Δεν υπάρχει «δεν μπορώ»

Απεχθάνονται τις κλισέ εκφράσεις, όπως «μαχητές της ζωής», «ήρωες της καθημερινότητας», και αυτό θα προσπαθήσουμε να σεβαστούμε, σε μια αναγνωριστική διαδρομή με τον Παραολυμπιονίκη στη δισκοβολία Μάκη Καλαρά και τον εκκολαπτόμενο οδηγό drift Παναγιώτη Γρηγορίου!

Κείμενο: Μανώλης Σαλούρος

Φωτογραφίες: Γιάννης Αλμπανέλλης

Ξεκίνησε ως μία από τις δυσκολότερες αποστολές μας και εξελίχθηκε σε μία από τις πλέον ευχάριστες και ιδιαίτερες. Ένα πρωινό στον πάντα φιλόξενο για εμάς χώρο του Kartodromo, το οποίο θα μας μείνει έντονα στη μνήμη, γιατί φωτογραφίσαμε δύο πραγματικούς αθλητές, συνοδηγήσαμε(!) μαζί τους, ενώ ταυτόχρονα συζητήσαμε και γνωρίσαμε δύο ανθρώπους που ξεχειλίζουν από δύναμη και αισιοδοξία, αποδεικνύοντας περίτρανα το κλισέ «Δεν υπάρχει “δεν μπορώ” για τον άνθρωπο». Αυτό ήταν και το νόημα της κοινής συνέντευξης που είχαμε με τον Μάκη και τον Παναγιώτη στις Αφίδνες.
Γιατί όμως θεωρούσαμε δύσκολη την αποστολή μας; Αυτό οφείλεται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στον κύριο με το μακρύ μούσι στις φωτογραφίες, αφού ο Μάκης μάς είχε… τρομάξει με τις μέχρι τώρα συνεντεύξεις του. Όχι με τους φουσκωμένους μυς του και με τα πολλά τατουάζ του, αλλά με τις κοφτερές και άμεσες απαντήσεις του, κάθε φορά που το θέμα περιστρέφεται γύρω από την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος: «Να το βλέπουμε μόνο θετικά. Αν δεν είχα χτυπήσει, δε θα γινόμουν Παραολυμπιονίκης». Θέλοντας να πει, πολύ απλά, ότι ακόμα και αυτό του άνοιξε κάποιους ορίζοντες που ούτε καν είχε σκεφτεί ότι μπορεί να έχει τότε, στα δεκαεπτά του…
0-1 από τα αποδυτήρια, λοιπόν, και έτσι είχαμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας στον Παναγιώτη. Σαφώς πιο «νορμάλ» (μη γελάς, Μάκη…) στην επικοινωνία που είχαμε μαζί του στο τηλέφωνο, πρώην αθλητής της καλαθοσφαίρισης και του στίβου σε παιδική ηλικία και νυν οδηγός σε αγώνες drift. Και αυτός, όμως, δεν πήγαινε πίσω… «Δε με χωράει η Χαλκίδα. Έχω πολλά πράγματα να αποδείξω και να κάνω!» μας λέει ο 33χρονος Ευβοιώτης, βάζοντας οριστικό τέλος στις όποιες αμφιβολίες-δυσκολίες σκεφτόμασταν ότι θα προέκυπταν.

Γέμισε με κέφι η πίστα!
Φτάνουμε όλοι έξω από την πύλη του Kartodromo. Ο Παναγιώτης μαζί με τον καλό του φίλο Βαγγέλη μέσα στην μπλε BMW, την οποία «περιποιείται» ο μετρ Μάκης Βουδούρης, καθώς μάλιστα ήταν δικό του αυτοκίνητο στο παρελθόν. Ο Μάκης Καλαράς φτάνει από την αντίθετη μεριά, μέσα από το χώμα, με το θηριώδες τζιπ του, και εμείς με το Mini Paceman JCW, στο οποίο θα εφαρμόζαμε το σύστημα που έχει πάντα μαζί του ο Παραολυμπιονίκης μας (αργυρό μετάλλιο στην Αθήνα το 2004) και ταιριάζει με κάθε αυτόματο αυτοκίνητο, μεταφέροντας ουσιαστικά το γκάζι και το φρένο στο αριστερό χέρι.
Κάπως έτσι είναι και η M3 του Παναγιώτη καθώς και το προσωπικό αυτοκίνητο του Μάκη, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις το σύστημα είναι τοποθετημένο μόνιμα και σταθερά πάνω στα πεντάλ και στον κορμό των τιμονιών. «Σε δύο λεπτά μπορεί να το τοποθετήσει ο οποιοσδήποτε. Να το βάλω; Ξεκινάμε;» Δεν κρατιέται ο Μάκης, ενώ την ίδια ώρα ο Παναγιώτης έχει ορμήσει ήδη μέσα στην πίστα, διαγράφοντας εντυπωσιακές τροχιές για χάρη του φωτογραφικού φακού μας. Για να ακριβολογούμε, ακόμη εκεί θα ήταν και θα χόρευε με τους 340+ ίππους της Γερμανίδας του, αν δεν τον διακόπταμε για να αρχίσει η κουβέντα μαζί τους…

«Όταν με ρωτάνε πότε και πώς χτύπησα, αποφεύγω να τους πω την αλήθεια, γιατί πραγματικά δε νιώθω ότι είμαι καλό παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα», μας λέει ο 39χρονος Μάκης. «Τι να πω σε ένα μικρό παιδί όταν πηγαίνω στο σχολείο για να του μιλήσω; Ότι ήμουν δεκαεπτά ετών, είχα ένα XT 600 και ένα YZ και πολύ έντονη παιδική ηλικία; Δε λέγονται αυτά… Οπότε και εγώ το ρίχνω καμιά φορά -επιτηδευμένα- στην πλάκα, αφού αλλού είναι το νόημα. Στο μετά. Έχω πει τεράστιες ατάκες… Μέχρι ότι το έπαθα στον πόλεμο έχω πει για πλάκα… Βέβαια, με το στυλ που έχω όταν τους μιλάω, καταλαβαίνουν ότι μπορεί να τους κάνω και πλάκα, και δε με πιστεύουν πολύ.» (Γέλια…) Για να συμπληρώσει ο Παναγιώτης: «Σε πιτσιρίκια έχω πει πολλές φορές ότι δεν πρόσεξα, πέρασα έτσι το δρόμο, και με χτύπησε αυτοκίνητο… ελπίζοντας ότι θα τα φοβίσω, με την καλή έννοια, και θα προσέχουν ακόμα πιο πολύ. Έχω δει ότι δουλεύει.»
Παρ όλα αυτά, δεν το αντιμετωπίζουν όλοι όπως εσείς -με αυτήν τη δύναμη και αυτό το σκεπτικό-, σπεύδουμε να σχολιάσουμε. «Δύο είναι οι επιλογές, ειδικά στην περίπτωση που μιλάμε για επίκτητη, και όχι για εκ γενετής αναπηρία. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, ή αυτοκτονείς εγκεφαλικά, το οποίο για μένα είναι το ίδιο με τη σωματική αυτοκτονία -βγάζοντας μάλιστα προς τα έξω και απαίσια χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά σου, όπως αυτό της μιζέριας αλλά και της λογικής ότι, αφού σου έτυχε αυτό, σου χρωστάνε όλοι- ή, στην αντίθετη περίπτωση, το παίρνεις απόφαση, προχωράς, συνειδητοποιείς πλέον τα νέα δεδομένα και με αυτά πορεύεσαι. Επειδή μάλιστα έχω και επαγγελματική εμπειρία γύρω από το θέμα, τη στάση των πρώτων δε τη συμμερίζομαι.” Σε αυτό το σημείο πετάγεται ο Μάκης: «Με τους ανάπηρους της πρώτης κατηγορίας, δεν μπορώ να κάνω παρέα ούτε λεπτό…».

Η συζήτηση συνεχίζεται ωραία και χαλαρά, αλλά κάπου εκεί έρχεται και το πρώτο σοκ από τον Παναγιώτη, ο οποίος, μιλώντας για τη ζωή του, τον αθλητισμό που αγαπούσε και ήθελε να ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού, μας εξηγεί και το λόγο της αναπηρίας του (τον οποίο μάλιστα του έκρυβαν για πολλά χρόνια, προς αποφυγή μηνύσεων), και τον ανακάλυψε όταν πήγε στη Γερμανία, όπου έμεινε για τέσσερις μήνες, για αποκατάσταση και εκπαίδευση στο πώς να ζει, ουσιαστικά, στην καρέκλα. Είχε γίνει ιατρικό λάθος στο νοσοκομείο, σε μια εγχείρηση σχετική με ένα λίπωμα χαμηλά στη μέση…

Υπάρχει παιδεία σε αυτό το θέμα στη χώρα μας; Βοηθούν οι Έλληνες; «Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ στο εξωτερικό, και νομίζω ότι είμαστε τέλεια. Σε πολύ καλό επίπεδο, και αυτό κυρίως λόγω του ίδιου του κόσμου! Εδώ βοηθάει πολύ ο ένας τον άλλον, στα μαγαζιά, στο δρόμο, ακόμα και στην τουαλέτα. Έξω δεν παίζει αυτό… Προτιμώ αυτό που γίνεται εδώ, που όλοι έρχονται να σε βοηθήσουν, παρά αυτό το απόλυτο του εξωτερικού, που λέει, λόγου χάρη, ότι δεν υπάρχει πρόσβαση – άρα δεν μπορείτε να μπείτε…», μας λέει με περηφάνια ο Μάκης. Συμφωνεί, όμως, με τη γνώμη του Παναγιώτη, ότι στις υποδομές υστερούμε αρκετά, αν και αυτός δεν αντιλαμβάνεται και τόσο έντονη τη βοήθεια του κόσμου, στην πιο κλειστή κοινωνία της Χαλκίδας. «Όταν πριν από είκοσι χρόνια ξεκίνησα να κυκλοφορώ έτσι στην πόλη μου, με έβλεπαν σαν ούφο. Σταματούσαν τα αυτοκίνητα και με κοιτούσαν καλά καλά. Αυτός ήταν και ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα αυτοκίνητα. Από τη στιγμή που με είδαν πίσω από τιμόνι, άρχισαν να με αντιμετωπίζουν ως ίσο προς ίσο.» Ο Παναγιώτης ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, όντας μάλιστα δημοτικός σύμβουλος από το 2006 έως το 2009 στη Χαλκίδα, προσπαθώντας να συμβάλει και αυτός στη δημιουργία κάποιων αντίστοιχων υποδομών, αλλά και για το μεγάλο του όνειρο, τη δημιουργία μιας -μικρής έστω- πίστας.

«Όταν ένας παραπληγικός οδηγήσει, έδιωξε το 50% της αναπηρίας του!»
Με αυτήν την αφοπλιστική αμεσότητα μας εξηγεί και ο Μάκης πόσο σημαντικό είναι για έναν ανάπηρο να καταφέρει να οδηγήσει. «Αυτό που λέει όλος ο κόσμος χαρακτηριστικά, ότι με την οδήγηση ξεφεύγεις και ξεχνάς για λίγο τα προβλήματά σου, εδώ ισχύει στην κυριολεξία, και στον υπερθετικό βαθμό. Είναι ουσιαστικό!» Ακριβώς σε αυτό το σημείο, τα δύο παιδιά μάς εξηγούν και τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι παραπληγικοί στην καθημερινότητά τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, γεγονός που κάνει σχεδόν επιτακτική την αυτονομία στη μεταφορά τους, αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να δικαιούνται αυτά τα άτομα τις όποιες διευκολύνσεις και εκπτώσεις στην απόκτηση των δικών τους αυτοκινήτων.
Έχεις πρωταγωνιστήσει σε πολλά αθλήματα. Θα συμμετείχες σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού, όπως ο Παναγιώτης; «Ναι, θα μου άρεσε πολύ! Μου αρέσουν πολύ τα γρήγορα αυτοκίνητα και η ταχύτητα. Θα προτιμούσα να έτρεχα με καρτ, βέβαια, ως πιο οικονομική ασχολία.» Αμέσως μετά μας περιγράφει, και λάμπει από χαρά, το πόσο ωραία ένιωσε στο δεξί κάθισμα του Fiat Punto S1600 με οδηγό τον «Ιαβέρη Jr» στο Golden Rally Show 2014. «Ήταν τέλεια, δεν μπορώ εύκολα να το περιγράψω. Απίστευτη εμπειρία!»
Ο Παναγιώτης, βέβαια, το αντιμετωπίζει πολύ διαφορετικά πλέον. «Όταν οδηγώ στο δρόμο, είμαι σαν να έχω μαζί μου πάντα ένα παιδάκι. Υπάρχουν βέβαια στιγμές στις οποίες θα πάρω το αυτοκίνητο και θα πάω μία βόλτα στην κοντινή μου Ριτσώνα, για παράδειγμα… Πάντα, όμως, σε ώρα που δεν έχει κίνηση και, φυσικά, μόνος μου. Δε θα ρισκάρω ποτέ σε δημόσιο δρόμο και με τις ζωές άλλων. Αυτοί είναι οι σωστοί χώροι. Όπως αυτός που είμαστε τώρα, οι πίστες!» Παιδί και αυτός της μόδας που είχαμε στο χώρο των drift τα προηγούμενα χρόνια, όνειρο και στόχος του είναι να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία ανάμεσα στους καταξιωμένους Έλληνες οδηγούς του χώρου, τους οποίους σέβεται και εκτιμά και για τους οποίους μιλά με θαυμασμό. «Θα είναι μεγάλη τιμή μου ακόμα και να βρεθώ στον ίδιο χώρο με αυτούς, και ας βγω τελευταίος!»
Στο ερώτημα αν ο συγκεκριμένος χώρος είναι έτοιμος για να υποδεχτεί μια ιδιαίτερη περίπτωση όπως η δική του, απαντάει αποφασιστικά: «Είναι-δεν είναι, θα τα καταφέρω! Σίγουρα θα βρεθούν άνθρωποι που θα με γουστάρουν, και άλλοι που ίσως να χλευάσουν την προσπάθεια. Άλλωστε, ακόμα και αυτό είναι μια μικρή απεικόνιση της κοινωνίας μας. Με τα καλά και τα κακά της. Οπότε είμαι έτοιμος να δεχτώ-αντιμετωπίσω όλες τις συμπεριφορές. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξουν και πολλοί που θα πουν ότι, αφού μπορώ εγώ, αυτοί θα μπορούν ακόμα καλύτερα. Αν θες, ακόμα και αυτό επιτυχία είναι!». Την ίδια ώρα, ο Μάκης κινείται σε εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Έχει μέσα του το μικρόβιο του πρωταθλητισμού, και δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από την κορυφή. Οπότε και οι ατάκες του στο θέμα είναι πολύ πιο επιθετικές… «Θέλω να βγω πρώτος. Μόνο αυτό σκέφτομαι, είκοσι χρόνια τώρα που κάνω πρωταθλητισμό, ακόμα και πριν από τον τραυματισμό, που ασχολιόμουν με την ελληνορωμαϊκή. Και το Sit Ski, που ασχολούμαι τώρα πια, ακριβώς έτσι το αντιμετωπίζω και παρά το γεγονός ότι η πρώτη 10άδα είναι σε απίστευτα υψηλό επίπεδο. Εδώ όμως νιώθω πολύ πιο χαλαρά, γιατί δεν απαιτεί τις θυσίες που ήθελαν τα προηγούμενα αθλήματα. Άσε που έχει και ένα μεγάλο καλό. Μπορώ πολύ εύκολα να πω με την παρέα μου “πάμε για σκι”, ενώ ποτέ δε θα έλεγα, για παράδειγμα, “πάμε να πετάξουμε δίσκο…”

Παράδειγμα προς μίμηση
Και οι δυο τους! Και δεν είναι κλισέ, Μάκη και Παναγιώτη, η αλήθεια είναι. Μας γεμίσατε τόση αισιοδοξία εκείνο το πρωινό, που πραγματικά πήραμε και μαζί μας για το σπίτι και για τη σκληρή καθημερινότητα. Συνεχίστε έτσι, δείχνοντας το δρόμο σε όλους μας, όπως κάνετε καθημερινά μέσα από τις ασχολίες σας, τις παρέες σας, τις ομιλίες κτλ. Άλλωστε, τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε. Έχουμε πολλά πράγματα ακόμα να κάνουμε παρέα, από drift και εκτός δρόμου οδήγηση μέχρι σκι και βραδινές εξόδους down town, χωρίς στάλα αλκοόλ, όπως ο Μάκης, που ξενυχτάει με χυμούς. Και άσε την Τροχαία να τον σταματά συχνά, επειδή τον βλέπει με μούσια και τατουάζ…_ Μ. Σαλ.

Ποιος είναι ο Παναγιώτης Γρηγορίου;
Στους τέσσερις μήνες που έμεινε στη Γερμανία, στη Χαΐδελβέργη, ο Παναγιώτης Γρηγορίου, του έβγαλαν το ψευδώνυμο «Spinner G». Εννοώντας, καλοπροαίρετα, «τρελός Έλληνας»! Καλό χέρι, όπως διαπιστώσαμε στην πίστα του Kartodromo, με πολλές μηχανικές γνώσεις, αφού έχει εργαστεί στο χώρο (σήμερα ως συμβασιούχος στο Δήμο Χαλκίδας), σωστά προετοιμασμένο «όπλο», αλλά, πάνω απʼ όλα, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τι θα κάνει στο χώρο του ελληνικού drift; Κατά τη γνώμη μας, θα αφήσει ιστορία, κάτι που του ευχόμαστε ολόψυχα! Πλέον ανήκουμε και εμείς στους fan του, οπότε και θα παρακολουθούμε από κοντά την όποια αγωνιστική του δραστηριότητα, από τώρα, που η BMW του είναι ακόμη άδεια, έως και τότε που θα γεμίσει με χορηγούς. Άλλωστε, ο Παναγιώτης έχει ήδη ξεκινήσει εντατική προπόνηση στους φιλόξενους χώρους της Driving Academy, του φίλου μας Θωμά Παπαπάσχου, οπότε το πακέτο γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον…

Ποιος είναι ο Μάκης Καλαράς;
Ένας άνθρωπος που έχει περάσει από τόσα αθλήματα, με πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα, και έχει ακούσει και το περίφημο… «Ελλάς, Ελλάς, Μάκης Καλαράς» από χιλιάδες κόσμου μέσα στο ΟΑΚΑ, δε χρειάζεται πολλές συστάσεις. Άλλωστε, είναι από τους ελάχιστους παγκοσμίως που έχει πάρει μέρος τόσο σε χειμερινούς όσο και σε θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες, μεταφέροντας μάλιστα τη σημαία μας ως σημαιοφόρος! Υποστηρίζει στα ίσια ότι η τύχη του άνοιξε από τη στιγμή που χτύπησε και μετά. «Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ως Παραολυμπιονίκης, έχω κάποια οφέλη και δικό μου πρακτορείο, και πολλές ακόμα εμπειρίες. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα στη ζωή μου…» Όσο αντιφατικά και αν ακούγονται όλα αυτά, πιστέψτε μας, τα εννοεί απόλυτα. Στόχος του είναι να ολοκληρώσει τον πρωταθλητισμό το 2018 με μια καλή επίδοση στο Sit Ski, στην Κορέα, ιδανικά δε να βρίσκεται στη 10άδα. Είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνει! Αμέσως μετά θα αφοσιωθεί ακόμα πιο πολύ στις ομιλίες που κάνει στα σχολεία ή στην Κομοτηνή (σύλλογος «ΠΕΡΠΑΤΩ» / http://perpato.gr), για παράδειγμα, κάτι το οποίο έχει τρομερή απήχηση, λόγω της μεταδοτικότητας αλλά και της μοντέρνας φυσιογνωμίας του, η οποία, όπως αντιληφθήκαμε και εμείς, σίγουρα εμπνέει τα παιδιά να τον παρακολουθούν.