Ο Trevor Taylor, ένας από τους οδηγούς της δεκαετίας του ’60 που είχαν την ευκαιρία να μονομαχήσουν ρόδα με ρόδα με τον Jim Clark, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών, έχοντας χάσει τη μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο Trevor Taylor, ένας από τους οδηγούς της δεκαετίας του ’60 που είχαν την ευκαιρία να μονομαχήσουν ρόδα με ρόδα με τον Jim Clark, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών, έχοντας χάσει τη μάχη με την επάρατη νόσο. Ο Taylor ήταν ένας από τους πολλούς ταλαντούχους οδηγούς της δεκαετίας του ’60 που η καριέρα τους επισκιάστηκε από τον Clark.
Ο Taylor γεννήθηκε αμέσως μετά τα Χριστούγεννα του 1936 στο Wickersley της Αγγλίας, κοντά στο Rotherham και ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα σε ηλικία μόλις 19 ετών, με ένα Triumph TR2. Ο πατέρας του, ιδιοκτήτης γκαράζ, τον ενθάρρυνε να μεταβεί στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό κόσμο του Βρετανικού Πρωταθλήματος Formula 3 με μονοθέσια που είχαν κινητήρες 500 κ. εκ. Ξεκίνησε με μια Staride-JAP, για να προτιμήσει στη συνέχεια μια -πιο συνηθισμένη- Cooper-Norton, την οποία οδηγούσε πριν από αυτόν ο Stuart Lewis-Evans.
O Taylor κατέκτησε τον τίτλο του 1958 με 10 νίκες συνολικά, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Με τον τίτλο, εξασφάλισε στον εαυτό του μια θέση στην ομάδα της Ace Garage-Rotherham για το Πρωτάθλημα Formula 2 του 1959, η οποία έδρευε κοντά στη γενέτειρά του. Οδηγούσε μια Cooper-FPF T51 και ξεκίνησε μέτρια τη σεζόν για να βελτιωθεί στη συνέχεια και να κατακτήσει την πρώτη του νίκη στον αγώνα BRSCC στο Ruforth, στα τέλη Σεπτεμβρίου έπειτα από πολλές εγκαταλείψεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Οι μετοχές του ανέβηκαν όταν στην αυλαία της σεζόν, τερμάτισε 9ος (και 4ος στην κλάση του), στο μικτό αγώνα F1/F2 στο Silver City Trophy στο Snetterton.
Το 1960 έγινε εργοστασιακός οδηγός της Lotus στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula Junior, αλλά όντας αναγκασμένος να πληρώνει τα έξοδα του μονοθεσίου του. Από εκεί και έπειτα η καριέρα του πήρε την άγουσα, αφού ήταν πλέον team mate του Jim Clark, με τις Lotus 18 (και κινητήρα Cosworth). Ο Taylor ακολουθούσε από κοντά τον Clark στα «1-2» που επετεύχθησαν στο Oulton Park και το Goodwood, αλλά όταν ο Σκοτσέζος είχε ένα ατύχημα στο Aintree, παρέδωσε τη νίκη στον Taylor, ο οποίος επικράτησε και στον αγώνα L&SCC στο Oulton Park, όντας ο μοναδικός συμμετέχον για τη Lotus. Στο Silverstone νίκησε ο Clark και ο Taylor εγκατέλειψε από κινητήρα, αλλά επανήλθε νικητήριος στο Crystal Palace, το ίδιο σαββατοκύριακο που ο Σκοτσέζος έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1 στο Zandvoort για να παραμείνει μόνιμο μέλος της ομάδας F1 της Lotus. O Taylor νίκησε στον υποστηρικτικό αγώνα Junior του Βρετανικού GP, ενώ στο Brands Hatch, παρά το ότι εκκίνησε από την pole, εγκατέλειψε στον 3ο γύρο, χαρίζοντας τη νίκη στον Clark, τον οποίο ήταν προφανές ότι μπορούσε να ανταγωνιστεί στα ίσα σε αυτή την κατηγορία. Ο Taylor κατάφερε να νικήσει τον Clark στον αγώνα BARC στο Goodwood, όπου σημείωσε τον ταχύτερο γύρο και τη νίκη στον τελικό, αφότου αμφότεροι είχαν νικήσει τα δικά τους σκέλη. Μια εβδομάδα μετά, στο Brands Hatch ο Taylor είδε ξανά την καρό σημαία πρώτος με τον Clark 10 δλ. πίσω του. Στο Lombank Trophy στο Snetterton η πίσω ανάρτηση του Taylor έσπασε στον 4ο γύρο και ο Clark ανέκτησε το χαμένο έδαφος στη βαθμολογία με την επικράτησή του στο Oulton Park. Oι Taylor και Clark ισοβάθμησαν στην κορυφή με 49 βαθμούς, αν και κάποιοι πιστεύουν ότι ο Taylor ήταν ο πραγματικός Πρωταθλητής, καθώς ο Clark, αφότου έκανε το ντεμπούτο του στην F1, δεν είχε πια δικαίωμα να βαθμολογείται, κάτι που προφανώς δεν ίσχυσε στο Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula Junior του 1960…
To 1961, o Clark θα παρέμενε στην ομάδα της Lotus στην F1 ως Νο. 2 του Innes Ireland και ο Taylor θα περνούσε ακόμα μια χρονιά στη Formula Junior. Ωστόσο, ένα τρομακτικό ατύχημα του Ireland στις δοκιμές του GP του Μονακό έδωσε στον Taylor την ευκαιρία του να κάνει το ντεμπούτο του στην F1 στο Zandvoort της Ολλανδίας, όπου δεν τα πήγε ιδιαίτερα καλά και ο Ireland επέστρεψε στη θέση του για το GP Βελγίου, ενώ ο Taylor συμμετείχε σε μερικούς μη πρωταθληματικούς αγώνες, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Στη Formula Junior το 1961, ο Taylor, οδηγώντας τη Lotus 20 και με team mate τον Peter Arundell, ξεκίνησε τη σεζόν με τέσσερις συνεχόμενες νίκες. Με άλλες δυο προς το τέλος της σεζόν, ο Taylor κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο παρά τις πολλές εγκαταλείψεις του.
Στη συνέχεια, έγινε team mate του Clark στην ομάδα F1 της Lotus ενώ ο Σκοτσέζος είχε ήδη εδραιωθεί εκεί και στο Rand GP στο Kyalami της Νότιας Αφρικής τερμάτισε ακριβώς πίσω του. Ωστόσο, στο Natal GP στο Westmead της Αυστραλίας είχε το πρώτο του σοβαρό ατύχημα με μονοθέσιο της Lotus, όταν κατέρρευσε η ανάρτησή του. Στο East London της Νότιας Αφρικής εγκατέλειψε, επιτρέποντας στον Clark να σημειώσει την τρίτη συνεχόμενη νίκη του, ωστόσο ο Taylor κατάφερε να νικήσει τον team mate του στο Cape GP στο Killarney (Κέιπ Τάουν, Νότια Αφρική), κάνοντας ιδανικό ξεκίνημα στη χρονιά του 1962.
Ο Taylor στον αγώνα που σημείωσε το καλύτερο αποτέλεσμα στην πορεία του στην F1: το Ολλανδικό GP του 1962, όπου τερμάτισε 2ος.
Κατά την επιστροφή στην Ευρώπη, στους ανοιξιάτικους αγώνες δεν ήταν τυχερός, αλλά έκανε ιδανικό ξεκίνημα στο Πρωτάθλημα της F1 το 1962, όταν τερμάτισε 2ος πίσω από τον GrahamHill στο Zandvoort, παρά το γεγονός ότι οδηγούσε τη Lotus 24, με το σωληνωτό πλαίσιο, αντί για την 25 με το πρωτοποριακό τότε monocoque, που είχε στη διάθεσή του ο Clark. Aκολούθησε μια εγκατάλειψη στο Μονακό και στο Spa του Βελγίου είχε το δεύτερο σοβαρό ατύχημά του, στη σκληρή μονομαχία με τον Willy Mairesse για τη δεύτερη θέση. Στους δυο αγώνες της Γαλλίας, είχε άλλο ένα ατύχημα στο Reims, ενώ στο Grand Prix στη Rouen συγκρούστηκε με τον Maurice Trintignant, ο οποίος προσπάθησε να αποφύγει τη Lola του John Surtees που λόγω προβλήματος στο κιβώτιο επιβράδυνε ξαφνικά, αιφνιδιάζοντάς τον. Τερμάτισε 8ος στην πατρίδα του, ενώ ο Clark νίκησε, αλλά κατάφερε να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου στο μη πρωταθληματικό αγώνα στο Solitude (Γερμανία), ενώ στο Γερμανικό GP στο Nurburgring ένα πρόβλημα με τον κινητήρα τον έστειλε σε έναν από τους φράκτες της πίστας στις δοκιμές…
Το χειμώνα όμως τα πράγματα βελτιώθηκαν, καθώς στο πρώτο GP του Μεξικού ο Taylor μοιράστηκε τη νικητήρια Lotus 25 με τον Clark στην τελευταία νίκη που κατακτήθηκε στην F1 με δυο οδηγούς να μοιράζονται το ίδιο μονοθέσιο. Στο Kyalami, οι δυο οδηγοί επανέλαβαν το «1-2» της προηγούμενης χρονιάς, ενώ στο Natal GP ο Taylor νίκησε τον αγώνα που αποτελούνταν πλέον από δυο σκέλη και έναν τελικό.
Ίσως χάρις σε αυτές τις επιδόσεις να διατήρησε ο Taylor τη θέση του στη Lotus και για το 1963. Στο Pau της Γαλλίας, τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Clark, αλλά εγκατέλειψε στην Imola, όπου ο Σκοτσέζος επικράτησε και πάλι. Ακολούθησαν δυο παρουσίες στο τρίτο σκαλί του βάθρου, στο Aintree και το International Trophy. Στον εναρκτήριο αγώνα του Πρωταθλήματος όμως, στο Μονακό τερμάτισε μόλις 6ος. Θα ήταν η μοναδική φορά που θα βαθμολογούνταν εκείνη τη σεζόν, στην οποία είχε πολυάριθμες εγκαταλείψεις λόγω μηχανικών προβλημάτων, ενώ παράλληλα ο Clark σάρωνε τις νίκες εξασφαλίζοντας με ευκολία τον τίτλο του 1963. Το μοναδικό θετικό αποτέλεσμα ήταν μια μακρινή 2η θέση στην Karlskoga (Σουηδία).
Έπειτα, στο Μεσογειακό GP στην Εnna (Ιταλία), όπου η ταχύτατη σχεδόν οβάλ χάραξη έκανε το γύρο της λίμνης της Pergusa στη Σικελία, σε ένα ατύχημα στον 35ο γύρο, ο Taylor εκτοξεύθηκε από το μονοθέσιό του, και σύρθηκε για περίπου 50 μέτρα, παρακολουθώντας τη Lotus του να διαλύεται καθώς έφερνε πολλαπλές τούμπες. Ήταν τυχερός που γλίτωσε μονάχα με μερικές μελανιές… Παρά το γεγονός ότι έπειτα από την ανάρρωσή του επέστρεψε για τους αγώνες στο Watkins Glen (HΠΑ) και το East London, είχε χάσει τη θέση του στην ομάδα για το 1964.
Με αυτό τον τρόπο κατέληξε για εκείνη τη χρονιά στην British Racing Partnership (BRP), την οποία είχαν ιδρύσει ο πατέρας και ο πρώην μάνατζερ του Stirling Moss, Alfred Moss και Ken Gregory, αντίστοιχα. H ομάδα του εμπιστεύτηκε την εξέλιξη του πρώτου μονοθεσίου που θα κατασκεύαζε, της BRP 1, που λάμβανε κίνηση από έναν 8κύλινδρο BRM. O Taylor βρισκόταν συνήθως προς τις τελευταίες θέσεις στους αγώνες του Πρωταθλήματος του 1964 και η μοναδική του ανταμοιβή το 1964 ήταν μια 6η θέση στο Watkins Glen με την εξελιγμένη BRP 2.
Αυτό ήταν και το τέλος της κανονικής καριέρας του Taylor στην F1, καθώς επέστρεψε για μονάχα έναν αγώνα, το Βρετανικό GP του 1966 με τη Shannon–Godiva, καταφέρνοντας να φέρει το μονοθέσιο στο grid λόγω της ελλείψεως μονοθεσίων με 3λιτρο κινητήρα. Το μονοθέσιο της Shannon δημιουργήθηκε από τον Hugh Aiden–Jones και τον Paul Emery (συνιδρυτής με τον πατέρα του, George, της Emeryson), ο οποίος είχε πάρει έναν από τους πρώτους κινητήρες που κατασκεύασε η Coventry Climax για την F1 το 1953 (τον 2,5 λίτρων FPE, o οποίος ήταν πιο γνωστός με το όνομα Godiva και δεν είχε αγωνιστεί ποτέ), τον έκανε 3λιτρο, μετατρέποντάς τον για να δέχεται κανονική βενζίνη (αντί για καύσιμα αεροσκαφών), με ψεκασμό της Tecalemit. Η Shannon κατέχει ένα περίεργο ρεκόρ στην F1. Εξαιρουμένων των ομάδων που δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν έως το grid εκκίνησης ενός αγώνα, η Shannon είναι η ομάδα με τη μικρότερη πορεία στην F1, καθώς στον πρώτο κιόλας γύρο του Βρετανικού GP του 1966, το ντεπόζιτο της βενζίνης της SH1 άνοιξε στα δυο, προκαλώντας τερματική βλάβη στον κινητήρα.
Ο Taylor, μαζί με την αδερφή του, Anita, είχαν δημιουργήσει την Aurora Gear Racing, χρησιμοποιώντας δυο ΒΜC Mini Cooper S για να αγωνίζονται τα δυο αδέρφια σε αγώνες τουρισμού. Παράλληλα, η ομάδα συμμετείχε με τον Taylor στα Πρωταθλήματα Formula 2 του 1965 και του 1966, πριν αυτός μεταβεί στην Broadspeed, την ομάδα τουρισμού του Ralph Broad για το 1967. Αγωνιζόταν τακτικά σε αγώνες σπορ αυτοκινήτων και νίκησε στο Oulton Park το 1969 με μια Lola T70. Eκείνη τη χρονιά ξεκίνησε να συμμετέχει και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα F5000, όπου έχασε τον τίτλο από τον Peter Gethin στον τελευταίο αγώνα, στο Brands Hatch, όταν οι δυο τους συγκρούστηκαν καθώς έδιναν γύρο σε έναν αργότερο συνδυασμό. Συνέχισε να πρωταγωνιστεί στην F5000 μέχρι το 1972, όταν αποφάσισε να κρεμάσει τα γάντια και το κράνος του και να αποχωρήσει από την ενεργό δράση στην ηλικία των 36 ετών.
Στον Taylor, o οποίος πάντοτε αγωνιζόταν με κίτρινο κράνος και φόρμα, θεωρείται ότι είναι ο εμπνευστής της κίτρινης ρίγας στο μέσο των μονοθεσίων της Lotus της δεκαετίας του ’60, αφότου οι διοργανωτές των 500 μιλίων της Ινδιανάπολης είχαν ενστάσεις εναντίον τον καταπράσινων μονοθεσίων της ομάδας κατά την πρώτη άφιξή της στον αγώνα αυτό, το 1963.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
