Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο 2024 – Η εμπειρία!

Η περιγραφή από έναν σεμνό άνθρωπο, ικανό σε τρεις ρόλους που αφορούν τη Regularity διαδικασία. Οδηγός, συνοδηγός όπως στο Μόντε, αλλά και οργανωτής, όντας μέλος του ΔΣ του ΣΙΣΑ.

Σε πρώτο πρόσωπο

Η προτροπή του Στράτη (Σ.Χ.) να γράψω για την εμπειρία μου στο Rallye Monte-Carlo Historique με ξάφνιασε. Είναι κάτι που ποτέ δεν έχω κάνει, ενώ εκτιμώ ότι δεν το έχω με την «πένα». Μάλιστα, στο σχολείο οι εκθέσεις μου δεν έπαιρναν καλό βαθμό. Όμως πώς να αρνηθώ στους 4Τ; Ελπίζω οι έμπειροι «συνεργάτες μου» να το διορθώσουν, ώστε να διαβάζεται. Ήταν 15 Ιανουαρίου, 23.30, η εισερχόμενη κλήση από τον πρόεδρο του ΣΙΣΑ, Μιχάλη Μουζούκη: «Πας συνοδηγός στο Monte!» Αρχικά ήμουν αρνητικός, όμως μετά από διευκρινίσεις στις απορίες μου, είπα το ναι. Τον Κυριάκο Κοφινά τον γνώριζα λίγο, από παλαιότερες εκδηλώσεις, και μου άρεσε που συμμετέχει με τον γιο του Νικόλα και καταφέρνουν αξιόλογες επιδόσεις.

Σε ανοιχτή γραμμή με τον Κυριάκο, έναν ιδιαίτερα πολυάσχολο manager, αλλά το αυτοκίνητο το είδα πρώτη φορά στις 22 Ιανουαρίου στις 19.00, οπότε σχεδιάσαμε την προσπάθεια δοκιμής του σε συνθήκες υπό πίεση. Η συνάντησή μας στην Πάρνηθα, στο τελεφερίκ. Δοκιμή με 46 μ.ω.τ., και μετά το Μπάφι προσπάθεια αλλαγής ελαστικού. Σε πυκνό σκοτάδι, με το χιονόνερο να μας μαστιγώνει, αλλάξαμε τροχό και συνεχίσαμε. Τα τζάμια θολά, το σύστημα ξεθαμπώματος σε λειτουργία, αλλά μετά από ελάχιστα μέτρα ο κινητήρας έσβησε, και τέλος. Έγιναν προσπάθειες με μίζα και σπρώξιμο, αλλά ο κινητήρας ανένδοτος να λειτουργήσει. Αποφασίσαμε να καλέσουμε οδική βοήθεια. Όσο περιμέναμε, ήρθε βοήθεια από το καταφύγιο, αφού κάποιος καλός άνθρωπος τους ενημέρωσε, και ευχαριστούμε πολύ, Ευαγγελίνα. Επιτέλους, νερό, ζεστό τσάι και καταπληκτικές χειροποίητες μπάρες με γεύση σοκολάτα! Έπειτα από μία ώρα έφτασε ένα μικρό όχημα της οδικής βοήθειας, με μία μπαταρία για να μας δώσει ρεύμα. Ασυνεννοησία! Ρεύμα είχαμε, ρυμούλκηση χρειαζόμασταν…

Δύο ώρες μετά, στο κρύο και στο χιόνι, έρχεται για δεύτερη φορά βοήθεια και μας πήραν στο καταφύγιο. Βάλσαμο η θαλπωρή στο τζάκι, με τσιπουράκι, λουκάνικα, ελιές και υπέροχο ψωμί. Ζεστή «αποστολική» φιλοξενία από τον Φίλιππο και τον Ματθαίο! Παιδιά, είστε υπέροχοι! Ευχαριστούμε πολύ. Έφτασε η ρυμούλκα της οδικής, φορτώσαμε το Mini και «βουρ» για συνεργείο. Φτάσαμε εκεί μεσάνυχτα, και στη δοκιμή στο κατέβασμα από τη ρυμούλκα το Mini πήρε μπρος. (Σ.Χ.: «Μάτι ήταν, Άκη»). Ο μηχανικός την άλλη μέρα απεφάνθη πως είτε βραχυκυκλώσαμε με το σταυρό την τρόμπα βενζίνης κατά την αλλαγή του ελαστικού, ή δεν άντεξε η ασφάλεια τέσσερις προβολείς και μαζί το θερμαινόμενο τζάμι, και έκαψε την κεντρική ασφάλεια. Έφτιαξε νέες γραμμές, με ξεχωριστές ασφάλειες, και μας έδωσε οδηγίες πώς να αντιμετωπίσουμε τυχόν αντίστοιχα απρόοπτα. Όλες τις επόμενες μέρες οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Κ.Κ. δε μας έδωσαν την ευκαιρία για άλλες δοκιμές, ούτε για από κοινού μελέτη του roadbook.

Κυριακή 28 Ιανουαρίου

Το πρωί βρεθήκαμε για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο για μεταφορά στο Μιλάνο. Σημαντικό ότι προλάβαμε να κάνουμε ακόμα ένα calibration, μετά από απόφαση αλλαγής πίεσης στα ελαστικά, και φορτώσαμε το Mini στην νταλίκα. Επιτέλους, μελέτη του roadbook, αλλά μόνο για δύο ώρες. Σημειώσεις μέχρι την πρώτη ειδική διαδρομή, και μετά στη διάθεση του Κυριάκου για να το μελετήσει και να μου το ξαναδώσει το βράδυ. Έφτασε το μεσημέρι της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου και, φεύγοντας νωρίτερα ο Κυριάκος για Μιλάνο, ξαναπήρα το roadbook για μελέτη και σημειώσεις. Την Τρίτη προσπάθησα να βάλω όλο το πρόγραμμα σε μια σειρά, όμως συνέχεια έρχονταν μηνύματα από την οργάνωση για εναλλακτικές διαδρομές και για διορθώσεις και μεταβολές σε τουλίπες στο roadbook. Γενικά επικρατούσε ένα κομφούζιο.

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου στις 8.00 πέταξα για Μιλάνο. Ο Κυριάκος ήταν ήδη εκεί και με ένα νοικιασμένο ηλεκτρικό ήρθε στο αεροδρόμιο. Από εκεί πήγαμε να πάρουμε το Mini στο σημείο όπου μας είχαν υποδείξει πως θα μας περιμένει η νταλίκα. Με δύο αυτοκίνητα πλέον, ξεκινήσαμε για το Automobile Club Milano. Στα διαδικαστικά, στη γραμματεία του αγώνα, όλα σχεδόν πήγαιναν λάθος. Η οργάνωση είχε άλλα στοιχεία αυτοκινήτου, άλλο όνομα και φωτογραφία οδηγού, ένα τρελό μπλέξιμο. «Αυτό είναι καλό σημάδι», λέω στον Κυριάκο… Δε θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα τα πράγματα! Πιάσαμε πάτο, οπότε από δω και πέρα ανεβαίνουμε…

Καταφέραμε αργά το βράδυ να γίνει ο τεχνικός έλεγχος και μας έκοψαν, γιατί το καλώδιο που είχε ζητήσει η οργάνωση δε λειτουργούσε. Εκκρεμότητα που θα έπρεπε να φτιάξουμε την άλλη μέρα το πρωί για να ολοκληρωθεί ο τεχνικός έλεγχος. Ο Κυριάκος είχε φροντίσει να κλείσει ένα αξιοπρεπές δωμάτιο πολύ κοντά στην εκκίνηση, όπου κοιμήθηκα το βράδυ μόνος μου άνετα. Την επόμενη μέρα το πρωί, στο χώρο του parc ferme, με τη βοήθεια του Γιάννη Μάρμαρου λύθηκε το πρόβλημα του καλωδίου και περάσαμε επιτέλους με επιτυχία τον τεχνικό έλεγχο.

Μιλάνο-Monaco

Το βράδυ συνάντηση στο Automobile Club Milano, για να πάμε στην Piazza del Duomo για την πανηγυρική εκκίνηση! Ο κόσμος πολύς, μας χαιρετούσε και μας ευχόταν καλό κουράγιο για τη δύσκολη νύχτα που θα είχαμε μπροστά μας. Πήραμε εκκίνηση, και έπρεπε να περάσουμε από διάφορα Pass Control και Time Control σε συγκεκριμένες πόλεις στη Βορειοδυτική Ιταλία και τη Νοτιοανατολική Γαλλία διασχίζοντας τις Άλπεις. Έπειτα από περίπου 1.400 χιλιόμετρα, φτάσαμε το απόγευμα στο χλιδάτο Μόντε Κάρλο στην ώρα μας, χωρίς ευτυχώς καθυστερήσεις, και μπήκαμε στο parc ferme. Κατευθείαν για ύπνο στο «Fairmont Hotel», με το μπαλκόνι μας να βλέπει την πιο γνωστή στροφή της F1 στο Μονακό, και την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε πλέον τον κανονικό αγώνα.

Εκκίνηση

Η ώρα μηδέν για τη συμμετοχή μας, τρεισήμισι ώρες μετά το πρώτο αυτοκίνητο και, μετά από αρκετά χιλιόμετρα, φτάσαμε στο σημείο του calibration, που αποδείχθηκε πετυχημένο. Στην πρώτη ειδική, ο Κυριάκος οδηγεί συνετά και κρατάει σωστές γραμμές, όμως συνέχεια μου ζητάει πληροφορίες για τουλίπες που θα έχουμε μετά από αρκετά χιλιόμετρα. Προσπαθώ να του δώσω τις πληροφορίες, όμως αυτό με αναγκάζει να γυρίζω σελίδες στο roabdook και να χάνω τουλίπες. Να μην μπορώ να διορθώνω μέτρα. Είναι τόσο κοντά η μία τουλίπα από την άλλη, είναι τόση πυκνή η πληροφορία, που νιώθω χαμένος. Εντωμεταξύ, διακρίνω και μια μικρή ασυνεννοησία μεταξύ μας, σε ό,τι αφορά αυτά που λέω στον Κυριάκο και σε αυτά που ο ίδιος θα ήθελε να ακούει. Στη δεύτερη ειδική αποφασίζω να επικεντρωθώ σε συγκεκριμένες τουλίπες, αγνοώντας άλλες, και αυτό μας βγαίνει σε καλό.

Τελειώνει η πρώτη μέρα και μετά από τέσσερις ε.δ., είμαστε όλοι οι Έλληνες στην 50άδα! Στην 4η θέση ο Αλεβιζόπουλος! Εμείς 3οι Έλληνες στη 16η θέση της Γενικής! Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη συνεννόηση μεταξύ μας και καταφέρνουμε, τη δεύτερη μέρα, να κάνουμε ίδιο χρόνο με τον πρώτο στην 6η ειδική και να ανέβουμε στη 12η θέση Γενικής και πρώτοι Έλληνες!

Η χαρά μας όμως δεν κράτησε πολύ. Στην 8η ειδική καραδοκούσε η Mercedes Νο 233, που ξεκίνησε μπροστά μας, και τη φτάσαμε σε έναν δύσκολο, στενό και πολύ ανηφορικό δρόμο, για να μας πας πάει “καροτσάκι” περίπου 2,5 χιλιόμετρα, χωρίς καμία διάθεση να μας αφήσει να προσπεράσουμε, ούτε όμως κι εμείς να μπορούμε, έτσι στενός όπως ήταν ο δρόμος. Το ευτύχημα ήταν πως οι χρονομετρήσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι ήταν μόνο δύο, και από αυτή την ατυχία δεχτήκαμε μόνο 480 βαθμούς ποινής. Ευτυχώς φτιάξαμε τα μέτρα στο υπόλοιπο της ειδικής, και δε συνεχίστηκε το κακό μέχρι το τέλος. Αυτή η ατυχία, μαζί και με μια ποινή για υπέρβαση κατά 6 χιλιόμετρα σε χωριό με περιορισμό ταχύτητας 30 χλμ./ώρα, μας έριξε από τη 12η στην 45η θέση. Αντίστοιχες ήταν οι ατυχίες και στα υπόλοιπα ελληνικά πληρώματα. Το βράδυ τηλέφωνα για «ξεμάτιασμα» και συζήτηση με τον Κυριάκο για το πώς να κινηθούμε και να προσπαθήσουμε να ανέβουμε θέσεις.

Τις επόμενες δύο μέρες, ο Κυριάκος διατηρεί άψογα ταχύτητα και γραμμές, εγώ τον ενημερώνω για το τι θα ακολουθήσει και προσθέτω μέτρα όπου χρειάζεται. Επιλέγω, από διαίσθηση πλέον, τις σωστές τουλίπες στο μέτρημα, διότι στο roadbook υπήρχαν αρκετές παγίδες με λάθος μέτρα, που τη μία σου έδειχναν να προσθέσεις 10 μέτρα και την άλλη να αφαιρέσεις 10. Έτσι, σιγά σιγά, λίγο λίγο, από ειδική σε ειδική, μέρα με τη μέρα, ανεβήκαμε 12 θέσεις και τερματίσαμε τη μεθεπόμενη και τελευταία μέρα στο Μονακό στην 33η θέση!

Απομένουν οι δύο δύσκολες νυχτερινές ειδικές για να πέσει η αυλαία. Στη διάσημη και δύσκολη ειδική Col de Turini, με τις πολλές ανηφορικές φουρκέτες, ο Κυριάκος έδωσε ρεσιτάλ με συνετή οδήγηση χωρίς υπερβολές, ενώ διόρθωνα μέτρα όπου χρειαζόταν. Η επόμενη και τελευταία ειδική, Col de Braus, με τις απότομες κλειστές κατηφορικές φουρκέτες, είχε τόση ομίχλη, που οι οργανωτές αποφάσισαν να την ακυρώσουν. Επιστροφή στο Μόντε Κάρλο στις 3 το πρωί, όπου μαθαίνουμε πως ανεβήκαμε ακόμα 5 θέσεις, και τερματίσαμε τελικά στην 28η θέση.

Η χαρά μας είναι μεγάλη!

Αν σκεφτούμε πως η προετοιμασία μας ήταν ελλιπής, ότι βρεθήκαμε για πρώτη φορά ως πλήρωμα, ότι η προσαρμογή μας έγινε μέσα στον αγώνα, με τις μικρές εντάσεις μας, που όμως ήταν αναγκαίες για να συνεργαστούμε, νομίζω ότι ήταν ένας μικρός άθλος. Ο Κυριάκος Κοφινάς αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός οδηγός, κρατούσε συνέχεια σωστές γραμμές και σταθερά γρήγορο ρυθμό. Τον ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη και για το ότι ζήσαμε από κοινού αυτήν τη μοναδική εμπειρία.

Μεγάλη βοήθεια ο καλός καιρός…

Αν βρίσκαμε περισσότερα χιόνια και πάγο, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτόν τον αγώνα, δε νομίζω ότι θα ήμασταν σε αυτήν τη θέση, όπως επίσης αν δε βρίσκαμε τη Mercedes μπροστά μας, θα ήμασταν ακόμα πιο ψηλά. Όμως με τα «αν» δε βγαίνουν τα επίσημα αποτελέσματα. Η διαδικασία να βάζουμε τα κινητά μας σε ειδικό φάκελο πριν μπούμε σε κάθε ειδική διαδρομή και η αγωνία μου μη χαθούμε δε με άφησαν να βγάλω φωτογραφίες από τα υπέροχα φαράγγια που περάσαμε και από τα διάφορα χωριά, όπου μας υποδέχθηκαν θερμά με πανηγυρισμούς, εδέσματα και μουσικές, κάνοντάς μας να αισθανθούμε υπέροχα.

Η απόσταση, ορισμένες φορές, από ειδική σε ειδική ξεπερνούσε τα 100 χιλιόμετρα και η κούραση ήθελε διαχείριση. Η οργάνωση ήταν υποδειγματική, με πολλούς κριτές σε εκκινήσεις και ΣΕΧ. Οι κριτές όμως ήταν συχνά αυστηροί και άδικοι, όπως στην περίπτωση των Αλεβιζόπουλου-Παλυβού.

Ευχαριστούμε πολύ:

Τον μηχανικό μας Γιώργο Κοτζιά, που προετοίμασε το -όπως αποδείχθηκε- αξιόπιστο Mini Cooper. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να βάλουμε «λίγο» λάδι στον κινητήρα, αέρα στα εξαιρετικά για τη συγκεκριμένη χρήση ελαστικά, και βέβαια βενζίνη.

Tον Γιάννη Μάρμαρο, για τον γενικό έλεγχο και τη σωστή εφαρμογή του καλωδίου στη συσκευή της οργάνωσης.

Τους Βαγγέλη Παναρίτη-Κωνσταντίνο Πιπέρο, για τη βενζίνη που χρειάστηκε να προσθέσουμε την 3η ημέρα, στη μέση του πουθενά, και βρέθηκαν εκεί, πρόθυμοι να μας υποστηρίξουν!

Τους φίλους στην Ελλάδα, που παρακολουθούσαν live την εξέλιξη της προσπάθειάς μας και μας παρότρυναν με κουράγιο, προσθέτοντας χρήσιμες συμβουλές.

Όλους τους Les Grecs, για την αμέριστη βοήθεια και τη συμπαράστασή τους στην επίτευξη του κοινού μας στόχου, να βρεθούμε οι Les Grecs όσο ψηλότερα γινόταν._ Akis Abastado (232 RMCH24)

Φωτογραφίες: Αρχείο Κ. Κοφινάς-Άκης Αμπαστάδο