Το Ράλλυ Aκρόπολις του Κώστα Καββαθά

15 Ιουνίου, 2011

«Δεν ήταν ποτέ για μένα ένας απλός αγώνας. Ήταν ένα «πιστεύω», μια προέκταση του τρόπου που αποφάσισα να ζήσω».

«Το Ράλλυ Ακρόπολις είναι ένας αγώνας αυτοκινήτων, αλλά είναι και μια τοποθέτηση, μια ιδέα, ένα πιστεύω για όσους λαμβάνουν μέρος. Δεν ξέρω αν είναι για όλους και ούτε θέλω να ισχυρισθώ ότι μπορεί να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Για τους περισσότερους όμως, τους νέους, ευγενικούς ανθρώπους, τους μοναχικούς ράλλυμεν των ευρωπαϊκών συναντήσεων, τους ανθρώπους που αντιδρούν στην παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού, τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η ζωή τους είναι δική τους υπόθεση κι όχι ταινία, αριθμός σε ένα τεράστιο ηλεκτρονικό εγκέφαλο, το Ακρόπολις είναι μια Ιδέα, μια Αντίδραση, μια Θέση. Δε θέλω άλλη ασφάλεια, δε θέλω άλλο προγραμματισμό. Θέλω να επιστρέψω στη μητέρα μου τη Φύση και να πολεμήσω για την επιβίωσή μου. Κι επειδή δεν υπάρχει τρόπος να κάνεις κάτι τέτοιο στην καθημερινή σου ζωή, όπου «επιβίωση» σημαίνει επιτυχία, θησαύριση, κοινωνική θέση, διαλέγω τον πιο πρωτόγονο τρόπο. Αυτόν που θέτει σε κίνδυνο το σαρκίο μου. Σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε ότι έτσι είναι. Εκτός εάν επιμένετε ότι ο μόνος τρόπος που έχω δικαίωμα να χρησιμοποιήσω για να θέσω σε κίνδυνο το σαρκίο μου είναι ο… πόλεμος! Οπότε, όλα τα προηγούμενα είναι άχρηστα».

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την εισαγωγή του Κ.Κ. στην περιγραφή του 20ου Ράλλυ Ακρόπολις, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 22 των 4Τροχών (Ιούλιος 1972). Ο ιδρυτής τoυ περιοδικού μας υπήρξε εξαρχής ένας από τους λάτρεις του Εθνικού μας Αγώνα, καθώς όπως και ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά, το Ράλλυ Ακρόπολις είναι ένα κομμάτι από τη ζωή του.

Ανεξίτηλη εικόνα από εκείνη την εποχή είναι η ασπρόμαυρη φωτογραφία από την εκκίνηση του 19ου Ακρόπολις, όπου το ΝSU ΤΤ, με τα πρώτα αυτοκόλλητα των «4Τροχών» στις πόρτες, ξεκινούσε καταχειροκροτούμενο από τους θεατές τον αγώνα του κάτω από τον Ιερό Βράχο.

Ο Κώστας Καββαθάς έλαβε μέρος σε έξι ράλλυ Ακρόπολις, την εποχή που ο αγώνας ήταν ένας από τους γύρους του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ, καθώς θεσμός σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμη δεν υπήρχε. Ο αγώνας τότε περνούσε σχεδόν από ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, όντας σε άλλη εποχή και εντελώς διαφορετικός από το σημερινό.

Στην εκκίνηση κάτω από τον Ιερό Βράχο βρέθηκε για πρώτη φορά το 1966, με ένα Saab 96. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε και ο πρώτος τερματισμός, στη 14η θέση της γενικής κατατάξης συνοδηγώντας με τον Πρωταθλητή Τουρισμού του 1968 Γιώργο Κρητικό ένα Renault 8 Gordini. Ένας ακόμη τερματισμός ακολούθησε την επόμενη χρονιά, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο και το NSU TT, αυτή τη φορά στη 18η θέση.

Οι υποχρεώσεις για το εκδοτικό ξεκίνημα των «4Τροχών» δεν επέτρεψαν την παρουσία του και στην εκκίνηση του 1970, καθώς το NSU πουλήθηκε για να διευκολυνθεί οικονομικά η έκδοση του νέου περιοδικού. Ο Κώστας Καββαθάς επέστρεψε δριμύτερος το 1971, με ένα άλλο NSU, το οποίο λόγω μηχανικής βλάβης στην περιοχή του Γυθείου δε μπόρεσε να φθάσει ως τον τερματισμό.

Το 20ο Ράλλυ Ακρόπολις του 1972, με το Datsun 510 του Άκη Σαραντόπουλου, έμελλε να είναι το τελευταίο που έλαβε μέρος ως αγωνιζομένος, καθώς οι ιδιαίτερα αυξημένες υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν περαιτέρω εμπλοκή. Στο εξής, θα υπηρετούσε τον Εθνικό μας Αγώνα αποκλειστικά από τη θέση του δημοσιογράφου, υποστηρίζοντας μέσω του περιοδικού του και δεκάδες ελληνικές συμμετοχές από τότε μέχρι σήμερα.

Άλλωστε, το Ράλλυ Ακρόπολις, μια ζωντανή ιστορία για τον τόπο μας και το μόνο σταθερό παγκόσμιο αθλητικό γεγονός που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, δεν είναι μόνο οι τερματισμοί που θα σημειώσεις ή οι διακρίσεις που θα αποσπάσεις στις ειδικές διαδρομές του.

17ο Ράλλυ Ακρόπολις, με το NSU TT και το Γιάννη Μπαρδόπουλο. Εμφανή και στους δύο τα σημάδια από την πενθήμερη περιπέτεια στους δρόμους και τα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου. Εμφανής όμως και η ικανοποίηση στα πρόσωπά τους…

Το περισσότερο ζητούμενο από όλα όσα το συνθέτουν είναι να το ζεις γνήσια με το δικό σου τρόπο, να το νιώθεις στα σωθικά σου, να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τη μοναδική ατμόσφαιρά του.