Υπερβαίνει πλέον το ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως η εισφορά 0,6%, την οποία βάσει του νόμου 128/75 χρεώνονται όλοι οι δανειολήπτες στην Ελλάδα.
Υπερβαίνει πλέον το ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως η εισφορά 0,6%, την οποία βάσει του νόμου 128/75 χρεώνονται όλοι οι δανειολήπτες στην Ελλάδα.
Ουσιαστικά αυτή η εισφορά αποτελεί ένα είδος φορολογίας στα δάνεια και σε κάθε χρηματοδοτική συμφωνία επιβαρύνει το ετήσιο επιτόκιο, βάσει του οποίου ορίζονται οι μηνιαίες δόσεις. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, είναι η αγορά του αυτοκινήτου εκείνη που χρεώνεται τα περισσότερα ποσά, αφού είναι αποτελεί ίσως την πιο ισχυρή χρηματοδοτούμενη αγορά στην Ελλάδα.
Ο νόμος του 1975 που καθιέρωσε την εισφορά 0,6% (η οποία αποδίδεται στη συνέχεια από τις τράπεζες στο κράτος, σε ειδικό λογαριασμό που τηρεί το Υπουργείο Οικονομίας στην Τράπεζα της Ελλάδος) προέβλεπε ότι ολόκληρο το συγκεντρούμενο ποσό θα δινόταν μέσω επιδοτήσεων σε δάνεια επιχειρήσεων με εξαγωγικό χαρακτήρα.
Όμως από το 1991 με πράξη του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας οι εξαγωγικές επιχειρήσεις έπαψαν να επιδοτούνται και έκτοτε η εισφορά παρέμεινε για να καλύπτονται ανάγκες των ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων, όπως πλημμυροπαθείς, παλλινοστούντες και πληγέντες από καιρικά φαινόμενα αγρότες.
Από τότε και μέχρι σήμερα, με τη δανειοληψία συνεχώς να αυξάνεται (άρα και η συγκεντρούμενη εισφορά 0,6%) κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς πού καταλήγουν τα λεφτά: τα κόμματα εξουσίας κατηγορούν το ένα το άλλο για τη συνέχιση της ύπαρξής της (αλλά όταν αναλαμβάνουν την κυβέρνηση δεν την καταργούν, ενώ οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί κάνουν λόγο για «ανεξέλεγκτες και αδιαφανείς δαπάνες».
