Βόλτα στο χθες μέσα από το σήμερα. Με την ευκαιρία σύντομης βόλτας με το «καλό» Pulsar των 190 ίππων, σε δρόμους αγαπημένους γύρω από το Λαγονήσι, με επίκεντρο τα Καλύβια. Κάθε ημέρα και περισσότερα αυτοκίνητα στην Αττική, αρχής γενομένης από προχθές, ουσιαστικά τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου, και να 'μαστε σε Τέλειες και Ειδικές Διαδρομές της. Ειδικά σε σχέση με το ότι στο Λαγονήσι και στη γύρω περιοχή, όπου ανδρωθήκαμε οδηγικά -και όχι μόνο-, έχουν αλλάξει τα πάντα όλα, όπως διαφορετικό είναι και το σύγχρονο Pulsar σε σχέση με το Sunny GTI της δεκαετίας του '90, αλλά και σε σχέση με το «καλό» Almera των 150 ίππων που ακολούθησε.
Κοινός παρονομαστής τους τότε, χθες και προχθές, εκείνος ο άπαιχτος 2λιτρος των 150 ίππων, που συναντήσαμε στο «καλό» Primera (GT) και ζήσαμε μαζί του στο δρόμο αλλά και εκτός, στις ειδικές διαδρομές. Τρεις τίτλοι στην έκδοση Turbo και είκοσι νίκες με την 4×4 εκδοχή, δύο τίτλοι και μία ντουζίνα νίκες με το ατμοσφαιρικό και κίνηση μόνο εμπρός. Τα κομάντο της Nissan, οι μηχανικοί της ομάδας μου, δημιουργούσαν διαχειριζόμενοι με μαεστρία την πολύ καλή βάση, και εμείς το οδηγούσαμε σε ρυθμούς προσαρμοσμένους στο συναγωνισμό, έχοντας την ευθύνη σε ένα σύνολο με έντονο το στοιχείο του επαγγελματικού προσανατολισμού, χωρίς να λείπει το συναίσθημα.
Almera αγωνιστικό δεν είχαμε τη χαρά να οδηγήσουμε σε αγώνα, αλλά ζήσαμε καιρό με την πολιτική εκδοχή, και αν το «καλό», το GT, δεν το κολάκευε το φορολογικό καθεστώς και χάθηκε εμπορικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αδικήθηκε η μικρότερη, πιο «φιλική» εκδοχή με τον 1.5. Ροπή περίσσευμα, χώροι άπλετοι, αξιοπιστία και προβλέψιμη συμπεριφορά, αλλά δεν είχε την επιτυχία του Sunny, για διάφορους λόγους, που όμως δεν είναι της στιγμής.
Ας μείνουμε, όμως, στην πολιτική έκδοση του GTI, αυτοκίνητο και μεγάλης συναισθηματικής αξίας και σημασίας, αφού μέσα από αυτό που συναρμολογήθηκε στην Τεοκάρ στο Βόλο αντικατοπτρίζονται και η τρέλα και η αγάπη του Τάκη Θεοχαράκη για τη μάρκα σε όλα τα επίπεδα. Νέοι τότε, είκοσι πέντε χρόνια πριν, ξυπνούσαμε-κοιμόμασταν με το μοναδικό προσπέκτους του GTI που είχε φέρει ο Τ.Θ. από την Ιαπωνία, και ουδείς πίστευε πως θα συναρμολογηθεί στο Βόλο ένα χάτσμπακ 150 ίππων με 5άρι, φουλ έξτρα (διέθετε και ηλιοροφή) και αλουμινένιες ζάντες με χαμηλού προφίλ λάστιχα και ΑΒS στο βασικό εξοπλισμό, σε τιμή που σε οδηγούσε στη φάση του ονείρου που υλοποιείται.
Θυμάμαι τότε, που ψειρίζαμε το προσπέκτους (ναι, στα ιαπωνικά) με τον Νίκο Κελεσάκο, τον Τάκη Χατζηαγγελή, τον Μηνά Χατζηκυριάκο, τον Ανδρέα Μπέμπη, τον «Πάκη» Τρύπο, τον Θανάση Αβεσαγγελή κ.ά. (μορφές όλοι) και έχοντας χορτάσει με Silvia και Micra, οπότε και από το ξύλο που τρώγαμε στους αγώνες (ευτυχώς, για λίγο). Κάθε ημέρα περιμέναμε να ακούσουμε ειδήσεις και νέα από τον Τάκη Θεοχαράκη, τον δικό μας άνθρωπο, σε σχέση με το GTI με ή χωρίς «R», ώστε να λάμψει η μάρκα στο δρόμο και να επιστρέψουμε στις νίκες στους αγώνες. Τους απογοήτευσα τότε που η θέση του Προέδρου στον ΣΟΑΑ δεν άφηνε περιθώρια συμμετοχής μας στο Ράλλυ Ολύμπιο του '91, αλλά πιστεύω πως αποζημιωθήκαμε στη συνέχεια με νίκες και τίτλους, ενώ ένιωσα πολύ όμορφα και πολύ δυνατός που σεβάστηκαν και δε μας πίεσαν, ούτε υπονοώντας, κρύβοντας την πίκρα τους.
Θα πείτε, από δω πας, από κει πας, στο GTI-R καταλήγεις. Καμία σχέση. Απλή παρένθεση με δάφνες και Κύπελλα και αναμνήσεις ζωής συνδεδεμένες με τεράστιους ανθρώπους. Μεγάλη η εκτίμηση και για το GTI παραγωγής, ειδικά τότε, την εποχή του τροπέτου. Το πρώτο, το κόκκινο, το πήρε ο Boss, ένα το αφεντικό στη Nissan Ν.Ι.Θ. άλλοτε και τώρα, και από τα τρία λευκά το ένα έγινε δημοσιογραφικό-δοκιμών και αγωνιστικό, το άλλο το πήρε ο φίλος Μάκης Μαλαμόπουλος, τότε στέλεχος της Nissan, σήμερα αρχηγός στο μαγαζί με το καλύτερο σούσι του πλανήτη στο Νέο Ψυχικό (IKI), και το τρίτο ο υπογράφων.
Αργότερα πήραν ο Άρης Σταθάκης, ο Δήμος Ριζικάρης, ο Μαθιός Μανσόλας κ.ά., αφού ήταν αυτοκτονία να είσαι λάτρης, να ονειρεύεσαι και να μη δαπανήσεις λιγότερο από 4 εκατ. δρχ. για να το αποκτήσεις. Ατού ο κινητήρας-κιβώτιο, και τότε μας άρεσε και το πάτημα, και γενικότερα το στρίψιμο. Έγερνε, σπινάριζε αρκετά, αλλά δε σε ενοχλούσε. Το διασκέδαζες. Ήταν τα χρόνια εκείνα, βλέπετε, που η προβλέψιμη αντίδραση ήταν ατού. Μας άρεσε και το τιμόνι και, αν είχαμε θέμα με τα φρένα, δεν είχε να κάνει με το ABS που λειτουργούσε άκομψα, αλλά με την αντοχή τους. Πάντως, με αυτά τα φρένα παραγωγής αλλά με άλλα υλικά τριβής και με παρεμβάσεις από τα κομάντο, κερδίσαμε δύο σημαντικούς αγώνες και κάναμε και πέντε χρόνια δοκιμές σε ελληνικούς χωματόδρομους.
Με το παραγωγής διασκεδάσαμε απίστευτα με το ύφος αλλά και με τον τρόπο, ενώ μας άρεσε και να το κοιτάμε σταθμευμένο. Οι ζάντες, οι αεροτομές, οι προβολείς στη μάσκα και η ηλιοροφή σε έφτιαχναν. Σε οδηγούσαν εντός, όπου το δερμάτινο τιμόνι, ο αντίστοιχος επιλογέας και το προσεγμένο ταμπλό. Όχι, τότε δεν πιέζαμε τα ταμπλό για να κρίνουμε τα υλικά. Ακούγαμε όμως τον κινητήρα και μας άρεσε, ενώ μας ενθουσίαζε το πώς άκουγε αυτός ο άπαιχτος 150άρης στο πάτημα του γκαζιού. Η λαχτάρα, η διάθεση να το πάρεις και να φύγεις και όπου πας, μας οδηγούσε ακόμα πιο παλιά, στην Alfasud Ti, τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Άλλα χρόνια, θα πείτε, αλλά η διάθεση για οδήγηση παραμένει και, επιστρέφοντας από την Αττική Οδό «καβάλα» στο σύγχρονο, οπότε οι 190 τουρμπίσιοι ίπποι προκύπτουν από 1.600 κυβικά, νιώθεις ότι προδίδεις την ίδια σου την ιστορία. Βλέπετε, τότε έψαχνες δρόμους με γλιστερό οδόστρωμα και «εσάκια» και στροφές ώστε να ζήσεις, ενώ σήμερα πληρώνεις και προχωράς ώστε να μετακινηθείς. Περίφημο και με τη λογική των αριθμών το Pulsar, που δε σκάβει, αλλά και δεν υστερεί σε επιδόσεις, όμως δε σε προκαλεί να το οδηγήσεις. Δε γέρνει ενοχλητικά, το τιμόνι ακολουθεί, αλλά μέχρις εκεί. Από τις περιπτώσεις που θα το αγοράσουν ο φίλος μου ο Νώντας στη Λάρισα, ο Θανάσης στο Χαϊδάρι και ο Αποστόλης στον Πειραιά, αλλά εκτιμώ ότι ο Nissanότερος όλων, ο Τάκης, θα προτιμήσει το Juke R με τα σήματα της NISMO. Άλλωστε, θα προκύψει αντίστοιχη εκδοχή του Pulsar, οπότε δε βιαζόμαστε να συγκρίνουμε. Υπενθυμίζουμε ότι έχουμε κατατάξει πολύ ψηλά στη δική μας άτυπη λίστα ένα «συμβατικό» ντίζελ Pulsar 1.6, ενώ, οδηγώντας, η ψήφος μας για ισορροπημένες λύσεις με άποψη και χαρακτήρα πάει στα Peugeot 308-1.6/120 PS και Golf GTD. Πετρέλαιο, ε; Κακά τα ψέματα. Μείνετε συντονισμένοι, συνεχίζουμε._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
