Το αντίο στον Γιώργο Σωτηριάδη, με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό.
Μακεδόνας καλλιτέχνης-Πρωταθλητής, οδηγώντας ή εξελίσσοντας, κέρδισε με το Escort ειδικές διαδρομές από τον Σιρόκο με την Alpine σε ΕΛΠΑ-Χαλκιδικής, αλλά έχασε το σκληρό και άδικο man-to-man με τον φονιά COVID-19. Ήταν 71 ετών. O Γιώργος έγραψε ιστορία σε Πανελλήνιο αγωνιστικό επίπεδο, πάντα με τον κ. Γιάννη Κέπετζη δίπλα του στο Escort, έναν σπάνιο του χώρου μας με ειδικό βάρος και εκτός μπάκετ.
Ο Γιώργος Σωτηριάδης με το Escort σε κίτρινο ΜΚ1 ή σε λευκό ΜΚ2 με εξέλιξη από τα χέρια του, μαζί με τον κ. Σταύρο Γεωργιάδη τον “Βόρειο”, αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για εμάς τους νεότερους. Αυτούς θαυμάζαμε, σε αυτούς θέλαμε να μοιάσουμε και χάρη στο επίπεδο τους, όντας τεράστιοι και ως φυσιογνωμίες, συνυπήρξαμε υποδειγματικά στις ειδικές διαδρομές. Με τους αείμνηστους Γάκη Καλεμτζάκη, Γιάννη Ψηφίδη και με τους αγαπημένους μας Κώστα Χαμπή και Βασίλη Τσομπανόπουλο.
Σύγχρονος για την εποχή του, λάτρης της χωμάτινης επιφάνειας, δεν υστερούσε στην άσφαλτο, ενώ οδήγησε αέρα και Mazda 323. Τότε, στο ΔΕΘ το 1978, ο μόνος που κινήθηκε σε ρυθμούς ΡΟΝ Χαλιβελάκη, που πετούσε με την Corolla. Ο ταχύτερος ΚΕ35 στον πλανήτη, με ατού δυο ελατήρια.
Ο Σωτηριάδης ήταν κ. Γιώργος, με έναν καλό λόγο για όλους, οπότε και συγκέντρωνε και το σεβασμό μας.
Χαρακτηριστικά, όταν ο Αντώνης Παρταλιός, ο πατριάρχης του αγωνιστικού αυτοκινήτου στη Βόρειο Ελλάδα, όταν μιλούσε για τον Σωτηριάδη ως οδηγό αγώνων, μηχανικό ή άνθρωπο-μέλος του ΑΟΘ εκτός μπάκετ, άλλαζε η χροιά της φωνής του – ό,τι επιβεβαίωνε την εκτίμησή του.
Σε πρώτο πρόσωπο
Τον Γιώργο τον γνώρισα από τις σελίδες του περιοδικού και τον έζησα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν Σεπτέμβριος του 1983 στον πεζόδρομο έξω από το Queen Olga. Αφορμή το ΔΕΘ, ο αγώνας της καρδιάς μου που δεν κέρδισα ποτέ – τότε ο πρώτος μου αγώνας με τη Nissan. Συγκλονιστικός. Η αγκαλιά του σφιχτή, αληθινή, αντρική, τα λόγια του… μια αντίθεση σε σχέση με τα σχόλια φίλων μου που ήταν δυσαρεστημένοι από την επιλογή του ανθρώπου μου, του Νίκου Κελεσάκου.
Αργότερα, τα είπαμε στις Σέρρες, σε αγώνα βετεράνων με Leon για τα 40 χρόνια του περιοδικού. Ίδιος και απαράλλαχτος, τέρας αξιοπρέπειας και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ουδέποτε ζήτησε μια καλή κουβέντα για το Νικόλα του, που λάμπει στους αγώνες. Ο Νίκος και ο Δημήτρης, τα αγόρια του, η κ. Αγάπη Σωτηριάδη η σύζυγός του, ο Γιάννης Κέπετζης ο συνοδηγός-οικογένεια του, ο τρυφερός, ο αγαπημένος όλων μας, Σάκης Βασιλόπουλος κ.ά. λίγοι με ευαισθησίες και ειλικρίνεια. Μια συντροφιά με σεβασμό στη μνήμη του πλέον σεμνού όλων μας.
Ας τον μιμηθούν οι νεότεροι, ξεπερνώντας μας και σε ποιότητα, αφού δεν είναι η ταχύτητα ό,τι μένει στο ελληνικό ερασιτεχνικό Motorsport, όπου βαφτίζουμε επίδοση το συμμετέχω-ταξιδεύω. Είναι ένα θλιβερό 2020 και ο αγώνας συνεχίζεται._ Στρατισίνο
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
