Ο τελευταίος αγώνας που έλαβα μέρος ήταν το Ράλλυ Ακρόπολις του 2016, που προσμετρούσε στο Πανευρωπαϊκό (ERC) και όχι στο Παγκόσμιο (WRC) Πρωτάθλημα Ράλλυ, όπως το γνώρισα και λάτρεψα από παιδί, βλέποντας τους κορυφαίους οδηγούς του κόσμου, αλλά και τον πατέρα μου να γράφει ιστορία για το ελληνικό motorsport.
Ήταν μέσα Ιανουαρίου του 1998 και η αγωνιστική χρονιά είχε λήξει με επιτυχία. Πρώτη θέση στο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό Starlet Cup και τίτλος στην Α5 του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος!
Το Starlet EP82 βρίσκεται ήδη στη δύση της ιδιαίτερα επιτυχημένης -και εμπορικά- καριέρας του. Αναμένοντας την προκήρυξη των επάθλων για τη νέα χρονιά από την Toyota Ελλάς, το νέο Starlet EP91 οδεύει για τα υπόγεια της Toyota-Τσόκας, όπου θα αφεθεί στα χέρια των έμπειρων πια μηχανικών της, ώστε να ακολουθήσει μια «διαφορετική» καριέρα από αυτήν που του όρισε το εργοστάσιο της Toyota.
Μια ιστορία θα σας πω….
Πριν από περίπου 10 χρόνια συμμετείχα στο Ράλλυ Μόντε Κάρλο. Στο επετειακό των 100 χρόνων από τότε που έγινε η πρώτη του έκδοση. Στην περιγραφή του αγώνα μας, είχαν γράψει οι 4ΤΡΟΧΟΙ εύστοχα, ότι ήταν ένα ωραίο παραμύθι. Σήμερα θα σας το περιγράψω από την πλευρά μου, όπως το ζήσαμε.
Προετοιμασία
04/06/1977: H επόμενη μέρα μετά τη λήξη του 24ου Ράλλυ Ακρόπολις μας βρίσκει με την κατάκτηση της 5ης θέσης Γενικής και της 1ης μεταξύ των Ελλήνων με Datsun Violet 160J της Νικ. Ι. Θεοχαράκης - ήταν η ημέρα που αποφάσισε ο «Σιρόκο» την παραγγελία της Lancia Stratos.
Ήταν προς το τέλος του 2005, όταν με την ανακοίνωση του θεσμού Fiesta Sporting Trophy απο την M-Sport σε συνεργασία με το WRC, μας γεννήθηκε το ενδιαφέρον για συμμετοχή σε ένα διεθνές πρωτάθλημα. Η απογοήτευση των εγκαταλείψεων απο μηχανικά προβλήματα στην Ελλάδα με το Ford Fiesta S1600 και η οδηγική πρόκληση σε θεσμό με συναγωνισμό, άναψαν τη φωτιά.
Σε πρώτο πρόσωπο
Συνεργάστηκα με τους καλύτερους από το πρώτο μέτρο της μικρής μας διαδρομής και ήμουν τυχερός όταν την ώρα τη δύσκολη, τη στιγμή της αλήθειας στη Nissan, είχα δίπλα μου τον κορυφαίο. Τον Κώστα Φερτάκη. Ούτε παππούς, ούτε Φέρτακας. Ο Κώστας, ο δικός μου άνθρωπος.
Οι αγώνες είναι στιγμές, με χαρές και χαμόγελα αλλά και με απογοήτευση. Υπάρχουν όμως και αυτές που παρά το γεγονός ότι διαδραματίστηκαν πολλές 10ετίες πριν, νομίζεις ότι τις ζεις στο σήμερα. Αυτή όμως είναι η μαγεία των αγώνων, τα ανατρεπτικά συναισθήματα.
Το Ράλλυ Ακρόπολις του 1980 ήταν μια μεγάλη περιπέτεια για εμάς, που παρά τον ταχύτερο χρόνο στην πρώτη ειδική διαδρομή, χαρακτηρίστηκε από πολλά προβλήματα και τελικά, την εγκατάλειψη.
Η προετοιμασία
“Τρίτος κατά σειρά, και ο πιο δύσκολος αγώνας του Πρωταθλήματος. Ο λόγος έγκειται στις δύο απαιτητικές ακροπολικές ειδικές διαδρομές, τη Δίβρη και τη Γραμμένη. Κύριο χαρακτηριστικό της τελευταίας, το μεγάλο μήκος που αγγίζει τα 20 χλμ., αλλά και το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα σφικτή στο μεγαλύτερο μέρος της, με πολλά χασίματα. Δύο ε.δ., λοιπόν, και συνολικά 75 αγωνιστικά χιλιόμετρα, με πολύ μεγάλες απλές διαδρομές. Κάτι που έκανε δύσκολες και τις δοκιμές μας, αφού ο κύκλος του αγώνα άγγιζε τις δύο ώρες. Και όλα αυτά με το θερμόμετρο να δείχνει 40 βαθμούς.
Ο Γιάννης Ακράτος, πάντα με τον αδερφό του Βαγγέλη παραπλεύρως, επικράτησαν στη κατηγορία F2 στο Εαρινό Ράλλυ και ο ταλαντούχος Έλληνας οδηγός μας περιγράφει την εμπειρία του.