Συνέντευξη: Γιάννης Μαργαρώνης

Ο Γιάννης Μαργαρώνης ξετυλίγει τα σχεδόν 40 χρόνια εμπειρίας του στα μπάκετ των πολλών αγωνιστικών αυτοκινήτων του και θυμάται μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές του αλλά και τις πάρα πολλές διακρίσεις του.

Είστε πλέον βετεράνος του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πείτε μας, είναι εφικτό να χωρέσουν όλες οι εμπειρίες σας σε μερικές γραμμές;

Λίγο δύσκολο αλλά θα το προσπαθήσω. Το 1970 ξεκίνησαν οι συμμετοχές μου σε Δεξιοτεχνίες αυτοκινήτου, το 1971 έτρεξα στα πρώτα μου Ράλλυ. Τα χρόνια εκείνα ήταν και δύσκολα και εύκολα για το άθλημα. Δύσκολα γιατί έπρεπε να βάλεις ένα σχεδόν πολιτικό αυτοκίνητο και να το «σπάσεις» στις πολύ δύσκολες ειδικές. Εύκολα γιατί τότε οι προδιαγραφές ασφαλείας ήταν πιο «χαλαρές» σε σύγκριση με  σήμερα. Έτσι ήταν αρκετά πιο εύκολο για τον καθένα να έχει ένα αυτοκίνητο και να συμμετάσχει στους τότε αγώνες.

Θυμάστε κάποια από τα αυτοκίνητα που έχετε τρέξει σε αγώνες;

Έχω τρέξει με αρκετά αυτοκίνητα στους ελληνικούς αγώνες όπως για παράδειγμα Autobianchi 45hp, Fiat 127 45hp, Fiat 128 65hp. Το 1980 έτρεχα με ένα Mini όπου έκανα καλούς χρόνους σε αγώνες που μου άρεσαν πάρα πολύ γιατί ήταν και άσφαλτος και χώμα, όπως τα Ράlλυ Ακρόπολις που ακολούθησαν αμέσως μετά. Θυμάμαι σίγουρα το Suzuki που κέρδισα δύο φορές το Ράλλυ Ακρόπολις στην κατηγορία του και δύο Ράλλυ Χαλκιδικής. Μετά ήρθε το Hyundai όπου κέρδισα στο Ακρόπολις την Ομάδα Ν έως 1600 το 1992 και το 1993 το Κύπελλο Ελλάδος στην ίδια κατηγορία. Τερμάτισα την καριέρα μου το 2006 συμμετέχοντας στο Ράλλυ Ακρόπολις και τότε έδωσα τόπο στα νιάτα.

Πόσα χρόνια είστε στο τιμόνι αγωνιστικών αυτοκινήτων;

Θα μπορούσε να πει κανείς πως θα έπρεπε να έχω πάρει σύνταξη, αφού ο μέσος όρος για να βγεις στην σύνταξη είναι τα 35 χρόνια και εγώ έχω 36 χρόνια δράσης. Μετά σταμάτησα. Μετά από 22 εκκινήσεις σε Ράλλυ Ακρόπολις με 12 τερματισμούς μέσα στην πρώτη τριάδα της κατηγορίας, έπρεπε να σταματήσω.

Αποσυρθήκατε περνώντας την σκυτάλη στον γιό σας Αντρέα;

Σίγουρα. Ο Αντρέας με περίμενε πως και πώς να σταματήσω ώστε να κάτσει αυτός στο bucket. Βέβαια από το 2006 μέχρι σήμερα μπορώ να πω με ασφάλεια πως η επιλογή μου με δικαίωσε καθώς ο Αντρέας έχει μια ανοδική πορεία με την μεγαλύτερη επιτυχία του να είναι η νίκη στο περσινό Κύπελλο Ασφάλτου Ραλλύ.

Δηλαδή θα προτείνατε εσείς σε έναν πατέρα να ενθαρρύνει το γιο του να συμμετέχει στους ελληνικούς αγώνες;

Φυσικά! Άλλωστε το έχω κάνει ήδη με τον γιό μου Ανδρέα. Δυστυχώς δεν τον έχω στηρίξει όσο θα ήθελα. Ότι έχει καταφέρει το έχει καταφέρει μόνος του 99,9% και αυτό πιστεύω πως πρέπει να είναι το μοτίβο για τους νέους. Πέρα από τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υπάρχουν στους αγώνες πρέπει να υπάρχει και εξέλιξη. Η τεχνολογία αναπτύσσεται και ο οδηγός πρέπει να προσαρμόζεται με τα καινούργια δεδομένα. Ο Αντρέας έχει μπορούμε να πούμε ένα ολοκληρωμένο πακέτο αφού και οδηγεί και επισκευάζει αλλά και βελτιώνει σε όλους τους τομείς το αυτοκίνητό του.  

Ποια η διαφορά των τότε αγώνων με τους σημερινούς;

Οι τότε αγώνες ήταν σαφώς καλύτεροι. Οι σημερινοί είναι εντελώς μονότονοι. Άποψη μου είναι πως οι αγώνες θα έπρεπε να είναι μικτοί. Με άσφαλτο και χώμα. Έτσι δείχνει το αμάξι τις δυνατότητες και τις αντοχές και την ικανότητά του ο οδηγός.  

Βλέπετε διαφορά ανάμεσα στις σχέσεις των πληρωμάτων του τότε και του τώρα;

Πιστεύω πως δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό. Δεν γίνεται και διαφορετικά άλλωστε. Η σχέση πρέπει να είναι γερή μεταξύ του πληρώματος. Ιδανικό μάλιστα για έναν οδηγό να μην αλλάζει συνέχεια τον συνοδηγό του. Εγώ για παράδειγμα ανάμεσα στους αρκετούς συνοδηγούς μου όλα αυτά τα χρόνια έκανα τους περισσότερους αγώνες μου με τον Κώστα Μικέ, ο οποίος ήταν άνθρωπος 100% εμπιστοσύνης και κατά την ταπεινή μου άποψη, ίσως είναι και μέσα στους τρεις καλύτερους στην Ελλάδα.

Η σχέση με τον «τότε αντίπαλο», ήταν εχθρική; Κάτι που, δυστυχώς, βλέπουμε σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις;

Φυσικά και όχι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στη ράμπα του τερματισμού να χειροκροτούμε ο ένας τον άλλον, αφού για να τερματίσεις σε έναν μεγάλο αγώνα ήταν κατόρθωμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να «πιάσεις» άλλο αμάξι μέσα στην ειδική και να μην κάνει στην άκρη. Έχω πολλές παρόμοιες εμπειρίες.

Ποιος αγώνας έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη σας;

Σίγουρα όλα τα Ράλλυ Ακρόπολις δεν μπορούν να φύγουν από το μυαλό μου. Μεγάλοι και δύσκολοι αγώνες με την ευχαρίστηση της οδήγησης, ωστόσο, να είναι τεράστια. Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω τα Ράλλυ Κύπρου που είχα λάβει μέρος όπου ήταν αντίστοιχα δύσκολα με τον «δικό μας» αγώνα.

Από την περιοχή μας έχετε κάποια έντονη ανάμνηση σε αγωνιστικό επίπεδο;

Σίγουρα δεν μπορείς να ξεχάσεις τις «Αναβάσεις Πιτίτσας» και τα «Αχαιός» που μάλιστα μου έχουν δώσει και αρκετά από τα κύπελλά μου. Πολύ όμορφος ήταν και ο αγώνας μέσα στην έκταση του Αυτοκινητοδρόμιου Πάτρας το 1997 αν θυμάμαι καλά, με ένα ιδιαίτερο σπριντάκι.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην πούμε και δύο λέξεις με τον συνεχιστή της δυναστείας, τον γιό του κ. Γιάννη Μαργαρώνη, Αντρέα.

Αντρέα, πες μας πόσο σε επηρέασε η ενασχόληση του πατέρα σου Γιάννη με τους αγώνες αυτοκινήτου;

Γενικά από μικρό παιδί ζώντας μαζί με τον πατέρα μου, μπήκα γενικά στο κλίμα του αυτοκίνητου, αφού και η επαγγελματική ενασχόληση της οικογένειας ήταν σχετική με το αυτοκίνητο. Έτσι δεν άργησε να μπει μέσα το μικρόβιο των αγώνων με αποτέλεσμα να ακολουθώ και εγώ τον πατέρα μου, έστω και σαν υποστήριξη.

Υπάρχει επαφή του τότε με το τώρα;

Καμία. Ευτυχώς πρόλαβα πολύ μεγάλους Αγώνες όπως το Ακρόπολις, το Χαλκιδικής, και το Κύπρου, που μου έδωσαν μια πολύ σωστή και όμορφη φιλοσοφία. Οι σημερινοί αγώνες έχουν προσαρμοστεί με την γενική κατάσταση του σήμερα. Και λογικό είναι. Άλλα τα οικονομικά δεδομένα πριν 30 χρόνια και άλλα σήμερα. Το στήσιμο του αγώνα, τα αγωνιστικά, τα μέτρα ασφαλείας δεν έχουν καμία σχέση. Άλλα για καλό και άλλα για κακό.

Η σχέση με τους συναθλητές σου πως είναι σήμερα;

Αυτό έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Είναι θέμα προσωπικών επιλογών. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να είμαι ξεκάθαρος και να έχω τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με όλους τους συναθλητές μου. Δεν με ενδιαφέρει το διοικητικό κομμάτι καθόλου και η κακή «αντιπολίτευση» που μπορεί να κάνει ο καθένας πλέον μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα, που πλέον είναι πολύ εύκολο.

Ποια είναι η δική σου πορεία στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού;

Εγώ ξεκίνησα το 2009 ουσιαστικά να ασχολούμαι από την θέση του οδηγού με τους αγώνες. Μικρά βήματα και σταθερά για αρχή αφού μου αρέσει και το μηχανολογικό κομμάτι με το οποίο ασχολούμαι πολύ έντονα. Καλώς ή κακώς την ζυγαριά την έχω στα 50% και στα δύο μέρη και έτσι σταδιακά και με τις συμβουλές και καθοδηγήσεις του πατέρα μου, προσπαθώ να βελτιώνομαι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος αγώνα;

Το 2009 ξεκίνησα με διάφορους αγώνες όπως αναβάσεις και Ραλλύ. Με μια μικρή παύση το 2011 και το 2012 όπου είχα ένα θέμα υγείας σοβαρό, κάτι που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι, όπου ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι για 6 μήνες, συνέχισα ακόμα πιο δυνατός και με πείσμα να κάνω αγώνες. Τα Ραλλύ ίσως έχουν ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα.

Τι θέλεις να θυμάσαι από τους αγώνες;

Αγώνας για μένα είναι το σύνολο. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος το θέμα είναι να περνάμε καλά και να το ευχαριστιόμαστε. Και τις καλές στιγμές και τις κακές. Και στα βάθρα και στις εγκαταλείψεις. Καλά να είμαστε εγώ και ο συνοδηγός μου, Μιχάλης Αφαλωνιάτης, να μπορούμε να τρέχουμε. 

Κείμενο-φωτογραφίες: automotopatras.gr