«Ιαβέρης»

Τι να πούμε; Αν ήταν καλύτερος από το Γιώργο Μοσχού, οπότε ιστορικά ο καλυτερότερος των ελληνικών αγώνων; Καμία σχέση. Αηδίες λοιπόν, κι ας είμαστε εμείς που έχουμε καταγράψει τέτοιες υπερβολές, όντας νεότεροι και ενθουσιώδεις. Ψύχραιμα, πρόκειται για ένα σπάνιο, απλό και ευαίσθητο άνθρωπο, καταπληκτικό, διεθνούς επιπέδου οδηγό, με το πάθος -το λένε και ψυχή, αλλά και αλλιώς- να χαρακτηρίζει την αναπνοή του, τις κινήσεις του, τη γενικότερη συμπεριφορά του. Θα έδινε τη ζωή του για τα τρία παιδιά του, δίνει απλόχερα πίστη στους φίλους του και προσφέρει αφιλοκερδώς, ουσιαστικά, τον εαυτό του ώστε να περιοριστούν τα ατυχήματα σε αυτήν τη χώρα. Δε μας δίδαξε πώς να στρίβουμε, αλλά μας έμαθε πώς να σκεπτόμαστε στις ειδικές διαδρομές, κυρίως σεβόμενοι τον άλλον, τον όποιον άλλο, αλλά είναι σήμερα που τον παρακολουθούμε από πιο μακριά, που ανακαλύπτουμε και μπορούμε να αποκαλύψουμε αυτήν την τόσο δυνατή φυσιογνωμία των ελληνικών αγώνων και της ελληνικής κοινωνίας, με εκτόπισμα που ξεπερνά τις επιδόσεις του. Για αυτές τι να πούμε; Άπαιχτος με τα ΤΤ, υπέροχος σε όλα τα ταμπλό, (Αναβάσεις-ράλλυ-σιρκουί) με τις Alfa, από άλλον πλανήτη με τα Escort («με 1η-2η τον αντιγράφουμε το δάσκαλο, όταν σφίγγει 4η/4η στο ρόκετ ή στο κουέιφ, άντε γεια» σιγοψιθυρίζαμε με τους συμμαθητές μας Μοσχούτη και Μακρυγιάννη), επαγγελματίας με τη Celica, ασυναγώνιστος με τα Audi και βέβαια πάντα, όπου και με ό,τι, ανταγωνιστικός. Δίπλα του οι καλύτεροι. Φερτάκης, Στεφανής, ξανά Φερτάκης και εντέλει «ΕΛ-ΕΜ», χωρίς να υποτιμούμε το ρόλο του Ανδρέα Αρκέντη σε αγώνες στην Ιταλία, όπου γράφτηκε ένα άλλο, ένα σπάνιο παλμαρέ, δυστυχώς ελάχιστα γνωστό!