To Colibri είναι ένα όμορφο πουλί, συνήθως βιολετί, που παρά το μικρό του μέγεθος μπορεί να ανοιγοκλείνει τα φτερά του 50 φορές το δευτερόλεπτο και να πετά με ταχύτητα 55 χλμ./ώρα σε ύψος μεγαλύτερο των πέντε χλμ. Όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, δεν υπήρχε πιο ταιριαστή ονομασία για την αεροδυναμική βολίδα της Stanguellini.
H Automobili Stanguellini ήταν μια ιδιαίτερα δημοφιλής ιταλική αγωνιστική ομάδα από τη Modena, που συμμετείχε με επιτυχία για πολλά χρόνια στα πρωταθλήματα ταχύτητας των μικρότερων κι εξίσου θεαματικών κατηγοριών, με τα δικά της αυτοκίνητα. Οι ρίζες της, στον κόσμο των τεσσάρων τροχών, ήταν βαθιές. Αρκεί μόνο να σκεφτείτε πως ο ιδρυτής της Francesco Stanguellini, συντοπίτης και καλός φίλος του Enzo Ferrari, ήταν ο πρώτος που το μακρινό 1910 ταξινόμησε αυτοκίνητο στην περιοχή (με αριθμό κυκλοφορίας ΜΟ 1).
Ο Francesco δούλεψε ταυτόχρονα με τους πιονέρους της αυγής της Αυτοκίνησης, κατασκευάζοντας αρχικά τρίκυκλα οχήματα, όπως για παράδειγμα η Ceirano. Στη συνέχεια συνεργάστηκε στενά με τη Fiat, από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της. Το 1925 ίδρυσε τη δική του εταιρεία, της οποίας τα ηνία ανέλαβε μετά τον θάνατό του το 1932 ο γιός του Vittorio. Εξαιρετικός μηχανικός, με γνώσεις και με πνεύμα οργανωτικό, για πολλούς ισάξιος με τον Carlo Abarth, ο νεώτερος Stanguellini απογείωσε τη μικρή βιοτεχνία και την έκανε γνωστή σε ολόκληρη την Ιταλία και όχι μόνο.
Τα αγωνιστικά της Squadra Corse Stanguellini, αρχικά με κινητήρες της Fiat και αργότερα με δικούς της, κατέκτησαν δεκάδες νίκες και τίτλους στις κατηγορίες των 750 και 1.100 κ.εκ., που ανθούσαν τότε στην ιταλική χερσόνησο. Η αρχή έγινε το 1937, με τον Lotario Rangoni (της οικογένειας Machiavelli παρακαλώ) να κερδίζει το πρωτάθλημα των 1.100 κ.εκ., με ένα ειδικά προετοιμασμένο Fiat 508C. Toν επόμενο χρόνο η μικρή εταιρεία από τη Modena θριάμβευσε στις κατηγορίες των 750 και 1.100 κ.εκ., ενώ το όνομά της ακούστηκε για πρώτη φορά διεθνώς, με τη νίκη στη γενική κατάταξη του Τarga Florio της Maserati 6CM του Giovanni Rocco (η Stanguellini ήταν ο προετοιμαστής του αυτοκινήτου). Παράλληλα, ξεκίνησε τα εξαιρετικά της αποτελέσματα στο Mille Miglia, με την κατάκτηση της νίκης στα 750 κ.εκ. το 1938 και το 1940. Στα τελευταία 1.000 Μίλια πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κέρδισε επίσης και την πρώτη θέση στα 1.100 κ.εκ.
Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν μετά τον πόλεμο, με αποκορύφωμα τα πρωταθλήματα Ιταλίας του 1947 στα 750, 1.100 και 1.500 κ.εκ. (στα τελευταία με αντίπαλο την 125 Sport, την πρώτη Ferrari της μηχανολογικής ιστορίας). Από εκείνη την περίοδο και σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50, δεν υπήρξε χρονιά χωρίς τίτλο για την Stanguellini στα 750 ή στα 1.100 κ.εκ., είτε και στα δύο μαζί. Ξεχωριστές στιγμές, οι νίκες στα 750 κ.εκ. στο Τarga Florio το 1952 και στις 12 ώρες του Sebring το 1957. Το μυστικό της επιτυχίας οφειλόταν κατά μεγάλο μέρος στην κορυφαία απόδοση των μηχανικών συνόλων που κατασκεύαζε η εταιρεία, με μπλοκ από ελαφρά κράματα αλουμινίου, δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής και καρμπιρατέρ της Weber: τα 741 κ.εκ. παρήγαγαν 60 ίππους στις 7.500 σ.α.λ. και τελική ταχύτητα 180 χλμ./ώρα, ενώ τα 1.100 κ.εκ. εκτοξεύονταν στους 90 ίππους στις 7.500 σ.α.λ., με ανώτατη ταχύτητα που ξεπερνούσε κατά τι τα 180 χλμ./ώρα. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ο Vittorio Stanguellini υποστήριξε με θέρμη τη δημιουργία ενός νέου αγωνιστικού θεσμού, πολύ σημαντικού στη συνέχεια για το Σπορ γενικότερα, της Formula Junior. Όταν αυτός ξεκίνησε, ήταν τα δικά του αυτοκίνητα που κατέκτησαν τα τρία πρώτα πρωταθλήματα (1958, 1959, 1960), με οδηγούς τους Raffaele Cammarota και Renato Pirocchi.
Mια τόσο ανήσυχη εταιρεία, ήταν επόμενο να ασχοληθεί και με ένα τομέα πολύ δημοφιλή στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές εκείνης του ’60, που ήταν η κατάρριψη διάφορων ρεκόρ ταχύτητας από τεχνολογικά προηγμένες πειραματικές κατασκευές. To Colibri, που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο πουλί, διέθετε σωληνωτό πλαίσιο με τη χρήση χωροδικτυώματος, κατασκευασμένο από την Stanguellini. Το αεροδυναμικό του αμάξωμα ήταν σχεδιασμένο από τον Franco Scaglione, ενώ η όλη δουλειά ολοκληρώθηκε από την Carrozzeria GranSport, με έδρα φυσικά τη Modena. Κάτω από το εμπρός καπό πήρε θέση ένας τετράχρονος μονοκύλινδρος αερόψυκτος κινητήρας της Moto Guzzi, χωρητικότητας 248 κ.εκ., o oποίος συνδυαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων των πέντε σχέσεων που προερχόταν από την επιτυχημένη μοτοσικλέτα Gambalunghino.
Στις 9 Οκτωβρίου 1963 το πειραματικό αεροδυναμικό πρωτότυπο μεταφέρθηκε στο αυτοκινητοδρόμιο της Monza, όπου με οδηγούς τους Angelo Poggio και Pietro Campanella έκανε δικά του έξι παγκόσμια ρεκόρ (50 χλμ. σε χρόνο 18’26’4 με ταχύτητα 162,63 χλμ./ώρα, 100 χλμ. σε χρόνο 36’27’4 με ταχύτητα 164,58 χλμ./ώρα, 200 χλμ. σε χρόνο 72’55’3 με ταχύτητα 164,54 χλμ./ώρα, 50 μίλια σε χρόνο 29’33’1 με ταχύτητα 164,29 χλμ./ώρα, 100 μίλια σε χρόνο 58’38’4 με ταχύτητα 164,64 χλμ./ώρα, 1 ώρα με ταχύτητα 164,63 χλμ./ώρα). Μετά την επιτυχή έκβαση του όλου εγχειρήματος, το Colibri αποσύρθηκε από την επικαιρότητα, έχοντας προσφέρει άλλη μια σημαντική διάκριση για την εταιρεία. Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Stanguellini της Modena, από όπου συχνά εξέρχεται, για να πρωταγωνιστήσει σε διάφορες εκδηλώσεις και εκθέσεις νοσταλγικού χαρακτήρα (φωτογραφίες: Stanguellini).
STANGUELLINI COLIBRI Σχεδιαστής: Franco Scaglione Αμάξωμα: μονοθέσιο, από αλουμίνιο Πλαίσιο: σωληνωτό, με χρήση χωροδικτυώματος Kινητήρας: τετράχρονος αερόψυκτος μονοκύλινδρος Moto Guzzi Κυβισμός: 248 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 68 mm x 68 mm Καρμπιρατέρ: 1 Dell’Orto SS 32 Ισχύς: 29 ίπποι στις 8.400 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων Ανάρτηση εμπρός: ανεξάρτητη, ελικοειδή ελατήρια, αντιστρεπτική δοκός Ανάρτηση πίσω: ανεξάρτητη, σπειροειδή ελατήρια, υδραυλικά αμορτισέρ Ανώτατη ταχύτητα: 164,63 χλμ./ώρα Μεταξόνιο: 2.300 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.100 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.050 χλστ. Βάρος: 310 κιλά Περίοδος παραγωγής: 1963 Μονάδες παραγωγής: 1
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
