top icon
Blog

Σε πρώτο πρόσωπο…

… ημέρα που είναι και, διαβάζοντας και ακούγοντας, ταξιδεύεις στο παρελθόν και το τυλίγεις το κουβάρι, ώστε να βρεις την αρχή του.

Ήμουν πολύ τυχερό παιδί. Για διάφορους προσωπικούς λόγους, που δεν αφορούν την κοινή γνώμη. Ειδικότερα, όμως, υπήρξα πολύ τυχερός γιατί με δίδαξε οδήγηση ο μεγαλύτερος ξάδελφός μου, Στρατής Π. Χατζηπαναγιώτης. Μας χώριζαν περισσότερο από δέκα χρόνια, και ήταν η τέλεια αναλογία όταν, εκείνος σχεδόν τριάντα και εγώ ούτε δεκαοκτώ, αγόρασε την πρώτη του Porsche, μια 911 S 2.2 Targa. Μια λευκή, ολοκαίνουργια κούκλα, αγορασμένη του κουτιού από την τότε αντιπροσωπεία. Χωρίς δίπλωμα, ζούσα το όνειρο ως συνοδηγός του και φόρτωνα γνώση και συναίσθημα. Ήταν αυτό που λέμε «οδηγάρα». Δεν ντριφτάριζε με τις ώρες, δεν υπήρχαν και καθηγητές ντριφτ τότε (το ακούσαμε και αυτό), αλλά είχε απίστευτη άνεση στα πολλά χιλιόμετρα και ένα δικό του τρόπο συμπεριφοράς ώστε να μην προκαλεί, να σέβεται και να είναι ασφαλής. Συνεχώς γκρίνιαζα. Πάτα και πάτα. Είχε όμως το μυαλό να ταξιδεύουμε και με 200 τότε, εκεί που το επέτρεπαν οι συνθήκες.

«Το κακό οδόστρωμα το αντιμετωπίζεις και προσαρμόζεσαι. Ξέρουμε να αντιδράσουμε, ενώ έχουμε πάντα καινούργια λάστιχα.» Τον απέναντι και αυτόν που θα μας πεταχτεί πρέπει να προβλέψουμε. «Αν θέλεις να πηγαίνουμε “κάργα” στο Δομοκό και από Καρδίτσα για Θεσσαλονίκη, πήγαινε τρέξε σε αγώνες, που οι δρόμοι είναι φυλαγμένοι», το σχόλιό του.

«Ωραία», του απαντούσα λες και συμφωνούσα, «στην εθνική (περίπου Εθνική δηλαδή) γιατί δεν το πατάς;». Επέλεγε τα 150 με εξάρσεις μέχρι 180, και σπάνια τα 200 χλμ., και εξηγούσε: «Στην Ελλάδα είμαστε. Αγκομαχούν όλοι να πάνε με 100 και τους φτάνουμε σαν σταματημένους. Δεν μπορούν να μας υπολογίσουν και να προστατευτούν, πρέπει εμείς να το κάνουμε και να τους προστατεύσουμε».

Αργότερα, οδηγούσα. Ήμουν δεκαοκτώ με δίπλωμα. Ήταν όνειρο να με εμπιστευτεί να πάμε ταξίδι. Κοιμόταν δίπλα μου. Μέχρι 160, ήταν η εντολή. Εκεί πριν από το Βόλο, που ανέβαζα 180+, τον ξυπνούσε η αλλαγή του ήχου του flat 6 που κροτάλιζε στην πλάτη. «Κόψε, σαν αεροπλάνο τους φτάνεις.» Θα τους σκοτώσουμε και θα σκοτωθούμε χωρίς λόγο. Θα φτάσουμε δέκα λεπτά νωρίτερα, που μπορούμε να τα κερδίσουμε με μία στάση λιγότερο.» Αργότερα ταξιδεύαμε πιο γρήγορα, ειδικά με τη «Μερκ» του θείου μου, που σημείωνε αθόρυβα υψηλές ταχύτητες. Τότε, διάλεγε νύχτα. Πολύ αργά. Η ξαδέλφη μου η Στέλλα μπορεί να το θυμάται. Οδηγούσε μέχρι τα Καμένα και έπαιρνα πηδάλιο για τη συμπρωτεύουσα σηκώνοντας πόδι στα Τέμπη. Άδειοι δρόμοι, βράδυ, ο καλύτερος συνδυασμός, αρκεί να είσαι συγκεντρωμένος και να γνωρίζεις την αντίδραση της μηχανής σου. Μεγάλη υπόθεση η προσοχή και η γνώση.

Εκείνος ακινητοποίησε εύκολα τη βαριά Chrysler όταν με 180 χλμ. έσκασε στις ευθείες της Λάρισας μπροστινό λάστιχο. Ήμουν πολύ μικρός, εκείνος πολύ νέος, και το ζούσε, το ήξερε, ήταν συγκεντρωμένος και αντέδρασε υποδειγματικά στη στραβή, όπως οι πιλότοι όταν και όποτε συμβεί το απρόοπτο. Το στοιχείο-τρόπος ζωής και για τον οδηγό αγώνων, που οφείλει την πορεία του κυρίως στο μυαλό του.

Τα παραπάνω ήταν οδηγός μου στο δρόμο, όπου όλοι μας έχουμε τα δικά μας «τρικ», ακόμα και στην παράλογη και ανούσια διαδικασία της τελικής, αλλά και στους αγώνες, στη λεπτή διαδικασία των αναγνωρίσεων. Σε ανοιχτούς δρόμους σε άσφαλτο και χώμα, όπου ο άλλος, είτε απέναντι, είτε στη δική σου πορεία, αδυνατεί να υπολογίσει την ταχύτητά σου, και οφείλεις να τον σεβαστείς.

Προσαρμόζεσαι, λοιπόν, και υποχρέωσή μας ήταν και παραμένει αυτήν την εμπειρία μας να τη μεταφέρουμε. Με τρόπο και υπομονή, όπως το έκαναν σημαντικοί συνεργάτες, όπως το κάνουμε και θα το κάνουμε. Αφού αυτή είναι η ζωή μας.

Το μότο: «Κάν' το σωστά», μάθε το πώς και κάν' το με ασφάλεια!_ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ