Για να είμαι ακριβής, εκεί στα Σεπόλια, στο δικό μου Alfa Service-Κύρκος, που ξεκίνησε από το Νέο Κόσμο και εμφανιζόταν χαρακτηριστικά στο αυτοκόλλητο των παρμπρίζ των Παύλου Μοσχούτη και Θάνου Ταμπόση. Δυο τόσο ίδιοι άνθρωποι, ως γνήσιοι τζέντλεμαν, όσο και διαφορετικοί στο τιμόνι, με κοινό παρονομαστή την τέχνη της οδήγησης μέσα από το μυαλό. Κίτρινα γράμματα σε μαύρο φόντο, όπως και στα δικά τους (σ.σ. των Κυρκαίων) Ford και Opel και πάλι Ford, στα εργαλεία που ταλαιπωρούσε ο Πρόεδρος Μπιλ Κύρκος, ξεπερνώντας τα μέταλλα αφού ξεχνούσε να αφήσει γκάζι, και οδηγούσε σε νίκες και σε τίτλους ο Λεωνίδας. Ο πλέον επιτυχημένος. Ήταν ο Τζέκος μου, είναι και θα είναι ο αυτοκράτορας και μικρά-χαζά της καθημερινότητας δεν μπορούν να μετριάσουν μια φιλία και την ποιότητα σε βάθος. Ίδιος και απαράλλαχτος σε συμπεριφορά, όντας σεμνός και καταδεκτικός εδώ και 40 χρόνια. Τότε, στο ξεκίνημά του, συνεργάτης του Μπούμπη, σήμερα πετυχημένος οικογενειάρχης, σοβαρός επιχειρηματίας και απλά ο πλέον βραβευμένος Έλληνας οδηγός αγώνων, όντας στην κορυφή με πάθος και συνέπεια που ξεπερνούν το βιβλίο Γκίνες.
Μωρό τότε ο Λάμπρος, ο βενιαμίν του κ. Δημήτρη, του άρχοντα με το Transit που είχε μια καλή κουβέντα για όλους. Tύπος υπερκινητικός που μετέδιδε τη θετική του ενέργεια στα παιδιά του με το σωστό, αντρικό τρόπο. Μεγάλωσε ο Λάμπρος έγινε Λαμπρούκος και σήμερα με τέσσερις αληθινούς τίτλους στο παλμαρέ του και πολλές νίκες, όντας ταχύς σε άσφαλτο και χώμα, κοσμεί και την κοινωνία όντας υπόδειγμα οικογενειάρχη με αρετές και στο επιχειρείν, αφού καταθέτει ψυχή είτε συντηρεί το "εργαλείο του Εισαγγελέα", είτε προετοιμάζει το ΕVΟ του Κωνσταντίνου Κάκου αφού γι' αυτούς τους τύπους πρώτα απ' όλα μετράει να είσαι καλό παιδί, να είσαι κύριος. Σε κάθε περίπτωση, όμως, και με τις “εικόνες” του Θάνου, του Παύλου και του Ιαβέρη να φωτίζουν και να υποστηρίζουν τη χαρακτηριστική Κυρκαίικη αύρα, δε θα ακούσεις κακίες ή υπονοούμενα για κάμποσους που πέρασαν αλλά δεν έδεσαν. Χαμογελούν, είναι σίγουροι άλλωστε πως εκείνοι μετάνιωσαν που έφυγαν από αυτή την ελληνική Prodrive στην οποία τα μέσα και οι χρυσές εγκαταστάσεις, αντικαθιστούν η τέχνη, η ψυχή και αυτό το σπάνιο μεράκι τους με διαδρομή 40 ετών.
Σοβαρεύουν όταν μιλούν για τον Γιάννη Σταυρόπουλο τον οποίο εκτιμούν απεριόριστα, σε αφήνουν να μιλήσεις εσύ για την ποιότητα του Γιώργη Πολυζώη, αφού ο “Λέας” ξέρει καλά το Γιώργο και εμάς και του αρέσει που δεν κρύβουμε την εκτίμηση και το σεβασμό μας για αυτόν τον νέο, δικό του άνθρωπο, που “τραγουδάει”, είτε διαβάζοντας σαν συνοδηγός, είτε στην εργασία του, με σταθερή αξία την οικογένειά του. Αντίστοιχα συναισθήματα όταν μιλάς για Βωβό και Παπαδημητρίου και αναφέρεσαι στον ΕΛ-ΕΜ, στον Λώρη Μελετόπουλο. Ο τίτλος είναι Κύριοι, ο υπότιτλος Τεράστιοι και τα σχόλια έχουν να κάνουν με την τέχνη και την αρχοντιά του Άρη, τη σκέψη και τις ικανότητες του Γιάννη και τη μεθοδικότητα που χαρακτηρίζει τον Λώρη, ο οποίος επίσης διακρίνεται για την εργατικότητα και την εντιμότητά του και κρίμα που σήμερα δεν γράφεις ο "Ζάνας μου", αλλά δεν είναι της στιγμής – θα επανέλθουμε.
Το κινητό χτυπάει συνέχεια, σηκώνονται και πάνε παρά πέρα από τακτ. Η συσκευή αλλάζει χέρια, από τον Λέα στον Λάμπρο και πάλι πίσω και όταν στη δίνουν και μιλάς, ακούς Κωνσταντίνο Πίτσο. Το όνομά του, που έχει συνδεθεί με τον τρόπο του εντός και εκτός μπάκετ, τα λέει όλα. Τι ετοιμάζετε, ρωτάς, χαμογελάνε, δεν επιμένεις, αλλά ξέρεις, πως κάτι όμορφο θα κοσμεί τους ελληνικούς αγώνες και όχι μόνο. Την ίδια ώρα, δεν κρύβουν το ενδιαφέρον τους για τη συμμετοχή του Διαμαντή Τζαμπάζη. Γνωρίζουν ότι πρόκειται για σημαντική προσπάθεια που μας αφορά και διακριτικά και με ευγένεια σχολιάζουν τη σχέση τους με τον Βόρειο που "πληκτρολογεί στα Ιταλικά " και δεν κρύβει την ευαισθησία του για νέους όπως ο Πάνος.
Από την άλλη,
Θέλουν να… τρέξουν τον "δικό σου" (τιμή μου), τον Λαμπρό Αθανασούλα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, με το "καλό το Ν" αφού τους αρέσει το πώς οδηγεί, ο τρόπος σκέψης και η συμπεριφορά του. “Κι εμένα Τζέκο μου", αλλά καλόμαθε με το R5 ο οδηγός, οπότε τζίφος και πάμε στο χωμάτινο… Σαλόνι, με Παναγιώτη, τον διοπτροφόρο πρωταθλητή, ερασιτέχνη ψαρά, που “μιλάει” με το τιμόνι, αλλά και μέσα από τα πλήκτρα του, είτε προγραμματίζει, είτε σχολιάζει μέσα στα όρια, χωρίς να χαϊδεύει. Χόρτασε την "ανηφόρα για έναν" και τον βλέπεις πως θέλει να αλλάξει… Πανεπιστήμιο. Παρότι νέος και πρωταθλητής, χαρακτηρίζεται από μηδενική έπαρση και αν έχουμε διακρίνει σωστά από σεβασμό και σοβαρότητα σε σχέση με το… δήθεν ασθενές φύλο. Είναι ο γιος του Λεωνίδα και της Μαρίας που έχουν και την Βασιλική, όταν ο πρόεδρος Μπιλ με την Δώρα έχουν τον συνεργάτη μας, Δημήτρη και τον χερά-κούκλο Μίλτο. Οι κύριοι Bardahl και όχι μόνο που επιχειρούν, διαχειρίζονται τις οικογένειές τους και στη συνέχεια το μυαλό στους αγώνες. Προεδρική λογική ή αλλιώς προσέγγιση τύπου Βασίλη.
Η συζήτηση ξεπερνάει το τρίωρο και αν θες να μάθεις ή να ξεμπερδευτείς, αξίζει μία βόλτα στην οδό Ρόδων, σε εβδομάδα που δεν έχει αγώνα, όποτε θα δοκιμάσεις και το freddo του κ. Στράτου παραπλεύρως και αν είσαι τυχερός, θα “τρακάρεις” τον Λάζαρο, τον Τάσο ή τον Σπύρο, μπορεί και τον Παναγιώτη, που έρχονται όχι για χαβαλέ αλλά για λόγους ουσίας και ακούν και μαθαίνουν και ξέρουν ότι σε αυτό το μαγαζί οποίος σεβάστηκε τις αρχές του, είναι φίλος και μόνο να κερδίσει έχει από αυτήν τη σχέση που δε χαρακτηρίζεται από πάρε-δώσε. Έχουν μάθει να ξεπερνούν εαυτόν και να στηρίζουν όποιον τους εμπιστεύεται, μέσα από μια αμοιβαία σχέση – σπάνιο είδος σήμερα.
Μια 156 στα πιτς, εκεί στην είσοδο, σε πάει στο χθες, το λογότυπο της Bardahl στο κίτρινο μπλουζάκι του Πάνου δείχνουν το αύριο, αλλά ζεις ιδανικά το σήμερα αφού ο Λέας απασφάλισε με την καλή έννοια και ορθά μετά από ένα τρίωρο δεν άκουσες τίποτα για ΟΜΑΕ και Βεντούρια, χωρίς να κρύβει μέσα από τον τρόπο του -το διαβάζεις στα μάτια του- πίκρα για απρέπειες μέσα από κανονισμούς που αλλάζουν για να τον ταλαιπωρήσουν ακόμα και όταν δεν τρέχει. Βλέπετε, η… πράξη 1985-2015 σε σχέση με νίκες -τίτλους που συγκλονίζει τον απλό θεατή και εκτοξεύει το θαυμασμό και το σεβασμό όλων μας, ως συναθλητές του, κάποιους τους προβληματίζει και ξυπνάει τα συμπλέγματά τους.
Εμείς χθες εκεί, όπου μας έλειψε ο Κώστας Κύρκος, ο "άσε ρε μάγκα", ένας ιδιώτης-δημιουργός που επανασχεδιάζει τη λαμαρίνα, βασιλιάς σήμερα στην οδό Θηβών με τον Δημήτρη και την Πέγκυ του, όπου ταξιδέψαμε με συνοδηγό τον “Στρατηγό” μας, Γιάννη Σταυρόπουλο, συναντήσαμε τον Αυτοκράτορα με τα δάκτυλά τίγκα στα δαχτυλίδι. Άλλα χρυσά, άλλα από λευκόχρυσο και βγαίνοντας τρακάραμε σε καμία 300αρια κύπελλα στο δωμάτιο των τροπαίων, δίπλα στα γραφεία τους, στο ισόγειο ενός σημαντικού συνεργείου στο Περιστέρι όπου γεννήθηκαν πύραυλοι από ελληνικά ταπεινά χέρια, χάρη στην τρέλα, στο πάθος και στο μεράκι, με υποστήριξη από φίλους, όπως είναι ο μέγιστος Θάνος Κοντός της δικής μας Valvoline και όχι μέσα από πάρε-δώσε, τρίπλες, προμήθειες και διαπλοκές. Τα σέβη μας._ Στρατισίνο
ΥΓ. Σημείωμα αφιερωμένο σε έναν κοινό, πραγματικό φίλο, τον Γιάννη Παπαπαναγιώτου, τον Mr. Michelin.
