Να πιστεύουμε, ακόμα και έτσι. Ακόμα και όταν η αδικία σε πνίγει. Όπως στην περίπτωση του Βαγγέλη, που έφυγε πολύ νωρίς δίνοντας την άνιση μάχη με αξιοπρέπεια.
Τον βρήκε πολύ νωρίς το κακό αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, μόλις στα 41 του χρόνια, αλλά ποτέ δε σταμάτησε να χαμογελάει. Το χαμόγελο ήταν το σήμα κατατεθέν του Βαγγέλη. Ακόμα και στα όρια, δίπλα στον Βασίλη Ζάχο, χαμογελούσε απαντώντας με αρχοντιά στη μιζέρια που χαρακτηρίζει το χώρο μας. Χαμογελούσε φωτογραφίζοντας τα «αδέλφια» του, τον Νίκο Ζάχο, τον Κώστα Σούκουλη, τον Γιάννη Μπαντούνα, τον Κωνσταντίνο και τον Νικόλα Χαλιβελάκη κ.ά. Περήφανος για τους φίλους του, είχε γενικότερα τη δυνατή αίσθηση της φιλίας που λείπει. Γενναιόδωρος με τα αισθήματά του, εξαιρετικός μας συνεργάτης, φωτογράφος σε όλα τα Ράλλυ Ακρόπολις δίπλα στον Δάσκαλό του. Στον Θανάρα μας. Ήταν και γενναίος. Θα έλεγα ατρόμητος. Μια μέρα στον Μπράλο σε ένα Φθιώτιδας, σχολίασα ότι πάνε πολύ γρήγορα με το βαρελότο το C2.
«Το κάνει ο Βασίλης να φαίνεται εύκολο, chief», ήταν η απάντηση, με το χαμόγελό του σε κρεσέντο και με την ψυχή του συνδεδεμένη με τη μεγάλη του καρδιά. Γενναίος και κατάφατσα με το θάνατο, όταν τον βρήκε η κακιά αρρώστια. Δίδαξε πάθος στην κόντρα και πίστη για τη ζωή με μια σπάνια, ζηλευτή αξιοπρέπεια. «Θα δουλέψω μόνο γιατί το αξίζω και με χρειάζεστε, boss», σχόλιο από την επικοινωνία μας όταν ήταν σε διαρκή φάση θεραπείας. Το έπαιζε αδιάφορος, αλλά σε διάβαζε όσο κανείς. Ένιωθες λίγος, μια στάλα μπροστά του, παρακολουθώντας διακριτικά τον αγώνα του. Δε μασούσε, επικοινωνούσε αυτή την άνιση μάχη με έναν δικό του, πολύ ειδικό τρόπο και με συνέπεια, για να πειστούν και άλλοι, και άλλοι, ώστε να είναι δυνατοί και να μην πέφτουν. Δε λύγισε ποτέ γιατί δεν πίστεψε ποτέ ότι θα χάσει.
Σε αφόπλιζε με την κάμερά του, σε κέρδιζε με το βλέμμα του, σε καθήλωνε με το χαμόγελό του. Όλο αυτό το μεγαλείο, με την ανιδιοτέλεια να χτυπάει κόκκινο και να μένει εκεί ψηλά στον κόφτη, αφού για τίποτα στον κόσμο δε θυσίαζε τις αρχές του.
Πιστεύουμε, πλέον
Αν δε διδαχτήκαμε ώστε να πιστεύουμε πιτσιρίκια, φρόντισε για αυτό και φροντίζει ο φίλος συναθλητής μας Σωτήρης Σκαλτσάς, που κερδίζει κάθε μέρα και το πρωτάθλημα της ζωής με τον πολύ σκληρό και όμορφο τρόπο. Όμως, είναι οι περιπτώσεις όπως του Βαγγέλη που σε κλονίζουν, που σε λυγίζουν και σε προβληματίζουν. Αντίστοιχα, αντιστρέφεις το νόμισμα και σκέπτεσαι το Βαγγέλη που δε λύγισε ποτέ.
Μονόδρομος λοιπόν το να πιστεύουμε και να μοιραζόμαστε αυτό τον τρόπο ζωής. Η πίστη ακόμα και για το ακατόρθωτο, από εμάς που είχαμε την ευλογία – όπως άλλωστε την έχουν όλοι όσοι συμμετέχουν σε αγώνες με αυτοκίνητα.
Τρόπος ζωής και τρόπος αντίδρασης στην ατυχία.
Για τον Βαγγέλη που μας πότιζε πίστη και αισιοδοξία μέχρι την τελευταία στιγμή, δίνουμε το λόγο μας στην οικογένειά του και στους σπάνιους κοινούς μας φίλους, ότι δε θα προσπεράσουμε ποτέ.
Άλλωστε, δεν ξεχνιέται: «Αφεντικό, πρόσεχε. Θα δουλέψω γιατί με χρειάζεστε, και όχι γιατί με λυπάστε».
Μπροστά σου, εμείς είμαστε για λύπηση, τεράστιε._ Στρατισίνο
