Με τα αυτοκίνητα ουσιαστικά υπό περιορισμό, 25άρηδες τότε, ξέραμε ότι ή θα υλοποιούσαμε τα όνειρά μας ή η εξέλιξή τους θα ήταν συνδεδεμένη με εφιάλτη.
Στους αγώνες, ήταν όμορφα στις Αναβάσεις – σε αυτό το κρυφό σχολειό, που εξελίσσεται σε Πανεπιστήμιο, ζούσες την «ειδική» στην άσφαλτο με φίλους, συνοδηγούς και μηχανικούς στο Escort 2000 RS (εθνικό αγωνιστικό, όπως και το Starlet) και είχες ελπίδα στο όνειρο.
Να πας χώμα. Να οδηγήσεις εκεί που ήταν οι καλύτεροι, ψάχνοντας τα όρια της περιορισμένης πρόσφυσης. Το Ακρόπολις; Ούτε στο όνειρό σου. Όταν άρχισε η γραφή άρθρων στους 4Τ για την περιγραφή ελληνικών αγώνων, σκεπτόσουν ότι -ποιος ξέρει;- μπορεί κάποτε να γράψεις για τον αγώνα μας στο Παγκόσμιο. Να περιγράψεις την προσπάθεια των θεών και των δικών μας ημίθεων σε έναν καλά οργανωμένο αγώνα, χάρη στην ΕΛΠΑ, με χαρακτήρα, χάρη στη χώρα μας και στους ανθρώπους της. Ένα σύνολο με προσωπικότητα, ένας θεσμός-ιεροτελεστία με διαχρονική αξία, που αντέχει μέχρι σήμερα, οπότε τη σκυτάλη πήρε η ΟΜΑΕ, αξιοποιώντας το ίδιο πολύπειρο δυναμικό, με κλάση που ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα.
Ήταν το '82 η πρώτη μας δημοσιογραφική αποστολή στην Ιταλία, για την τελευταία εκδοχή του Autobianchi Α112, με τους προβολείς ομίχλης φυτεμένους στον προφυλακτήρα. Ένιωθες υποχρεωμένος να οδηγήσεις μόνο Abarth, αδιαφορώντας για το ότι το απλό ήταν δημοσιογραφικά πιο ενδιαφέρον. Το '83 δουλειά στο γραφείο Τύπου του Ράλλυ Ακρόπολις, με ευθύνη την πορεία των Ελλήνων – «αφού εσύ αυτούς ξέρεις» ήταν το σχόλιο-εντολή του κυρ-Ηλία Σπορίδη, με το χαρακτηριστικό λεπτό μουστάκι και το τύπου σαφάρι σακάκι. Μορφωμένος και διεθνής γενικότερα, αλλά στα διψασμένα για το κάτι άλλο μάτια μας δεν το «είχε» το αγωνιστικό κομμάτι. Έμεινε στη μικρή μεταξύ μας ιστορία το «ποιος είναι ο Μπλόμκβιστ;».
Η συνέχεια σε σχέση με το Ράλλυ Ακρόπολις γράφτηκε ουσιαστικά από το μπάκετ. Θέση που κρίνεται από το αποτέλεσμα, και όχι από τις προσωπικές σχέσεις, όπως συμβαίνει αν κάνεις το σφάλμα να εμπλακείς διοικητικά, οπότε και το τέλειο κρίνεται κατά περίπτωση.
Σερί '84-'99 στις ε.δ. του ΡΑ, και ξανά το 2003 με τα καλύτερα αυτοκίνητα της Nissan και της Seat, και με τους καλύτερους δίπλα μας, εντός και εκτός μπάκετ, αλλά και «απέναντι», με συναγωνιστές-θρύλους που θαύμαζες εφ' όλης της ύλης. Ντρεπόσουν να παραδεχτείς πως θέλεις να τους κερδίσεις. Ούτε καν να τους μοιάσεις. Να μπορείς να τους κοιτάξεις αρκούσε, ήταν σημαντικό.
Ήταν η δεκαετία που ο «Ιαβέρης» ανέπνεε και όλοι παραμιλούσαμε, ενώ ο «Σιρόκο» μόλις αποχαιρετούσε το χώρο με τη σπάνια αρχοντιά του, την ώρα που ο «Λεωνίδας» οδηγούσε και υποστήριζε. Τεράστιοι και οι συνοδηγοί της εποχής -και μέσα από τη συνεργασία μας ξεχωρίζουμε τον αείμνηστο Κώστα Φερτάκη, τον Μανώλη Μακρινό, που ακόμη «διδάσκει», και άλλους εξαιρετικούς-, όπως και οι αφανείς ήρωες τεχνικοί, που αποδεδειγμένα ξεπερνούσαν ξένους συναδέλφους τους.
Ήταν η δεκαετία που ο Γιώργος Μοσχούς συμπλήρωσε οκτώ πρωταθλήματα και ο «Τζίγγερ» ξεκίνησε το δικό του σερί, το '87, με νταμπλ και μόνιμα δίπλα του τον Κώστα Στεφανή, που πλέον γράφει ιστορία και εκτός μπάκετ, με ατού τον επαγγελματισμό και το ήθος του. Σε πρώτο πρόσωπο, το σύνδρομο του δεύτερου το ξεπεράσαμε χάρη στο GTiR την επόμενη δεκαετία, και ήταν το 1983 που ο «Λεωνίδας», με την Τώνια δίπλα του στο Renault 5 Turbo, αμφισβήτησε τη «Γιωργάρα» βαθμολογικά και η αντιπαράθεση έφτασε στα δικαστήρια. Συμπρωταθλητές, λοιπόν, αλλά το πλήγμα για το χώρο ήταν βαρύ.
Μένοντας στους αγώνες, ο αείμνηστος Μάκης Σαλιάρης έψαχνε αντιπάλους σε βουνά και πίστες, ενώ ευρύτερα στο χώρο γεννήθηκε ένα αστέρι που λάμπει ακόμη.
Ο Λεωνίδας Κύρκος ξεκίνησε το '80 σε μια Ριτσώνα, Τετάρτη απόγευμα, αφού λόγω του μέτρου «μόνα-ζυγά» τρέχαμε καθημερινές. Συγκλονιστική πορεία, με ασφάλτινο προσανατολισμό τότε, τα χρόνια εκείνα. Escort-Opel και πάλι Ford στα χέρια του πλέον επιτυχημένου Έλληνα οδηγού αγώνων όλων των εποχών.
Στα αυτοκίνητα παραγωγής, οδηγούσες ό,τι καλύτερο εκτός, σε αποστολές που δεν ξεπερνιούνται, αλλά ήσουν μέσα και σε ό,τι γήινο εδώ, στην ελληνική αγορά.
Για τη σκέψη σου, πολύ πεζά, εντελώς αδιάφορα τα συμβατικά Uno και «205». Εσύ, ένας λάτρης της Alfasud, με ή χωρίς «Τi», δεν ξεχνάς το απόλυτο ΣΔΟΚ για την εποχή. Κλειστή από εμάς για εσάς η ασφάλτινη διαδρομή της Τανάγρας, και να 'μαστε με το Uno Turbo του κ. Καββαθά, το 205 GTi-1.6 του κ. Σάρρα και το 5 GT του κ. Μανιατόπουλου. Εμπειρία αυτή η δοκιμή με χρονόμετρο. Όπλα-πύραυλοι για κάθε εποχή, με την ευθύνη στη μέγιστη τιμή. Μας άρεσε το ρίσκο. Μας δίδαξε, άλλωστε, ο Κ.Κ. ότι μόνο με στόχο το ακατόρθωτο ξεχωρίζεις, και μας εμπιστευόταν ο διευθυντής-ιδρυτής του περιοδικού μας. Όντας μάλιστα και τυχεροί, ποτέ δεν τον εκθέσαμε σε ειδικές αποστολές εντός και εκτός της χώρας μας. Αγαπημένη συνήθεια οι αγωνιστικές γνωριμίες. Στο χέρι μας όλα τα αγωνιστικά αυτοκίνητα που πρωταγωνιστούσαν εδώ, αλλά και τα κορυφαία εκτός. Όλες οι Lancia, όλα τα Peugeot, με τη Celica Group Β και τον Γιάννη Βιτάλη συνοδηγό, να ξεχωρίζει σε αυτό το άτυπο παλμαρέ. 
Σήμερα είναι διαφορετικά, αλλά δε θυμώνεις, ούτε πλέον στενοχωριέσαι, αφού, όταν ήταν εφικτό, η στιγμή άλλων εξελίχθηκε σε τρόπο της ζωής σου, χάρη στην εμπιστοσύνη σημαντικών ανθρώπων, με την ονοματολογία να μην είναι της στιγμής.
Φτηνό πολύ το social-mediaκό «να σέβεστε». Δε μας εκφράζει ως παρότρυνση, και είμαστε εμείς που σεβόμαστε ό,τι εκπροσωπούμε, και όσο αντέξουμε, με ατού τους αναγνώστες μας και την εφ' όλης της ύλης υποστήριξη των συνεργατών-οικογένειάς μας.
Περισσότερα για τα '80s, ως συνοδηγός του Πάνου Φιλιππακόπουλου για αυτοκίνητα παραγωγής και του Νίκου Τσάδαρη για ελληνικούς αγώνες, μεθαύριο, το Σάββατο 11 Μαρτίου, στο Γκάζι, στο περιθώριο της έκθεσης που είναι αφιερωμένη στη δεκαετία που μας χαρακτήρισε.
Μάνατζερ-συντονιστής ο Μιχάλης Σταυρόπουλος, και να η ευκαιρία και για συζήτηση. Όσοι μας ακολουθούν θυμούνται, αφού μαζί τα ζήσαμε, ενώ οι νέοι που έχουν υπομονή είναι η αδυναμία μας, ώστε να μας ακούσουν και να τους παρασύρουμε στο σήμερα μέσα από το παρελθόν μας._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
