Το «σκαθάρι» του Emerson Fittipaldi με τους δύο κινητήρες

Το 1969 ο Emerson Fittipaldi αγωνιζόταν ήδη στην Ευρώπη, αλλά συχνά επέστρεφε στη Βραζιλία, για να αποφύγει τον κρύο χειμώνα του βόρειου ημισφαιρίου. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Wilson, παρέμενε στη Βραζιλία και διαχειριζόταν την ομάδα Fittipaldi και άλλες οικογενειακές επιχειρήσεις, οι οποίες περιλάμβαναν την κατασκευή κιτ βελτίωσης, αγωνιστικών τιμονιών και αυτοκινήτων Formula Vee. Τα Χίλια Μίλια της Γκουαναμπάρα, ένας σημαντικός αγώνας αντοχής, είχε προγραμματιστεί για εκείνον τον Νοέμβριο. Αλλά λίγους μήνες πριν από τον αγώνα ο Fittipaldi δεν είχε ένα αυτοκίνητο αρκετά δυνατό για να συμμετάσχει. Υποσχόταν να είναι ένας σκληρός αγώνας γεμάτος με δυνατά αυτοκίνητα όπως τα Ford GT40, Lola T70, Alfa Romeo T33 και πρωτότυπα που διέθεταν υψηλή ιπποδύναμη. Με άλλα λόγια, όλα τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο και καθόλου αυτά που θα περίμενε από ένα Volkswagen Beetle.

Το Beetle και όλα τα εξαρτήματά του ήταν ευρέως διαθέσιμα στη Βραζιλία, γεγονός που ώθησε στην απόφαση. Στην ομάδα συμμετείχαν οι αδελφοί Fittipaldi, οι βελτιωτές Nelson Brizzi, Ari Leber και Richard Divilla (ο οποίος αργότερα εργάστηκε για τη Ligier και τη NISMO). Το μεγαλύτερο και πιο προφανές εμπόδιο για να αγωνιστεί ένα Beetle ήταν να βρεθεί τρόπος να αποσπαστεί περισσότερη ισχύς από τον κινητήρα μπόξερ των 1.300 κ.εκ. με τους 46 ίππους. Η άνοδος του κινητήρα στα 1.600 κ.εκ. και η τοποθέτηση νέου εκκεντροφόρου άξονα, πολλαπλασιαστών και καρμπιρατέρ αύξησε την ισχύ στους 130 ίππους. Παρόλα αυτά, αυτό δεν ήταν αρκετό για να συγκριθεί με ειδικά κατασκευασμένα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, η ομάδα σκέφτηκε μια νέα ιδέα: Εγκατέστησε δύο κινητήρες.

Εξοπλισμένο με δύο κινητήρες που παρήγαγαν συνολικά 260 ίππους, το Volkswagen Beetle βάρους 1.100 κιλών μπορούσε να φτάσει την αναλογία ισχύος/βάρους των μεγαλύτερων αυτοκινήτων. Η ομάδα επινόησε ένα σχέδιο για την ένωση των δύο κινητήρων μπόξερ, χρησιμοποιώντας ένα ελαστομερές παρέμβυσμα με τους στροφαλοφόρους άξονες συνδεδεμένους, με αποτέλεσμα έναν οκτακύλινδρο κινητήρα των 3,2 λίτρων που τοποθετούνταν στη μέση. Οκτώ σωλήνες εξάτμισης συνέκλιναν σε μια ενιαία έξοδο πάνω από ένα κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων, που προερχόταν από μια Porsche 550 Spyder. Η Porsche παρείχε επίσης τα ταμπούρα φρένων, την κολόνα του τιμονιού και την μπροστινή ανάρτηση.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, από το αρχικό Beetle είχαν απομείνει ελάχιστα, μέχρι τη στιγμή που το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο για αγώνα. Το πίσω μισό μετατράπηκε σε μια σωληνωτή κατασκευή που τοποθετήθηκε στα απομεινάρια του αρχικού πλαισίου. Μόνο ένα μικρό προστατευτικό χώριζε τον οδηγό από τον εκκωφαντικό θόρυβο ακριβώς πίσω από το κεφάλι του. Φανταστείτε τον κροταλίζοντα βρυχηθμό ενός εξαιρετικά ρυθμισμένου αερόψυκτου κινητήρα VW πολλαπλασιασμένο επί δύο. Η πίσω ανάρτηση ήταν ένας άξονας τύπου Formula Vee με σπειροειδή ελατήρια.

Ο Wilson Fittipaldi εξήγησε ότι το αυτοκίνητο είχε «τρομερή ροπή» και ήταν κατασκευασμένο για να περνά πλαγιολισθαίνοντας στις στροφές, επειδή «αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κάνεις καλό χρόνο γύρου με αυτό το αυτοκίνητο». Το πιο δύσκολο μέρος του έργου ήταν να βρει πώς να κρατήσει αυτό τον κινητήρα δροσερό. Ο Wilson και ο Divilla δημιούργησαν τελικά αγωγούς στην οροφή που διοχέτευαν αέρα σε τέσσερις σωλήνες, που οδηγούσαν στους κινητήρες. Το αμάξωμα καλύφθηκε από ένα λεπτό και ελαφρύ υαλοβάμβακα.

Τα κιτ της Okrasa εισήχθησαν τελικά από την ομάδα και χρησιμοποιήθηκαν για την αύξηση του κυβισμού κάθε κινητήρα στα 2,2 λίτρα, για ένα σύνολο 4,4 λίτρων. Με νέους εκκεντροφόρους, νέο στρόφαλο και καρμπιρατέρ Weber, το θηρίο ήταν ικανό για σχεδόν 400 ίππους. Αν και τα Beetles με τερατώδη ισχύ είναι συνηθισμένα στη Βραζιλία, συνήθως χρησιμοποιούνται σε αγώνες drag, όπου χρειάζεται να πηγαίνουν μόνο σε ευθεία γραμμή. Αυτό το Beetle έπρεπε να πηγαίνει γρήγορα, ενώ παράλληλα να «αιχμαλωτίζει» GT40 και Lolas στις στροφές.

Χρειάστηκαν λιγότεροι από δύο μήνες για να προετοιμαστεί το αυτοκίνητο για τις δοκιμές στο Interlagos. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών για τα Χίλια Χιλιόμετρα της Guanabara στην Jacarepagua, ο Emerson Fittipaldi σημείωσε τον τρίτο ταχύτερο χρόνο γύρου. Αυτός και το Beetle ήταν πίσω μόνο από τον Carlos Pace με μια Alfa Romeo T33 και το Ford GT40 που οδηγούσε ο Sidney Cardoso.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, προς έκπληξη όλων, το Beetle που έμοιαζε περισσότερο με κράνος παρά με αγωνιστικό αυτοκίνητο κράτησε την τρίτη θέση για την πρώτη ώρα. Έτρεξε μέχρι που το κιβώτιο ταχυτήτων (ή το παρέμβυσμα, ανάλογα με την πηγή) χάλασε και ο Fittipaldi αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Αλλά ήταν ένα φοβερό project και ίσως η μεγαλύτερη συγκέντρωση ταλέντου που συγκεντρώθηκε ποτέ σε ένα Beetle. Δυστυχώς, το αυτοκίνητο πουλήθηκε αργότερα και αποσυναρμολογήθηκε._Απόδοση: Σπ.Χατ. Πηγή www.wired.com

Emerson Fittipaldi

Lotus 72