Στους οδηγούς που ήρθαν σε νέες ομάδες, κερδίζοντας στο ντεμπούτο τους με αυτές τη νίκη σε αγώνα του WRC, περιλαμβάνονται οι Didier Auriol, Carlos Sainz, Harri Rovanpera, Tommi Makinen, Marcus Gronholm, Sebastien Ogier και Sebastien Loeb.
Δύο μόλις εβδομάδες μας χωρίζουν από το εναρκτήριο αγώνα του WRC για το 2024, που παραδοσιακά πραγματοποιείται στις πάντοτε απαιτητικές όσο και απρόβλεπτες ως προς τις συνθήκες που θα συναντήσουν τα πληρώματα ειδικές διαδρομές του Μόντε Κάρλο.
Με την ευκαιρία αυτή, ας θυμηθούμε εν τάχει τους οδηγούς που σε νέα πλέον ομάδα κέρδισαν στο παρελθόν στο ντεμπούτο τους με αυτή τη νίκη (πηγή: wrc.com).
Walter Rohrl: Μόντε Κάρλο, 1982, 1983, 1984
Ο δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής και τέσσερις φορές νικήτης στο Μόντε Κάρλο με τέσσερις διαφορετικούς κατασκευαστές, έχοντας αποσπάσει τη νίκη στο συγκεκριμένο τερέν το 1980 με τα χρώματα της Fiat και το 131 Abarth, επέστρεψε στο Πριγκιπάτο το 1982 ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου για λογαριασμό της Opel με άρμα την Ascona 400. Την επόμενη χρονιά, ο Walter Rohrl μεταπηδά στο στρατόπεδο της Lancia, κερίζοντας με την 037 το Μόντε Κάρλο, ενώ ένα χρόνο μετά έπραξε το ίδιο με την Audi και το εμβληματικό Quuatro.
Didier Auriol: Μόντε Κάρλο, 1993
Ο Didier Auriol πήρε 11 νίκες για λογαριασμό της Lancia από το 1989 έως και το 1992. Ωστόσο, οι επιτυχίες αυτές δεν αποτέλεσαν τροχοπέδη ώστε ο Γάλλος οδηγός να εγκαταλείψει το ιταλικό στρατόπεδο για τα… μάτια της Toyota, η οποία μόλις είχε κερδίσει τον τίτλο στο Πρωτάθλημα Οδηγών με τον Carloz Sainz. Επί της ουσίας, ο Didier Auriol αντικατέστησε τον Ισπανό στην ομάδα για το 1993, ανταλλάσσοντας θέσεις με τον «El Matador».
Ο Γάλλος έδωσε το «παρών» στο Μόντε Κάρλο το 1993 ως ένα από τα φαβορί του αγώνα, παρά τον περιορισμένο χρόνο που πέρασε πίσω από το τιμόνι της Toyota Celica πριν τον αγώνα. Διατηρώντας προβάδισμα μόλις 2 δλ. έναντι του Ford Escort Cosworth του Francois Delecour πριν την τελευταία ειδική διαδρομή, ο Didier Auriol κατάφερε να αυξήσει τη διαφορά του στα 13 δευτερόλεπτα και να ανέβει έτσι για τρίτη φορά στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Μόντε Κάρλο.
Carlos Sainz: Μόντε Κάρλο, 1998
Ο Carloz Sainz επέστρεψε τη χρονιά εκείνη στην Toyota έχοντας προηγουμένως κερδίσει δύο Πρωταθλήματα Οδηγών με την ομάδα στην αρχή της δεκαετίας. Το 1998, η ιαπωνική εταιρεία πραγματοποίησε το ντεμπούτο της νέας της Corolla στο Μόντε Κάρλο, με την οποία ο Ισπανός απέσπασε την τρίτη του νίκη στο Πριγκιπάτο «απέναντι» στον Juha Kankkunen, παρά το γεγονός ότι κέρδισε μόλις μία ειδική διαδρομή.
Harri Rovanpera: Σουηδία, 2001
Ο Harri Rovanpera, πατέρας του Παγκόσμιου Πρωταθλητή του 2022 και 2023 Kalle Rovanpera, ύστερα από επτά σεζόν με τα χρώματα της Seat και άλλων ιδιωτικών ομάδων, είχε στο ενεργητικό του έως το 2001 μόλις δύο βάθρα. Τη χρονιά εκείνη η Peugeot έδωσε στον Φινλανδό οδηγό την ευκαιρία να συμμετάσχει με το «206», με πλήρες αγωνιστικό πρόγραμμα, στο Π.Π. Ράλλυ, «δίπλα» στον Gilles Panizzi.
Ο Harri Rovanpera κατάφερε να κυριαρχήσει στους παγωμένους δρόμους του Ράλλυ Σουηδίας, παίρνοντας δύο νίκες σε ειδικές διαδρομές αλλά και την πρώτη θέση του βάθρου, σχεδόν με διαφορά μισού λεπτού, στο ντεμπούτο του με την Peugeot. Παρά το γεγονός ότι σε όλη του την καριέρα ο Harri Rovanpera κατάφερε να αποσπάσει 15 στο σύνολο βάθρα, αυτή ήταν η μία και μοναδική φορά που ανέβηκε στην κορυφή του.
Tommi Makinen: Μόντε Κάρλο, 2002
Ο Tommi Makinen κέρδισε τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα με τη Mitsubishi, μέσα από μια συνεργασία που απέφερε στον Φινλανδό οδηγό 22 νίκες σε 7 σεζόν. Όμως, μετά από ένα δύσκολο 2001, ο Tommi Makinen αποφάσισε να μεταπηδήσει για το 2002 στη Subaru. Ύστερα από έναν συναρπαστικό αγώνα και δύο νίκες στις ειδικές διαδρομές του αγώνα στο Μόντε Κάρλο της χρονιάς εκείνης, ο Tommi Makinen τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από τον Sebastien Loeb. Ωστόσο, η νίκη του Γάλλου του αφαιρέθηκε τέσσερις ημέρες μετά το τέλος του αγώνα, όταν έλαβε ποινή δύο λεπτών.
Marcus Gronholm: Μόντε Κάρλο, 2006
Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στους κόλπους της Peugeot για 7 αγωνιστικές σεζόν και την κατάκτηση μαζί της δύο τίτλων, ο Marcus Gronholm μεταπήδησε το 2006 στη Ford. Μαζί με τον Timo Rautiainen στο δεξί μπάκετ, ο «ψηλός» πήρε επιβλητικά τη νίκη στο Μόντε Κάρλο απέναντι στον Sebastien Loeb με διαφορά μάλιστα που ξεπερνούσε το ένα λεπτό. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της Ford εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια, αλλά και η παρθενική του Marcus Gronholm στην άσφαλτο.
Sebastien Ogier: Μόντε Κάρλο, 2017
Έχοντας ήδη στο τσεπάκι του τέσσερις τίτλους, ο Sebastien Ogier αναζήτησε αλλού την τύχη του για το 2017 μετά την αποχώρηση της VW από το WRC στα τέλη του 2016. Και αυτή δεν ήταν άλλη από εκείνη που του προσέφερε η M-Sport Ford του Malcolm Wilson, μια ομάδα που δεν είχε κερδίσει κανένα αγώνα στο WRC από το 2012. Η νίκη στον πρώτο κιόλας αγώνα του Γάλλου με το Fiesta WRC δεν ήρθε εύκολα, παρά τους τρεις καλύτερους χρόνους σε ισάριθμες ε.δ. του Πριγκιπάτου.
Sebastien Loeb: Μόντε Κάρλο, 2022
Ο εννέα φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Sebastien Loeb επέστρεψε στο WRC το 2022 με τα χρώματα της M-Sport Ford ακολουθώντας ένα πρόγραμμα σε επιλεγμένους αγώνες του θεσμού (σημ.: το 2019 και 2020 ο Γάλλος ακολούθησε παρόμοια τακτική με την Hyundai Motorsport, ενώ απείχε από το θεσμό το 2021). Έχοντας κλείσει πλέον τα 47 του χρόνια, ο Γάλλος οδήγησε εντυπωσιακά το Ford Puma Hybrid και με έξι νίκες σε ε.δ. κατευθύνθηκε στην Power Stage με διαφορά μικρότερη των 10 δευτερολέπτων από τον συμπατριώτη του Sebastien Ogier. Τελικά, ήταν ο… πρώτος από του δύο Seb της «παρέας» εκείνος που κατάφερε να πάρει τη νίκη στο Μόντε Κάρλο πριν από δύο χρόνια – αυτή ήταν η 80η νίκη για τον Sebastien Loeb στο WRC.
