Με το χέρι στην καρδιά: 10 ακόμη αγαπημένα αυτοκίνητα των ελληνικών αγώνων

Σημείωμα, αφιερωμένο στον «ΕΛ-ΕΜ».

Porsche Carrera RS

Με τον «Λεωνίδα» ως Zenith (φωτ.) τη γνωρίσαμε σε Ράλλυ με τον Τάκη Πιρπιρή. Τη βελτιωμένη, τη METAXAS, την πρωτοείδαμε στο Τατόι, όπου και ακούστηκε «μπαμ» στην ευθεία όταν έσπασε ο κινητήρας. Την απολαύσαμε στα ράλλυ σε μαύρο χρώμα, όπου στα χέρια του «Λεωνίδα» κέρδισε αγώνες και τον τίτλο το 1975 με τον Γιάννη Λέκκα. Τον επόμενο χρόνο με τον Κώστα Φερτάκη δεν έλειψαν τα προβλήματα. Δυνατή αλλά και δύστροπη, με την υποστροφή να χαρακτηρίζει το στήσιμό της, αποδείχθηκε ότι της ταίριαζε περισσότερο η άσφαλτος. Αντίστοιχα αυτοκίνητα οδήγησαν ο «Αστερίξ» και ο Μάριος Σταφυλοπάτης στην πίστα και οι Ανδρέας Καροτσιέρης, Νίκος Τσάδαρης σε ράλλυ. Η μαύρη, η RSR του «Λεωνίδα», φόρεσε ιδιωτική περιβολή από τον Χρήστο Σμυρνιό, και ένα διάστημα ανήκε στον Κώστα Αποστόλου.

Διαβάστε ακόμη: Με το χέρι στην καρδιά: 10 αγαπημένα αυτοκίνητα των ελληνικών ράλλυ

Nissan Violet

Datsun-θεριό ή πολιτισμένο Nissan. Οι θεατές τότε, από το 1976 μέχρι το ’78, λάτρεψαν το «710» στα χέρια των Σέλστρομ, «Σιρόκο», Μέτα και Γιώργου Μοσχού. Αγαπημένο τού «8άκις», το 4θυρο. Το Violet A 10! Η επιλογή μας (φωτ.) Το οδήγησε αέρα ο Σάλονεν, με στυλ ο Σέλστρομ, σβέλτα ο Γκάλο, το χαιρόταν η Γιωργάρα. Με Αλέξη και Γιάννη Κωνσταντακάτο δίπλα του, αλλά και Σώτο Κόκκινη ευκαιριακά. Εξαιρετικοί οδηγοί και οι τρεις τους, διδάχτηκαν από τον μαέστρο πατήματα με λίγο τιμόνι, και αυτό το σπάνιο μία επάνω. Σεμινάριο για τον χαμηλών τόνων Γιάννη, όταν το 1980 ο Γιώργος το απογείωσε μετά την τούμπα στο Θεόκτιστο, καλύπτοντας τους «Λεωνίδα»-Αρκέντη, με τρόπο μαγικό. Οδηγώντας, ήταν ένα Escort με υποδεέστερο κινητήρα σε σχέση με τα γκρουπ 4. Ένα τέλεια ζυγισμένο σύνολο και πραγματική αγωνιστική ανάρτηση στην έκδοση γκρουπ 2 με τον 8βάλβιδο κινητήρα. Όπως το όπλο που είχαν στο Ράλλυ Ακρόπολις του 1982 το ζεύγος Μέτα. Το αυτοκίνητο σήμερα στο γκαράζ, Μπάσδελης!

Τoyota Celica RA40

Η εξ Άστερχαγκ της Κασιδόπουλος. Ήρθε για τον «Ιαβέρη» σε έκδοση για Πρωτάθλημα σε Κολέγιο. Εξελίχθηκε με στήριξη ΤΤΕ, και ο Τάσος με τον Φερτάκη πετούσαν χαμηλά, αξιοποιώντας το μέγεθος ενός καθαρόαιμου γκρουπ IV. Κρίμα που δεν ξεκίνησαν το Χαλκιδικής το 1981, όταν έσπασε ο 16βάλβιδος κινητήρας. Θα ήταν αλλιώς η μάχη Βουνταφιέρι vs Γιώργος Μοσχούς, αφού στους δύο χωράει τρίτος. Μετά τον «Ιαβέρη» την οδήγησε ο Ανδρέας Παπατριανταφύλλου, και ευκαιριακά σε έναν αγώνα ο Γκάλο. Το αυτοκίνητο εγκαταλείφθηκε, κακοποιήθηκε, και το αγόρασε ο Κώστας Πίτσος, ένας ευγενής του χώρου, λάτρης της λεπτομέρειας. Το restoration, σε συνεργασία με τους Λεωνίδα και Λάμπρο Κύρκο, το κατατάσσει ανάμεσα στα καλύτερα Ιστορικά για Ράλλυ στην Ευρώπη. Ως συμπεριφορά με μικτά στοιχεία Escort και Violet, αλλά με το δικό του χαρακτήρα. Σήμερα, με μακρύ διαφορικό και δυνατό κινητήρα που λειτουργεί σε υψηλές στροφές, λάμπει στα χέρια του δημιουργού που το οδηγεί (φωτ.), όπως το έφτιαξε. Με πάθος και συναίσθημα.

Audi Quattro

Α1 ή Α2; Quattro! Το «σχολικό» του κ. Γιάννη. Έμαθε γρήγορα ο «Τζίγγερ» και, έχοντας δίπλα του τον Κώστα Στεφανή στο ΗΒ-Α2, σημείωσαν εξαιρετικούς χρόνους και στην άσφαλτο. Το Α1 (η φωτ. από το Ράλλυ Βοιωτίας με Τζίγγερ), έλαμψε και στα χέρια του «Ιαβέρη» στα χρώματα της SpyBall και της Camel. Συνοδηγοί του ο «ΕΛ-ΕΜ» και ο φίλος του κ. Σάκης Καρανικολός.

Δεν ξεχνάς τον ήχο του και το μεγάλο του μέγεθος προσαρμοσμένο στο περιβάλλον. Παιχνίδι στο χέρι «Τζίγγερ» και «Ιαβέρη», που έκρυβαν το μέγεθός του και προσέφεραν θέαμα με διαφορετικό τρόπο. Ο «Ιαβέρης» έλαμψε με Escort και ο «Τζίγγερ» με Lancia, αλλά με το Audi κατέθεσαν και ποιότητα για να το δαμάσουν. Ειδικά το Α1 έγινε το παιχνίδι του Τάσου που χαιρόταν τη στιγμή και δεν το έκρυβε.

Lancia 037

Του Μέλα, η δεύτερη, η κόκκινη, η Momo. Έλαμπε ο Γιάννης Χάλαρης δίπλα στον οδηγό της. Ωραίοι άνθρωποι το πλήρωμα, που ζούσε τη στιγμή με το καλύτερο αυτοκίνητο όλων των εποχών με την κίνηση πίσω. Στη μέση, για να είμαστε ακριβείς, και το πακέτο ήθελε τρόπο ώστε από το «συμμετέχω» να εξελιχθεί στο «κερδίζω». Κινητήρας με χαρακτηριστικό ήχο και δύναμη από τις λίγες στροφές, και ό,τι δεν κατάφερε ο Μέλας στο χώμα, το διεκδίκησε ο Νίκος Αγγλούπας στην άσφαλτο (φωτ.), προσαρμόζοντας άμεσα την οδήγησή του στα χαρακτηριστικά της. Οι κύριοι, Γιώργος και Νίκος, η αντίθεση με ό,τι ζούμε σήμερα, αλλά δεν είναι της στιγμής. Με κοινό παρονομαστή τον Γιώργο Καρανικόλα του Car Center, δοκιμάσαμε τη Lucifer-Army Navy στην Καμάριζα, ενώ συμμετείχαμε με τη Μομο και τον Ευθύμη Σάσαλο στο Παλάδιο, το 1985. Περιπτώσεις που χάνεις τον ύπνο σου την προηγούμενη ημέρα, αλλά και την επόμενη. Όνειρο!

Renault 5 Turbo

Το καλό. To καταρχήν κίτρινο με τα σήματα της Blaupunkt με «Λεωνίδα»-Τώνια Παυλή, Κοκκίνη τότε, το 1983 (φωτ.). Δίχρωμο ως Ντένιμ το’86 στα χέρια του «Ιαβέρη», που εδώ είχε πάντα τον «ΕΛ-ΕΜ» δίπλα του. Δύστροπη μηχανή. Δυνατός κινητήρας μικρού κυλινδρισμού, το πολύ βάρος περίπου πίσω, και ήθελε τρόπο. Υπομονή και ευφυΐα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον «Λεωνίδα», αλλά και ταχύτητα ό,τι χαρακτήριζε τον «Ιαβέρη», με δεδομένο το πάθος του, την απόλυτη προσήλωση στο στόχο, που ξεπερνούσε ιδιαιτερότητες και έκανε τη διαφορά. Ως συμμετοχή της MAVA, η τεχνική υποστήριξη είχε τη σφραγίδα του Porsche specialist Χρήστου Σμυρνιού και των εξαιρετικών συνεργατών του. Θυμόμαστε το ρεσιτάλ του «Λεωνίδα» στο μικτό Μαύρο Ρόδο και του «Ιαβέρη» σε ασφάλτινο Αχαιός. Στο «τραγούδι», αντίστοιχα, Τώνια και Λώρης. Ό,τι καλύτερο.

Fiat 131 Abarth

Το καθαρόαιμο. Το group IV των Παύλου Μοσχούτη-«Silef», που διακρίθηκε στα χέρια τους το 1982. Αυτοκίνητο που στη συνέχεια άστραψε και βρόντηξε στα χέρια του «Ιαβέρη». Στα χρώματα της Castrol και της Valvoline, το 1984 και το 1985. Το βαρύ δεξί μπάκετ με ψευδώνυμο: «ΕΛ-ΕΜ». Συνδυασμός-φωτιά σε άσφαλτο, αλλά και σε χώμα. Ρεσιτάλ οδήγησης σε λασπωμένο Γύρο Πελοποννήσου το 1985, και το Abarth έδειξε το δρόμο σε Quattro και 240 RS με Γιώργο Μοσχού, ακολουθώντας πατήματα επαγγελματία, επιπέδου Μάρκου Άλεν. Το φορούσε το «131» ο Τάσος, και κέρδιζε ισχυρότερους συνδυασμούς, με το στυλ Ντάριο Τσεράτο, οπότε η ουσία ξεπερνούσε το σταριλίκι που αντιπαθούσαν. Δύσχρηστο αλλά αποτελεσματικό κιβώτιο, με επιλογέα που ήθελε γυμνασμένο χέρι, κινητήρας με ροπή από χαμηλά, το καλό αξιόπιστο διαφορικό, και τίποτα δεν τους σταματούσε. Ο οδηγός του, που σκεπτόταν όταν οι άλλοι φλυαρούσαν, ήξερε τον τρόπο και αξιοποιούσε υποδειγματικά τα χαρακτηριστικά του, αποφεύγοντας τις υπερβολές. Σε πρώτο πρόσωπο, κακός μπελάς. Κακά τα ψέματα, και με απόδειξη.

Opel Ascona 400

Γιατί Ascona, και όχι Manta; Το γνήσιο, το αρχικό έκανε τη διαφορά. Αντικειμενικά καλύτερο αυτοκίνητο από το δικό μας, το 240 RS σε έκδοση 1983, πετούσε στην άσφαλτο με τον Γιώργο Καϊτατζή, αλλά το χαρήκαμε στο μικτό με Κώστα Χαμπή και Γάκη Καλεμτζάκη, καθώς και Βασίλη Τσομπανόπουλο, που διακρίθηκαν και στο Χαλκιδικής. Αγία τριάδα οι οδηγοί, καρέ του Άσου με Γιάννη Ψηφίδη ο Ντ’Αρτανιάν.

Επιλογή μας η Motul 400 (φωτ.) σε λευκό-πράσινο του κ. Κώστα. Μαζί του ο Δημήτρης Γάγιας και ο Χρήστος Νάνος. Καλύτερη χρονιά το 1986 με νίκη-τίτλο στο Δ.Ε.Θ. Πληθωρικό, χορτάτο αυτοκίνητο. Ωραίες διαστάσεις, και φαινόταν παιχνίδι στα χέρια του Γάκη, πολυεργαλείο σε αυτά του Κώστα, που το αξιοποιούσε οδηγώντας όπως επιχειρεί. Ως ευφυής μαέστρος παντός καιρού. Εδώ η αρχοντιά του οδηγού συνδυάστηκε με το μέγεθος του αυτοκινήτου, και το αποτέλεσμα το χαρακτήριζε η ήρεμη δύναμη που έκανε τη διαφορά.

Ford Sierra RS Cosworth

Το Valvoline του Λεωνίδα Κύρκου. Το γκρουπ Α, με το δίπορτο αμάξωμα και τη μεγάλη φτερούγα. Ήρθε σε έκδοση παραγωγής τότε το 1987 και ήταν εντυπωσιακό, με ατού τον 2λιτρο Cosworth. Εκπληκτικοί οι Κυρκαίοι στο Άλφα Σερβις το έλυσαν, το ενίσχυσαν, τοποθέτησαν τα εξελιγμένα μηχανικά μέρη και ο «Λέας» μονοπώλησε την άσφαλτο μία τριετία, ψηφίζοντας πολύ νωρίς την εξέλιξη. Μπροστά στις επιλογές τους, άφησαν τον ανταγωνισμό να ακολουθεί. Το έκαναν με τη Manta και αργότερα με το RS 4×4, και κάπου εδώ σφραγίζεις και το μέγεθός τους, ως άνθρωποι του Motorsport, όντας δημιουργικοί με άποψη και εκτός μπάκετ. Αυτοκίνητο που λάτρευε την καλή άσφαλτο, χωρίς να υστερεί στα γλιστερά, βούτυρο στο ψωμί του πολυπρωταθλητή μετρ στο στήσιμο και στην επιλογή των ελαστικών. Πολλή δύναμη, τέλειες σχέσεις και εξαιρετικά φρένα, αλλά σε τρόμαζε και σταθμευμένο, ενώ αδυνατούσες να το οδηγήσεις στην έκδοση RS 500. Εκδοχή για ελάχιστους. Βασικός συνοδηγός τότε ο αείμνηστος Κώστας Φερτάκης. Σε χωμάτινη εκδοχή το μπλε των Γάκη Καλεμτζάκη-Ακύλα Μαυρίδη, όπως και το FINA του Ντρογκμάνς, που μας δίδαξε και μας προσγείωσε, στη Χαλκιδική το 1989.

Toyota Corolla WRC

Συμπλήρωσαν τριετία στα ελληνικά βουνά. Επιλογή-χρυσάφι από την ΤΕ η συμμετοχή των Ζήβα-Φάκαλη το 1998, που σφράγισε το μεγαλείο του Toyota cup με τα Starlet. Υπέροχος ο ΑΖ από τον πρώτο αγώνα στη Θεσσαλονίκη, αντιμετώπισε με χαμόγελο τις ατυχίες, ενώ διαχειρίστηκε με αρχοντιά και την επόμενη ημέρα. Στη συνέχεια, η ισχύς εν τη ενώσει με Αρμόδιο Βωβό, Toyota Ελλάς, Grifone και Telestet. Συνοδηγός ο Γιάννης Αλβανός, που τραυματίστηκε στην Πορτογαλία. Δίπλα στον Άρη, αμέσως ο «ΕΛ-ΕΜ», που όμως δεν πήγε ΡΑ, αφήνοντας χώρο στον Σπύρο Κολτσίδα. Οι υπερβολές του πληθωρικού Αρμόδιου στοίχισαν, και χάθηκε 1/2 τίτλους, ενώ δεν έλειψαν και οι αστοχίες, με την ομάδα του Ταμπατόν να καθυστερεί να εναρμονιστεί με το μέγεθος του οδηγού, που ενίοτε ξεπερνούσε τη μηχανή. Αυτοκίνητο που δε φτιάχτηκε ώστε να προσφέρει θέαμα επιπέδου «Σούμπι», στα χρυσά χέρια του Αρμόδιου προσκαλούσε τον θεατή και η συμμετοχή τον αποζημίωνε και σε διεθνές επίπεδο. Θεωρητικά ήταν μειονέκτημα το κοντό μεταξόνιο. Στα χέρια του πολιτικού μηχανικού-πρωταθλητή εξελίχθηκε σε ατού, σε κάθε τύπου δρόμο, με το κοντρόλ του, την τέχνη του για Όσκαρ, να το τελειώνει ξεκολλημένο, να κερδίζει το χάντικαπ της απόστασης ανάμεσα στους άξονες. Προσθέστε το ταμπεραμέντο του, όντας τύπος ΟΖ – «Όποιος Ζήσει»- και αντιλαμβάνεστε γιατί είναι μακράν ο καλύτερος από το 1995 και μετά. Από τις περιπτώσεις που ο καλλιτέχνης, γεννημένος για «Σούμπι», ξεπερνούσε τη μηχανή του.

Φωτογραφίες: Αρχείο 4Τ