Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια ιστορίας και με αυτή την αφορμή, παρουσιάζουμε τους Πρωταθλητές Κατασκευαστών αυτών των ετών – Το αφιέρωμά μας ξεκινάει από τη δεκαετία του 1970.
Οι αγώνες ράλλυ αποτελούν μια ιστορική μορφή μηχανοκίνητου αθλητισμού, που εμφανίστηκε στις αρχές και αύξησε κατακόρυφα τη δυναμική της, μετά από τα μισά του 21ου αιώνα.
Μπορεί ο αρχαιότερος διεθνής θεσμός να είναι το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 1953, όμως στο επίκεντρο της προσοχής από το 1973, όταν και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, βρίσκεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ.
Πρακτικά, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, που σήμερα αναφέρεται παντού με τα αρχικά WRC, υπήρξε η συνέχεια του Διεθνούς Πρωταθλήματος Ράλλυ για Κατασκευαστές (IRCM), που έκανε πρεμιέρα το 1970.
Το IRCM αποτελούνταν αρχικά από 8 αγώνες, που το 1972 είχαν αυξηθεί σε 10 και διέθεταν γεωγραφική διασπορά (Ευρώπη, Αφρική) που δικαιολογούσε τον όρο “διεθνές”.
Από την αρχή της δεκαετίας του ’70, μια ακόμη σημαντική αλλαγή αφορούσε στα αυτοκίνητα. Μέχρι τότε τα Ford Cortina, Saab ή Mini, δε διέθεταν πολύ μεγάλες αλλαγές σε σύγκριση με τις επιβατικές εκδόσεις, ενώ σε αντίστοιχο μήκος κύματος βρίσκονταν και οι κυρίαρχες Porsche.
Εν συνεχεία όμως, εμφανίστηκαν τα αυτοκίνητα του Group 4, που αρχικά χαρακτηρίζονταν ως “sportscars”, ήταν δικίνητα, έπρεπε να διαθέτουν δύο θέσεις και για τη συμμετοχή στα ράλλυ του 1973, έπρεπε να παραχθούν σε 500 αντίτυπα παραγωγής.
Δεκαετία 1970: Η αρχή των πάντων για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ
Η αρχή της ιστορίας του WRC βρήκε σε θέση ισχύος την Renault. Έχοντας πετύχει νίκες σε σημαντικούς αγώνες, μεταξύ των οποίων και το Ράλλυ Ακρόπολις (1970 με τους Jean Luc Therier-Marcel Callewaert και 1972 με τους Ove Andersson-Arne Hertz), οι αγωνιστικές Alpine A110 αναδείχθηκαν σε κορυφαία αυτοκίνητα του 1973.
Καταφέρνοντας να επικρατήσουν σε διαφορετικούς μεταξύ τους αγώνες, όπως τα Ράλλυ Μόντε Κάρλο, Ακρόπολις ή Μαρόκου, τα πισωκίνητα γαλλικά κουπέ που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το κοινό, χάρισαν στη Renault 6 νίκες στους 13 αγώνες της πρώτης σεζόν (Therier 3, Jean Claude Andruet-Bernard Darniche-Jean Pierre Nicolas 1).
Ενδεικτικό της κυριαρχίας των Alpine επί γαλλικού εδάφους, είναι το γεγονός ότι πέτυχαν το 1-2-3 τόσο στο Μόντε, αγώνα όπου παραδοσιακά ξεκινά η σεζόν, όσο και στον Γύρο της Κορσικής, με τον οποίο ολοκληρώθηκε το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ.
Στην πρώτη περίπτωση, νικητές αναδείχθηκαν οι Jean Claude Andruet-Biche, ακολουθούμενοι από τους Ove Andersson-Jean Todt και Jean Pierre Nicolas- Michel Vial.
Στην Κορσική επικράτησαν οι Nicolas-Vial, ηγούμενοι ενός απόλυτα γαλλικού 1-2-3, εμπρός από τους Jean Francois Piot-Jean de Alexandris και Jean Luc Therier-Marcel Callewaert.
H δεύτερη σεζόν στην ιστορία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ, το 1974, χαρακτηρίστηκε από την πετρελαϊκή κρίση που επέφερε μείωση των αγώνων σε 8.
Αν τα Renault Alpine A110 αγαπήθηκαν, το επόμενο σημαντικό sportscar που έλαμψε κατά τη δεκαετία του ’70, έμελλε να λατρευτεί όσο λίγα. O λόγος για την Lancia Stratos, η οποία είχε ως βάση έναν κινητήρα της Ferrari Dino και την 1η Οκτωβρίου 1974, στο Ράλλυ Σαν Ρέμο, διαδέχθηκε την Fulvia.
Με 3 νίκες σε Σαν Ρέμο, Καναδά και Κορσική, τις δύο πρώτες δια χειρών Sandro Munari-Mario Mannucci, ενώ στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στον γαλλικό αγώνα ανέβηκαν οι Jean Claude Andruet-Biche, ο τίτλος Κατασκευαστών πέρασε για πρώτη φορά στη Lancia, η οποία υπερσκέλισε την “αδελφή” Fiat.
Αυτή ήταν η αρχή μιας περιόδου σχεδόν 20 ετών, που κατέστησε τη Lancia σε κορυφαία δύναμη των ράλλυ, μέχρι και σήμερα.
Με την έναρξη της σεζόν για το 1975, που περιλάμβανε 10 αγώνες, ήταν σαφές πως η Lancia, η οποία στο μεταξύ είχε εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του Σουηδού Bjorn Waldegatd, διέθετε το καλύτερο πακέτο της εποχής.
Με 4 νίκες (Μόντε, Σουηδία, Σαν Ρέμο, Κορσική), εκ των οποίων οι Waldegard-Thorszelius επικράτησαν δις (Σουηδία, Σαν Ρέμο), ενώ νικητές σε Μόντε Κάρλο και Κορσική αναδείχθηκαν οι Munari-Manucci και Bernard Darniche-Alain Mahe, o δεύτερος συνεχόμενος τίτλος Κατασκευαστών για τη Lancia, ήταν γεγονός.
Το 1976, που αποτελούνταν ξανά από 10 ράλλυ, τα πληρώματα των Lancia Stratos HF πέτυχαν 4 νίκες (Μόντε Κάρλο, Πορτογαλία, Σαν Ρέμο, Κορσική) με τους Munari-Maiga να επικρατούν σε Μόντε, Πορτογαλία και Κορσική, ενώ οι Waldegard-Thorszelius κέρδισαν στην Ιταλία.
Με αυτόν τον τρόπο, η Lancia πέτυχε το “χατ-τρικ” με τη Stratos, η οποία έκανε τη διαφορά εκείνη την εποχή σε ορισμένους αγώνες μεν, ωστόσο ήταν αρκετή δυσκολοδήγητη και για διαφορετικούς λόγους δε βολευόταν σε αγώνες όπως τα Ράλλυ Φινλανδίας ή Σαφάρι, όπου δεν κέρδισε ποτέ.
Ενόψει 1977, μια αλλαγή στους κανονισμούς αναφορικά με τη χρήση κεφαλών πολλαπλών βαλβίδων, μείωσε τη δυναμική των Stratos. Η “αδελφή” Fiat παρουσίασε το 131 Abarth, με τους ταλαντούχους Markku Alen, Timo Salonen και Bernard Darniche να πλαισιώνονται το 1978 από τον Walter Rohrl.
Το αποτέλεσμα ήταν δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα Κατασκευαστών (1977, 1978) για την Fiat με 5 νίκες σε κάθε σεζόν.
Από πλευράς οδηγών, οι Alen-Kivimaki αναδείχθηκαν σε ηγετικές μορφές για το Gruppo Fiat ευρύτερα, αφού σε αυτή τη διετία κατέκτησαν 4 νίκες με το 131, ενώ το 1978 επικράτησαν και στο Ράλλυ Σαν Ρέμο με Lancia Stratos HF.
Το 1978, η κυριαρχία της Fiat άρχισε να απειλείται από την Ford, η οποία εξέλιξε το νέο τότε, Escort RS 1800, έχοντας στα πηδάλια Bjorn Waldegard, Hannu Mikkola και Ari Vatanen.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί πως το 1977 και 1978 είχε δημιουργηθεί το κύπελλο Οδηγών FIA, που την επόμενη σεζόν αντικαταστάθηκε από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών.
Στις προαναφερθείσες σεζόν, τιτλούχοι αναδείχθηκαν οι Sandro Munari και Markku Alen, που είχαν την ατυχία να μην χαρακτηριστούν όμως ποτέ, Παγκόσμιοι Πρωταθλητές.
Το 1979, που αποτελεί χρονιά-σταθμό, αφού όπως προαναφέραμε διοργανώθηκε για πρώτη φορά και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών, η πλάστιγγα έγειρε προς το Blue Oval, το οποίο είδε τα αυτοκίνητά του να κατακτούν 5 νίκες (Mikkola-Hertz 3, Waldegard-Thorszelius 2) σε 12 αγώνες.
Ενδεικτικό της εποχής, είναι πως ο τίτλος Οδηγών κρίθηκε στο Ράλλυ Ακτής Ελεφαντοστού, που επειδή δε βρισκόταν στο πρόγραμμα της Ford, τα δύο σκανδιναβικά πληρώματα αγωνίστηκαν με Mercedes 450 SLC.
Εκεί, παρά την 4η νίκη των Mikkola-Hertz, το παρθενικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών/Συνοδηγών κατέληξε στους Bjorn Waldegard και Hans Thorszelius, οι οποίοι βρέθηκαν στη δεύτερη θέση του αφρικανικού αγώνα.
Έτσι, η δεκαετία του ’70 ολοκληρώθηκε δυναμικά, προδιαθέτοντας για ακόμη καλύτερη συνέχεια στον κόσμο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ.
Photos: Αρχείο 4Τ
