Οκτώβριος 2013: Εν ριπή…

Έτσι απλά, για να μην το κουράζουμε και μακριά από εμάς η μιζέρια που έχει να κάνει με αφορμές συνδεδεμένες με εκκρεμότητες προς τη FIA και οικονομικές ρυθμίσεις.

Οι τύποι στη FIA, και κυρίως οι συνεργάτες τους που έχουν να κάνουν με την προβολή-προώθηση του θεσμού (;) έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και την παρέμβαση-εγγύηση του Έλληνα Πρωθυπουργού. Τα «ληγμένα» που ρυθμίστηκαν σε μία ώρα έπειτα από ιστορική συνάντηση στο αρχηγείο του αγώνα τους πείραξαν;

Ξανά απλά, είναι πάρα πολλά τα χρήματα που… καταθέτει μπροστά η Πολωνία-Λιθουανία, 14ος αγώνας δε χωράει, οι Ιταλοί συνεχίζουν να «απειλούν», τεκμηριωμένα πλέον, ότι θα πάνε Ρώμη, οπότε άντε γεια, Ράλλυ Ακρόπολις.

Μας άξιζε τέτοια τύχη; Τι σημασία έχει; Πού δηλαδή προκύπτει αξιοκρατία σήμερα, οπότε απορούμε και δηλώνουμε αιφνιδιασμένοι και βαθύτατα στενοχωρημένοι; Έχοντας μάλιστα σκοτώσει τον μίζερο Σ.Χ., αφού δε θα αναφερθούμε σε χρέη και ρυθμίσεις, εκτιμώντας ότι ήταν «αφορμούλες», και όχι η αιτία, αντίστοιχα δε θα σχολιάσουμε αν όντως μας έπιασαν στον ύπνο ή κάποιοι γνώριζαν. Ως όφειλαν, άλλωστε…

Σε κάθε περίπτωση, το Ράλλυ Ακρόπολις, το αληθινό, ένα διαχρονικό δημιούργημα της ΕΛΠΑ με εθνική υπεραξία, είναι πάνω από τον «Στρατούλη», το «Ανιτάκι» και τον «Παυλάκο», αλλά και πάνω από τον «πρόεδρο Bill», τον «Andretti» κ.ά., και αλίμονο σε όποιον πιστεύει διαφορετικά.

Τότε, αν δηλαδή σε σχέση με την επόμενη ημέρα αποδειχθεί ότι οι εξωθεσμικές κινήσεις έχουν το προσωπικό στοιχείο και κινούνται ανταγωνιστικά με το γεγονός θεωρώντας το προσωπική τους υπόθεση, τότε, με νεκρό τον μίζερο, θα προκύψει ο εχθρικός-συμπλεγματικός, που αρνείται να δεχτεί και ως ιδέα την οπισθοδρόμηση του αγώνα από γεγονός πρώτης σειράς (WRC) σε αγώνα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (ERC) με δόλωμα το Eurosport. Άλλωστε, τον είχαμε τον αγώνα στο Ευρωπαϊκό και τον σκοτώσαμε. Μακάρι να ξαναέχουμε τέτοιο αγώνα, αλλά καμία σχέση με το Ράλλυ Ακρόπολις.

Ποτέ και για κανένα τίμημα δε θα προκύψει ERC ACROPOLIS RALLY. Μόνο προϊόν κακού αστείου μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, και εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγηθούμε.

Σε κάθε περίπτωση, σήμερα οι ελληνικοί αγώνες διαθέτουν την εκλεγμένη τους Ομοσπονδία (ΟΜΑΕ), που τους διοικεί-συντονίζει και αποφασίζει για τη δομή τους σε σχέση με το Πρωτάθλημα -και όχι μόνο-, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ενώ διαθέτουν εθνική λέσχη με μεγάλη ιστορία, που αποδεικνύεται πολύ ισχυρή σε σχέση με τα προβλήματά της (Σ.Χ.: άλλο ένα θεματάκι προς διερεύνηση αλλά, είπαμε, το Ράλλυ είναι πάνω από όλους, και ο μίζερος νεκρός, οπότε υπομονή και τα πλήκτρα με σύνεση), ενώ έτσι ξαφνικά και καθόλου τυχαία διαθέτουν και τον ιδανικό promoter, τη Celeritas του Παύλου Αθανασούλα.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι, αφού ρυθμιστούν οι όποιες θεσμικές εκκρεμότητες -είναι σαφές πως μετά την αναγνώριση της ΟΜΑΕ από το κράτος είναι μονόδρομος η εκχώρηση του περιβόητου Pouvoir Sportif από την ΕΛΠΑ στην Ομοσπονδία-, ανοίγει ο δρόμος ώστε να προκύψει μεθοδευμένη και δημιουργική υπομονή και ψυχραιμία σε σχέση με το Ακρόπολις, που, αφού δε γίνεται το ‘14, πρέπει να εξασφαλιστεί ότι θα γίνει το ‘15-‘16-‘17. Όσο κι αν στοιχίσει. Όποιες κι αν είναι οι προϋποθέσεις. Πάντως, αμαχητί δε θα πέσουμε. Αντίστοιχα, να η ευκαιρία ώστε:

1. να επιστρέψουμε ως χώρα στο ημερολόγιο του Ευρωπαϊκού, και να ζήσουν και οι νέοι ό,τι και εμείς από πρώτο χέρι, χάρη στο άπαιχτο Ράλλυ Χαλκιδικής, 2. να προκύψει σοβαρό Ιστορικό ΡΑ με Sporting κατηγορία και Legend εκδήλωση, αφού, κακά τα ψέματα, γιορτάζουμε όποτε θέλουμε και όπως θέλουμε τα 60 μας χρόνια.

Το να γιορτάσουμε, πάντως, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε σχέση με την ιστορία, το παρόν και το μέλλον του Ράλλυ Ακρόπολις.

Το κακό σενάριο; Αυτό με τις ασημένιες διεθνείς καρέκλες στη FIA, που ορισμένοι τις πήραν σπίτι, και με τη λέσχη-φάντασμα που ελάχιστοι σκέπτονται να δημιουργήσουν(;) ώστε, αν «πέσει» η ΕΛΠΑ, να παίξει ρόλο στη διεκδίκηση του «pouvoir», κ.ά. εκτρώματα συνδεδεμένα με προσωπικά συμφέροντα…

Δεν τα πιστεύουμε! Άλλωστε, για κάποιους με πολλά χρόνια φορτωμένα στην πλάτη, προκύπτει και τεστ «ματαιοδοξία vs υστεροφημία» και, όσο και αν κάνουν τα πάντα να μας προδίδουν-απογοητεύουν, είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα λειτουργήσουν ορθά, συναινετικά τουλάχιστον._ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Σεπτέμβριος 2013: Αναμνήσεις…
Αύγουστος-Σεπτέμβριος, και όσοι πιστοί για 15-20 χρόνια (1980-2000) ζούσαμε τη στιγμή στη Χαλκιδική, όπου και το ομώνυμο Ράλλυ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Με το μεγαλύτερο κιόλας συντελεστή. Αγώνας «να η ευκαιρία» για τους Έλληνες πρωταθλητές, οι οποίοι είχαν χίλιους λόγους να διακριθούν, και μάλιστα απολαμβάνοντας. Καταπληκτικές ειδικές διαδρομές, θεατές με άποψη και συναγωνισμό επιπέδου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, τη στιγμή που από τη συνάντηση πέρασαν και Παγκόσμιοι, όπως οι Ρανιοτί, Φρεκλέν, Μπιαζιόν, ΜακΡέι, Ζανούσι κ.ά. Αν στο Ράλλυ Ακρόπολις η «ζαλάδα» σε σχέση με τους χρόνους των «θεών» ήταν δεδομένη, στο Ράλλυ Χαλκιδικής οι Έλληνες πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους. Άλλωστε, μόνο τυχαία δεν έλαμψαν σε επίπεδο Γενικής οι «Σιρόκο», «Ιαβέρης», Γιώργος Μοσχούς, «Τζίγγερ», Γιάννης Παπαδημητρίου, Γάκης Καλεμτζάκης, Γιώργος Σωτηριάδης, Κώστας Χαμπής κ.ά., ενώ πεντακάθαρα κέρδισαν το Ράλλυ ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Άρης Βωβός. Για κατηγορίες και κλάσεις ουδέποτε τέθηκε θέμα, και κάμποσοι ικανοί Έλληνες αξιοποίησαν ευκαιρίες και δυνατότητες σημειώνοντας διεθνείς «νίκες».

Σε πρώτο πρόσωπο…
Τυχερός ο υπογράφων. Από γρήγορο σέρβις του Παύλου Μοσχούτη δίπλα στον Άκη Εμμανουήλ στην AkiSpeed Cortina το ’79 και πλοηγός με τη Silvia το ’83, να ‘μαστε ως εργοστασιακή συμμετοχή το 84 με τον Κώστα Φερτάκη με το Nissan 240 RS! Eμπειρία ζωής, διαχρονικής μάλιστα αξίας, αφού οδηγήσαμε όλα τα εργοστασιακά Nissan μέχρι και το‘95, χωρίς να υποτιμούμε τη συμμετοχή με το επίσης εργοστασιακό Seat Ibiza το ’96 και το ’97. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι δίπλα και γύρω μας έκαναν τη διαφορά. Οι συνοδηγοί μας, τα κομάντο-τεχνικοί και βέβαια οι επικεφαλής συντονιστές. Ο Νίκος Κελεσάκος, ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε τα πάντα όλα σε σχέση με την αγωνιστική μας καριέρα -και όχι μόνο- και φυσικά ο Κύριος Νικόλας Παπασταθόπουλος. Ο «Παπ» μου. Καταπληκτικοί άνθρωποι, καταπληκτικά αυτοκίνητα, όπως ήταν το «άχαστο» Nissan Sunny GTiR και το τέλειο περιβάλλον με ειδικές διαδρομές-σημείο αναφοράς για τις δυνατότητες του καθενός μας, όπως είναι η Βάβδος, τα Σήμαντρα, τα Πλανά, το Μεταγκίτσι, και άλλες «ειδικάρες» τέρμα γκάζι, με το χρώμα να δίνει όποτε προέκυπτε ο ασφάλτινος Χολομώντας.

Έχανες-κέρδιζες εκεί, ήξερες ότι δίνεις εξετάσεις και στον εαυτό σου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τα Ορμύλια, ειδική-σπαστήρι για τον ερασιτέχνη, ήθελαν τον τρόπο τους ώστε να πας αέρα και να είσαι ανταγωνιστικός. Όπως έλεγε ο μετρ Γιώργος Μοσχούς, «αν πας φυσιολογικά, έχει 2-3 πηδήματα-σκαλοπάτια. Αν πας αέρα, πετάς παντού». Για να πετάξεις, βέβαια, ήθελες τη σωστή, όχι ιδιαίτερα σκληρή ανάρτηση και τη σωστή σχέση μετάδοσης, σε συνδυασμό πάντα με το πλαίσιο και τις προδιαγραφές του κινητήρα. Δουλεύαμε πολύ στη Nissan πριν από τον αγώνα ώστε να έχουμε το σωστό πακέτο, σε έναν αγώνα «καμία σχέση», αν έκανες συγκρίσεις με το Ράλλυ Ακρόπολις.

Νίκος Κελεσάκος
Ο «Βάκα», από το «Βακαμπαγιάσι» του αρχηγού της Nissan τότε, ο επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος της Nissan από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και για 25 και βάλε χρόνια. Σπάνιος, ειδικός άνθρωπος, με το θετικό αποτέλεσμα τρόπο ζωής σε διάφορα επίπεδα εμπλοκής του. Έδινε την ψυχή του για τους γύρω του και μαζί κάναμε τη διαφορά χάρη στον τρόπο επικοινωνίας μας. Με τα μάτια! Δεν ήταν απλώς η ψυχή της προσπάθειας, ο άνθρωπος που εμπιστευόταν και εμπιστεύεται ο Τάκης Θεοχαράκης εν λευκώ, ήταν ο πατέρας όλων μας. Του πληρώματος και των μηχανικών. Απίστευτη η δυναμική του στην προετοιμασία, με μέθοδο που συνδύαζε το συναίσθημα με τον επαγγελματισμό, με τρόπο που εντυπωσίαζε ακόμα και τους Σάλονεν, Μέτα, αλλά ήταν πάνω στον αγώνα που με τον τρόπο του σου έδινε τη δύναμη να μείνεις όρθιος και να διακριθείς ακόμα και αν είχες βρεθεί στον πάτο. Αγαπημένος όλων, σε κέρδιζε με τον τρόπο του, με τις ακριβείς προβλέψεις του και βέβαια με την εμπειρία, που αποκτάται, αλλά πρέπει και «να το έχεις», όπως λέγεται.

Άλλωστε, μόνο τυχαία δε δημιούργησε με την άπαιχτη σύζυγό του, τη Μίση, την τέλεια οικογένεια, προσφέροντας στην κοινωνία δύο καταπληκτικά παιδιά με αγωγή και μόρφωση, ώστε να μείνουν όρθια στα δύσκολα. Απλά αγαπημένος, με το συναίσθημα να συμπληρώνει την εκτίμηση για τον άνθρωπο, για τον φίλο που, πέραν της εμπιστοσύνης του με αποδείξεις, μας δίδαξε αποφασιστικότητα και την απαραίτητη μαγκιά ώστε να επιβιώσεις σε ειδικούς -και όχι μόνο- χώρους._ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Αύγουστος 2013: Η Τέλεια Διαδρομή…

… θα πείτε, όσοι τυχεροί, έχοντας ζήσει ή –και κυρίως– όσοι συντονισμένοι, έχοντας διαβάσει «στην Τοσκάνη με κόκκινο αυτοκίνητο». Μπορεί μια όποια(;) Ferrari, γιατί όχι και μια Alfa Romeo; Εννοείται πως θα συμφωνήσουμε, αλλά οφείλουμε να είμαστε και ρεαλιστές, οπότε τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια, και «πάμε Ελλάδα».

«Στην Ελλάδα πού;» είναι η τυπική ερώτηση, συνήθως από νέους με άποψη ή και από αμετανόητες «παλιοσειρές» που θέλουν να στρίβουν, έχοντας μάλιστα αποκτήσει την καλή(;) εποχή αυτοκίνητο επιδόσεων. Παντού και πουθενά είναι η απάντηση, και μην περιμένετε από εμάς να σας προτείνουμε πού να πάτε να… βγάλετε τα μάτια σας. Άλλωστε, η Τέλεια Διαδρομή είναι κυρίως θέμα διάθεσης και επιλογών με καθαρό μυαλό.

Οι κανόνες, λοιπόν, έχουν να κάνουν καταρχήν με την κυκλοφορία. Ο δρόμος χωρίς κίνηση είναι ο καλός φίλος σε αυτήν τη διαδικασία, που απαιτεί και εξαιρετική ορατότητα. Το οδόστρωμα έχει τη σημασία του, αλλά τι να την κάνεις την τέλεια άσφαλτο όταν την κρύβουν οι προπορευόμενοι ή, ακόμα χειρότερα, όταν το άλλο, το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας θυμίζει την Πανεπιστημίου την καλή εποχή… Η συνέχεια έχει να κάνει με τα αυτονόητα, που είναι όμως σημαντικά, αφού συνδέονται με την ευχαρίστηση του οδηγού αλλά και της μηχανής. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα σταμάτα-ξεκίνα, οπότε καταλήγεις στην 1η και ξανά από την αρχή. Θέλεις κομμάτια με γρήγορες καμπές, ελάχιστες έως καθόλου φουρκέτες και, αν νομίζεις ότι λατρεύεις την κατηφόρα, που κρύβει παγίδες, αφού τα φρένα παραγωγής κουράζονται γρήγορα, σωστό είναι να μην υποτιμάς την ανηφόρα. Άλλωστε, στο οροπέδιο ή στην ανηφόρα θα μάθεις το όχημα και θα αναβαθμίσεις τα όριά σου, ώστε αργά ή γρήγορα να οδηγήσεις και με τη φόρα στην κατάβαση, έχοντας και τον τρόπο να προστατεύσεις τα φρένα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όταν η θερμοκρασία τους εκτοξευθεί, πρέπει να βρεις τον τρόπο και το χώρο για την αποφόρτισή τους, ώστε να μην εξελιχθεί το πακέτο σε φονική μηχανή.

Σας έβαλα πολλά στην εξίσωση. Κρατήστε τα σημαντικά. Επιλέξτε δρόμους και ώρα με περιορισμένη κίνηση και να θυμάστε ότι εκτός πίστας αξιοποιούμε τον κινητήρα αλλάζοντας ταχύτητες λίγο πάνω από τη μέγιστη ροπή.

Πάρ’ το αλλιώς…

Στην πίστα όλα τα παραπάνω διαφοροποιούνται. Εκεί, επιλέγοντας να συμμετάσχεις σε track day, έχεις τη δυνατότητα να ανταγωνιστείς και τον εαυτό σου, αρκεί να διαθέτεις τα κατάλληλα όργανα. Μην κυνηγάτε τον απόλυτο χρόνο. Επιδιώξτε την επαναληψιμότητα και, σε κάθε περίπτωση, προσπαθήστε να βελτιώσετε τα σημεία όπου είναι σαφές ότι υστερείτε. Τα φρένα παραγωγής απαιτούν προστασία που συνδέεται με την ψυχραιμία, ενώ τέτοιες ζεστές ημέρες το αυτοκίνητο είναι όπως ο άνθρωπος. Αντέχει στην πίεση με τις χαμηλότερες θερμοκρασίες. Ή πολύ πρωί ή με το σούρουπο, λοιπόν. Καλή διασκέδαση!_ Σ. Χατζηπαναγιώτου