεσα σε μια στρατιά από Mercedes-Benz, BMW και Opel έδωσε ένα πρώτο στίγμα των δυνατοτήτων της νέας αγωνιστικής Alfa Romeo, την οποία θα οδηγούσε στο θρίαμβο, κατακτώντας σχεδόν τις μισές νίκες της σαιζόν και βέβαια τον τίτλο του Γερμανικού θεσμού. Το επιθετικό ρύγχος, τα φαρδιά φτερά και πάνω απ’ όλα οι χαρακτηριστικές γυριστές προς τα πάνω τετραπλές απολήξεις των εξατμίσεων που κυριαρχούσαν στο πίσω μέρος μαζί με την ευμεγέθη μαύρη αεροτομή δημιούργησαν την πλέον ξεχωριστή παρουσία στο θεσμό.
Εκτός από την κορυφαία αεροδυναμική απόδοση και την ισχύ του ατμοσφαιρικού V6 κινητήρα –που εντυπωσίαζε και με τον ήχο του- η επιλογή της τετρακίνησης για την μετάδοση της κίνησης ήταν καίριας σημασίας για τη θριαμβευτική πορεία της Alfa Romeo. Αυτό έγινε ξεκάθαρο στους αγώνες υπό βροχή, όπως στο Zolder, όπου τον Larini στη δεύτερη θέση ακολούθησε ο Christian Danner επίσης με 155 V6 TI, ενώ στο δεύτερο αγώνα η Alfa Romeo έκανε το 1-2-3 με τους Larini, Danner και Nannini.
Στο τέλος της χρονιάς ο Larini τερμάτισε με 261 βαθμούς, με τον 2ο Roland Asch να φτάνει μόλις τους 204 βαθμούς οδηγώντας την AMG-Mercedes 190E. Παράλληλα η 155 2.5 V6 TI είχε κατακτήσει 12 από τους 20 αγώνες του Deutsche Tourenwagen Meisterschaft για το 1993, αφήνοντας έκπληκτο το κοινό και τον ανταγωνισμό με τη δυναμική της. Μέχρι το τέλος της καριέρας της το 1996, η Alfa Romeo 155 V6 TI θα κατακτούσε συνολικά 38 νίκες και θα έμενε στην ιστορία ως ένα από τα πιο ξεχωριστά αγωνιστικά αυτοκίνητα.
