Πραγματοποιώντας το όνειρο με ένα Peugeot 106 Rallye 1.3

«Τι τα θέλετε τόσα 106 Rallye;» αναρωτήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 διευθυντικό στέλεχος της Peugeot, όπως θυμάται ο Θάνος Ηλιόπουλος, φωτογραφίζοντας με αφοσίωση το μαύρο 106 Rallye. Η Ελλάδα εκείνη την εποχή αποτελούσε τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης για τα γαλλικά «hot hatches» και πολλά από αυτά όντως κατέληγαν στους ελληνικούς αγώνες και ειδικά στο δημοφιλές «Ενιαίο», οργανωμένο από τον ΣΟΑΑ με την υποστήριξη της αντιπροσωπείας. Πολλά όμως 106 Rallye 1.3 «ζωγράφιζαν» στο δρόμο ως επιλογή του «Πραγματικού Οδηγού», ενώ σήμερα, δυστυχώς, ελάχιστα παραμένουν σε εργοστασιακή κατάσταση.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, κάθε «καθαρόαιμο και διασκεδαστικό» αυτοκίνητο χαρακτηρίστηκε «επικίνδυνο», όντας στο στόχαστρο νέων νομοθεσιών. Έτσι, θεσπίστηκαν αυστηρότερες προδιαγραφές για τις εκπομπές ρύπων και για τα crash test, παράγοντες που σταδιακά αύξησαν διαστάσεις και βάρος, ενώ ταυτόχρονα η οδική συμπεριφορά έγινε πιο ασφαλής για τον άπειρο, αλλά για τον παλιό Π.Ο. «βαρετή και αποστειρωμένη». Στα τέλη του 1993, όταν παρουσιάστηκε το 106 Rallye, ήταν 26 κιλά βαρύτερο από το μεγαλύτερο σε διαστάσεις 205 Rallye, ενώ ο κινητήρας του είχε χάσει 3 ίππους και 10 Nm ροπής. Σημαντικό ότι πλέον «ανέπνεε» μέσω ενός συστήματος ηλεκτρονικού ψεκασμού της Magneti Marelli αντί των διπλών καρμπιρατέρ της Weber, ενώ για τη χρήση αμόλυβδης βενζίνης, μετά την πολλαπλή εξαγωγής, μπήκε ο καταλύτης. Ήταν εν ολίγοις ένα «πιο πολιτισμένο και λίγο πιο αργό σύγχρονο Rallye».

Τελικά επικράτησε η συνολική αίσθηση της καλύτερης ποιότητας, της ενισχυμένης παθητικής ασφάλειας και της ακόμα μεγαλύτερης ευκολίας στη χρήση. Το νέο 106 Rallye πληρούσε τις προδιαγραφές για την πολυπόθητη «ομολογκασιόν» του Group N και του A. Διατήρησε την κόκκινη μοκέτα, που μαζί με τις κόκκινες ζώνες ασφαλείας έδιναν στο εσωτερικό μια ιδιαίτερη ζωντάνια, η οποία ακόμα και σήμερα σε βάζει στο κλίμα πριν γυρίσεις το κλειδί στη μίζα.

Τεχνικά
Ο εξ ολοκλήρου αλουμινένιος και πανάλαφρος «TU2J2» κινητήρας (1.294 κ.εκ., υπερτετράγωνος, 8βάλβιδος, με έναν εκκεντροφόρο επικεφαλής), από τη στιγμή που τίθεται σε λειτουργία και έως τις 4.000 σ.α.λ., επαρκεί για να κινείσαι ευχάριστα. Κοντά στις 5.000 σου δείχνει ότι «επιτέλους ξύπνησε» και ότι είναι «on-cam» (είναι δηλαδή «μέσα» στις στροφές για τις οποίες είναι σχεδιασμένος). Από εκεί και πέρα, μέχρι τον κόφτη των 7.250, ακούγεται ευχάριστα και είναι στα καλύτερά του και αν θέλεις να κινηθείς γρήγορα, αυτή είναι η περιοχή όπου πρέπει να τον διατηρείς. Τους 100 ίππους που λέγεται ότι αποδίδει θα τους βρει κανείς μόνο «εκεί ψηλά», στις 7.200 σ.α.λ., ακριβώς πριν από τον κόφτη. «Σύμμαχοι» το κοντό και σφιχτό σε κλιμάκωση κιβώτιο, ο γρήγορος και ακριβής επιλογέας ταχυτήτων, ο απρόσμενα ελαφρύς συμπλέκτης και η ακαριαία απόκριση του γκαζιού, που βοηθά και στα κατεβάσματα πριν από τη στροφή.

Οι επιδόσεις του 106 Rallye 1.3 σε απόλυτες τιμές (0-100 χλμ./ώρα σε 9,6 δλ. και τελική ταχύτητα 188 χλμ./ώρα) ήταν αντικειμενικά σεβαστές πριν από τριάντα αλλά και πριν από είκοσι χρόνια, ενώ σήμερα θεωρούνται μέτριες. Συνήθεια πλέον οι υπερδιπλάσιες τιμές ιπποδύναμης και ροπής, που συνδυάζονται με αυτόματα κιβώτια και με πλειάδα ηλεκτρονικών συστημάτων ευστάθειας. Προκύπτουν μάλιστα εξαιρετικές επιδόσεις χωρίς κόπο από μεριάς του οδηγού.

Οδηγώντας
Ουδέποτε η μαγεία του 106 Rallye βρισκόταν μέσα στους απόλυτους αριθμούς της ιπποδύναμης και των επιδόσεών του, παρά μόνο στην ουσία, συνδεδεμένη με το χαμηλό βάρος και με το σύνολο «πλαίσιο-ανάρτηση-κινητήρας» (με αυτήν τη σειρά ιεραρχίας).Ό,τι σε κάνει να το «ερωτευτείς» από την πρώτη γρήγορη βόλτα. Η «μαγική» ομοιογένεια του εντυπωσιακά άκαμπτου πλαισίου (εντυπωσίαζε τότε, ενώ σήμερα σε εκπλήσσει ευχάριστα) και η ρύθμιση απόσβεσης της ανάρτησης, στην πράξη εκπλήσσουν, καθώς ο τρόπος με τον οποίο το αυτοκίνητο περνά «αέρα» πάνω από τις ατέλειες του δρόμου, χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία του, είναι χαρακτηριστικός. Πλεονέκτημα η μεγαλύτερης διαμέτρου εμπρός αντιστρεπτική, που δεν αφήνει το αυτοκίνητο να παίρνει κλίσεις στις στροφές, ακόμα και αν διορθώσεις στη συνέχεια, όταν κλείνει η στροφή. Τα όρια της πρόσφυσης ενός εργοστασιακού 106 Rallye δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά, όπως προδίδουν από το προοδευτικό γλίστρημά τους τα 175/60 R14 ελαστικά του. Το πώς αυτή χάνεται και επανακτάται δεν είναι κάτι από το άσπρο στο μαύρο, αλλά υπάρχει μια «εξερευνήσιμη» περιοχή. Το αυτοκίνητο ουσιαστικά καταφέρνει πολλά με πολύ λίγα και σχεδόν όλα αυτά έχουν να κάνουν αρχικά με το χαμηλό του βάρος και βέβαια με τον πίσω άξονα με τις ράβδους στρέψης, τους υστερούντες βραχίονες και τα σχεδόν «κάθετα» τοποθετημένα αμορτισέρ, όπως είχαν τελειοποιήσει αυτή την πλατφόρμα οι μηχανικοί της Peugeot.

Στις γρήγορες καμπές αρχικά μαθαίνεις, και στη συνέχεια ξέρεις ότι μπορείς να στρίψεις «όπως έρχεσαι», σημαδεύοντας σωστά και αποφασιστικά, και εδώ βοηθά και το χαμηλό βάρος του κινητήρα. Την ώρα που ξεκινούν τα λάστιχα να παραμορφώνονται και η ανάρτηση να συμπιέζεται, το πίσω μέρος «αναλαμβάνει τη δουλειά». Μετατοπίζεται ελαφρώς προς τα έξω, ώστε να περιστρέψει το αυτοκίνητο, να το κάνει να «κοιτάζει» προς το apex (την κορυφή της στροφής) και να το θέσει έτοιμο για τον οδηγό του, ώστε να μείνει στο γκάζι, ταυτόχρονα με ένα ανεπαίσθητο ανάποδο τιμόνι. Με τον τρόπο αυτό διατηρείται η ταχύτητα του αυτοκινήτου, το οποίο είναι στην καλύτερη δυνατή «θέση» ώστε να βυθίσεις το γκάζι πιο νωρίς για την έξοδο, σε βαθμό που σε κάνει να μη βλέπεις την ώρα να τελειώσει το κομμάτι ευθείας που μεσολαβεί, ώστε να «επιτεθείς» στην επόμενη, και πάλι ξανά στην κάθε επόμενη στροφή. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν μια πολύ διασκεδαστική εμπειρία -πραγματικά απολαμβάνεις την κάθε στιγμή- και, όταν ρίξεις μια ματιά στο ταχύμετρο, συνειδητοποιείς ότι κινείσαι μεταξύ 60 και 120 χλμ./ώρα, και τότε είναι που χαμογελάς! Σκέφτεσαι, δεν μπορεί όλη αυτή η χαρά, αυτή η αίσθηση της ταχύτητας, η έκκριση αδρεναλίνης να συνέβη ενώ πρακτικά κινείσαι εντός (εντάξει, κάποιες στιγμές εκτός) των ορίων ταχύτητας.

Πρόκειται για την απόδειξη ότι τέτοια οδηγική ευχαρίστηση μπορεί να προέλθει από κάτι «ταπεινό», προσιτό και χωρίς υπερβολές σε διαστάσεις. Και μάλιστα με έναν τρόπο οδήγησης που αξίζει σε ένα κλασικό αυτοκίνητο, το οποίο ακόμη κυκλοφορεί σε ένα διεθνές περιβάλλον, όλο και αυστηρότερο για την «παραδοσιακή» αυτοκίνηση.

Σε πρώτο πρόσωπο
Ολοκληρώνοντας να αναφέρουμε πως από ό,τι χρειάστηκε να κάνουμε για αυτήν τη «δοκιμή» εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα στον Άγιο Μερκούριο και στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, μας έμεινε ουσιαστικά η ευχαρίστηση του να απολαμβάνουμε το 100% του «μαγικού» συνόλου για τους φίλους των 4Τροχών. Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τους φίλους που εργάστηκαν ώστε να ολοκληρωθεί αυτό το restoration project. Με χρονολογική σειρά τους Γιάννη, Θανάση και Γιώργο της AutoK.gr, τον Βασίλη Καρατζάνη, τους Μιχάλη και Νάσο του Swell Detailing, και τον Αλέξανδρο με την ομάδα του φανοποιείου του στη Zervos Service. Αν μη τι άλλο, καταφέραμε να διασωθεί ένα 106 Rallye για τις επόμενες γενιές.

Aρθρογραφώντας, μακάρι να σας παρασύραμε στη «θέση του οδηγού» ενός 106 Rallye και, αν αναρωτιέστε για την επιλογή, είναι επειδή από παιδί διάβαζα στους 4Τροχούς για τα πρώτα 106 Rallye, και τότε είχα την τύχη να δω πώς στρίβει το 106 XSi (και αργότερα το 106 GTΙ), που οδηγούσε ο αδερφός μου τα ανέμελα καλοκαίρια στα νότια προάστια των ’90s.

Από τότε ονειρευόμουν πως μια μέρα θα αποκτήσω ένα «καλό 106» και θα καταφέρω να το οδηγήσω με αντίστοιχο τρόπο. Στην εποχή που ζούμε, νιώθω τυχερός που το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Το 2024 ευελπιστώ ότι το συγκεκριμένο Peugeot 106 Rallye θα φιλοξενηθεί σε μια θεματική έκθεση αφιερωμένη σε «’90s Ιcons», που σχεδιάζουν ο κ. Νικηφόρος Χαραγκιώνης και η κ. Θηρεσία Παραμυθιώτη, στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου, με το οποίο έχω την τιμή να συνεργάζομαι από το 2011._ Μ. Πατρώνης

ΥΓ.: Ο Μίλτος Πατρώνης, κάτοχος και ενός Honda Civic Type R πρώτης γενιάς, είναι παραδοσιακός αναγνώστης του περιοδικού, συνεργάτης μας και φίλος.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ