Ζώντας με τον κίνδυνο…

Τι είναι αυτό που κάνει τους πιλότους να εκτίθενται σε πολύ περισσότερους κινδύνους από έναν συνηθισμένο άνθρωπο, ακόμα και στη διάρκεια της καθημερινότητάς τους μετά τους αγώνες; Ακριβώς το γεγονός ότι δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, ενώ τα όριά τους -όχι μόνο αυτά που εκφράζονται πίσω από το τιμόνι- είναι πολύ πιο μακριά από τα δικά μας. Αν στο παραπάνω προσθέσετε και το ότι έχουν δικαίως κερδίσει και πολύ περισσότερα λεφτά από τον καθένα μας, νάτη αμέσως η εξίσωση: Supercars, αεροπλάνα, ταχύπλοα, μοτοσικλέτες και ό,τι άλλο είναι χρειαζούμενο για να ανέβει η αδρεναλίνη βρίσκονται στη διάθεσή τους. Από εκεί και πέρα έχει το λόγο η στατιστική. Πόσε ς πιθανότητες υπάρχουν να πάθεις κάτι εσύ, καθήμενος στον καναπέ σου, πόσες εκείνοι;

Περίπου τέτοιες ημέρες ήταν -22 Ιανουαρίου- πίσω στο μακρινό 1959, όταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής της χρονιάς εκείνης Μάικ Χόθορν έπαιζε με μια Jaguar στους αγγλικούς δρόμους, κυνηγώντας τον φίλο του Ρομπ Ουόκερ που προπορευόταν με μια Mercedes 300 SL. Είχε μόλις ανακοινώσει την αποχώρησή του από τη Formula 1, ήταν νέος, ωραίος, πλούσιος και διάσημος. Κι όμως, εκεί, πίσω από ένα καλό τιμόνι να θέλει να κάνει ένα προσπέρασμα για πλάκα, χωρίς σημασία! Ατυχώς όμως ο έλεγχος χάθηκε και όλα τέλειωσαν στη σύγκρουση με ένα δέντρο. Οι εφημερίδες την άλλη μέρα έγραφαν Why Mike; κανείς όμως δε μπορούσε να απαντήσει. Ένας ακόμη παγκόσμιος πρωταθλητής –ο Νίνο Φαρίνα που ήταν ο πρώτος στην ιστορία της F1, το 1950– χάθηκε λίγα χρόνια αργότερα, το 1966 στους δρόμους της Γαλλίας, οδηγώντας την Ferrari του πολύ γρήγορα, προκειμένου να προλάβει την εκκίνηση του Grand Prix.

Διαφορετική ήταν η περίπτωση του Κάρλος Πάτσε, ενός εξαιρετικού πιλότου που μαζί με τον Ρόιτμαν επιχειρούσαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 να φέρουν ξανά ψηλά τη φήμη των Αργεντινών πιλότων. Ο Κάρλος είχε ήδη μια νίκη στη Formula 1 με τη Brabham, το μέλλον βρισκόταν μπροστά του, όμως το νήμα της ζωής του κόπηκε με την πτώση του ιδιωτικού του αεροπλάνου. Mε τον ίδιο τρόπο έφυγε από κοντά μας και ο Γκρέιαμ Χιλ, παρασύροντας στο θάνατο και τον ταλαντούχο Άγγλο πιλότο Τόνι Μπράιζ. Ο πατέρας του Ντέιμον και δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής -το 1962 και το 1968- είχε αποσυρθεί ως οδηγός και διατηρούσε δική του αγωνιστική ομάδα, την Embassy. Τα πρώτα καλά αποτελέσματα δεν θα αργούσαν, όμως η μοίρα αποφάσισε διαφορετικά.

Το 1979 συνέβη ένα ατύχημα με αιωρόπτερο, το οποίο συζητήθηκε πολύ. Πρωταγωνιστής ο οδηγός της Ligier Πατρίκ Ντεπαγιέ, λάτρης του συγκεκριμένου αθλήματος σε τέτοιο βαθμό, που στο συμβόλαιό του με τη γαλλική ομάδα υπήρχε όρος που ανέφερε ότι δεν θα ασχολούνταν με αυτό όσο θα οδηγούσε τα μονοθέσια της ομάδας. Κι όμως, ο Πατρίκ παρέβη τον κανόνα και επιπλέον τραυματίστηκε άσχημα σε μια πτώση. Έκανε τρεις μήνες να συνέλθει, ενώ απολύθηκε και από τη Ligier. Ήταν οργισμένοι μαζί του γιατί το συμβάν έλαβε χώρα τη στιγμή που οι JS11 πήγαιναν πολύ καλά και νικούσαν συχνά, διεκδικώντας τίτλο. Η απερισκεψία του στοίχισε πολύ, αφού όλα έμειναν πίσω και οι στόχοι της ομάδας άλλαξαν. Ο Ντεπαγιέ δεν έμεινε άνεργος για πολύ, κλείνοντας συνεργασία με την Alfa Romeo, που επέστρεφε στη Formula 1 ύστερα από 28 χρόνια. Το 1980 ξεκίνησε με ελπίδες, αφού το ιταλικό αυτοκίνητο βελτιωνόταν αγώνα προς αγώνα, χάρις και στις δικές του άοκνες προσπάθειες. Όμως, η ατυχία χτύπησε για δεύτερη φορά τον Πατρίκ τον Αύγουστο του 1980, με τραγικό τρόπο. Ο Γάλλος έχασε τη ζωή του σε ιδιωτικές δοκιμές στο Χοκενχάιμ, λίγες ημέρες πριν τον επίσημο αγώνα.

Ένας ακόμη άτυχος Γάλλος, ήταν ο Ντιντιέ Πιρονί. Νικητής στο Λε Μαν το 1978 με την Αlpine-Renault A442, κέρδισε τις πρώτες του νίκες στη Formula 1 στο κόκπιτ των Ligier. Το 1982 πήγε στη Ferrari και είναι γνωστές οι αντιμαχίες του με τον Ζιλ Βιλνέβ για την πρωτοκαθεδρία στην ομάδα, ως την ημέρα που ο Καναδός χάθηκε στο Ζόλντερ. Δυο μήνες ύστερα από εκείνο το φρικτό γεγονός ο Πιρονί έζησε το δικό του δράμα, στο Χοκενχάιμ, παγιδευμένος στο παραμορφωμένο σασί της Ferrari του και με συντριπτικά χτυπήματα στα πόδια. Η αποθεραπεία του κράτησε σχεδόν δύο χρόνια και ελπίδα για επανεκκίνηση της καριέρας του στη Formula 1 δεν υπήρχε καμιά. Ωστόσο, εκείνος κατάφερε το 1986 να βρεθεί και πάλι στο κόκπιτ ενός μονοθεσίου, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι δε μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Αλλά ένας racer, δεν αλλάζει ποτέ, δε μπορεί να σταματήσει να αγωνίζεται. Ο Ντιντιέ αποφάσισε να ασχοληθεί με τους αγώνες ταχυπλόων, σε μια κατηγορία που το κοινό αποκαλεί η Formula 1 της θάλασσας. Κι εκεί που έδειχνε ότι μπορούσε να σταθεί, ένα δεύτερο χτύπημα της μοίρας έφερε το θάνατο, σε μια ανατροπή του ταχυπλόου.

Μα γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καθήσουν ήσυχοι; Ίσως να μας απαντούσε ο Κλέι Ρεγκατσόνι, αν ζούσε. Αυτός ο απίθανος Ελβετός έχει επιζήσει από σωρεία ατυχημάτων. Σε ένα από αυτά, ίσως το πιο απίστευτο το μονοθέσιο της F2 που οδηγούσε καρφώθηκε ενδιάμεσα στις μπαριέρες τόσο σφιχτά και με τέτοιο τρόπο, που πίστευες πως ο οδηγός του επέζησε επειδή δεν είχε… κεφάλι! Ο Κλέι, ύστερα από τα χρόνια πλάι στον Λάουντα με τη Ferrari και τη νίκη του με τη Williams στο Σίλβερστον το 1979 -την πρώτη της εταιρείας- συνέχισε την καριέρα του με τις Ensign. Το 1980 δεν ήταν σίγουρα η τυχερή του χρονιά, αφού μια σφοδρή σύγκρουση στο Long Beach τον άφησε παράλυτο, οπότε αγώνες τέλος. Ωστόσο, ο Ελβετός δεν έκατσε ήσυχος και μόλις συνήλθε συμμετείχε σε αγώνες για άτομα με ειδικές ανάγκες. Αργότερα, άρχισε να παίρνει μέρος και σε εκδηλώσεις ιστορικού χαρακτήρα. Σε μια από αυτές έφυγε από κοντά μας, το 2006 στην ηλικία των 67, οδηγώντας ένα Chrysler Voyager κάπου κοντά στην Πάρμα.

Παραδείγματα υπάρχουν κι άλλα, αυτά είναι όμως που θυμόμαστε αυτή τη στιγμή. Πιστεύουμε πως αρκούν για να εξηγήσουν την περίπτωση του Σούμι, που δοκιμάζεται αυτές τις ημέρες κι ελπίζουμε όλα να πάνε καλά γι αυτόν. Ας θυμηθούμε τι έκανε, από τη μέρα που άφησε τη Ferrari: Έπαιξε ποδόσφαιρο, τραυματίστηκε σε αγώνα μοτοσικλετών, έτρεξε με καρτ, έκανε σκι, ξαναγύρισε στη Formula 1 με τη Mercedes, ξαναέφυγε κι ένας θεός ξέρει με πόσα άλλα πράγματα καταπιάστηκε. Θα μπορούσε να έχει μια ασφαλή ζωή παρέα με τα λεφτά του και όλες τις επίγειες απολαύσεις. Όμως, έτσι δε θα ήταν ο Σούμι που ξέρουμε._Σπ.Χατ.