Οι… απαράδεκτοι

Από τα γεννοφάσκια του, το σπορ του μηχανοκίνητου αθλητισμού αποτελούσε χόμπι πλουσίων. Παλαιότερα, οποιοσδήποτε είχε την οικονομική ευμάρεια, είχε τη δυνατότητα να αγοράσει ένα μονοθέσιο F1, να προσλάβει ένα-δύο μηχανικούς και να συμμετάσχει σε όποιο GP επιθυμούσε… Από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα, με το σπορ να γίνεται πιο εμπορικό και εξειδικευμένο τα πράγματα άλλαξαν. Πολλές ομάδες -που στην πλειονότητά τους δεν είχαν καμία θέση στο grid της F1- χαροπάλευαν οικονομικά, με αποτέλεσμα να προσλαμβάνουν οδηγούς που έφερναν χρήματα με προσωπικούς σπόνσορες. Τα ονόματα των περισσότερων εξ αυτών έχουν σβηστεί από τη μνήμη. Ωστόσο υπάρχουν πολλές κρυμμένες ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Carel Godin de Beaufort

Κάποιοι τον θεωρούν έναν από τους ισχυρότερους υποψήφιους για τον τίτλο του χειρότερου οδηγού στην ιστορία της F1, αν και σίγουρα δεν ήταν. Ο πιο αντιεπαγγελματικός όμως ίσως! Μέλος αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία διατηρούσε στενούς δεσμούς με το στέμμα της Ολλανδίας, ο Jonkheer Carel Pieter Anthonie Jan Hubertus Godin de Beaufort, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τους αγώνες μετά το θάνατο του πατέρα του. Ήταν από τους τελευταίους “gentlemen racers” ο οποίος έκανε το κέφι του, αλλά προσπαθούσε να αναμετρηθεί και με τους καλύτερους, με τη δική του ιδιωτική ομάδα περιορισμένου budget. Πολλές ιστορίες είναι συνδεδεμένες με το όνομά του. Έκανε το ντεμπούτο του στο GP της πατρίδας του το 1958, όντας 10 δλ. πιο αργός από τον poleman και τερμάτισε 6 γύρους πίσω από τον νικητή, έχοντας εμποδίσει αρκετούς από τους πρωτοπόρους κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το 1959, συμμετέχοντας σε αγώνα σπορ αυτοκινήτων στο AVUS, έχασε τον έλεγχο της Porsche στην επικλινή φουρκέτα και «πέταξε» από ύψος 15 μέτρων. Την πτώση του επιβράδυναν οι θάμνοι και ενώ αρχικά ο κόμης έσπευσε να απομακρυνθεί από το αυτοκίνητο φοβούμενος ότι θα εκραγεί, εντέλει επέστρεψε στο τιμόνι, έβαλε μπροστά και επέστρεψε στον αγώνα, εισερχόμενος από την είσοδο της πίστας! Οι αγωνοδίκες του έδειξαν την μαύρη σημαία και αργότερα πήγε να φωτογραφηθεί στο σημείο της εξόδου του, κάτι που κρίθηκε απρεπές, δεδομένου ότι ο Jean Behra είχε χάσει τη ζωή του έχοντας βγει στο ίδιο σημείο λίγη ώρα νωρίτερα… Στο GP Βελγίου του 1960, μπήκε στα paddock με… αριστοκρατικό τρόπο, καταφέρνοντας να εισέλθει στην πίστα όταν… κανείς δεν κοιτούσε με ένα μονοθέσιο που δεν έφερε καν αριθμό. Έπειτα από παράπονα του Jack Brabham, ο κόμης του Beaufort είδε ξανά τη μαύρη σημαία. Μερικές φορές οδηγούσε ξυπόλυτος. Σε μια άλλη περίπτωση, φορούσε μια περούκα αντί για κράνος. Στις δοκιμές του γαλλικού GP του 1961, στο Reims, σταμάτησε στη μέση της πίστας για να πάρει μια όμορφη γυναίκα από το πλήθος και να την κάνει μια βόλτα στην πίστα. Στη συνέχεια της καριέρας του κατάφερε καλύτερα πράγματα, για να γίνει ο πρώτος Ολλανδός που έχει σημειώσει βαθμούς στην F1. Δυστυχώς, έχασε τη ζωή του στο Nurburgring το 1964. Ο θρύλος λέει ότι τα πάρτι που διοργάνωνε στο κάστρο του Maarsbergen (απ’ όπου είχε πάρει το όνομά της η ιδιωτική ομάδα του) έπειτα από τα Ολλανδικά GP ήταν αξέχαστα.

Al Pease

Ένας από τους πιο επιτυχημένους οδηγούς του Καναδά, έχει δυστυχώς την «τιμή» να είναι ο μοναδικό οδηγός που έχει αποκλειστεί σε αγώνα της F1 επειδή ήταν πολύ αργός. Έκανε το ντεμπούτο του στο GP της πατρίδας του το 1967, με ένα μη ανταγωνιστικό μονοθέσιο (Eagle-Climax) χρηματοδοτημένο από την Castrol. H πίστα ήταν το Mosport (στης οποίας το σχεδιασμό ο Pease είχε βοηθήσει) και κατάφερε να τερματίσει, αλλά 43 γύρους πίσω από τον νικητή. Αυτό δε συνέβη λόγω απελπιστικά αργής ταχύτητας, αλλά επειδή ο Pease έμεινε από μπαταρία στην άλλη άκρη της πίστας από τα pits, έτρεξε μέχρι εκεί, πήρε μια άλλη μπαταρία, επέστρεψε, την αντικατέστησε και συνέχισε τον αγώνα! Την επόμενη χρονιά, με το ίδιο μονοθέσιο, ο Pease βρέθηκε σχεδόν 16 δλ. μακριά από τον πρωτοπόρο στις δοκιμές. Ο Καναδός έλυσε μόνος του τον κινητήρα και βρήκε μέσα ένα κλειδί allen! Οι μηχανικοί του δεν πρόλαβαν να συναρμολογήσουν ξανά τον κινητήρα και δε συμμετείχε στις κατατακτήριες δοκιμές. Ξανά με την Eagle-Climax, το 1969, ο Pease ήταν τόσο αργός που είχε συμπληρώσει τους μισούς γύρους από τους πρωτοπόρους. Σύμφωνα με τις αναφορές, ο Pease μαχόταν με όποιον τον πλησίαζε, κι ας βρισκόταν κάμποσους γύρους πίσω. Έχοντας ήδη ακουμπήσει με τον Beltoise, όταν παραλίγο να στείλει εκτός αγώνα άλλη μια Matra, αυτήν του Jackie Stweart, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην πρωτοπορία, ο Ken Tyrrell, διευθυντής της γαλλικής ομάδας τότε, κατέθεσε ένσταση στους οργανωτές οι οποίοι έδειξαν τη μαύρη σημαία στον Pease, με αιτιολογία το γεγονός ότι ήταν πολύ αργός.

Riccardo Paletti

Μερικές φορές, η επιθυμία ενός ανθρώπου που είχε την οικονομική δυνατότητα αλλά όχι τις ικανότητες κατέληγε σε τραγωδία. Όπως στην περίπτωση του Ιταλού Riccardo Paletti. Γιος πλούσιου εργολάβου από το Μιλάνο, ο Paletti «αγόρασε» το 1982 το δεύτερο cockpit της Osella με τα χρήματα της οικογένειάς του, χωρίς να έχει επιδείξει κάτι σπουδαίο στις μικρότερες κατηγορίες. Στο GP του Καναδά εκείνης της χρονιάς, ο Paletti θα εκκινούσε τον πρώτο του αγώνα με πλήρες grid, καθώς δε βρισκόταν συχνά μεταξύ των 26 πρώτων των κατατακτήριων δοκιμών, που εκκινούσαν τον αγώνα. Η Ferrari του Didier Pironi όμως, που βρισκόταν στην pole position, δεν ξεκίνησε, με τον ιταλικό κινητήρα να έχει υπερθερμανθεί λόγω της παρατεταμένης αναμονής για το πράσινο φως. Ο Γάλλος χειρονομούσε μανιασμένα προσπαθώντας να ενημερώσει τους υπόλοιπους οδηγούς. Όλοι κατάφεραν να τον αποφύγουν, πλην του Paletti, του οποίου η Osella καρφώθηκε στο πίσω μέρος της Ferrari. O Ιταλός εξέπνευσε επιτόπου, πριν το μονοθέσιό του τυλιχθεί στις φλόγες. Ήταν 13 Ιουνίου, δύο ημέρες πριν τα 24α γενέθλιά του.

Francois Hesnault

Έχοντας μεγαλώσει σε πλούσια οικογένεια που διέθετε επιχειρήσεων μεταφορών, ο Hesnault είχε το πνεύμα της περιπέτειας μέσα του από μικρός αφού στα 19 έγινε αλεξιπτωτιστής κατά τη θητεία του στις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις. Ξεκίνησε τους αγώνες στα 21 και έπειτα από δύο καλές σεζόν στη γαλλική Formula 3 έκανε το μεγάλο βήμα για την F1, με την υποστήριξη της κρατικής εταιρείας Antar (μέρος του ομίλου Elf) και της Loto, βρήκε θέση στην ομάδα της Ligier, αλλά δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει απέναντι στον Andrea De Cesaris. Την επόμενη σεζόν, βρήκε καταφύγιο στην Brabham. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας τότε, Bernie Ecclestone ανέκαθεν ακολουθούσε τη στρατηγική υποστήριξης ενός οδηγού για το πρωτάθλημα. Το δεύτερο cockpit ήταν μια πηγή εσόδων, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν τα μονοθέσια του Gordon Murray αρκετοί οδηγοί περιορισμένων δυνατοτήτων. Όπως ο Ricardo Zunino -που δήλωσε εθελοντής από το κοινό στο GP Καναδά του 1979, όταν ο Niki Lauda ανακοίνωσε ξαφνικά την αποχώρησή του από το σπορ στα μέσα των δοκιμών- και ο Hector Rebaque, που είχε μάλιστα ιδρύσει τη δικιά του -αποτυχημένη- ομάδα στην F1 για να προωθήσει την καριέρα του. Ο Hesnault συμμετείχε σε 4 GP με την μη ανταγωνιστική Brabham (λόγω των ελαστικών Pirelli και της μηδαμινής εξέλιξης του κινητήρα της BMW) και δεν κατάφερε να βρεθεί μεταξύ των 26 που εκκίνησαν το GP του Μονακό. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα σφοδρό ατύχημα σε ιδιωτικές δοκιμές στο Paul Ricard. O Hesnault ανέφερε στον Ecclestone ότι κάτι αστόχησε στο μονοθέσιό του, για να λάβει την απάντηση από τον Mr. E ότι στις Brabham δεν συμβαίνουν αστοχίες. Ο Hesnault αποφάσισε να αποχωρήσει. Ένα χρόνο αργότερα ο Elio De Angelis θα έχανε τη ζωή του σε ένα παρόμοιο ατύχημα με Brabham στην ίδια πίστα… Η τελευταία εμφάνιση του Hesnault στην F1 ήταν με μια τρίτη Renault (που δεν είχε δικαίωμα να σημειώσει βαθμούς) στο Γερμανικό GP του 1985, με σκοπό την εξέλιξη του πρωτότυπου της onboard κάμερας.

Adrian Campos

Γόνος πλούσιας ισπανικής οικογένειας που είχε στην ιδιοκτησία της μια εταιρεία παγωτών και κατεψυγμένων κοτόπουλων, την Avidesa, ο Campos δεν είχε πρόβλημα να χρηματοδοτήσει τα πρώτα του βήματα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Πέραν από μια αρκετά καλή σεζόν στη Γερμανική Formula 3, δεν είχε κάτι εντυπωσιακό να επιδείξει, ωστόσο εξασφάλισε μια θέση στην Minardi το 1987, με την οικονομική υποστήριξη της εταιρείας τζιν Lois. Στην εκκίνηση του γύρου σχηματισμού στο GP Βραζιλίας, όπου θα έκανε το ντεμπούτο του στην F1, ανακάλυψε ότι είχε ξεχάσει να φορέσει τις ωτοασπίδες του. Αφαίρεσε το κράνος του ενώ τα υπόλοιπα μονοθεσία ξεκινούσαν, τοποθέτησε τις ωτοασπίδες και ξεκίνησε, ανακτώντας τις θέσεις που είχε χάσει. Ο αγώνας του διήρκεσε τρεις γύρους πριν οι αγωνοδίκες του δείξουν τη μαύρη σημαία. Η σεζόν εξελίχθηκε σε έναν μαραθώνιο εγκαταλείψεων, ωστόσο ο Campos συνέχισε με την ομάδα και το 1988. Έπειτα από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να εισέλθει εντός των 26 που εκκινούσαν στα GP, η Minardi τον αντικατέστησε με τον Pierluigi Martini, o οποίος στον επόμενο αγώνα έβαλε το μονοθέσιο στην 16η θέση της εκκίνησης και σημείωσε έναν βαθμό τερματίζοντας 6ος. Παρ’ ότι ο Campos δεν οδήγησε ξανά στην F1, δεν απομακρύνθηκε από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Όταν κρέμασε τα γάντια και το κράνος του, ίδρυσε μια αγωνιστική ομάδα για το πρωτάθλημα πανομοιότυπων μονοθεσίων Opel Fortuna. Ο Fernando Alonso κατέκτησε τον τίτλο στην κατηγορία (που μετονομάστηκε σε Europe Open Movistar by Nissan) το 1999 με την ομάδα του Campos. Έπειτα από μια τετραετία με ομάδα στο GP2, το 2010 ο Campos εξασφάλισε άδεια από την FIA να εισέλθει στην F1. Ωστόσο, δεν κατάφερε να υλοποιήσει το όνειρό του και αναγκάστηκε να πουλήσει την ομάδα, η οποία μετονομάστηκε σε Hispania και αργότερα HRT, στην οποία διευθυντής διατέλεσε ο Luis-Perez Sala, team mate του Campos στην Minardi το 1988!

Paul Belmondo

Γιος του διάσημου Γάλλου ηθοποιού Jean-Paul Belmondo, έχοντας σημειώσει μόλις ένα βαθμό σε τέσσερις σεζόν στην F3000, ο Paul έκανε το ντεμπούτο του στην F1 το 1992 με την March, για να καταφέρει να εκκινήσει σε 5 από τους 11 αγώνες που συμμετείχε. Το 1994 επέστρεψε με την καταστροφική ομάδα της Pacific και από 16 προσπάθειες κατάφερε να εκκινήσει δύο φορές. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οι συμμετέχοντες ήταν 26, οπότε δε μπορούσε να αποκλειστεί…

Jean-Denis Deletraz

Παρ’ ότι συμμετείχε σε μόλις τρία GP, ο Deletraz έχει καταφέρει να χτίσει τη φήμη ενός εκ των χειρότερων οδηγών που πέρασαν ποτέ από την F1… O Ελβετός έκανε το ντεμπούτο του στην F1 το 1994, τη σεζόν που 46(!) οδηγοί συμμετείχαν στα 16 GP της χρονιάς με 14 ομάδες, με πολλούς να «μισθώνουν» ένα cockpit για μερικούς αγώνες. Ο Deletraz τοποθετήθηκε στο μονοθέσιο της Larrousse για το τελικό GP της σεζόν, στην Αυστραλία. Οι πρωτοπόροι χρειάστηκαν μόλις 10 γύρους για να τον φτάσουν και να του ρίξουν γύρο. Μέχρι να εγκαταλείψει, στον 57ο γύρο (του αγώνα) είχε βρεθεί 10 γύρους πίσω… Το 1995 τον κάλεσε η ομάδα της Pacific για να αντικαταστήσει έναν άλλο (δι)άσημο ουραγό της εποχής, τον Giovanni Lavaggi. Στις δοκιμές της Παρασκευής στο Estoril της Πορτογαλίας, διατηρώντας πολύ χαμηλές στροφές στο ανηφορικό κομμάτι με τις δύο φουρκέτες, o Deletraz κατάφερε να κάνει τον κινητήρα του να σβήσει… Βρέθηκε στην τελευταία θέση της εκκίνησης, 12 δλ. πίσω από τον poleman και 7 πίσω από τον team mate του. Ένας δημοσιογράφος ανέφερε ότι ο Deletraz έκανε τον Lavaggi να δείχνει… Nuvolari. Αυτή τη φορά, οι πρωτοπόροι τον έφτασαν στους 7 γύρους. Ο Ελβετός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στον 14ο γύρο με κράμπα στο αριστερό χέρι. Στο Nurburgring μείωσε τη διαφορά του από τον poleman στα 9 δλ. και τερμάτισε 7 γύρους πίσω, έχοντας τρομάξει τους πρωτοπόρους μερικές φορές, ενώ του έριχναν γύρο…

Δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό τον κατάλογο ο άνθρωπος που έχει ψηφίσει τον εαυτό του ως τον χειρότερο οδηγό της F1. Επιστρέφοντας στο προσκήνιο έπειτα από 20 χρόνια ως… «διασημότητα» του twitter, ο Taki Inoue ήταν πρωταγωνιστής δύο πολύ παράξενων συμβάντων το 1995. Στις ελεύθερες δοκιμές του Μονακό, ζήτησε να τραβήξουν με σκοινί το μονοθέσιό του μέχρι τα pits, με τον ίδιο μέσα, για να προλάβει την απογευματινή περίοδο δοκιμών. Ωστόσο, ένα αυτοκίνητο ασφαλείας (Renault Clio) που ήρθε με πλήρη ταχύτητα, προσέκρουσε στην Arrows του Ιάπωνα και την αναποδογύρισε. Ευτυχώς, ο Ιnoue φορούσε το κράνος του και παρ’ ότι υπέστη διάσειση, αγωνίστηκε την Κυριακή. Στο Ουγγρικό GP, ο Inoue αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Βλέποντας το μονοθέσιο να τυλίγεται στις φλόγες, άρπαξε έναν πυροσβεστήρα και πήγε να τις σβήσει, γνωρίζοντας ότι η ομάδα δε διαθέτει εφεδρικό πλαίσιο για τον ίδιο. Καθώς πλησίαζε τη φλεγόμενη Arrows όμως, τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο που είχε έρθει να «βοηθήσει» την κατάσταση…

Luca Badoer

Ίσως κάποιοι θυμούνται τις δύο τραγικές εμφανίσεις του Luca Badoer με την Ferrari το 2009, έπειτα από τον τραυματισμό του Felipe Massa στην Ουγγαρία. Αφότου ο Michael Schumacher είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο επιστροφής του με τη Scuderia λόγω τραυματισμού που είχε υποστεί στον αυχένα σε αγώνα μοτοσικλετών, η Ferrari αποφάσισε να τιμήσει τον Badoer για τη δεκαετή θητεία του ως δοκιμαστή στο Maranello. Δυστυχώς, οι καλές ημέρες του 38χρονου είχαν παρέλθει προ πολλού. Είχε να αγωνιστεί στην F1 από το 1999 και σε συνδυασμό με το δύστροπο μονοθέσιο της Ferrari, η εικόνα του Ιταλού που δεν πετύχαινε καν τα apex των στροφών ήταν τραγελαφική… Προς υπεράσπισή του, ούτε ο Giancarlo Fisichella κατάφερε να κάνει πολλά πράγματα με τη Ferrari του 2009. Ο Badoer κατέχει το ρεκόρ περισσότερων συμμετοχών στην F1 χωρίς να έχει σημειώσει βαθμούς. Ωστόσο, στα νιάτα του δεν ήταν κακός. Χρίστηκε πρωταθλητής F3000 τo 1992 και κάποιοι θα τον θυμούνται να κλαίει, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει από μετάδοση στο Ευρωπαϊκό GP του 1999, ενώ βρισκόταν στην 4η θέση με μια Minardi. 

Yuji Ide

Μεταξύ των πολυάριθμων Ιαπώνων υποψηφίων για τον κατάλογο αυτό, ο Yuji Ide πιθανότατα ήταν ένας εκ των χειρότερων. Στα τέλη του 2005, η Honda αποφάσισε να απολύσει τον Ιάπωνα Takuma Sato και αντιμετώπισε κατακραυγή στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Συνεπώς, η ιαπωνική εταιρεία αναγκάστηκε να… χρηματοδοτήσει τη δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας για το 2006, της Super Aguri, η οποία ήθελε ένα αμιγώς ιαπωνικό οδηγικό δίδυμο. Παρ’ ότι ο Ide δεν είχε να επιδείξει ένα ιδιαίτερα πλούσιο παλμαρέ, γνώριζε επί σειρά ετών τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Aguri Suzuki. Το χαμηλότερο σημείο της σύντομης (4 GP) καριέρας του Ide ήταν το GP του Σαν Μαρίνο, όπου συγκρούστηκε με την Midland του Christijan Albers, η οποία έφερε αρκετές τούμπες. Η FIA παρενέβη και αφαίρεσε τη super license από τον Ide έπειτα από 4 GP, στα οποία είχε βρεθεί πάνω από 5 δλ. πίσω από τον poleman. Η Super Aguri προσπάθησε ξανά στο τέλος της σεζόν με τον Sakon Yamamoto, ο οποίος δεν ήταν πολύ πιο γρήγορος, αλλά τουλάχιστον ήταν λιγότερο επικίνδυνος.

Channoch Nissany

Ο νικητής του άτυπου διαγωνισμού του χειρότερου οδηγού που πέρασε ποτέ από την F1 ανήκει αδιαμφισβήτητα στον Channoch Nissany. O Ισραηλινός επιχειρηματίας ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα το 2002, στα… 38 του. Το 2005, την τελευταία χρονιά της Minardi στην F1 έπειτα από αρκετά χρόνια υπό τον Paul Stoddart, ο οποίος δεν είχε ποτέ χρήματα, ο Nissany έγινε οδηγός δοκιμών της ομάδας. Στα 42 γενέθλιά του, ο Nissany συμμετείχε στις ελεύθερες δοκιμές του Ουγγρικού GP με την τρίτη Minardi και κατέληξε 13 δλ. πίσω από τον πρωτοπόρο, έχοντας παραπονεθεί ότι το μονοθέσιο είχε υπερβολική πρόσφυση! Η περιπέτειά του κατέληξε στην αμμοπαγίδα, με τον γερανό να σηκώνει το μονοθέσιό του ενόσω αυτός βρισκόταν ακόμη μέσα, καθώς δεν είχε καταφέρει να αφαιρέσει το τιμόνι…

Πολλά άλλα ονόματα θα μπορούσαν να έχουν συμπεριληφθεί. Claudio Langes, Gregor Foitek, Giovanni Lavaggi, Gaston Mazzacane, Alex Yoong κ.ά. Κάποιοι κυνικοί θα προσέθεταν και τον Pastor Maldonado. Άλλωστε, ο Mark Webber τον έχει αποκαλέσει τον χειρότερο οδηγό που έχει συναντήσει στην F1, αν και μάλλον δε θυμάται τους Ide και Nissany. Άλλωστε, o Maldonado έχει χριστεί νικητής GP και αυτό δε συμβαίνει κατά τύχη. Παρά τα πολυάριθμα λάθη και ατυχήματα που προκάλεσε ο Βενεζουελανός, δεν του έλειπε η ταχύτητα. Κάποιοι ίσως αναφέρουν -από πλευράς ηθικής ίσως- τον Nelson Piquet Jr. Υπήρχαν καλοί οδηγοί που βρέθηκαν στην F1 πολύ νωρίς, όπως ο Νεοζηλανδός Mike Thackwell, που παρέμεινε για 30 χρόνια ο νεότερος οδηγός που έχει εκκινήσει GP ή o Esteban Tuero, που το 1999 προωθήθηκε πολύ γρήγορα στην F1, χωρίς την απαιτούμενη εμπειρία, αν και δεν του έλειπαν εκλάμψεις ταχύτητας. Άλλοι οδηγοί, παρ’ ότι ταλαντούχοι, δεν ήταν διατεθειμένοι να επιδείξουν τη δέσμευση που απαιτεί το επάγγελμα αυτό, όπως ο Jan Magnussen –αρειμάνιος καπνιστής που δεν πρόλαβε να διεκπεραιώσει ούτε μια πλήρη σεζόν στην F1. Παρόμοια κατάσταση ήταν και αυτή του Michael Andretti (γιου του Πρωταθλητή στην F1 το 1978, Mario Andretti) στη McLaren το 1993. Έπειτα από τίτλους στα IndyCar, πολλούς αγώνες να συνηθίσει τις εκκινήσεις από στάση, δεν ήταν διατεθειμένος να μετακομίσει στην Ευρώπη και βρήκε για team mate τον Ayrton Senna. Η άμεση σύγκριση με τον Βραζιλιάνο αποδείχθηκε καταστροφική και για τον κόμη Johnny Dumfries το 1986 αν και ο επόμενος team mate του Senna στη Lotus, ο προστατευόμενος της Honda Satoru Nakajima (ο οποίος είδε και το γιο του Kazuki -προστατευόμενο της Toyota- στην F1) ήταν ακόμη πιο αργός._Φ.Λ.