Γιάννης Παπαδημητρίου – Ταξίδι στο χρόνο

Με τον Γιάννη Παπαδημητρίου θυμόμαστε, αναλύουμε, σχολιάζουμε και ονειρευόμαστε. Άλλωστε, κάλλιο αργά παρά ποτέ, με αυτόν τον αγωνιστικά κοσμογυρισμένο κύριο των ελληνικών αγώνων. Για την καθυστέρηση η ευθύνη είναι δική μας, και δικαιολογίες δεν προκύπτουν. Άλλωστε, όντας φανατικά ειλικρινής, τις μισεί – και ως προς αυτό, στα περί δικαιολογιών, συμφωνούμε απόλυτα. Μας συνδέει λοιπόν κάτι σημαντικό. Όπως και ακόμα περισσότερα, και κυρίως η αγωνία μας για το πώς πορεύονται οι ελληνικοί αγώνες. Ο Πρωταθλητής Γιάννης Παπαδημητρίου παραμένει ευαίσθητος για τα κοινά των ελληνικών αγώνων, ένα χώρο με ιδιαίτερη ευαισθησία όπου οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Πολλοί τον λατρεύουν, λίγοι τον σέβονται…

Royal Olympic
Σημείο συνάντησής μας, το δεύτερο σπίτι του. Η δουλειά του, βαριά κληρονομιά του πατέρα του Σάκη, που του εμπιστεύτηκε πολύ νωρίς το δύσκολο εγχείρημα μιας ξενοδοχειακής μονάδας παλιάς κοπής με σύγχρονη λειτουργία, που κοσμεί την πρωτεύουσα.
Κάθε άλλο παρά τυχαίο το γεγονός πως ο χώρος αναμονής στο ισόγειο είναι βιβλιοθήκη, ενώ το γραφείο του, ένας μικρός χώρος με κλασικά έπιπλα, είναι το ίδιο που χρησιμοποιούσε ο πατέρας του. Ούτε καναπέδες, ούτε οθόνες, ούτε πίνακες ζωγραφικής, ούτε κυρίες υποστήριξης. Όλα απλά και αποτελεσματικά. Τρόπος με διαχρονική αξία, και σκέφτεσαι: εργάζεται όπως οδηγεί. Απλά και γρήγορα, με ένα δικό του στυλ. Αξιοποιώντας το «δρόμο» με τρόπο, ώστε να μη χάνεται η πρόσφυση με υπερβολές.

Η συζήτησή μας στην «ταράτσα». Σε ένα από τα κορυφαία roof garden της Αθήνας. Χώρος κλάσης Μεγάλης Βρετανίας, με αντίστοιχο επίπεδο υποστήριξης. Επιμένουμε στο χώρο του, γιατί σε αυτό το χαοτικό σε μέγεθος ξενοδοχείο, αντικατοπτρίζεται η δική του φιλοσοφία. Συνδεδεμένη με το να νιώθει ο ένοικος όπως στο σπίτι του· το διαπιστώνεις δε όταν κινηθείς ανώνυμα, ως ευκαιριακός επισκέπτης, στους κοινόχρηστους χώρους.

Από το 5 GT…
Θυμάται τα πάντα όλα. Από την πρεμιέρα του ως συνοδηγός σε Autobianchi το ’85, και τον πρώτο του αγώνα, το «Σπύρος Λούης» το ’86 με το μαύρο Renault R5GT με τα σήματα της Monroe, μέχρι και σήμερα, στο Φθινοπωρινό Ράλλυ με το Skoda Fabia R5 και τον Άλαν Χάριμαν. Διαδρομή 35 ετών και έπεται συνέχεια, αφού ξέρει καλά και το επαληθεύει με τρόπο, χωρίς post και selfie, πως «αν φροντίζει τη φυσική του κατάσταση ο rallyman, μπορεί να πάει μακριά. Σε ερασιτεχνικό επίπεδο, ακόμα και όταν είσαι σε τροχιά πρωταθλητισμού, τα ράλλυ δεν “κοιτούν” χρόνια». Να προσθέσουμε ότι το κέφι του, η διάθεση και η φλόγα που απαιτείται ώστε να παραμένεις ανταγωνιστικός είναι ίδια. Όπως τον γνωρίσαμε το ’87 με το λευκό 5 GT στο Ηπειρωτικό, τότε στα 22 του – σήμερα στα 54, πατέρας πλέον του Σάκη Jr.

Σε σχέση με ειδικές διαδρομές, μιλάει με ενθουσιασμό για την άσφαλτο και το δύστροπο Renault (σ.σ.: δικός μας ο χαρακτηρισμός), από όπου διδάχτηκε, ενώ εκφράζει σεβασμό για τους συναθλητές του Πάνο Σπυρόπουλο και Ηλία Αθανασίου. Αντίστοιχα, δεν κρύβει το σεβασμό του για τους Λεωνίδα Κύρκο και Άρη Βωβό, με τους οποίους συμπορεύθηκαν στο χώμα, ενώ προσθέτει την «προοπτική που θα είχε ο Άγγελος Ζήβας αλλά και άλλοι, αν συνέχιζαν σε επίπεδο κορυφής».
Δεν ξεχωρίζει τις επιφάνειες των ειδικών διαδρομών, αλλά όταν μιλάει για το χώμα το πρόσωπό του φωτίζεται, ενώ όταν αναφέρεται στις αγαπημένες του… χιονοδρομίες τέρμα γκάζι στη Φινλανδία, η περιγραφή παίρνει διαφορετική διάσταση.
Ίσως θυμάται και τα χρόνια που υπήρξε αθλητής στο σκι βουνού, με πλούσιες περγαμηνές, σκεπτόμαστε, αλλά δεν το εκφράζουμε, επιμένοντας στα περί ράλλυ.

Δεν το κρύβει, τον γοητεύει «αυτή η λευκή γλιστερή επιφάνεια, όπου πρέπει να διακρίνεις το γκρι του πάγου και να διαχειριστείς το απρόοπτο, τέρμα γκάζι». Το γνωρίζουμε, πάντα ανησυχούσε σε σχέση με την οδηγική του εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε, μόνο τυχαία δεν έψαξε και βρήκε την αναβάθμιση σε διεθνείς αγώνες μόλις κέρδισε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ το 1999 με τον Κωστή Στεφανή στο Texaco Impreza Β12, που έλαμψε στους ελληνικούς αγώνες και στα χέρια του Άρη Βωβού. Δεν ξεχωρίζει τα αγωνιστικά αυτοκίνητά του, έχοντας οδηγήσει μια ντουζίνα WRC, κορυφαία γκρουπ Α και Ν, αλλά και R5. Σημαδιακό ότι δεν έχει οδηγήσει σε αγώνα αυτοκίνητο με κίνηση πίσω ή σύνολο με ατμοσφαιρικό κινητήρα. Από τη συζήτηση όμως προκύπτει αδυναμία στο Focus του 2006, που μοιράστηκε με τον φίλο του Νικόλα Παυλίδη το 2014 στην Ιταλία. Σειρά εξαιρετικών συνοδηγών στο δεξί του κάθισμα, και δεν κάνει διακρίσεις, έχοντας έναν καλό λόγο για όλους.

100άρης!
Από τη συζήτηση προκύπτει ότι τα δέκα Ακρόπολις και τα αντίστοιχα Χαλκιδικής συνδυάζονται με τη συμμετοχή του σε εκατό διεθνείς αγώνες. Να απολογηθούμε, αφού δε στηρίξαμε και δε γνωρίζαμε – σε συνδυασμό και με την επιλογή του της διακριτικής παρουσίας. Αδυναμία μας, όμως, που προδίδει μια αδικαιολόγητη κακή διαχείριση των συμπλεγμάτων μας.
«Ταξιδεύοντας αγωνιστικά» ο υπότιτλος, και η license του έχει πολλές σφραγίδες από την Ιταλία, τη Φινλανδία και από τις προπονήσεις στη Νορβηγία, με τους καλύτερους δίπλα του. Όπως τον Στιγκ Μπλόμκβιστ και τον Τζον Χόγκλαντ, ενώ δούλεψε αποτελεσματικά με τον Ούβε Νίντελ. Πρόκειται για την Τέλεια Διαδρομή, με σημείο αναφοράς το τρελό οδοιπορικό-όνειρο, με τον Νίκο Πετρόπουλο σε όλους τους αγώνες του Παγκόσμιου εκτός του Σαφάρι.
«Αν επέμενες και πήγαινες ξανά, θα ήταν αλλιώς», τον προκαλούμε. Η απάντησή του αιφνιδιάζει, αλλά προδίδει και τη λογική του. «Σύμφωνοι! Ακόμα καλύτερα θα ήταν να ξαναπηγαίναμε σε Νέα Ζηλανδία, Αργεντινή, Αυστραλία κ.α. Ή να πηγαίναμε κάθε χρόνο στην Κύπρο, στο Σαν Ρέμο και στο RAC, που λατρέψαμε. Σημαντικό όμως θα ήταν να είχε προηγηθεί συμμετοχή μας με ένα λιγότερο απαιτητικό αυτοκίνητο-σχολείο, ώστε να έχουμε το χρόνο και τη δυνατότητα να δουλέψουμε καλύτερα. Στο αυτοκίνητο και στη διαδρομή. Αλλάζεις επίπεδο εκεί, και για να είσαι αξιοπρεπής πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Άλλωστε, μόνο έτσι εξελίσσεις τις σημειώσεις σου, αλλά και το αυτοκίνητο, που θα πρέπει να είναι τέλεια στημένο, ώστε να το αξιοποιήσεις. Κάθε αγώνας έχει την ιδιαιτερότητά του», συμπληρώνει, ενώ σχολιάζει περήφανος ότι ταξίδεψαν με «μια ολιγομελή ελληνική ομάδα τεχνικών που αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική».
Σε σχέση με την τεχνική υποστήριξη, στη σύγχρονη πλέον εκδοχή της, είναι σαφής: «Άλλαξαν τα χρόνια. Αυτοκτονία σήμερα το να αγοράσεις δικό σου αυτοκίνητο και να συντηρείς ιδιωτική ομάδα. Μονόδρομος η ενοικίαση. Για αυτοκίνητο κάθε κατηγορίας. Επιλέγεις ανάλογα με τις απαιτήσεις σου, το διαθέσιμο χρόνο και την οικονομική σου δυνατότητα. Δε δεσμεύεσαι, το οικονομικό όφελος είναι μεγάλο, ενώ πάντα έχεις στη διάθεσή σου τις τελευταίες εξελίξεις. Δεν μπορείς πλέον να αγοράσεις. Μπορείς όμως να νοικιάσεις και να στηρίξεις την προσπάθειά σου με μικρούς χορηγούς», το εύστοχο σχόλιο που δείχνει το δρόμο.
Όντας στο σήμερα, με αφορμή και τη συμμετοχή του στο Φθινοπώρου, εκτιμάει ότι «το πώς πρέπει να είναι το πρωτάθλημα αποτελεί θέμα που αφορά τους συμμετέχοντες και απαιτεί διαβούλευση με την ΟΜΑΕ, που οφείλουμε να σεβόμαστε».

«Γνωρίσαμε και ζήσαμε τους αγώνες με την ΕΛΠΑ. Όμως, έπρεπε να γίνει αλλαγή, και μάλιστα έγινε καθυστερημένα. Τώρα απαιτείται υπομονή και καθαρές εξηγήσεις, όπως και επιλογές που να αντέχουν στο χρόνο. Όπως και αν είναι το πρωτάθλημα, πρέπει να το αποφασίσουν οι οδηγοί, και αφού έχουμε δύο πρωταθλήματα, σωστό είναι να αποτελούνται από πέντε αγώνες το καθένα και να προσμετρούν οι τέσσερις. Αν προκηρυχθεί ένα μικτό πρωτάθλημα, το νωρίτερο πρέπει να είναι για το 2021», συμπληρώνει με νόημα και ενδιαφέρον. «Αν το πρωτάθλημά μας πάρει μια διεθνή απόχρωση με τη συμμετοχή εξαιρετικών συμμετοχών από την Κύπρο, να είσαι σίγουρος πως θα απογειωθεί. Θα προκύπτει σοκ που μόνο καλό θα κάνει».
Δε διστάζουμε να ρωτήσουμε για το ενδιαφέρον του για τα κοινά και, όπως σε όλη μας τη συζήτηση (δεν πρόκειται για συνέντευξη), δε μασάει τα λόγια του: «Αυτονόητη υποχρέωσή μας η συμμετοχή στα κοινά, σε όποιο ρόλο ζητηθεί. Η Ομοσπονδία απαιτεί το σεβασμό και τη στήριξή μας. Έχουμε υποχρέωση και οφείλουμε ευγένεια σε όσους εμπλέκονται στην οργάνωση των αγώνων. Από το ΔΣ της ΟΜΑΕ και των Σωματείων μέχρι τον ανώνυμο κριτή σε ΣΕΧ, αφετηρία ή αλλού».
Περιθώρια για «ναι μεν, αλλά», ώστε να καταθέσουμε κορόνες κριτικής μήπως τον παρασύρουμε, δεν προκύπτουν. Είναι κρυστάλλινη η θέση του, και βέβαια προβληματίζεσαι, αφού δεν απορρίπτει την κριτική, αρκεί να έχει ουσία. Άλλωστε, προς αυτή την αισιόδοξη κατεύθυνση είναι η πρότασή του, ώστε το αγωνιστικό κομμάτι να συνδεθεί με την Οδική Ασφάλεια διά χειρός «Ιαβέρη».

Ακρόπολις…
Με το επιδόρπιο, που αξίζει… σκούφο Michelin, στο σπίτι ενός λάτρη της Pirelli, η συζήτηση στρέφεται στο Ράλλυ της Τοσκάνης, αγώνα του Ιταλικού Πρωταθλήματος. «Θα πάμε με τον Άλαν και το καλό Fabia ΕVΟ τού Γιάνος, που είχε ο Σωκράτης στο ΔΕΘ, εναντίον όλων, και ό,τι προκύψει». Σχόλιο με χαμόγελο ζωής, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς τόνους που τον χαρακτηρίζουν. Η απάντηση από τον ίδιο, λίγες ημέρες αργότερα, όντας 5οι Γενικής με όλους τους Ιταλούς στη μάχη.
Στις σκάλες, φεύγοντας, ψιθυρίζουμε: «Γιάννη, Ακρόπολις… Το καλό». Σκοτεινιάζει. «Το πιστεύουμε; Θα γίνει! Γράψ’ το, Στράτη. Θα ξαναγίνει το Ράλλυ Ακρόπολις. Με σοβαρή μεθοδική δουλειά, το έχουμε!»
Μας συνοδεύει μέχρι την πόρτα. Είπαμε, «τα πάντα όλα»: στη φιλοξενία και στην επικοινωνία. Όπως οδηγεί. Απλά, αποτελεσματικά και με το δικό του στυλ, συνδεδεμένο με την αρχοντιά, αποτέλεσμα της αγωγής του.
Κακά τα ψέματα, ο πολύπειρος χορτάτος συναθλητής μας, Πρωταθλητής, που λείπει από τα διοικητικά των ελληνικών αγώνων.
Τον ευχαριστούμε για το χρόνο του και για διάφορους δικούς μας άγραφους λόγους, και αφιερώνουμε αυτό το άρθρο καρδιάς στον κ. Νίκο Παυλίδη. Οι τρεις μας ξέρουμε, όπως και ο Θάνος βέβαια, που δεν περιορίστηκε στη διαδικασία της φωτογράφισης._ «Στρατισίνο»

Τι άλλο μας είπε…
Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να σκέφτονται, και μετά θα αποφασίσουν για το πώς και το πού θα αθληθούν, περιορίζοντας το ρίσκο που προκύπτει ακόμα και στα δήθεν αθώα αθλήματα, όπως είναι το τένις και ο στίβος.

Το καλύτερο ξενοδοχείο είναι ένας μικρός νοικοκυρεμένος χώρος όπου προσφέρονται οικείες υπηρεσίες, ώστε να νιώθεις όπως στο σπίτι σου.

Προσοχή στη διατροφή μας. «Άμυνα» με ψάρι κ.ά. αντίστοιχα όλη την εβδομάδα, ώστε να απολαύσεις γνήσιο κρέας το Σαββατοκύριακο. Στη δεύτερη πατρίδα, όπως είναι πλέον η αγαπημένη Ιτέα.

Οι καλύτερες στιγμές μου ήταν στο Arctic Rally, όπου συμμετείχα εννέα φορές – από τους 24 αγώνες που έκανα στο χιόνι. Εκεί και η χειρότερη, με έξοδο που δεν ξεπερνιέται ως γεγονός και σκέψη.

Από τους συνοδηγούς μου ποιον να ξεχωρίσω; Κορυφαίοι όλοι σε όλα. Συμμετείχα με τους καλύτερους, όπως είναι οι Γιάννηδες, Μπίντζος και Αλβανός, οι Νίκος Πετρόπουλος, Γιώργος Πολυζώης και Κώστας Στεφανής και οι τρεις ξένοι: Ορ, Πάτερσον και Χάριμαν.

Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος