Honda NSX: Σημείο αναφοράς

Κλασική ηλιόλουστη μέρα δυτικής ακτής. Έχει σχεδόν μεσημεριάσει, εγώ, αγχωμένος. Πλησιάζω στον προορισμό μου, το λέει καθαρά το GPS του Beetle. Εδώ όλα είναι μεγαλύτερα, ακόμη κι ο βασικός κινητήρας ενός ταπεινού κατά τα άλλα σκαραβαίου κυβίζεται στα δύο χιλιάδες τριακόσια κ.ε., πεντακύλινδρα παρακαλώ! Ίσως σας θυμίζει κάτι, ναι, είναι ο γνωστός κινητήρας που χρησιμοποιεί η Audi ως βάση στα RS μοντέλα της.
Το GPS φωνάζει, φτάσαμε! Ήσυχη γειτονιά, μονοκατοικίες σε απόσταση η μία απ´την άλλη, μεγάλα οικογενειακά παρκαρισμένα και πολλά γκαράζ που κρύβουν εκπλήξεις. Εκπλήξεις όπως αυτήν που θα φιλοτιμηθώ να αποπειραθώ να οδηγήσω. Χτυπάω κουδούνι. Ησυχία. Περιμένω. Περισσότερη ησυχία. Κάνω πίσω να κοιτάξω ψηλά στα μπαλκόνια μήπως και δω το «πράσινο φως». Τίποτα. Ξαφνικά ανοίγει την πόρτα περιχαρής η Alex, η γνωστή μου που θα μας κάνει την χάρη να πιάσουμε στα χέρια μας έναν από τους θρύλους της αυτοκίνησης. «Έλα μέσα» μου φωνάζει, «πάω πάνω να ετοιμαστώ!» Κλασική γυναίκα, πάντα λίγο αργοπορημένη, παρά τα όποια δεκάλεπτα της χάρισε η κίνηση που αντιμετώπισα καθώς περνούσα το αεροδρόμιο του San Francisco. Κατεβαίνει, μου λέει, «πάμε;», γνέφω καταφατικά, «θες κάτι;» ρωτάει απ’ την κουζίνα. «Ένα ποτηράκι νερό» ανταποκρίνομαι. Το καταπίνω βιαστικά, όπως τα παιδιά το πρωινό τους πριν την σχολική εκδρομή. Κατεβαίνουμε στο ημι-υπόγειο parking και να σου ένα κατάμαυρο, πανέμορφο, Honda Acura. Θαμπώνω. Πλησιάζω. Γνέφω. Αγγίζω. Σκέφτομαι Senna, Soichiro, κι άλλα τέτοια ηχηρά ονόματα. Η καρδούλα μου πάει να σπάσει κι ακόμη δεν έχω μπει μέσα. «NSX» ψιθυρίζω. «Ναι!» απαντά δυνατά η φίλη μου, «κι αυτό εδώ (SLK55AMG) δικό μου είναι! Μήπως θες να πάμε βόλτα με αυτή μιας κι έχει τέλεια μέρα;» «Όχι», εγώ. Ξερά. Απαιτητά. Δεν χάνει κανείς νοήμων άνθρωπος την δυνατότητα να οδηγήσει ένα Honda NSX για μία ολόκληρη μέρα.

Οδηγώντας το Honda NSX
 
Η θέση οδήγησης με τα όσα κουσούρια Ιαπωνικής εργονομίας σε χωράει. Ρυθμίζεις ελάχιστα καθρέπτες τιμόνι και βάζεις μπρος. Ααχ. Τι κινητήρες φτιάχνουν οι μηχανολόγοι μάγοι της Honda. Βελούδινη λειτουργία, σχεδόν αθόρυβη, εισαγωγή, εξαγωγή, ακούγονται, μαζί με ένα γρύλισμα χρονισμού. Η καρδιά μου ανεβάζει στροφές όσο γρήγορα και το αμάξι. Η δοκιμή της απόκρισης το γκαζιού όπως και του φρένου απαραίτητη για ένα «υπεραυτοκίνητο» μίας άλλης εποχής. Ο τρίλιτρος και βάλε εξακύλινδρος κινητήρας παράγει άπλετη ροπή για το πανάλαφρο σασί. Κατεβάζω τζάμια. Παίζω με τους παλαιού τύπου μοχλοδιακόπτες και τα κομβία που τόσοι αγαπάμε και πια δεν βλέπουμε. Ανοίγει ο δρόμος καθώς κινούμαστε παραλιακά, στον ονειρικό Pacific Highway 1.
 
Η φίλη μου με παροτρύνει, μετά από το ανάλογο complement του «έμπιστου» οδηγού, να το πιέσω. Αρχίζω σταδιακά κι ανεβάζω ρυθμό. Οι στροφές ακόμη στενούτσικες αφού δεν έχουμε «παραλληλιστεί» με τον Ωκεανό. Όσο ανοίγει ο δρόμος, ανοίγω την πεταλούδα γκαζιού, τόσο το αμάξι ελαφρώνει, και ο δρόμος ομορφαίνει. Η ευκολία αλλαγής κατεύθυνσης; Θεσπέσια! Κιβώτιο; Κινητήρας; Τιμόνι; Όλα καλολαδωμένα και βιδωμένα σαν χιλιοδουλεμένο πριόνι. Άμεσα. Μηχανικά. Σφιχτά. Ακριβή. Θεϊκή δουλειά έχουν κάνει! Τί Carrera και πράσσειν άλογα…. αυτό είναι το σημείο αναφοράς. Με διαφορά. Η ταχύτητα ανεβαίνει λίγο πάνω απ’τα όριο, αγγίζουμε ογδόντα με ενενήντα μίλια μέσα σε ανοικτές καμπές, παραλιακές, κι αμέσως μετά κόβω γιατί φοβάμαι τον δούρειο ίππο. Την Αμερικάνικη τροχαία. Αλλά ξανά-θαρρεύω κι επιταχύνω με περισσότερη θέρμη κάθε επόμενη φορά, το πλαίσιο ανταποκρίνεται, κι ο κινητήρας απλά ανεβαίνει σε άλλο φάσμα στροφών, αβίαστα. «Δεν έχει τελειωμό η ιστορία» λέω μέσα μου. Senna είναι αυτός. Το NSX θέλει πίστα για να το «πατήσεις» κάτω, αν φυσικά έχεις τις γνώσεις.
 
Ο Pacific One που οδηγεί στον 101, ίσως τον διασημότερο όλων των παραλιακών αυτοκινητοδρόμων, είναι αρκετός ώστε να ξεδιπλώσει πολλές αν όχι όλες τις αρετές του το Honda NSX. Η ανάρτηση, πέραν του ότι κρατάει το αμάξωμα άψογα πάνω στο κακό για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα οδόστρωμα, προσφέρει πρωτόγνωρη άνεση για τόσο σπορ κατασκευή. Απορροφάει αλλά το τιμόνι του παραμένει ζωντανό, δεν χορεύει, η πληροφόρηση του ελαφριά, απαλή και συνεχόμενη, χωρίς τις συνήθεις ξερές αντιδράσεις άλλων σπορ κρεμαγιέρων. Γενικότερα αυτό που αφήνει το άριστο αλουμινένιο πλαίσιό του είναι η ελαφρότητα συνυφασμένη με την ακρίβεια… συγκίνηση κυρίως εγκεφαλική αλλά άκρως συναισθηματικά δοσμένη λόγω και της μοναδικότητας του οχήματος.
 
Φθάνοντας στο Half Moon Bay σταματάμε για ένα γεύμα. Προσέχω τις υπερμεγέθεις μερίδες γιατί δεν θέλω να βαρύνω το Honda! Τόσο ελαφρύ δείχνει! Αναμνήσεις παλιών μας αυτοκινήτων γεμίζουν την κουβέντα και τα ευχαριστώ διαδέχονται το ένα το άλλο πριν ξανασμίξουμε με τον Ειρηνικό, απολαμβάνοντας πια και ήλιο σε δύση. Όλα αυτά ζωγραφίζουν εικόνες αλησμόνητες για εκείνο το φθινόπωρο. Επιστρέφοντας στο κέντρο της πόλης το Honda NSX αντιμετωπίζει με χαρά την απογευματινή κίνηση της εξόδου των γραφείων. Δεν προδίδει τον οδηγό του παρά το μηχανοκίνητο κιβώτιο, δεν τρομάζει με απότομες αντιδράσεις μες στην κίνηση. Είναι ένα υπεραυτοκίνητο για όλες τις ώρες και τις ημέρες, πραγματικά, χωρίς κουμπιά νουθέτησης των δυνατοτήτων του, παρά μόνο αν το αποφασίσει ο οδηγός μηχανικά, αναλογικά. Αυτή η αναλογικότητα των αισθήσεων, στην οποία έχω αναφερθεί ξανά σε άλλα άρθρα μου, είναι που αρχίζει να εκλείπει τα χρόνια αυτά. Αλλά τέτοιες εμπειρίες είναι που μας δίνουν ελπίδα. Ζωντανός ο θρύλος του NSX.