H Alfa Romeo στους αγώνες

Την εποχή που οι εμπλεκόμενοι με το αυτοκίνητο χαρακτηρίζονταν εξαρχής «εξερευνητές» κι ύστερα οδηγοί ή μηχανικοί, η Αlfa Romeo με την δραστηριότητά της καθόρισε με καταλυτικό τρόπο τις περαιτέρω αγωνιστικές εξελίξεις: πρώτα από όλα «έβαλε» στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού τον Έντσο Φεράρι, αρχικά σαν οδηγό και από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως υπεύθυνο της αγωνιστικής της προετοιμασίας. Επί των ημερών του μεσουράνησε στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις ο θρυλικός Τάζιο Νουβολάρι, ο μεγαλύτερος ίσως πιλότος από την εποχή της ανακάλυψης του… τροχού. Δίπλα του έλαμψαν και οδηγοί τεράστιου διαμετρήματος, όπως ο Ακίλε Βάρτζι κι ο Γκιουζέπε Καμπάρι. «Όπλα» τους οι «Ρ3 Μonoposto», η θηριώδης «Bimotore» και οι «6C-8C» των θριάμβων στις «24 ώρες» του Μαν και στο Τάργκα Φλόριο. Δημιουργήματα όλα του Βιτόριο Τζάνο, του πιο λαμπερού μηχανολογικού πνεύματος της εποχής. Δικό του έργο ήταν επίσης και η «Ρ2» της δεκαετίας του 1920, η πρώτη επίσημη παγκόσμια πρωταθλήτρια των Grand Prix, στο cockpit της οποίας βρήκε το θάνατο ο γεννημένος νικητής Αντόνιο Ασκάρι.         

 

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια οι νίκες στους αγώνες μεταξύ μονοθεσίων μονοπωλήθηκαν από τις υπερτροφοδοτούμενες «Alfetta 158», που κατά την ένοπλη σύρραξη παρέμειναν κρυμμένες στα υπόγεια ενός τυροκομείου. Την διετία 1950 –51 το νεοϊδρυθέν πρωτάθλημα της Formula 1 κατακτήθηκε από αυτές, με οδηγούς τον Νίνο Φαρίνα και τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Η κυριαρχία εκείνων των αυτοκινήτων στις πίστες τερματίστηκε στο Silverstone το 1951, με την πρώτη στην ιστορία νίκη του «πνευματικού της παιδιού», της Ferrari. Ο μεγάλος Φάντζιο συνδέθηκε επίσης και με την κλασική σήμερα εικόνα της 6κύλινδρης «Disco Volante», τερματίζοντας μαζί της 2^ος στο Μίλε Μίλια του 1953. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς η Αlfa Romeo αποσύρθηκε από τους αγώνες αντοχής, όπως είχε κάνει νωρίτερα και με την F1 (1951). Ωστόσο, η εταιρεία δεν έπαψε να αποκομίζει δάφνες, από τα χέρια ερασιτεχνών ιδιωτών που συμμετείχαν σε τοπικά πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά ράλι και αγώνες τουρισμού με τα μεταγενέστερα σπορ μοντέλα της: Η «Giulietta Sprint» και η «Spider Veloce» ήταν τα «αστέρια» της εποχής, που καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό την έννοια «Αlfisti».            

 

Το 1964 ιδρύθηκε από τον Κάρλο Τσίτι η Αutodelta, με αποκλειστική ευθύνη της την προετοιμασία των αυτοκινήτων της εταιρείας στους αγώνες. Το γεγονός αποτέλεσε αφετηρία επιτυχιών, αφού τη χρονιά εκείνη οι «Giulia TZ» ολοκλήρωσαν το Τάργκα Φλόριο στην 3^η και 4^η θέση της κατάταξης. Το κύριο βάρος δόθηκε από την Αlfa Romeo στους αγώνες αντοχής, στους οποίους εμφανίστηκε το 1967 με την «Τype 33-2». Τα αυτοκινητοδρόμια ζούσαν τότε στην εποχή των Πρωτοτύπων, όπου η Αlfa βρήκε μπροστά της τις εξαιρετικές Porsche «908» και «917», καθώς και την υπέρμετρα φιλόδοξη Ferrari 512 S. Το «άρμα» της Αutodelta, υπό συνεχή ισχυροποίηση έκτοτε, κέρδισε τον πρώτο του αγώνα στο Μουγκέλο το 1968. Ως τα τέλη της δεκαετίας με πιλότους τους Αντρέα ντε Αντάμιτς, Νίνο Βακαρέλα και Χέλμουτ Μάρκο, οι αποστάσεις από τους πανίσχυρους αντιπάλους του είχαν μειωθεί αισθητά. Παράλληλα, η συμμετοχή της εταιρείας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού επιβραβεύτηκε με την κατάκτηση τεσσάρων τίτλων ως το 1970, από την «Giulia Coupe GTA», της οποίας μια έκδοση για τα ράλι είχε κερδίσει 4 χρόνια νωρίτερα το «Κύπελλο των Άλπεων».           

 

Το 1971 ήταν μια θαυμάσια χρονιά για την Αlfa Romeo, αφού η «33-3» επικράτησε των Porsche στο Τάργκα Φλόριο, νικώντας μπροστά στο κοινό της με οδηγούς τους Βακαρέλα και Χέζεμανς. Η εξέλιξη του πρωτοτύπου έφερε το 1974 στις πίστες την «33 ΤΤ12», που ενισχύθηκε με νέο, 12κύλινδρο boxer κινητήρα. Τα λαμπρά της αποτελέσματα έδωσαν ένα χρόνο αργότερα στην εταιρεία, για πρώτη φορά, το βαρύτιμο τρόπαιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κατασκευαστών. Η επιστροφή της Αlfa στον κόσμο της F1 -μέσω αυτού του κινητήρα- έγινε το 1976, όταν ο Έκλεστον τον αγόρασε για τις Βrabham του. Τα μονοθέσια του Μπέρνι τον χρησιμοποίησαν για τρείς περιόδους, κερδίζοντας με τον Νίκι Λάουντα το 1978 το Σουηδικό και το Ιταλικό Grand Prix. Η ολική επαναφορά στην F1 ξεκίνησε το 1979 στο Ζόλντερ, με νέο 12κύλινδρο κινητήρα και πιλότο τον Μπρούνο Τζιακομέλι. Η έλευση του Πατρίκ Ντεπαγιέ ένα χρόνο αργότερα ισχυροποίησε την ομάδα, όμως ο Γάλλος σύντομα χάθηκε άδικα σε ιδιωτικές δοκιμές στο Χοκενχάιμ. Το 1983 η Αlfa εμφανίστηκε με νέο υπερτροφοδούμενο V8 μηχανικό σύνολο, με το οποίο συμμετείχε στα GP για δύο ακόμη χρόνια. 

 

Μια «Alfetta GTV6» στα χρώματα της Rothmans με πλήρωμα τους Λουμπέ, Αντριέ τερμάτισε το 1986 στην 3η θέση του «Γύρου της Κορσικής». Την εποχή εκείνη, το εργοστάσιο συμπλήρωνε επτά χρόνια κατασκευής κινητήρων για την F3, με τους οποίους εξοπλίζονταν οι March, Dallara και Martini. Η δραστηριότητα αυτή συνεχίστηκε ως το 1992, ενώ από το 1984 η Αlfa Romeo διέθετε ένα V6 κινητήρα για τις ανάγκες του Ιταλικού Πρωταθλήματος Πρωτοτύπων. Το 1987 έκανε την εμφάνισή της η «75 1.8i Turbo» Group A, που συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τουρισμού. Την περίοδο 1989-1991 η Alfa δραστηριοποιήθηκε και στην Formula Indy, μέσω των 8κύλινδρων turbo κινητήρων των 700 ίππων για τις Lola και March. Το 1992 η εξέλιξη της τετρακίνητης «155 Q4» στην έκδοση «GTA», με 4κύλινδρο turbo κινητήρα 2 λίτρων και 400 ίππους ισχύ, έκανε την είσοδό της στους αγώνες τουρισμού. Η εμπλοκή της στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα συνεχίστηκε με εξαιρετική πορεία ως το 1996. Η αγωνιστική έκδοση της «156» πρόσφερε στην εταιρεία δύο ευρωπαϊκούς τίτλους.        

 

Σπύρος Χατήρας

[email protected]