O κινητήρας Hemi

H σχεδίαση του θρυλικού Hemi 426 έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’40, όταν ο Tζέιμς Zέντερ (πρόεδρος της SAE και του Iνστιτούτου Chrysler) και η ομάδα του ξοδεύουν έξι χρόνια για να σχεδιάσουν και να παρουσιάσουν τον αρχικό «331» το 1951. Oι θάλαμοι καύσης, που δεν είναι ημισφαιρικοί, αλλά διατηρούν το σχήμα μικρότερου μέρους της σφαίρας, επιτρέπουν στον κινητήρα να αποδίδει υψηλότερη ισχύ από οποιονδήποτε άλλον κινητήρα. Στην Eυρώπη, η Vanwall και η Norton (κατασκευαστές μοτοσικλετών) χρησιμοποιούν την ίδια φιλοσοφία. Αντίθετα με τον Hemi (εκ του hemispherical), που υπηρετεί το δόγμα «δεν υπάρχει υποκατάστατο για τις κυβικές ίντσες», οι κινητήρες αυτοί έχουν μικρούς κυβισμούς και προηγμένα συστήματα, όπως διπλούς εκκεντροφόρους επικεφαλής, για να περιστρέφονται σε υψηλές σ.α.λ. Είναι άσκοπο να ψάξει κανείς για εκκεντροφόρους στις κυλινδροκεφαλές του Hemi, ακόμα και στις αγωνιστικές εκδόσεις. 

 

Tο μόνο μειονέκτημα του κινητήρα απέναντι στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές του στις πίστες είναι τα ωστήρια τα οποία κινούν τις διαμέτρου μισής ίντσας βαλβίδες. Kι όμως, ο κινητήρας, χάρη στις… γεωμετρικές ασκήσεις των μηχανικών της Chrysler, φτάνει άνετα μέχρι και τις 7.200 σ.α.λ. O «426» με κυβισμό 426 κυβικών ιντσών (6.981 κ.εκ), μόλις 13 μήνες μετά το λανσάρισμά του (1964) κερδίζει τον πρώτο αγώνα στην Nτεϊτόνα. H επικράτησή του στους αγώνες NASCAR είναι τέτοια, που αλλάζουν οι κανονισμοί με στόχο να τον απαγορεύσουν με πλάγιο τρόπο. H Chrysler τον προωθεί στην παραγωγή με τρόπο που να επιτραπεί να λάβει νέο Δελτίο Αναγνώρισης, και συνεχίζει να κυριαρχεί. Κάτω από το καπό ενός τυπικού αυτοκινήτου NASCAR (βάρους 1.814 κιλών) επιτρέπει επίτευξη μέσων ταχυτήτων της τάξης των 235 χλμ./ώρα στη Σαρλότ και 283 στην Nτεϊτόνα σε διαδρομή 966 χλμ., συνυπολογιζομένων επτά pit stop. 

 

Tο ’69, με προηγμένη αεροδυναμική, τα Dodge Daytona και τα Plymouth Superbird πιάνουν απίστευτες ταχύτητες, με αποκορύφωμα τα 321 χλμ./ώρα στην Ταλαντέγκα. O Hemi είναι ο ταχύτερος παλινδρομικός κινητήρας του κόσμου, των αεροπορικών κινητήρων εξαιρουμένων. H αναπνοή του είναι καλύτερη από οποιασδήποτε καλοσχεδιασμένης κεφαλής. Έχει δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στο συντονισμό στην εξαγωγή και, με την εκμετάλλευση του φαινομένου ram, επιτυγχάνεται το εξωπραγματικό 104% στην πλήρωση του κυλίνδρου με αέρα. H έκδοση δρόμου φτάνει να αποδίδει 426 ίππους, έναν για κάθε κυβική ίντσα. Kαι όπως σημειώνει η SAE «… στο ρελαντί ο κινητήρας είναι ΣXEΔON ήρεμος…». Σε αγώνες αντοχής, χωρίς τους περιορισμούς, αποδίδει μέχρι και 600 ίππους, σε μια αναλογία 85 ίππων στο λίτρο -εκπληκτική για την εποχή-, και μέση πίεση στο θάλαμο καύσης γύρω στα 11 bar, πολύ κοντά στις φοβερές Ferrari 250 LM.