Το πειρατικό!

Ο Λάμπρος Αθανασούλας με τον Νίκο Ζαχκαίο μας γέμισαν χαρά και υπερηφάνεια, κερδίζοντας την κατηγορίας Παραγωγής στο PWRC, απέναντι σε μερικούς από τους κορυφαίους οδηγούς αγώνων Ράλλυ. Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, πλημμυρισμένος από μοναδικά συναισθήματα, ο Λάμπρος περιγράφει για εσάς την τελευταία και πλέον φορτισμένη για όλους μέρα του αγώνα, η οποία είχε την πιο γλυκιά κατάληξη.

 

«Μοιάζει απίστευτο, κι όμως είναι αληθινό. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έχει συμβεί. Πραγματικά τα πάντα μοιάζουν τέλεια. Ξεκινώντας τη σημερινή τελευταία ημέρα του αγώνα, μπορώ πω ότι είχα το λιγότερο άγχος από κάθε άλλη ημέρα. Μπορεί το προηγούμενο βράδυ να είχαμε χάσει τη διαφορά που είχαμε χτίσει με κόπο, αλλά από τη στιγμή που δεν χάλασε το αυτοκίνητο από κάποιο δικό μας λάθος, αυτός δεν πρόσθεσε παραπάνω άγχος. Παράλληλα, γνωρίζαμε ότι δεν είχαμε λόγο να μην προσπαθήσουμε και να μην πιέσουμε. Δεν είχαμε λόγο να μην το κάνουμε, αφού και χάναμε, αυτό θα γινόταν από έναν πρώην Παγκόσμιο Πρωταθλητή. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για το κάτι παραπάνω.

 

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, από το Λουτράκι και μόλις ολοκληρώσαμε την ειδική, ήξερα από την αρχή ότι δεν πήγαμε καλά. Γλιστράγαμε αρκετά, ενώ και εγώ από την πλευρά μου δεν οδήγησα καλά. Στο πρώτο πέρασμα από τους Αγίους Θεοδώρους πήγαμε γρήγορα, αλλά κάναμε κάποια λάθη. Όμως, στα Νέα Πίσσια πιέσαμε και κάναμε ίσως την καλύτερη οδήγηση που θα μπορούσαμε. Κάπως έτσι, κερδίσαμε την ειδική από τον Sandell με μικρή διαφορά, αλλά με τέσσερα δλ. από τον Nasser Al Attiyah. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουμε δύο ειδικές πριν από το τέλος στην κορυφή με δέκα δευτερόλεπτα διαφορά. Αυτό, ήταν πολύ θετικό για εμάς. Βλέπετε, ο Al Attiyah, με δεδομένο το γεγονός ότι βρίσκεται στο κυνήγι του τίτλου, θα το σκεφτόταν σαφώς περισσότερο να πιέσει, εφόσον θα έπρεπε να εξασφαλίσει βαθμούς που είχε σαφώς μεγάλη ανάγκη.

 

Εμείς, ήμασταν αποφασισμένοι να πάμε το ίδιο γρήγορα με το πρωί, αφού η διαφορά που είχαμε εκείνη τη στιγμή δεν μας εξασφάλιζε. Ξέραμε που ακριβώς είχαμε κάνει λάθη και ποια είναι αυτά και γνωρίζαμε τι ακριβώς είναι αυτό που χρειαζόταν για να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο τους χρόνους μας. Εφόσον το Λουτράκι ακυρώθηκε, μπήκαμε στους Αγίους Θεοδώρους και οδηγήσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, πιέζοντας στο όριο. Ειδικά στα τελειώματα, πιέσαμε σε τέτοιο βαθμό, που το αυτοκίνητο σηκώθηκε δύο φορές στις δύο ρόδες! Ο Νίκος από το δεξί μπάκετ προσπαθούσε να με ηρεμήσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ειλικρινά η αδρεναλίνη μου είχε αγγίξει τα κόκκινα και απλά δεν γινόταν να κάνω πίσω και να ηρεμήσω. Ακόμα και τώρα, αν μου έλεγαν ότι ο αγώνας είχε ακόμα πέντε ειδικές, θα έμπαινα στο αυτοκίνητο με τεράστια χαρά.

 

Φτάνοντας στο STOP της ειδικές, είδα τον κόσμο μαζεμένο, ο οποίος δεν αντιδρούσε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι έγινε. Χάσαμε ή κερδίσαμε; Κοίταγα αποσβολωμένος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, αλλά από τις χειρονομίες όταν πλησίασα, κατάλαβα ότι το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα. Η συναισθηματική φόρτιση ήταν πολύ μεγάλη και μετά από τρεις ημέρες αγώνα, δεν άντεξα και ξέσπασα σε δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει και πόσο σπουδαία επιτυχία είναι αυτή που έχουμε σημειώσει. Αλλά έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να το σκεφτούμε. Αύριο, θα προσπαθήσω να ηρεμήσω και σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι έχει γίνει.

 

Ελπίζω και θα ήθελα πάρα πολύ αυτό το αποτέλεσμα και αυτή η επιτυχία, να μας βοηθήσει για να κάνουμε κάτι παραπάνω. Ξέρουμε ότι αυτό είναι δύσκολο, αλλά δεν θα σταματήσουμε να ελπίζουμε. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήθελα μέσα από τη καρδιά μου να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου που μου πρόσφεραν τη δυνατότητα να συμμετάσχω στον αγώνα, αλλά και όσους βρέθηκαν κοντά μου και με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για όλους τους θεατές και τον κόσμο που σε κάθε ευκαιρία μας εμψύχωνε και μας έδινε κουράγιο, ενθαρρύνοντας μας με κάθε τρόπο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους._Λάμπρος Αθανασούλας.