Για τον Νίκο Καπετανάκη

 

ΘΑ μπορούσα να γράψω έναν τυπικό «in memoriam», αναφέροντας τις νίκες, τις διακρίσεις και τους αγώνες στους οποίους πήρε μέρος ο Νίκος. Αυτά, όμως, μπορεί να τα βρει όποιος θέλει στα αρχεία της ΕΛΠΑ και σε διάφορα site. Και ο Νίκος Καπετανάκης δεν ήταν απλώς ένας γρήγορος οδηγός. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη, με σεβασμό για όλους, απίστευτο χιούμορ, τάση αυτοσαρκασμού και ένα μοναδικό χάρισμα να διηγείται παλιές ιστορίες. Όχι ιστορίες με χρονολογίες, αυτοκίνητα, ρεκόρ, παράπονα και όλα τα γνωστά που λένε οι παλιοί οδηγοί, αλλά μόνον ιστορίες που βγάζουν γέλιο.

Για αυτό, το αντίο στον φίλο Νίκο θέλω να το πω με μερικές από αυτές τις ιστορίες. Ιστορίες που έλεγε όταν βρισκόμασταν στο «γραφείο» του, σε ένα τραπεζάκι του Βάρσου στην Κηφισιά, όπου πήγαινε κάθε μέρα να πιει τον καφέ του και να δεχτεί όσους φίλους ήθελαν να απολαύσουν την παρέα του. Όταν μάλιστα ερχόταν εκεί και ο Γιώργος Ραπτόπουλος, ο πολύ γρήγορος οδηγός της εποχής του Νίκου (αντίπαλος στους αγώνες, αλλά φίλος του), μπορούσες να καθίσεις ώρες ολόκληρες και να τους ακούς να λένε ιστορίες και να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.

Ο Νίκος έκανε πάντα πλάκα με όλους και για όλα. Μόνο και μόνο για να βγάλει γέλιο. Θυμάμαι όταν, πριν από μερικά χρόνια, ως μέλη του Συνδέσμου Bετεράνων Oδηγών, πήραμε μέρος σε αγώνα ταχύτητας στο αεροδρόμιο της Τρίπολης και προσπαθούσαμε να οδηγήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, ο Νίκος είχε δηλώσει ότι θα μπει στα pits για ανεφοδιασμό. Αλλά, μόλις έφτασε εκεί που τον περίμεναν οι μηχανικοί για να του βάλουν βενζίνη (που φυσικά δε χρειαζόταν), έβγαλε από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου ένα σάντουιτς, το έφαγε με την ησυχία του εμπρός στα έκπληκτα μάτια όλων και μετά ξαναμπήκε στην πίστα και συνέχισε. Τερμάτισε τελευταίος, βεβαίως, και έχασε τον αγώνα, αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις και ήταν πανευτυχής.

Ακόμα και στο διάστημα που ήταν στο νοσοκομείο συνέχισε να κάνει πλάκες. Μία ημέρα που του έκαναν καρδιογράφημα, ο Νίκος κοίταξε την οθόνη του μηχανήματος και είπε στον γιατρό ότι έχει γίνει κάποιο σοβαρό λάθος, γιατί αυτό το καρδιογράφημα δεν ήταν δικό του. «Μα τι λέτε, κ. Καπετανάκη;» είπε έκπληκτος ο γιατρός. «Αφού το καρδιογράφημα γίνεται αυτήν τη στιγμή.» «Ναι» απάντησε εκείνος, «αλλά εγώ στην καρδιά μου έχω τη γυναίκα μου, και εδώ δεν τη βλέπω πουθενά».

Ο Νίκος δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναφέρεται και σε θέματα που οι άλλοι δε θέλουν ούτε να ακούσουν. Σε μια αγωνιστική εκδήλωση που έγινε πέρυσι στο Τατόι, ο Νίκος δεν κατάφερε να πάει, αλλά έμαθε ότι ο συνάδελφός μας Αντώνης Κόλλιας, που σχολίαζε τον αγώνα, μίλησε διθυραμβικά για τις επιτυχίες του. Τηλεφώνησε, λοιπόν, αμέσως και μου είπε: «Ο Αντώνης είπε τόσο πολλά για μένα, που νομίζω ότι δε θα έχει τι άλλο να πει στην κηδεία μου».

Είχε, όμως, και ένα όνειρο που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει. Πριν από περίπου ένα μήνα μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Να μου λέει ιστορίες σε μαγνητόφωνο, για να ετοιμάσουμε ένα βιβλιαράκι το οποίο θα μοιραζόταν σε όσους θα πήγαιναν στην κηδεία του. Και το ήθελε πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να το κάνει.

Θα κλείσω αυτό το μικρό, προσωπικό αφιέρωμα στον φίλο Νίκο με μια ιστορία που μας έκανε να γελούμε όταν τη θυμόμαστε. Κάθε φορά που μου τηλεφωνούσε, αντί να πει το όνομά του, μου έλεγε: «Είμαι ένας ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης νέος με θεληματικό πηγούνι». Μία ημέρα όμως μου τηλεφώνησε σκασμένος από τα γέλια και μου είπε κατά λέξη: «Σου τηλεφώνησα πριν από δύο λεπτά και άρχισα να λέω πως είμαι ένας ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης νέος, οπότε ακούω μια άγρια φωνή να λέει: “Άντε να χαθείς, ανώμαλε”. Και τότε» είπε ο Νίκος «κατάλαβα ότι είχα πάρει λάθος νούμερο»…

Ίσως αυτό να ήταν το μοναδικό λάθος του Νίκου.
Του ανθρώπου που δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Του ανθρώπου που είχε μόνον φίλους και θαυμαστές που τον λάτρευαν.
Του ανθρώπου που δεν ήθελε ποτέ δάκρυα.

Άρης Σταθάκης