Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 ολοκληρώθηκε, και κοιτάζοντας πίσω, υπάρχουν πράγματα που μας εξέπληξαν, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά.
Μέσα σε 8 μήνες, 21 Σαββατοκύριακα, 1262 γύρους, γίνανε πολλά, πάρα πολλά. Ο Lewis Hamilton έγινε 6 φορές πρωταθλητής και κοιτάζει προς τα πάνω, στα 7 του Michael Schumacher, τη στιγμή που η Mercedes επιβεβαίωσε το στάτους της ως της καλύτερης ομάδας της Formula 1 με διαφορά.
Η Ferrari κατάφερε να φανεί ξανά κατώτερη των προσδοκιών, αλλά βγήκε μπροστά ένας αστέρας, ο Charles Lelcerc.
Η Honda έκανε βήματα προόδου, ενώ η McLaren έδειξε πως η κλάση είναι μόνιμη.
Συγκεντρώνοντας όλες τις σκέψεις και τα συμπεράσματα από μία γεμάτη χρονιά με δράση και θέαμα (παραπάνω από όσο φάνηκε), βλέπουμε τις 5 θετικές και τις 5 αρνητικές εκπλήξεις της 69ης χρονιάς της Formula 1.
Στα θετικά…
- Οι νέοι οδηγοί βγήκαν μπροστά
Το φετινό grid είχε τέσσερις rookies και συνολικά έξι οδηγούς κάτω των 22 ετών, σε όλο το φάσμα των ομάδων. Ο καθένας έφερε κάτι νέο στο σπορ, δείχνοντας πως το μέλλον προμηνύεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Από τον αποδεδειγμένο νικητή Verstappen και τον Leclerc που βρίσκει αγώνα με τον αγώνα τον εαυτό μου μέσα στο Μαρανέλο, μέχρι τους Norris, Albon και Giovinazzi που βελτιώθηκαν δραματικά μέσα στη σεζόν και τον Russell που πάλεψε όσο μπορούσε με την Williams, το ταλέντο είναι αθρόο μέσα στο άθλημα και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
- Ήρθε η Honda
Το «διαζύγιο» της Honda με τη McLaren στο τέλος του 2017, είδε τους Ιάπωνες να συνεργάζονται με την Toro Rosso, και να προαλείφονται για την επικείμενη συνεργασία με τη Red Bull, σε ένα «πάντρεμα» (αφού είμαστε σε αναλογίες γάμου) που κανείς δε γνώριζε πώς θα εξελιχθεί, ειδικά στην πρώτη του χρονιά. Ο επαγγελματισμός που διαπνέει το Milton Keynes και τη Sakura, όμως, βοήθησαν στο να γίνει η RB15 ένα εν τη γενέσει της ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Το βάθρο στην Αυστραλία μπορεί να λογιστεί κι ως προειδοποίηση. Τρεις νίκες, 11 βάθρα, και πολλές υποσχέσεις ενόψει 2020.
- Η άνοδος της McLaren
Το 2018 ήταν μία πολύ ιδιαίτερη χρονιά για την McLaren, απότοκο της διακοπής της συνεργασίας της με τη Honda και της νεότευκτης σύμπραξης με τη Renault. Ο ξεπερασμένος Alonso και ο κατώτερος των προσδοκιών Vandoorne, σε συνδυασμό με την ελλιπέστατη διοίκηση, δεν βοήθησαν την απόδοση της ομάδας. Όλα αυτά άλλαξαν, όμως, το 2019. Νέο οδηγικό δίδυμο, νέος διευθυντής, νέα δομή και με έναν χρόνο εμπειρίας με τον γαλλικό κινητήρα, το Woking κυριάρχησε στο midfield, πήρε πανάξια την 4η θέση στους κατασκευαστές και μπήκε στην τριάδα του βάθρου για να κάνει μία ήδη εξαιρετική σεζόν, ονειρεμένη.
- Ο Kimi Raikkonen είναι αγέραστος
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι αθλητές συνεχίζουν τις καριέρες τους σε αξιοπρεπές επίπεδο ακόμα κι όταν φτάνουν τα 40 έτη τους. Loeb, Rossi, Schumacher, τα παραδείγματα στο motorsport. Ότι σε αυτήν την κουβέντα θα συμπεριλάμβανε κανείς και τον Raikkonen, δεν το περίμεναν πολλοί, ειδεμή κανείς. Ο Φινλανδός μπήκε σε μία νέα (λογικά την τελευταία) φάση της καριέρας του με την Alfa Romeo Sauber, και είχε μία σεζόν με ανάμεικτα αποτελέσματα, όσο ανάμεικτη ήταν κι η απόδοση της C38 της χρονιάς. Το γεγονός ότι βρίσκεται μόλις μερικούς βαθμούς από τη δεκάδα, πάντως, αρκεί για να αποδειχθεί ότι με την 8η καλύτερη ομάδα της χρονιάς, ο ‘Iceman’ μοιάζει αγέραστος.
- Η Toro Rosso είναι πολλά παραπάνω από αυτό που φαίνεται
Η Toro Rosso υπήρξε ο ορισμός της «Β’ ομάδας» όταν ο Dietrich Mateschitz εξαγόρασε τη Minardi με το τέλος του 2005 για να την κάνει την «μικρή αδερφή» της Red Bull Racing. Παρόλα αυτά, εκείνη ήταν που πήρε την πρώτη νίκη για την εταιρεία, στο αλησμόνητο Ιταλικό Grand Prix του 2008. Έγινε το «φυτώριο» σπουδαίων οδηγών για τη μεγάλη ομάδα, και παραμελήθηκε ουκ ολίγες φορές απ’ αυτήν. Φέτος, όμως, έδειξε ότι το μενταλιτέ υπάρχει, και πως οι άνθρωποι σε Faenza και Bicester ξέρουν τη δουλειά τους πολύ καλά. Τα δύο βάθρα σε Γερμανία και Βραζιλία ήρθαν σε χαοτικούς αγώνες, αλλά οι Kvyat και Gasly, αντίστοιχα, βρίσκονταν εκεί για να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες, και η ομάδα τούς βοήθησε σε αυτό.
Στα αρνητικά…
- Η απόδοση (κι η εικόνα) της Ferrari
Το βάρος στους ώμους των ανθρώπων της Ferrari να αποδώσουν τα αναμενόμενα (για το μέγεθος της ομάδας) είναι τεράστια, πάντα. Από το 2007 και μετά, το Μαρανέλο φτάνει στην πηγή (συνήθως) και δεν πίνει νερό (δεδομένο). Αυτό δεν άλλαξε ούτε φέτος. Με νέο διευθυντή, και έναν τρομερά ταλαντούχο και γρήγορο οδηγό μαζί με τον πρωταθλητή στα πηδάλια, μηδέν εις το πηλίκο, κι αυτό γιατί η ομάδα δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις και τα στάνταρ που η ίδια θέτει για τον εαυτό της. Λείπει η σοβαρότητα, η διοίκηση, οι ξεκάθαροι ρόλοι. Τετριμμένο, αλλά αληθινό.
- Ο Sebastian Vettel
Μόνο ως μακρινή ανάμνηση είναι στα μυαλά και τις συνειδήσεις του κοινού ο Vettel της Red Bull, κι ας έχουν περάσει μόλις 6 χρόνια από τον τελευταίο τίτλο του. Ο Γερμανός φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεπεράσει το καταστροφικό λάθος του στο Hockenheim το ’18, αφού από τότε βρίσκεται σε μία παρατεταμένη πτώση. Η έλευση του νέου και γεμάτου κίνητρο Charles Leclerc, σε συνδυασμό με τη δική του αγωνιστική παρακμή, οδήγησε σε μία κάκιστη χρονιά για τον 4κις πρωταθλητή. Για το σπορ και για την ομάδα του, αυτό είναι ένα καταστροφικό σενάριο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, και τα δικά μας. Η νέα φρουρά τον επισκιάζει καθημερινά.
- Η παρακμή της Williams
Δεν είναι ακριβώς έκπληξη η συνεχόμενη παρακμή της Williams, όσο ο τρόπος με τον οποίον προσεγγίζει τη Formula 1 εδώ και τρία χρόνια. Κάθε πέρυσι και καλύτερα, λέει ο σοφός λαός, και για το Grove αυτό ισχύει πέρα για πέρα, ειδικά όταν μέσα στην εποχή που διανύουμε, την υβριδική, το φημισμένο εργοστάσιο έχει πετύχει σπουδαία πράγματα τη διετία 2014-2015. Τα χρήματα και το έδαφος που κέρδισε τότε έχουν χαθεί προ πολλού, και η Claire Williams αποδεικνύεται σεζόν με τη σεζόν όλο και πιο ακατάλληλη για την θέση της διευθύντριας της ομάδας. Κινήσεις που αποσκοπούν ξεκάθαρα σε εισροή ρευστού στα ταμεία και ‘marketing stunts’ χωρίς ουσία έχουν χαρακτηρίσει την πορεία της από το 2017 και μετά, ενώ παράλληλα επιμένει σε ένα μοντέλο εργασίας παρωχημένο όσο λίγα.
- Τι συνέβη στη Haas;
Η ομάδα που έμοιαζε πρότυπο ανάμεσα σε εκείνες του midfield έγινε πραγματικός περίγελος φέτος – και το γνωρίζει. Όλη η σχεδιαστική φιλοσοφία του μονοθέσιού της κρίθηκε λανθασμένη, τα ελαστικά δεν τη βόλεψαν, οι οδηγοί της απέτυχαν παταγωδώς να κάνουν έστω και τα βασικά σε αξιοπρεπές επίπεδο. Ίσως και να άργησε αυτή η «κοιλιά» στην απόδοσή της, ίσως και να είναι λογικό – μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μία ομάδα που ήρθε στο σπορ μόλις 4 χρόνια πριν. Επομένως, το 2020 μόνο καλύτερο μπορεί να είναι.
- Ο Robert Kubica δεν έπρεπε να γυρίσει
Όσοι χάρηκαν με την επιστροφή Kubica στο grid μετά από 9 χρόνια, ίσως να εθελοτυφλούσαν (άθελά τους) μπροστά στα δεδομένα. Ο Πολωνός δεν είναι ο ίδιος οδηγός με αυτόν που έφυγε τόσο πρόωρα το 2011, και δεν είναι ζήτημα η ηλικία, όσο η κατάσταση στην οποία περιήλθε το δεξί του χέρι μετά το ατύχημα στην Ιταλία πριν 8 χρόνια. Είναι μεγάλο άδικο για τον ίδιο και το σπορ που τραυματίστηκε τότε και έχασε μία τεράστια ευκαιρία για μία μεγαλειώδη καριέρα (θα ήταν πρωταθλητής, δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου), όμως δεν έπρεπε να γυρίσει φέτος απλά για να γυρίσει. Το 2020 θα τον βρει λογικά στο DTM και σε ρόλο δοκιμαστή με τη Haas, αλλά το 2019 θα σημαίνει μία μεγάλη αγωνιστική αποτυχία. Και αυτό, όσο κι αν μοιάζει σαν δεδομένο, δεν ήταν απολύτως. Η κατά κράτος ήττα από τον rookie George Russell ήταν μεγάλη έκπληξη, και θα το συνειδητοποιήσουμε χρόνια μετά.
