Με την ευκαιρία του Ολλανδικού Grand Prix, αναζητούμε στο χρόνο τις πίστες Formula 1 και γενικότερα αγώνων Grand Prix με τη μεγαλύτερη κλίση στροφών.
Το Grand Prix της Ολλανδίας, που διεξάγεται σήμερα στο ανανεωμένο σιρκουί του Zandvoort, φιγουράρει δύο στροφές με κλίση 18 μοιρών. Όμως το οβάλ τμήμα της Monza, που χρησιμοποιήθηκε στη Formula 1 τελευταία φορά το 1961, είχε κλίση 30 μοιρών στην αγωνιστική γραμμή, που έφτανε προοδευτικά στις 38 μοίρες όσο οδηγούσαν προς την εξωτερική.
Μα και το επικλινές της Monza ωχριά εμπρός στον «τοίχο του θανάτου» του Βερολινέζικου σιρκουί του Avus, που είχε κλίση 43 μοιρών και φιλοξένησε τελευταία φορά Grand Prix Formula 1 το 1959. Την προηγούμενη του Grand Prix στο επικλινές έχασε τη ζωή του ο Jean Behra, στη διάρκεια υποστηρικτικού αγώνα με σπορ αυτοκίνητα.
Ο “τοίχος του θανάτου” στο Avus, με κλίση 43 μοιρών. Διακρίνεται η σκαλωσιά στο εσωτερικό της στροφής με την οποία σκαρφάλωναν στην πίστα οι κριτές σε περίπτωση ανάγκης
Το Avus εγκαταλείφθηκε ως επικίνδυνο και το επικλινές του κατεδαφίστηκε για να κατασκευαστεί στη θέση του ένας κόμβος της αούτομπαν.
Στο Avus το 1937 φιλοξενήθηκε ένας αγώνας που δε μετρούσε στο Πρωτάθλημα Grand Prix (πρόδρομο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Formula 1, που άρχισε το 1950) οπότε χρησιμοποιήθηκαν αεροδυναμικά αμαξώματα με κλειστούς τροχούς. Η κούρσα εκείνη, με την επωνυμία Avus-Rennen 1937, εξελίχθηκε στον πιο γρήγορο αγώνα που είχε γίνει ποτέ, με μέση ταχύτητα γύρου που ξεπερνούσε τα 280 χλμ/ώρα στη διάρκεια του αγώνα και κόντευε τα 290 στις δοκιμές, ρεκόρ που άντεξε για 20 χρόνια.
Avus-Rennen 1937, Rudolf Caracciola με Mercedes και Bernd Rosemeyer με Auto Union
Σήμερα οι πιο γρήγοροι γύροι Indycar στην Ινδιανάπολη έχουν μέση ταχύτητα που ξεπερνά τα 370 χλμ/ώρα, μολονότι οι εκεί στροφές έχουν κλίση μόλις 9 μοίρες.
Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, συναντάμε το Autodrome Parisien, το παριζιάνικο αυτοκινητοδρόμιο, του Linas-Montlhéry, με κλίση που έφτανε τις 52 μοίρες. Στο Γαλλικό Grand Prix του 1925 έχασε εδώ τη ζωή του (όχι στο επικλινές τμήμα αλλά σε μια ευθεία) ο οδηγός της Alfa Romeo Antonio Ascari, πατέρας του Alberto Ascari, πρώτου Παγκόσμιου Πρωταθλητή Formula 1 με Ferrari. Τμήματα του Linas-Montlhéry συντηρούνται και χρησιμοποιούνται ως σήμερα σε διάφορες εκδηλώσεις.
Ισπανικό Grand Prix 1923, στην πίστα Sitges-Terramar
Αναζητώντας όμως το σιρκουί με τη μεγαλύτερη κλίση στροφών που υπήρξε ποτέ, καταλήγουμε στα περίχωρα της Βαρκελώνης, στην τσιμεντένια πίστα Sitges-Terramar, που κατασκευάστηκε το 1923, με κλίση 60 μοιρών στην αγωνιστική γραμμή που προοδευτικά άγγιζε τις 78 μοίρες (σχεδόν κατακόρυφη, δλδ), ανεβαίνοντας προς τα άκρα.
Με μήκος 2 χλμ, το οβάλ αυτό σιρκουί ήταν μόλις η 4η πίστα στον κόσμο που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από την αρχή για να φιλοξενήσει αγώνες αυτοκινήτων (πρώτη ήταν η Βρετανική πίστα του Brooklands και ακολούθησαν η Αμερικανική Indianapolis και η Ιταλική Monza).
Εδώ φιλοξενήθηκε το Grand Prix της Ισπανίας του 1923, για αυτοκίνητα με δίλιτρο μοτέρ. Νικητής ήταν ο Γάλλος Albert Divo, με Sunbeam.
Ο Carlos Sainz, πατήρ, στη διάρκεια κατάρριψης του ρεκόρ γύρου στην πίστα Sitges-Terramar
Η πίστα του Sitges-Terramar εγκαταλείφθηκε λίγα χρόνια αργότερα λόγω οικονομικών προβλημάτων και επικινδυνότητας. Σήμερα υπάρχει ακόμη, αν και σε κακή κατάσταση. Το 2012 ο Carlos Sainz πατήρ, με Audi R8, κατέρριψε εδώ το ρεκόρ γύρου, που άντεχε από τα προπολεμικά χρόνια, ενώ το 2018 γυρίστηκε εδώ ένα επεισόδιο του Grand Tour.
