Απόγευμα Παρασκευής, αφήνω την Εθνική στο ύψος της Φιλαδέλφειας, ανηφορίζοντας προς τη γέφυρα της εξόδου. Φτάνοντας στο σταυροδρόμι, και ενώ το πεδίο ήταν καθαρό και από τις δύο κατευθύνσεις, καθώς ξεκινώ την πορεία μου, ένα παλιό Starlet προβάλλει ξαφνικά μπροστά μου, κυριολεκτικά από το πουθενά. Ακαριαία πέφτω στα φρένα και εκεί που θα νόμιζε κανείς ότι το όποιο κακό αποφεύχθηκε η ανεπαίσθητη επαφή των δύο αυτοκινήτων φόρτωσε τον προφυλακτήρα μου με κάποιες γρατσουνιές, το όμορφο εκείνο απόγευμα με κακή διάθεση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου με ανασφάλεια, καθώς ακόμα και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω από πού εμφανίστηκε το παλιό Toyota.
Η νέα εβομάδα με βρήκε στην Πορτογαλία, στο δρόμο, αλλά και στην πίστα του Εστορίλ για την οδήγηση της νέας Mercedes E-Class, η οποία, όντας βελτιωμένη σε όλους τους τομείς, αναμενόμενα ενσωματώνει και κάποιες νέες τεχνολογίες, με πιο αξιοσημείωτες εκείνες που έχουν να κάνουν με τα χαρακτηριστικά αυτόνομης οδήγησης.
Ο «αυτόματος πιλότος» δεν είναι ακόμη αλάνθαστος, γι' αυτό και η γερμανική εταιρεία ξεκαθαρίζει ότι ο οδηγός είναι αυτός που πρέπει να έχει το έλεγχο του οχήματος, άρα και την ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος. Θα επαναλαμβανόμασταν αν σε αυτό το σημείο επανερχόμασταν με τους προβληματισμούς μας όσον αφορά το πού πάει η αυτοκίνηση, αν θα χαθεί η χαρά της οδήγησης και, κατά συνέπεια, αν θα εκλείψει το επάγγελμά μας… Ίσως όμως να γινόμαστε και γραφικοί, καθώς η αυτόνομη οδήγηση αποτελεί πλέον έναν κοινό στόχο, τόσο για τους premium κατασκευαστές, όσο και τις εταιρείες μαζικής παραγωγής, οπότε, αργά ή γρήγορα, εκεί θα πάνε τα πράγματα. Βέβαια, το μενού της παρουσίασης της E-Class περιελάμβανε και οδήγηση στη φημισμένη πίστα της Πορτογαλίας, έτσι ώστε να τονιστούν οι δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει η γερμανική λιμουζίνα στον οδηγό. Εντούτοις, κατά κοινή ομολογία των δημοσιογράφων, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην πίστα είχε να κάνει με τη δοκιμή του Active Βraking σε οριακές συνθήκες, του συστήματος δηλαδή που ακινητοποιεί το όχημα μπροστά στο ενδεχόμενο κάποιου ατυχήματος. Έχοντας κακή εμπειρία από τη δυσλειτουργία των «συστημάτων του διαβόλου», τα οποία σε τρεις περιπτώσεις στο παρελθόν, από δική τους λάθος εκτίμηση, πάγωσαν το αυτοκίνητο που οδηγούσα και από τύχη δεν έπεσαν πάνω μου τα οχήματα που ακολουθούσαν, ήμουν αρκετά καχύποπτος για τη χρησιμότητά τους.
Προφανώς η τεχνολογία εξελίσσεται. Εν προκειμένω, κινούμενοι με τη νέα Ε-Class, στη θέα ενός κάθετα διερχόμενου οχήματος αρχικά υπήρχε η κλασική ηχητική προειδοποίηση για τον επερχόμενο κίνδυνο, την οποία εφόσον ο οδηγός αγνοούσε, το εν λόγω σύστημα έκρινε αν θα έπρεπε να δράσει επιβάλλοντας τη μέγιστη επιβράδυνση ή μην κάνοντας απολύτως τίποτα σε περίπτωση που τα δύο αυτοκίνητα θα κατάφερναν τελικά να μη συναντηθούν. Το εντυπωσιακό και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι η δράση του συστήματος ήταν πραγματικά οριακή, έτσι ώστε, τόσο στην ακινητοποίηση, όσο και στην περίπτωση που την τελευταία στιγμή το άλλο όχημα απομακρυνόταν από την πορεία μας η απόσταση που χώριζε τα δύο αυτοκίνητα ήταν κάποια εκατοστά του μέτρου, φανερώνοντας μια πολύ πιο εξελιγμένη και ακριβέστερη λειτουργία του ενεργού φρεναρίσματος. Ρωτήσαμε τον δοκιμαστή γιατί το σύστημα δεν ξεκινούσε να λειτουργεί νωρίτερα έτσι ώστε τα πράγματα να εξελίσσονται πιο χαλαρά και η απάντηση ήταν πως η ρύθμισή του είναι τέτοια ώστε να δίνει την πρωτοβουλία στον οδηγό μέχρι το… αμήν.
Κάπου εκεί αρχίσαμε να αναθεωρούμε τις αντιδραστικές μας απόψεις, αντιλαμβανόμενοι -καθώς η πλειονότητα των ατυχημάτων έχει ως αιτία την απόσπαση της προσοχής του οδηγού- πως η ευρύτερη υιοθέτηση των τελειοποιημένων, πλέον, αυτών συστημάτων θα βοηθήσει να σωθούν ζωές. Ίσως έτσι τη γλύτωνε και ο πληγωμένος εγωισμός κάποιου που ήθελε να πιστεύει ότι διατηρούσε τον έλεγχο της κατάστασης στο δρόμο μέχρι να του γκρεμίσει την ψευδαίσθηση ένα παλιό Starlet…_Μ.Σ.
